Από την «Ελλάδα Μονάχου» δεν επιστρέφεις εύκολα πίσω

Από την «Ελλάδα Μονάχου» δεν επιστρέφεις εύκολα πίσω Facebook Twitter
«Τα παιδιά που φεύγουν σήμερα είναι εντελώς ακυρωμένα. Μεγάλωσαν μέσα σε αυτή την πασοκική υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά. Έζησαν την ελληνική εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, πιστεύοντας πως αν σπουδάσουν κάτι καλό, θα τα καταφέρουν, θα βρουν καλές δουλειές, θα βγάλουν λεφτά. Τους υποσχέθηκαν μια ευδαιμονία που τελικά δεν ήρθε». Φωτο: Judith Buss
0

Ο Πρόδρομος Τσινικόρης και ο Ανέστης Αζάς υπηρετούν με μεγάλη συνέπεια το δύσκολο είδος του θεάτρου-ντοκουμέντου. Το θεατρικό δίδυμο που έχει αναλάβει από το 2015 την καλλιτεχνική διεύθυνση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου ολοκληρώνει φέτος τη δική του «τριλογία της μετανάστευσης» με τον πιο ταιριαστό, αν και ενδεχομένως γλυκόπικρο τρόπο.


Η «Ελλάς Μονάχου», μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και του Θεάτρου Κάμερσπιλε (Kammerspiele) του Μονάχου, φέρνει επί σκηνής τρεις Έλληνες της «χαμένης γενιάς», που αναγκάστηκαν, λόγω κρίσης, να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό.

Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο Τσινικόρης, σε ρόλο ηθοποιού, αντιπαραβάλλει τη δική του προσωπική ιστορία (προσωπική, και όχι ιδιωτική, όπως θέλει να τονίσει, απαντώντας σε όσους ενδεχομένως να σκεφτούν ότι «πουλά» τη ζωή του στο θέατρο), έχοντας «αντίστροφη» πορεία, μια και έχει γεννηθεί στο Βούπερταλ, ενώ τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.

Είχε προηγηθεί ο «Τηλέμαχος» που έφερνε αντιμέτωπες την παλιά και τη νέα μεταναστευτική γενιά και η «Καθαρή Πόλη», η πολυσυζητημένη παράσταση με τις πέντε μετανάστριες καθαρίστριες, που, όπως περήφανα με ενημερώνει ο σκηνοθέτης της, είναι πλέον η πιο πολυταξιδευμένη ελληνική παράσταση των τελευταίων 30 τουλάχιστον ετών (μαζί με το «Late Night» των Blitz), έχοντας ταξιδέψει σε 14 χώρες και 29 πόλεις, με 7 ακόμα πόλεις να έπονται για την επόμενη σεζόν σε Γερμανία, Κροατία, Ελβετία και Ισπανία.

Αυτό το «εγώ φεύγω» έχει μέσα του μια πικρία και μια έλλειψη επιθυμίας να γυρίσουν πίσω, έχει διαταραχθεί η σχέση τους με την πατρίδα, τον τόπο όπου δόθηκαν οι υποσχέσεις. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στις δύο γενιές, η νοσταλγία για την επιστροφή.

Πού αποφάσισαν λοιπόν να εστιάσουν οι δύο δημιουργοί για το κλείσιμο της τριλογίας τους; «Στον "Τηλέμαχο" που είχαμε παρουσιάσει στη Στέγη και στο Βερολίνο, πριν από πέντε χρόνια, είχαμε ασχοληθεί με την ελληνική μεταναστευτική ιστορία του Βερολίνου, από τη δεκαετία του '60 κι έπειτα» θυμάται Πρόδρομος.

«Εκεί είχαμε μια σκηνική συνάντηση δύο γενεών, των ανθρώπων που έφυγαν είτε ως gastarbeiter είτε ως πολιτικοί εξόριστοι, λόγω χούντας, με τη γενιά των νέων που τότε, το 2012, βρέθηκαν στη Γερμανία, λόγω κρίσης. Θέλαμε λοιπόν τώρα να αποφύγουμε πάλι μια σύγκρουση παλιάς και νέας γενιάς πάνω στη σκηνή.

»Βέβαια, το Μόναχο είναι μία κατ' εξοχήν πόλη της ελληνικής μετανάστευσης. Έχεις τα τραγούδια, τα τοπόσημα, όπως είναι ο σταθμός του Μονάχου, έχεις 60 χρόνια τοπικής μεταναστευτικής ιστορίας. Αφού λοιπόν κάναμε έρευνα σε όλες τις ηλικίες, από ανθρώπους που βρίσκονται εκεί από τα '60s μέχρι αυτούς που πήγαν χθες, καταλήξαμε πως αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα, γιατί το συναντάμε και στην Ελλάδα, είναι η ομάδα των working poor, παιδιά που έχουν σπουδάσει, είναι στην αγορά εργασίας εδώ και 10-15 χρόνια και είναι είτε φτωχοί ή ζουν πολύ κοντά στο όριο της φτώχειας, ανασφάλιστοι, overqualified, με μισθούς πείνας, απλήρωτες υπερωρίες. Είπαμε να εστιάσουμε λοιπόν σε τρεις τέτοιες ιστορίες νέων ανθρώπων, κοντά στα τριάντα, που τελικά, μετά από αυτές τις εμπειρίες, αποφάσισαν να πάνε στο Μόναχο».

