Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
Τι κι αν η όμορφη σύζυγος βάζει αρχικά σκοπό να παγιδεύσει και να ξεσκεπάσει τον εισβολέα: στην πορεία αλλάζει γνώμη και στην Τρίτη Πράξη συνευρίσκεται μαζί του σεξουαλικά. © Tar Richelieu
0

O Ταρτούφος όπως τον γνωρίζουμε, δηλαδή ο Ταρτούφος που βλέπουμε κάθε χρόνο στο θέατρο, δεν είναι το έργο που είχε γράψει αρχικά ο Μολιέρος και που παρουσίασε με τον θίασό του στο Παρίσι σε μια θυελλώδη πρεμιέρα το 1664.

Λόγω των σφοδρών αντιδράσεων της Εκκλησίας και της παρέμβασης του Λουδοβίκου 14ου, ο Μολιέρος αναγκάστηκε να ετοιμάσει μια ηπιότερη, λιγότερο «προσβλητική» εκδοχή, με κεντρικό ήρωα όχι πλέον, όπως ήταν αρχικά, έναν πιστό Χριστιανό που γελοιοποιεί τις αρχές του (και τη θρησκεία του) αλλά έναν επικίνδυνο απατεώνα που υποδύεται τον θεοσεβούμενο.  

Στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου (στις 15 Ιανουαρίου 1622), η Comédie Française και ο διευθυντής της Éric Ruf πήραν μια τολμηρή απόφαση: ανέθεσαν στον ξακουστό Βέλγο σκηνοθέτη Ivo van Hove να παρουσιάσει το (ανακατασκευασμένο) κείμενο του 1664. Πώς όμως βρέθηκε το εν λόγω κείμενο που είχε απαγορευτεί στην εποχή του και θεωρούνταν διά παντός χαμένο;

Ο Van Hove βλέπει το έργο περισσότερο ως κοινωνικό δράμα και λιγότερο ως κωμωδία. Τοποθετεί στην καρδιά της δράσης μια κρίσιμη, φρενήρη μάχη μεταξύ των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης και αυτών της ελευθερίας.

Η «ανακάλυψη» αυτή πραγματοποιήθηκε χάρη στην επιχείρηση «θεατρικής γενετικής» που έφερε εις πέρας, μετά από εξαντλητική έρευνα, ο Georges Forestier, ομότιμος καθηγητής Γαλλικής Λογοτεχνίας στη Σορβόνη, ιστορικός του θεάτρου του δέκατου έβδομου αιώνα και συγγραφέας της πρόσφατης βιογραφίας του Μολιέρου που βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία (Μεγάλο Βραβείο Βιογραφίας της Γαλλικής Ακαδημίας, 2019). 

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
© Tar Richelieu

Όταν ο Forestier παρουσίασε την πρότασή του στον Van Hove, ο τελευταίος συμφώνησε ενθουσιασμένος να σκηνοθετήσει τον Ταρτούφο, πράγμα που είχε επιμελώς αποφύγει στο παρελθόν, επειδή τον ενοχλούσε το τέλος του. «Η Πέμπτη Πράξη είναι αυτό που πάντοτε με εμπόδιζε να αναλάβω το έργο», εξομολογήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Η ιδέα του από μηχανής Θεού που σώζει την οικογένεια Οργκόν και τιμωρεί τον Ταρτούφο δεν παρουσιάζει για μένα κανένα δραματουργικό ενδιαφέρον ∙ όλοι ξέρουν ότι η Πέμπτη Πράξη γράφτηκε από τον Μολιέρο προκειμένου να δώσει ο βασιλιάς το πράσινο φως».

Στην «αρχική» εκδοχή, όμως, δεν υπάρχει Πέμπτη Πράξη (οι πράξεις είναι μόνο τρεις) ούτε και ξεκάθαρη λύση του δράματος. Ο Ταρτούφος αποπέμπεται, αλλά, ταυτόχρονα, «μας δίνεται όλο το περιθώριο να φανταστούμε τι πρόκειται να συμβεί στους Οργκόν μετά την αποχώρησή του», λέει ο Van Hove. Επιπλέον, η σύγκρουση μεταξύ του Οργκόν και του γιου του Νταμί καθίσταται πιο δριμεία.

