Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα Facebook Twitter
Οι μεγαλύτεροι την είχαν ξεχάσει και στους νεότερους ήταν άγνωστη. Κι όμως, υπήρξε πραγματικά διάσημη, τόσο από τον κινηματογράφο και το θέατρο όσο και από την τηλεόραση.
0



ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ
από το σπίτι των φίλων που μένουν εδώ και δεκαετίες, από την εποχή που ήμασταν φοιτητές (εκεί μέσα, σ' αυτό το διαμέρισμα, φάγαμε τα νιάτα μας), λίγο πιο πέρα από μένα, στα πέριξ της πλατείας Μαβίλη.

Πήγα, λοιπόν, για μια σύντομη επίσκεψη στο πλαίσιο της «σωματικής άσκησης» (στη Μαβίλη δεν επιτρέπεται να σταθείς πουθενά γύρω από την πλατεία, έχουν βάλει απαγορευτικές κορδέλες οπουδήποτε θα μπορούσε να λειτουργήσει έστω και ως σύντομο meeting point) και είδα με θλίψη έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας το αγγελτήριο κηδείας της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε –μια ζωή– πάνω από το διαμέρισμα των φίλων μου και λειτουργούσε ως, άφαντη τον τελευταίο καιρό, πυργοδέσποινα του κτιρίου.


Ήταν ήδη κάπως φθαρμένο το κηδειόσημο, καθώς είχαν περάσει καμιά δεκαριά μέρες από το μοιραίο. Δεν είχε τύχει να δω κάπου την είδηση του θανάτου της, ούτε και πρόσεξα κάποια σχετική αναφορά στο χρονολόγιο των social media, το οποίο συνήθως πάλλεται από νεκρολογίες και κατευόδια όταν φύγει από τη ζωή κάποιος διάσημος.

Οι μεγαλύτεροι την είχαν ξεχάσει και στους νεότερους ήταν άγνωστη. Κι όμως, υπήρξε πραγματικά διάσημη, τόσο από τον κινηματογράφο και το θέατρο όσο και από την τηλεόραση, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολούνταν κυρίως με το γράψιμο ιδιοσυγκρασιακών μυθιστορημάτων, εμπνευσμένων από τις εμπειρίες της στον χώρο του θεάματος. Το τελευταίο της βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 2017 με τίτλο Χαρούμενα Γενέθλια.

Υπέγραφε «Μιράντα» και δίπλα, αντί για το επίθετο, ζωγραφισμένο ένα κουνελάκι. Το πιο χαριτωμένο πράγμα που έχω δει ποτέ. Αργότερα θα μάθαινα ότι κάπως έτσι υπέγραφε τα αυτόγραφα στις μεγάλες της δόξες.


Στα γενέθλια των φίλων μου ήταν που την είχα πετύχει κάποιες φορές στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω των δώρων (ποτά, γλυκά) που άφηνε έξω από την πόρτα και συνοδεύονταν από ευχετήρια σημειώματα, τα οποία κατέληγαν με την υπογραφή «Μιράντα» και δίπλα, αντί για το επίθετο, ζωγραφισμένο ένα κουνελάκι. Το πιο χαριτωμένο πράγμα που έχω δει ποτέ. Αργότερα θα μάθαινα ότι κάπως έτσι υπέγραφε τα αυτόγραφα στις μεγάλες της δόξες.

Δεν ήταν η μόνη «ηλικιωμένη αστή» της τυπικής για τα στενά ανάμεσα στη Βασιλίσσης Σοφίας και τη Μιχαλακοπούλου πολυκατοικίας (ιατρεία, ελάχιστες ή καθόλου οικογένειες, συνθήκες αραιής συγκατοίκησης ανάμεσα στους κατοίκους) που μας έστελνε ευχές όποτε χαλάγαμε τον κόσμο μέχρι το πρωί, αντί να διαμαρτύρεται ή να καλεί την αστυνομία. Θυμάμαι κι έναν πάντα χαμογελαστό, υπερήλικα κύριο (έχει φύγει προ πολλού από τον μάταιο τούτο κόσμο) που παρακολουθούσε, περνώντας, τον χαμό που συνέβαινε εντός και εκτός του διαμερίσματος των φίλων μου και μας έλεγε να είμαστε πάντα ζωντανοί και ακμαίοι και να χαιρόμαστε τα νιάτα μας που δεν κρατάνε για πάντα (το τελευταίο το απέκρυπτε επιμελώς, αποφεύγοντας να μας βαρύνει με θυμοσοφίες και γεροντικές πικρίες). 


Με εντυπωσίαζε και με συγκινούσε θυμάμαι μια τέτοιου είδους γενναιόδωρη αντίληψη, προερχόμενος καθώς ήμουν από στενά, μικροαστικά, νευρικά, ανασφαλή, συμπλεγματικά συστήματα. Σ' αυτό το σπίτι, η ελευθερία και η ανεμελιά έμοιαζαν να επιβραβεύονται. Στα προάστια, αντιθέτως, μοναδική αρετή φαινόταν να είναι πάντα η κοινή ησυχία και ένα πάρτι μπορούσε να σου βγει από τη μύτη εξαιτίας των αντιδράσεων της «γειτονιάς».


