ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ μέχρι στιγμής το φετινό καλοκαίρι την έχει κάνει το «Call me if you get lost», το έκτο άλμπουμ του Tyler, The Creator. Ανατρεπτικός, όπως το συνηθίζει, ανακοίνωσε την κυκλοφορία του στις αρχές Ιουνίου μέσα από μια διαφημιστική πινακίδα με τον τίτλο του άλμπουμ («πάρε με αν χαθείς») και έναν αριθμό τηλεφώνου. Αν κάποιος καλούσε αυτόν τον αριθμό, άκουγε μια ηχογραφημένη συζήτηση μεταξύ του Tyler και της μητέρας του. Αργότερα το επιβεβαίωσε, τουιτάροντας τον ίδιο αριθμό.
Το «Call me if you get lost» είναι ένα περίεργο, πειραματικό άλμπουμ. Χωρίς υπερβολή, ίσως είναι το καλύτερο ραπ άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει φέτος και η απόδειξη ότι ο Tyler έχει εξελιχθεί πολύ ως ράπερ και παραγωγός. Είναι ένας δίσκος που δεν ξεμπερδεύεις μαζί του με μία μόνο ακρόαση, αλλά ενθαρρύνει την επανάληψη. Κάποιοι μπορεί να τον θεωρήσουν βαρετό και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ. Τα κομμάτια αποφεύγουν τις παραδοσιακές φόρμες –π.χ. δεν έχουν ρεφρέν–, με δύο τουλάχιστον να ξεπερνούν τα οκτώ λεπτά, ενώ τα σόουλ και τζαζ samples του είναι απρόβλεπτα και «από άλλον κόσμο». Δύσκολα θα τα παίξει το ραδιόφωνο. Η παραγωγή του, που αρχικά χαρακτηρίζεις old-school, φέρνει περισσότερο στην περίοδο που τα mixtapes μεσουρανούσαν, γύρω στα 2010s. Η παρουσία του DJ Drama ενισχύει αυτή την εντύπωση, ότι επιστρέφει δηλαδή στις ρίζες του και στο καθαρό χιπ-χοπ, στην εποχή που ο ίδιος ξεκινούσε, σχηματίζοντας την κολεκτίβα των Odd Future, και έπρεπε να γίνει προκλητικός για να τον μάθει μεγαλύτερο κοινό με κομμάτια όπως τα «Bastard» και «Goblin». Με άξονα το «διαβόητο» παρελθόν του, ο Tyler εμπνέεται από τον Σαρλ Μποντλέρ, του οποίου τα Άνθη του Κακού είχαν ταράξει την κοινωνία της Γαλλίας, και δημιουργεί μια νέα περσόνα, αυτήν του Tyler Beaudelaire.
Με άξονα το «διαβόητο» παρελθόν του, ο Tyler εμπνέεται από τον Σαρλ Μποντλέρ, του οποίου τα «Άνθη του Κακού» είχαν ταράξει την κοινωνία της Γαλλίας, και δημιουργεί μια νέα περσόνα, αυτήν του Tyler Beaudelaire.
Μόνο που του αυτήν τη φορά δεν χρειάζεται να προκαλέσει με τις ακραίες ρίμες, το αντίθετο, στο νέο άλμπουμ του είναι οι ηχητικές αλχημείες του που σε αφήνουν άφωνο. Στο «Manifesto», μάλιστα, που ερμηνεύει μαζί με τον επίσης συνεργάτη του στους Odd Future, Domo Genesis, απολογείται για τα ατοπήματα του παρελθόντος, βασικά για μια σειρά από χυδαία tweets που είχε γράψει το 2011 για τη 18χρονη, τότε, Σελένα Γκόμεζ, επειδή τη ζήλευε για τη σχέση της με τον Τζάστιν Μπίμπερ. «I was a teener, tweetin’ Selena crazy shit / Didn’t wanna offend her, apologize when I seen her / Back when I was tryna fuck Bieber, Just-in» («Ήμουν έφηβος, έκανα tweet για τη Σελένα, τρελές σαχλαμάρες / Δεν ήθελα να την προσβάλω, της ζήτησα συγγνώμη όταν την είδα / Ήταν τότε που προσπαθούσα να γαμ..ω των Μπίμπερ, Τζαστ-ιν»).
