ΠΡΟΣΦΑΤΑ Η GUARDIAN ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ένα άρθρο που παρουσίαζε τους πιο ανερχόμενους νεαρούς Βρετανούς μουσικούς που κυριαρχούν στις συζητήσεις και στα charts της Βρετανίας το φετινό καλοκαίρι.
Εντάξει, δεν χρειάζεται να σου αρέσουν και όλα, αλλά δεν χρειάζεται και να απορρίπτεις τίποτα πριν το ακούσεις επειδή μόνο και μόνο είναι καινούργια μουσική.
Στη Βρετανία, μια από τις πιο ισχυρές μουσικές βιομηχανίες στον κόσμο, τα ραδιόφωνα και ο mainstream τύπος τα παίζουν αμέσως όλα, τόσο τα διάφορα μουσικά είδη όσο και τη διαφορετικότητα των καλλιτεχνών. Θεωρείται δηλαδή κάτι αυτονόητο η στήριξη στο καινούργιο. Αντίθετα με εδώ, θα έλεγε κανείς.
Τώρα, πόσο αυτή η επιτυχία και η καριέρα μουσικών όπως οι Russ Millions & Tion Wayne ή οι Bad Boy Chiller Crew θα έχουν διάρκεια, κανείς δεν το ξέρει. Αυτό συνέβαινε πάντοτε, να βλέπουμε καλλιτέχνες που κάνουν μόνο ένα χιτ και μετά να εξαφανίζονται, εξού και ο όρος «one-hit wonder».
Το σίγουρο είναι ότι το πρόσωπο της ποπ μουσικής έχει αλλάξει και πολύ μάλιστα, όσο δυσκολοχώνευτο κι αν είναι για ορισμένους. Είναι, όμως, αυτά που συναντάμε σήμερα στο ποπ στερέωμα τόσο «καλά» ή αλλιώς «ποιοτικά»; Ρωτήσαμε την Ελένη Τζαννάτου (δημοσιογράφος / αρχισυντάκτρια avopolis.gr), τον Τάσο Βαφειάδη (συγγραφέας, «Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής») και τον Kristof (μουσικός) να μας δώσουν τη δική τους άποψη για τα τραγούδια που αναφέρονται στο άρθρο.
Στη Βρετανία, μια από τις πιο ισχυρές μουσικές βιομηχανίες στον κόσμο, τα ραδιόφωνα και ο mainstream τύπος τα παίζουν αμέσως όλα, τόσο τα διάφορα μουσικά είδη όσο και τη διαφορετικότητα των καλλιτεχνών. Θεωρείται δηλαδή κάτι αυτονόητο η στήριξη στο καινούργιο. Αντίθετα με εδώ, θα έλεγε κανείς.
Shygirl - TASTY
Ελένη Τζαννάτου: Νωχελική eurodance αύρα που σπάει τη γεύση της με λίγο hyperpop αλατοπίπερο για να χωράει στα ηχεία από τη Μύκονο μέχρι την Κυψέλη. Σ’ αυτό συνέβαλε η SOPHIE, που έβαλε το χέρι της στο EP της Shygirl, Alias, κάτι που μαρτυρούν ήδη τα πρώτα δευτερόλεπτα του track.
Kristof: Αρχικά μου αρέσει πάρα πολύ το βίντεο κλιπ και η ίδια η Shygirl. Επίσης όλο το EP έχει ενδιαφέρον. Στο Tasty την παραγωγή έχει κάνει ο Oscar Sheller, του οποίου θαυμάζω πολύ τη δουλειά. Δόσεις στο μπλέντερ: pop και house από '90s και '00s. Βρόμικα synths. Ωραία επιλογή.
Τάσος Βαφειάδης: Η μόνο κατ’ όνομα ντροπαλή Shygirl (Blane Muise) μας παρουσιάζει μια πιασάρικη ποπ μελωδία, ό,τι πρέπει για τις χορευτικές και ερωτικές νύχτες του καλοκαιριού. Το πολύχρωμο, παραμυθένιο βίντεο που συνοδεύει το σινγκλ, εκτός από την προώθηση του τραγουδιού βοηθά να βγούμε και από τον σκοτεινό χειμώνα που περάσαμε.