Η εντυπωσιακότερη διαφοροποίηση, όμως, φαίνεται να αφορά τη σχέση Ταρτούφου και Ελμίρας, παραμελημένης συζύγου του Οργκόν. Στην παράσταση του Van Hove το παράνομο ζευγάρι μπαίνει στο επίκεντρο. Τι κι αν η όμορφη σύζυγος βάζει αρχικά σκοπό να παγιδεύσει και να ξεσκεπάσει τον εισβολέα: στην πορεία αλλάζει γνώμη και στην Τρίτη Πράξη συνευρίσκεται μαζί του σεξουαλικά. «Για μένα, η Ελμίρα και ο Ταρτούφος ερωτεύονται», εξηγεί ο Van Hove. 

Μια κρίσιμη μάχη

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
© Tar Richelieu

Ο Ταρτούφος είναι ένας ζητιάνος που ζει από ελεημοσύνες. Για έναν ανεξήγητο λόγο ο Οργκόν τον καλεί σπίτι του, όπως θα κάναμε με έναν άστεγο που θέλουμε να τον «υιοθετήσουμε». Όμως ο Οργκόν του προσφέρει μια θέση κεντρική στην οικογενειακή εστία, πιο κεντρική ακόμα και από τη δική του, ενώ δεν διστάζει να τον ορίσει κληρονόμο της περιουσίας του. «Ο Ταρτούφος οικειοποιείται αυτήν τη θέση για λόγους επιβίωσης», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. «Δεν έχει τίποτα, ενώ οι Οργκόν έχουν τα πάντα. Δεν θα μπορούσαμε εύκολα να τον χαρακτηρίσουμε εκμεταλλευτή, εφόσον το ζήτημα είναι να μην πεθάνει από την πείνα. Η θρησκευτική πίστη την οποία διακηρύσσει καταλήγει γι’ αυτόν μια αληθινή υπόθεση, όπως θα γίνει και με τα συναισθήματά του για την Ελμίρα». 

Ο Van Hove βλέπει το έργο περισσότερο ως κοινωνικό δράμα και λιγότερο ως κωμωδία (γεγονός που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια και την γκρίνια των «New York Times»).

Τοποθετεί στην καρδιά της δράσης μια κρίσιμη, φρενήρη μάχη μεταξύ των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης και αυτών της ελευθερίας. Οι πρώτες εκπροσωπούνται από την επικεφαλής της οικογένειας, τη μαντάμ Περνέλ, μητέρα του Οργκόν, που παλεύει με νύχια και με δόντια για τη διατήρηση του status quo, όπως αυτό ενσαρκώνεται διαχρονικά από την κλασική οικογένεια: ένας πατέρας, μία μητέρα και τα υπάκουα παιδιά τους.

Η οικογένεια αυτή, όμως, συνειδητοποιούμε πως είναι μάλλον δυσλειτουργική. Η Ελμίρα περνάει τις μέρες της στο κρεβάτι, ο σύζυγός της απουσιάζει στην εξοχή, ο γιος νιώθει υποτιμημένος, ο κουνιάδος μιλάει με πάθος για να έναν καινούργιο κόσμο, η υπηρέτρια έχει κυριευτεί από τις νέες ιδέες: όλα προμηνύουν μια σφοδρή σύγκρουση μεταξύ του παλιού και του καινούργιου με φόντο τη θρησκεία, που ζωντανεύει στο πρόσωπο του Ταρτούφου. 

Μίσος, επιθυμία, ζήλια

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
© Tar Richelieu

«Διάλεξα συνειδητά έναν νέο και, θα λέγαμε, όμορφο ηθοποιό για τον ρόλο του Ταρτούφου (σ.σ. τον Christophe Montenez που γνωρίσαμε το 2019 ως Ορέστη στην παράσταση της Επιδαύρου)», λέει ο Van Hove. «Το έκανα επειδή ήθελα να λειτουργήσει ως μια λευκή οθόνη, όπου όλοι οι ήρωες προβάλλουν τις ανάγκες τους, όπως συμβαίνει στο Θεώρημα του Παζολίνι». Ο νεαρός πλανόδιος, τον οποίο ο Οργκόν (Denis Podalydès) μαζεύει από τους δρόμους, αποκαλύπτει το τέλειο σώμα του, όταν οι κάτοικοι του σπιτιού συγκεντρώνονται για να τον γδύσουν και να τον κάνουν μπάνιο επί σκηνής.