Lumberjack
Το «Call me if you get lost» λειτουργεί όμως πέρα από τη νοσταλγία, ως μια μείξη διαφορετικών μουσικών ειδών, που δανείζεται στοιχεία από διάφορες πτυχές της καριέρας του. Η σεξουαλική απογοήτευση, οι ερωτικές εμμονές και η αναζήτηση της πραγματικής αγάπης παραμένουν ως θεματικά μοτίβα και εδώ. Στον αισθητικό τομέα, ο Wes Anderson παραμένει η μεγαλύτερη του επιρροή . Αν και σύντομη η εμφάνισή του στα βραβεία Bet, όπου ερμήνευσε το «Lumberjack» μέσα στη δίνη ενός ανεμοστρόβιλου που σήκωνε όλο το σκηνικό στον αέρα, ήταν ό,τι πιο διαφορετικό και εντυπωσιακό μπορεί να συναντήσει κανείς σε τηλεοπτικά βραβεία τα τελευταία χρόνια.
Πέρσι, όταν κέρδισε με το «Igor» το Grammy για το καλύτερο ραπ άλμπουμ της χρονιάς, δεν φάνηκε να το χάρηκε ιδιαίτερα. Κι αυτό επειδή το «Igor», σύμφωνα με τον Tyler, δεν ήταν ένα ακόμη ραπ άλμπουμ αλλά σύγχρονη ποπ. Το θεώρησε έμμεση προσβολή που πατούσε σε ρατσιστικά στερεότυπα.
«Είναι άσχημο όταν εμείς –εννοώ τύποι σαν εμένα– κάνουμε κάτι πέρα από τα μουσικά είδη και μας κατατάσσουν στην κατηγορία ραπ ή urban» δήλωσε στους δημοσιογράφους στα παρασκήνια της τελετής. «Δεν μου αρέσει η λέξη urban, είναι ένας πολιτικά ορθός τρόπος να με αποκαλέσεις ν… Όταν την ακούω, σκέφτομαι “γιατί δεν μπορούμε να είμαστε απλά ποπ;”».
Juggernaut
To «Call me if you get lost» είναι μια απάντηση σε όλα αυτά, ένα tour de force σε γνώριμα μονοπάτια. Και «δεδομένης της πορείας που είχε πάρει η καριέρα του τα τελευταία χρόνια», γράφουν εκστασιασμένοι στο «Stereogum», «κανείς δεν περίμενε ένα τέτοιο άλμπουμ από τον Tyler, που να υμνεί τη δόξα και την ιστορία του χιπ-χοπ. Οι φιλοδοξίες και οι ικανότητές του μπορεί να πηγαίνουν πέρα από τη ραπ μουσική, αλλά το 2021 λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν καλύτερη ραπ μουσική από τον Tyler, The Creator».
Πάντως, προσωπικά, θα το έβαζα στην ίδια κατηγορία με το πρότζεκτ ενός άλλου πρωτοπόρου της μαύρης μουσικής, του Dean Blunt. Ως Babyfather είχε κυκλοφορήσει το 2016 ένα εξίσου περίεργο και εξαιρετικό άλμπουμ, το «BBF Hosted By DJ Escrow», με το οποίο μπορεί να σατίριζε την κουλτούρα των mixtapes, έκρυβε όμως ένα παρόμοιο ανατρεπτικό ύφος που τάραζε τα όρια του είδους (σ.σ. κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο «Black Metal 2» ξαφνικά, μέσα στον Ιούνιο).
Υποθέτω ότι η αρχή του καλοκαιριού ήταν πάντα η καλύτερη περίοδος για κυκλοφορίες. Το φετινό καλοκαίρι της μετά-Covid εποχής είναι πιο κρίσιμο, τουλάχιστον από μουσικής άποψης, δεδομένης της προβληματικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί με τις συναυλίες και τα φεστιβάλ. Αν μη τι άλλο, υπάρχει κάποια κινητικότητα, μια σειρά από άλμπουμ και τραγούδια, που, εκτός του ότι συνθέτουν το σάουντρακ της εποχής, δημιουργούν ένα κλίμα αισιοδοξίας στον κόσμο που τώρα το έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Corso
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
