Μετά από 23 ημέρες απεργίας πείνας, ο Πάνος Ρούτσι ανακοίνωσε χθες, Τρίτη 7 Οκτωβρίου, ότι σταματά την απεργία του. Ο πατέρας του Ντένις Ρούτσι, που έχασε τη ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, είχε ζητήσει την εκταφή της σορού του παιδιού του και τη διενέργεια τοξικολογικών και χημικών εξετάσεων, υποστηρίζοντας ότι δεν έχουν διερευνηθεί πλήρως τα αίτια θανάτου του.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, το αίτημά του έγινε τελικά δεκτό από τις αρμόδιες αρχές, γεγονός που ο ίδιος χαρακτήρισε «μια πρώτη δικαίωση» και «ένα βήμα προς την αλήθεια». Παρότι ο ίδιος σταμάτησε την απεργία πείνας, συνεχίζει να παραμένει στο Σύνταγμα, καλώντας σε συγκέντρωση αλληλεγγύης και ευχαριστώντας τον κόσμο που στάθηκε στο πλευρό του.
Η γυναίκα που κράτησε ζωντανό τον αγώνα
Πίσω από τον αγώνα αυτόν υπήρχε διαρκώς μια σταθερή παρουσία: η Μιρέλα Ρούτσι, η σύζυγος και συνοδοιπόρος του. Η ίδια βρέθηκε κάθε μέρα στο πλευρό του Πάνου, μιλώντας δημόσια, διαχειριζόμενη τις επαφές με τα ΜΜΕ, αλλά και στηρίζοντας σιωπηλά έναν άνθρωπο που είχε αποφασίσει να ρισκάρει τη ζωή του για την αλήθεια του παιδιού τους.
Σε δηλώσεις της στο MEGA λίγες ημέρες πριν λήξει η απεργία, η Μιρέλα μίλησε με συγκλονιστική ειλικρίνεια: «Νιώθω ντροπή. Το 2025, σε μια χώρα που λέει ότι είναι δημοκρατική, να μην μπορεί ένας γονιός να μάθει από τι πέθανε το παιδί του. Να φτάνουμε στο σημείο να το απαιτούμε με αυτόν τον σκληρό τρόπο. Είναι αδιανόητο».
Κάθε μέρα, η Μιρέλα βρισκόταν στο Σύνταγμα ανάμεσα στους πολίτες που πήγαιναν να στηρίξουν τον άντρα της. «Έρχονται άνθρωποι που έχουν χάσει τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι που μας λένε “σας νιώθουμε”. Ο πόνος αυτός δεν είναι μόνο δικός μας, είναι όλων», είχε πει, περιγράφοντας το κύμα αλληλεγγύης που ξεδιπλώθηκε γύρω τους.
Το χρονικό του αγώνα
Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου, όταν εκείνος εγκαταστάθηκε έξω από τη Βουλή, χωρίς να ενημερώσει κανέναν, ούτε καν τη σύζυγό του. «Το έμαθα από μια φίλη, όχι από τον ίδιο. Έπαθα σοκ», θυμάται η Μιρέλα.
Τις πρώτες ημέρες, ο Πάνος βρισκόταν σε απεργία πείνας και δίψας. Η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία και, με παρέμβαση γιατρών, ξεκίνησε να ενυδατώνεται περιοδικά, συνεχίζοντας ωστόσο χωρίς τροφή. Παράλληλα, δεκάδες άνθρωποι έστηναν καθημερινά στο Σύνταγμα ένα κύμα αλληλεγγύης, από απλούς πολίτες έως οικογένειες θυμάτων των Τεμπών και καλλιτέχνες που ζητούσαν διαφάνεια και δικαιοσύνη.
Η Μιρέλα, με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια, μετέφερε τις ενημερώσεις για την υγεία του: «Έχει πέσει πάρα πολύ, πλέον τις περισσότερες ώρες κάθεται στην καρέκλα, δεν μπορεί να σηκωθεί. Είναι δύσκολα τα πράγματα, είμαστε στην τρίτη εβδομάδα».
Παρά τη σωματική του εξάντληση, ο Πάνος Ρούτσι επέμεινε. Η επιμονή του, σε συνδυασμό με την πίεση της κοινής γνώμης, φαίνεται πως οδήγησε τις αρχές στην απόφαση να ικανοποιήσουν τα αιτήματά του.
Μετά τη χθεσινή ανακοίνωση της λήξης της απεργίας πείνας, η Μιρέλα Ρούτσι δήλωσε: «Θέλω να ευχαριστήσω πραγματικά τον κ. Μητσοτάκη που δεν βρήκε ούτε ένα λεπτό μέσα σε αυτές τις 23 μέρες να εκφράσει τη γνώμη του, να πει οτιδήποτε όσον αφορά τον αγώνα του συζύγου μου. Θέλω να ευχαριστήσω και τον υπουργό Υγείας μας, τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, που αντίθετα, μέσα από τόσα προβλήματα που έχει το σύστημα Υγείας στην Ελλάδα, αφιέρωσε πάρα πολύ χρόνο, τηλεοπτικό και μη, για να ρίξει λάσπη και να αμφισβητήσει τον δίκαιο και καθαρό αγώνα του συζύγου μου».
Η φωνή μιας μάνας και μιας γυναίκας
Η Μιρέλα Ρούτσι δεν είναι δημόσιο πρόσωπο, αλλά η παρουσία της στα 23 αυτά μερόνυχτα έγινε σημείο αναφοράς για εκατοντάδες πολίτες που ένιωσαν την αγωνία και το δίκιο αυτής της οικογένειας. Με σταθερότητα, ευγένεια και χωρίς συνθήματα, έδωσε ανθρώπινο πρόσωπο σε μια υπόθεση που, όπως λέει, «ξεπερνά την προσωπική τραγωδία».
«Ο κόσμος μάς έδωσε φωνή, και τώρα πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε για να μην ξεχαστεί τίποτα», τονίζει. Για τη Μιρέλα, η λήξη της απεργίας πείνας δεν είναι η λήξη του αγώνα, αλλά το ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας: να αποδοθεί δικαιοσύνη στα παιδιά που χάθηκαν.
Η εικόνα της, να κάθεται στο πεζοδρόμιο του Συντάγματος, πλάι στον άντρα της, δεν είναι εικόνα απόγνωσης, είναι εικόνα δύναμης. Στην Ελλάδα του 2025, όπου η οργή συχνά ξεθυμαίνει γρήγορα, η Μιρέλα Ρούτσι υπενθύμισε ότι ο πόνος μπορεί να γίνει διεκδίκηση. Και ότι η μνήμη, όταν δεν ξεχνιέται, μπορεί ακόμα να αλλάξει κάτι.