Από την «Ελλάδα Μονάχου» δεν επιστρέφεις εύκολα πίσω Facebook Twitter
«Είχαμε πάει σε καφενεία με τον Ανέστη στο Μόναχο και όλοι περίμεναν το Πάσχα για να κατέβουν στην Ελλάδα και μετά, του Σταυρού, εκεί κοντά στα μέσα Σεπτέμβρη, σιγά σιγά να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να επιστρέψουν». Φωτο: Εύη Φυλακτού

Ένα βασικό ζήτημα που απασχόλησε τους δύο σκηνοθέτες στο έργο αυτό, αναφορικά με τη μεταφορά του από το Μόναχο, όπου έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο, στην Αθήνα, ήταν η γλώσσα. «Στο Μόναχο παίξαμε σε γερμανικά, αγγλικά και ελάχιστα ελληνικά. Μας ενδιέφερε να κρατήσουμε κάποια κείμενα στα γερμανικά και στην Αθήνα, για να υπάρχει μια συνεχής υπενθύμιση ότι αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από τη χώρα».

Σύμφωνα με τον Πρόδρομο, υπάρχει ένα στοιχείο στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου που τη διαφοροποιεί σημαντικά σε σχέση με τις αντίστοιχες άλλων περιοχές της Γερμανίας. Τις προηγούμενες δεκαετίες βρέθηκαν εκεί πολλοί εργάτες, καθώς υπήρχαν εργοστάσια, οι οποίοι συντέλεσαν στην οικοδόμηση του γερμανικού οικονομικού θαύματος. Όμως μαζί με αυτούς ήρθαν και πολλοί Έλληνες για σπουδές, επειδή υπήρχαν πολύ καλά πανεπιστήμια, και μαζί τους και πολλοί εξόριστοι της δικτατορίας που στη συνέχεια έγιναν πολιτικοί, όπως ο Παπούλιας και ο Τσοχατζόπουλος.

«Υπήρχε ένας διαφορετικός πυρήνας Ελλήνων που είχαν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας με τη βαυαρική κοινότητα. Η ενσωμάτωσή τους έγινε με πιο πετυχημένο τρόπο. Σε άλλες περιοχές μπορεί να συναντήσεις ανθρώπους που ζουν 40 χρόνια εκεί και δεν μιλάνε γερμανικά, επειδή ήταν όλη μέρα στο εργοστάσιο. Θα σου πω ένα fun fact που ενισχύει αυτή τη διαπίστωση. Αν μπεις στο Trip Advisor, στα 10 καλύτερα εστιατόρια του Μονάχου θα βρεις 4 ελληνικά – και όχι τα τουριστικά που θα βρεις στην Πλάκα, σουβλάκι και μουσακά».

Από την «Ελλάδα Μονάχου» δεν επιστρέφεις εύκολα πίσω Facebook Twitter
«Επειδή δεν είναι ένας που αποφασίζει, υπάρχει συνεχής τριβή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που εξισορροπεί τα πράγματα. Πρέπει πάντα να επιχειρηματολογείς για τις επιλογές και τις αποφάσεις σου. Ο ένας προσέχει τον άλλο. Γι' αυτό δεν έχουμε ξεφύγει. Δεν θα έλεγα ότι κάνουμε κάποιου είδους στρατευμένου θεάτρου». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Η συζήτησή μας αναπόφευκτα φτάνει στις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στα δύο μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα που κατέληξαν στη Γερμανία, αυτό των ημερών των παππούδων του και αυτό της δικής μας γενιάς. Ο Πρόδρομος συνοψίζει τη βασική διαφορά στα ζητήματα της προσωπικής επιλογής για μετανάστευση και της νοσταλγίας για επιστροφή.

«Εμένα οι δικοί μου παππούδες, και οι δύο, προερχόμενοι από αγροτικές περιοχές, από το Κιλκίς και την Κατερίνη, είχαν πάει στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του '70 και είχαν πάρει μαζί τους τα παιδιά τους, που τότε ήταν έφηβοι. Όπως και οι περισσότεροι εργάτες, ήθελαν να μαζέψουν λεφτά και να γυρίσουν στην Ελλάδα, αφού καλύτερη ευκαιρία δεν θα έβρισκαν στη χώρα τους, να φτιάξουν σπίτι, να πάρουν κτήμα, ασχέτως αν στη συνέχεια έμειναν κι άλλο, κι ακόμα λίγο, μέχρι που πέρασαν τα χρόνια και κατέληξαν να λένε "πού να πάμε πίσω τώρα". Είτε γυρίζουν μετά τη σύνταξη ή έρχονται μόνο το καλοκαίρι για το κλίμα της Ελλάδας ενώ τον χειμώνα επιστρέφουν στη Γερμανία γιατί, κατά την άποψή τους, εκεί έχει καλύτερους γιατρούς.