Δεν υπάρχει ίσως πιο κλισέ και πιο αόριστη φράση από το «τέλος εποχής» με αφορμή κάποια λήξη ή απώλεια. Αυτό ακριβώς, όμως, μου ήρθε ως γνήσια συναισθηματική αντίδραση όταν είδα το τοιχοκολλημένο χαρτί στην εξώπορτα του σπιτιού που για τόσα χρόνια υπήρξε ο χώρος της θορυβώδους νεανικής μας έκφρασης, πάντα υπό τη στοργική, διακριτική «επίβλεψη» της κυρίας Μιράντας Κουνελάκη που έμενε από πάνω.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθετεί τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ

Θέατρο / Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθετεί τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ

Το έργο του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η θεατρική αυτή διασκευή μετασχηματίζει τη μονολογική αφήγηση του πρωτοτύπου σε μουσικοθεατρικό έργο για τέσσερις φωνές και ένα πιάνο.
M. HULOT
Βάσω Καμαράτου: Οι πληγές μας μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους

Θέατρο / «Εγώ που δεν μασούσα, φοβάμαι πια να περάσω ανάμεσα από παρέα αγοριών»

Η επιστροφή της Βάσως Καμαράτου στο θέατρο με την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη ήταν η αφορμή για μια εκ βαθέων συζήτηση με την ηθοποιό που αποκαλύπτει στο Facebook τον εσωτερικό της κόσμο με ειλικρίνεια και ευαισθησία.
M. HULOT
I WAS THERE : ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ 

Θέατρο / «Στρακαστρούκες»: Μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, η παράσταση του Δημήτρη Σαμόλη είναι τρομερά επίκαιρη

Οι «Στρακαστρούκες» έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα queer έργων που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Πρόσωπα / Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Η γυναίκα που έζησε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, και πάλεψε για την Αριστερά αφηγείται τη ζωή της στο LIFO.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ηλίας Λογοθέτης: Ένας κάτοικος εντός της γλώσσας του Βιζυηνού

Θέατρο / Ηλίας Λογοθέτης (1939 - 2024): Ένας εργάτης του θεάτρου και του σινεμά που δεν υπήρξε σνομπ

Από τους Πέρσες του Κουν μέχρι το τηλεοπτικό Έτερος Εγώ Νέμεσις, ο Ηλίας Λογοθέτης διέσχισε όλα τα είδη με μπρίο, αξιοπρέπεια και ακατάβλητο ποιητικό οίστρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ

Θέατρο / Γιάννης Μαυριτσάκης: «Για δύο χρόνια απομονώθηκα και έγραφα, μόνος, σαν τα θηρία»

Λίγο πριν την πρεμιέρα του νέου του έργου «Rayman ούρλιαξε» σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, ο συγγραφέας της ποιητικής ενατένισης και του σκληρού ρεαλισμού μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, την πορεία του στο θέατρο, τη «συνάντησή» του με τον Μπερνάρ-Μαρί Κολτές και την αφοσίωσή του στη συγγραφή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος

Θέατρο / Το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων αλλάζει για τη νέα παράσταση του Στάθη Λιβαθινού

Το έργο του Τομ Στόπαρντ «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» ανεβάζει η ομάδα του Στάθη Λιβαθινού, ένα από τα λίγα θεατρικά ανσάμπλ στην Αθήνα που τον ακολουθεί εδώ και χρόνια.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Αίθουσα Αναμονής. Humanity»: Ο Ένκε Φεζολλάρι μιλάει για μια παράσταση που αναδεικνύει την ομορφιά και τον εφιάλτη του ανθρώπινου είδους. 

Θέατρο / «Αίθουσα Αναμονής. Humanity»: Μια παράσταση για την ομορφιά και το σκοτάδι του ανθρώπινου είδους

Ο Ένκε Φεζολλάρι μιλά για την παράσταση που κινείται μεταξύ του mockumentary και του documentary, αφηγείται ιστορίες που συγκινούν και σοκάρουν, στιγμές επιτευγμάτων ή σκοτεινών σελίδων της ανθρωπότητας που ξετυλίγονται σε αίθουσες αναμονής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Τζων Φούλτζεϊμς επιστρέφει με Βάγκνερ

Όπερα / «Η Βαλκυρία σχετίζεται με τους κόσμους του Τόλκιν και της Ρόουλινγκ»: Ο Τζων Φούλτζεϊμς επιστρέφει στη Λυρική

Μετά τον τολμηρό «Ντον Τζιοβάνι», ο διακεκριμένος Βρετανός σκηνοθέτης περνάει στην απαιτητική «Βαλκυρία», το δεύτερο μέρος της επικής τετραλογίας «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» του Ρίχαρντ Βάγκνερ που ανεβαίνει για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