Russ Millions & Tion Wayne - Body
E.T.: Το drill είναι το νέο trap που ήταν το νέο hip hop. Και το TikTok είναι το νέο Instagram που ήταν το νέο Facebook. Με αφετηρία τα δύο πρώτα αντίστοιχα, οι Russ Millions & Tion Wayne σκαρφάλωσαν με το Body στο βρετανικό νο. 1 επισφραγίζοντας την πρωτοκαθεδρία έκαστου. Η ποπ κουλτούρα, όταν δεν επανεπινοεί τον εαυτό της, τον μετατοπίζει ελαφρώς, γρηγορότερα από ό,τι θα αντέξει η ιστορία.
K.: Όχι πολύ φαν του είδους, γι' αυτό και δεν μπορώ να γράψω τίποτα.
Τ.Β.: Ποτέ δεν συμπάθησα το «hip hop του σαλονιού», τη γάγγραινα δηλαδή του τελευταίου επικίνδυνου καλλιτεχνικού κινήματος που βγήκε, του hip hop. Βίντεο κλιπ με συμμορίες και αυτοκίνητα που κοστίζουν όσα θα βγάλουμε σε μια ζωή, το μόνο που κάνουν είναι να πλαισιώνουν τις ονειρώξεις των απανταχού εφήβων. Αναμενόμενα πήγαν στο νο. 1…
PinkPantheress - Pain
E.T.: Samples που λιώνουν απ’ την καλοκαιρινή κάψα του Washed Out, άγνωστη ταυτότητα και pocket size διάρκεια ενσωματώνουν τον κατακερματισμό της σύγχρονης εμπειρίας σε νεφελώδη ποπ για την ελίτ.
K.: Το λάτρεψα με το που το άκουσα. Υπέροχα vibes με μια oldschoolιά. Συγχορδίες samples από Satie - Gymnopedie 1. Η φωνή λειτουργεί άψογα από πάνω. Πολύ σωστή επιλογή. Συνοδεύεται με κοκτέιλ σίγουρα.
Τ.Β.: Γλυκά, αιθέρια γυναικεία φωνητικά σ’ ένα chill out περιβάλλον που δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα. Η μυστηριώδης καλλιτέχνιδα που ηχογραφεί κάτω από το ψευδώνυμο PinkPantheress υιοθετεί μια πανκ πρακτική φτιάχνοντας τραγούδια που μετά βίας φτάνουν τα 90 δευτερόλεπτα, αφήνοντάς μας (έντεχνα) να θέλουμε κι άλλο.
Remi Wolf - Photo ID
E.T.: Όταν η νοσταλγία θέλει να ανανεώσει τον εαυτό της ενίοτε προσφεύγει στην καρικατουρέ χαριτωμενιά. Εδώ είναι σαν η Betty Boop να κατάπιε funk disco πενιές κι άφησε τις ρίμες του Dominic Fike να την επαναφέρουν στις τέσσερις διαστάσεις.
K.: Trippy - sun bleached pop: πολύ σωστές λέξεις για να το περιγράψουν. Μου θύμισε κατευθείαν Rex Orange Country. Από τα αγαπημένα μου στη λίστα. Κάτι σε πρωινή βόλτα. Μου φτιάχνει τη διάθεση και μπράβο του.
Τ.Β.: Ενδιαφέρουσα περίπτωση νέας δημιουργού, που, όμως, της λείπουν τα καλά τραγούδια. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, καλό το στυλ, τα σόσιαλ και τα ρεμίξ που σου κάνουν μεγάλα ονόματα (όπως ο Beck, οι Hot Chip και ο τεράστιος Nile Rodgers), αλλά χρειάζονται και καλές συνθέσεις. Αν μπορέσει να βελτιωθεί στη σύνθεση, ίσως επιβιώσει στην αρένα της μουσικής βιομηχανίας.
Bad Boy Chiller Crew - Don’t You Worry About Me
E.T.: Κάπου μεταξύ των Squatting Slavs in Tracksuits και του Μικρού Νικόλα από το Δυτικό Γιορκσάιρ, το crew με όνομα πιο γραφικό από την Ακρόπολη μοιάζει κι ακούγεται σαν τους μαγκιά-κλανιά bullies που στο σχολείο το έπαιζαν badass ιστορία στους φλώρους μπούληδες, αλλά σπίτι τούς περίμενε το ζεστό φαγητό της μαμάς. Αν δεν είναι ανέκδοτο, τότε, δυστυχώς, είναι ανέκδοτο.