Ο φρεσκοπλυμένος Ταρτούφος προσφέρει λίγο αργότερα ένα πειστικό θέαμα της αρετής του, καθώς αυτομαστιγώνεται μέχρι να ματώσει. Προκαλεί στους γύρω του τα πιο βίαια συναισθήματα: μίσος, επιθυμία, οργή, ζήλια, όλα ξυπνούν απότομα, μετατρέποντας την οικογενειακή φωλιά σε πεδίο μάχης. 

Αν η μεταμόρφωση του κεντρικού ήρωα είναι ένα πείραμα, τότε η σκηνογραφία του Jan Versweyveld επιχειρεί να αφηγηθεί την εξέλιξη του πειράματος αυτού. Ένας περίπλοκος μηχανισμός τίθεται σε λειτουργία, αλλά η ίδια η σκηνή παραμένει γυμνή, καλυμμένη από λευκό φύλλο χαρτιού – εκεί όπου θα γραφτεί η ιστορία του Ταρτούφου. Την περιβάλλει μια «αιωρούμενη» γέφυρα που «κόβεται» από μια σειρά σκάλες, ενώ δυο επιβλητικοί καθρέφτες, τοποθετημένοι δεξιά και αριστερά, αντανακλούν και πολλαπλασιάζουν τον χώρο αλλά και την αίσθηση του κενού. 

Η παραγωγή αυτή του Ταρτούφου που θα δούμε στην Αθήνα τον Ιούνιο έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι ανήμερα της επετείου των γενεθλίων του Μολιέρου (στις 15 Ιανουαρίου). Σηματοδοτεί την επανένωση του διακεκριμένου Βέλγου καλλιτέχνη με τον θίασο της Comédie Française, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν σε δύο εξαιρετικά επιτυχημένες περιπτώσεις, στους Καταραμένους του Βισκόντι (2016) και στο Ηλέκτρα/Ορέστης που είδαμε στην Επίδαυρο το 2019.

ΥΓ.: Στο πλαίσιο του εορτασμού των 400 χρόνων από τη γέννηση του Μολιέρου, την παράσταση συνοδεύει συζήτηση με επίτιμο προσκεκλημένο τον Georges Forestier. Η εκδήλωση, που διοργανώνεται σε συνεργασία του Φεστιβάλ με το Γαλλικό Ινστιτούτο, θα πραγματοποιηθεί στο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου την Τρίτη 14 Ιουνίου στις 19:00.

Comédie-Française – Ivo van Hove
Ταρτούφος 'η ο υποκριτής / Le Tartuffe ou l’Hypocrite του Μολιέρου
Πειραιώς 260 (Δ)
16/6-18/6, 21:00

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

21’ με την Ιζαμπέλ Ιπέρ

Θέατρο / Ιζαμπέλ Ιπέρ στη LiFO: «Ακούγομαι κουλ; Μα τι άλλο θα μπορούσα να είμαι;»

Η «καλύτερη εν ζωή ηθοποιός», όπως έχει χαρακτηριστεί, μας μίλησε λίγο πριν από την άφιξή της στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, όπου θα υποδυθεί την Αμάντα στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ίβο Βαν Χόβε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η Comédie-Française γιορτάζει τα 400 χρόνια του Μολιέρου με Ίβο βαν Χόβε και ένα πανόραμα των έργων του

Πολιτισμός / Η Comédie-Française γιορτάζει τα 400 χρόνια του Μολιέρου με Ίβο βαν Χόβε και «Ταρτούφο»

Το παρισινό «σπίτι» του Μολιέρου τιμά τον δραματουργό του 17ου αιώνα με ένα πανόραμα των έργων του, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και ο «Ταρτούφος» που εξόργισε την Καθολική Εκκλησία και παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