»Είχαμε πάει σε καφενεία με τον Ανέστη στο Μόναχο και όλοι περίμεναν το Πάσχα για να κατέβουν στην Ελλάδα και μετά, του Σταυρού, εκεί κοντά στα μέσα Σεπτέμβρη, σιγά σιγά να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να επιστρέψουν. Δεν υπήρχε λοιπόν κάποια προσωπική σχέση που να διαταράχθηκε με την πατρίδα τους και τον τόπο που μεγάλωσαν, σε αυτή τη γενιά, δεν υπήρχε κάποια προσδοκία που να ακυρώθηκε.

»Τα παιδιά που φεύγουν σήμερα είναι εντελώς ακυρωμένα. Μεγάλωσαν μέσα σε αυτή την πασοκική υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά. Έζησαν την ελληνική εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, πιστεύοντας πως αν σπουδάσουν κάτι καλό, θα τα καταφέρουν, θα βρουν καλές δουλειές, θα βγάλουν λεφτά. Τους υποσχέθηκαν μια ευδαιμονία που τελικά δεν ήρθε. Τους απέμειναν οι επιλογές είτε να δουλεύουν με τα λίγα που τους δίνουν, σε ένα εντελώς επισφαλές περιβάλλον όπου ο άλλος μπορεί να τους διώξει επειδή έτσι γουστάρει, να μην πληρωθούν και να μην μπορούν να διαμαρτυρηθούν, ή να μαζέψουν τα πράγματά τους και να πουν απηυδησμένοι "εγώ φεύγω".

Από την «Ελλάδα Μονάχου» δεν επιστρέφεις εύκολα πίσω Facebook Twitter
«Το Μόναχο είναι μία κατ' εξοχήν πόλη της ελληνικής μετανάστευσης. Έχεις τα τραγούδια, τα τοπόσημα, όπως είναι ο σταθμός του Μονάχου, έχεις 60 χρόνια τοπικής μεταναστευτικής ιστορίας». Φωτο: Εύη Φυλακτού

»Αυτό το "εγώ φεύγω" έχει μέσα του μια πικρία και μια έλλειψη επιθυμίας να γυρίσουν πίσω, έχει διαταραχθεί η σχέση τους με την πατρίδα, τον τόπο όπου δόθηκαν οι υποσχέσεις. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στις δύο γενιές, η νοσταλγία για την επιστροφή. Η νοσταλγία του Οδυσσέα για την πατρίδα που δεν υπάρχει πια».

Λίγο πριν κλείσουμε, μοιράζομαι με τον Πρόδρομο τη διαπίστωση πως, ενώ εκείνος κι ο Ανέστης είναι σαφώς πολιτικοποιημένα άτομα, υπηρετούν ένα είδος θεάτρου που απαιτεί μια κάποια αποστασιοποίηση αλλά ταυτόχρονα, με τον τρόπο τους, παίρνουν θέση. «Ο τρόπος που δουλεύουμε έχει να κάνει πολύ με τις ισορροπίες» σχολιάζει.

«Επειδή δεν είναι ένας που αποφασίζει, υπάρχει συνεχής τριβή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που εξισορροπεί τα πράγματα. Πρέπει πάντα να επιχειρηματολογείς για τις επιλογές και τις αποφάσεις σου. Ο ένας προσέχει τον άλλο. Γι' αυτό δεν έχουμε ξεφύγει. Δεν θα έλεγα ότι κάνουμε κάποιου είδους στρατευμένου θεάτρου».

Info

Ανέστης Αζάς, Πρόδρομος Τσινικόρης - Ελλάς Μονάχου

Πειραιώς 260 (E)

Τελευταία παράσταση: 12/7, 21:00

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, Πρόδρομος Τσινικόρης

Δραματουργία: Christine Milz

Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Στρούλια

Μουσική: Πάνος Μανουηλίδης

Συμμετέχουν: Πρόδρομος Τσινικόρης και Έλληνες πολίτες του Μονάχου: Άγγελος Γεωργιάδης, Βαλάντης Μπεΐνογλου, Κατερίνα Σόφτση

Παραγωγή της Münchner Kammerspiele σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

O σκηνοθέτης Σαράντος Ζερβουλάκος είναι η θεατρική έκπληξη του καλοκαιριού

Θέατρο / O σκηνοθέτης Σαράντος Ζερβουλάκος είναι η θεατρική έκπληξη του καλοκαιριού

Ο Έλληνας δημιουργός με βάση τη Βιέννη και αξιοσημείωτη πορεία στο γερμανόφωνο θέατρο, σκηνοθετεί στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το έργο της Αλεξάνδρας Κ* «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας»
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