K.: Ξέρω τι θα ακούσω από τα πρώτα του δευτερόλεπτα. Μου έρχεται στο νου κάτι από το Victorious του Nickelodeon. Παρ’ ολα αυτά τρελαίνομαι με την προφορά τους.
Τ.Β.: Αδιάφορα κομμάτια από μια ομάδα φίλων που έγινε γνωστή ανεβάζοντας αστεία βίντεο στο διαδίκτυο. Μάλιστα, από τη δημοσιότητα που κέρδισαν, κατάφεραν να μπουν στο Top 40 στη Βρετανία. Θα θυμάται ο κόσμος τ’ όνομά τους, μέχρι να έρθουν οι επόμενοι.
Claud - Soft Spot
E.T.: Σε έναν κόσμο που η Phoebe Bridgers έχει κάνει το indie ακροατήριο να πίνει νερό στο όνομά της και το αν κουνιέται κι αναπνέει γίνεται είδηση σε χρόνο ντε-τε στο Pitchfork και το Stereogum, το πουλέν που έκανε ποδαρικό στο label της Καλιφορνέζας, Saddest Factory, έχει όλα όσα απαιτούν οι (εναλλακτικοί) καιροί του: είναι non binary, είναι weird και γράφει συμπαθητική bedroom pop με ντεκαφεϊνέ αραίωμα.
K.: (Το άρθρο το περιγράφει πολύ όμορφα): Soundtrack to a hastily organized park based 6pm catch up // sunset. Είναι ακριβώς αυτό. Lo-fi indie pop melancholia.
Τ.Β.: Ανάλαφρες μελωδίες που μπορούν να μας συντροφεύσουν στα απογευματινά ταξίδια μας με το αυτοκίνητο δίπλα στη θάλασσά. Το μη δυαδικό άτομο Claud έχει τα φόντα να φτιάξει κάτι καλύτερο. Το μέλλον θα δείξει.
Priya Ragu - Forgot About
E.T.: Μοιάζει ήδη από την όψη της να θέλει να προχωρήσει στον δρόμο που χάραξε η Μ.Ι.Α., βαφτίζει τη μουσική της «raguwavy», μπλέκει το r’n’b με το hip hop και τα πασπαλίζει με στοιχεία από την ιδιαίτερη πατρίδα της, όμως η Ινδοελβετή ακούγεται πιο προβλέψιμη από ό,τι υπόσχεται ο συνδυασμός των επιμέρους στοιχείων της. Τρανό παράδειγμα, η εν λόγω soul μπαλάντα.
K.: Το αγαπημένο μου στη λίστα. Υπέροχη επιλογή. Είναι από τα κομμάτια που το άκουσα και πάτησα κατευθείαν το replay. Θες να το ακούς συνέχεια. Έχει μια νοσταλγία – κάτι από τέλη '80s, αρχές '90s soul με indie pop - r'n'b (άλλο ένα ποτό).
Τ.Β.: Αναμιγνύοντας –χωρίς υπερβολές– τις ινδικές ρίζες της, η Priya Ragu μας προσφέρει ένα πολύ ωραίο κομμάτι στο μεταίχμιο της ποπ και του r'n'b. Από όλες τις επιλογές της Guardian, η εν λόγω έχει τη μεγαλύτερη δυναμική. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τα επόμενα βήματά της.
LSDXOXO - Sick Bitch
E.T.: – Ήταν πανηδονισμός, κύριε Πάνο;
– Ο ορισμός του πανηδονισμού, κυρία μου.
K.: Iconic video! Sick bitch - sick beat.
Τ.Β.: Δεν ξέρω πόση επιτυχία μπορεί να έχει ένα αμιγώς χορευτικό κομμάτι στους μετα-κορωνοϊό μήνες. Το να ακούς τις δημιουργίες του DJ LSDXOXO από τα ηχειάκια του λάπτοπ ή από ακουστικά στο σπίτι είναι σαν να πίνεις ζεστή μπίρα! Απαιτείται ένα κλειστό, με τον κατάλληλο φωτισμό κλαμπ, τέρμα το μπάσο και τον ιδρώτα από τον χορό να φτάνει μέχρι τους αστραγάλους σου. Σκηνικό που δεν προβλέπεται να βιώσουν οι λάτρεις του είδους μέσα στο 2021.
