Η νέα έκθεση του Γιώργου Σταματάκη με τίτλο How did your Summer Drift by thisYear? αποτελεί την τρίτη ατομική παρουσίαση του καλλιτέχνη στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα.         

 

Η ενδόμυχη προβληματική του Γιώργου Σταματάκη για την ανθρωπογενή επιβάρυνση του πλανητικού οικοσυστήματος επανέρχεται εδώ μέσω μίας ετερόδοξης οπτικής: πέρα από κάθε μύχια τάση περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και οικολογικής αφύπνισης, η παρούσα έκθεση δεν αποπειράται να γεννήσει πένθιμα ένα αίσθημα ενοχής στον εκάστοτε θεατή, αλλά αντιθέτως, να προασπίσει ότι, τόσο ο όλεθρος, όσο και ο θάνατος, δύναται να προσφέρουν πράγματι μία ανεπανάληπτη δυνατότητα αισθητικής εμπειρίας.

 

Μέσα από τις γκριζώδεις και πυρίκαυστες μάζες από υπόλευκες βουνοκορφές και αρτίκαυστα δασύλλια, ο Γιώργος Σταματάκης καταφέρνει να οπτικοποιήσει έντεχνα μία φαντασιώδη απεικόνιση της γήινης οικόσφαιρας, που οδηγεί συνήθως σε μία ανακλαστική μελαγχολία.

 

Νεότερα έργα, όπως το πολύπτυχο Δεκαπενταύγουστος, απεικονίζουν με ένταση ένα χαρακτηριστικό θερινό θέαμα, με φωτεινούς δρυμούς και επιβλητικά όρη, ενώ οι ονειρώδεις απεικονίσεις βραχόσπαρτων βιότοπων και πυρακτωμένων δέντρων, δεν ενσαρκώνουν μόνο πυκνότερα ένα είδος αισθητικής τηλεσκοπίας του πύρινου θανάτου, αλλά συνοψίζουν παράλληλα και in nuce τις ενδότερες ροπές των τελευταίων ετών την πολύμορφης παραγωγής του καλλιτέχνη: αφενός, τα έργα αντανακλούν την επιστημονική και ερευνητική παρατήρηση μιας άγριας και δαιμονιώδους φύσης, (την οποία προσεγγίζει ευλαβικά σχεδόν με μία απόκρυφη δόση ενός ρομαντικού μυστικισμού μίας προσωπικής Naturphilosophie) και αφετέρου, την αγωνία ενώπιων της στυγερής εξόντωσης των πλανητικών οικότοπων, που διέπεται έκθυμα, τόσο από μία διακαής ορμή συλλογικής συνειδητοποίησης, όσο και από ένα θαρραλέο ενστερνισμό του έσχατου αναμφίβολου μπροστά στην επικείμενη εκμηδένιση.     

 

Παρατηρώντας την εικαστική πορεία του Γιώργου Σταματάκη εδώ και μία πενταετία, φαίνεται πράγματι ότι πλέον έχει αποπερατωθεί μία πολύχρονη μελέτη στον εικαστικό χώρο, καθώς μέσα από την ημιφασματώδη του ζωγραφική αρχίζει βαθμηδόν και φαίνεται ένας βουβός αστερισμός από δομικά στοιχεία. Αυτά τα λείψανα από ηλεκτραγωγούς στύλους, ηλεκτροφόρα σύρματα και γαλβανισμένα κιγκλιδώματα εντοπίζουν - υπονοούν ψιθυριστά την ανθρώπινη παρουσία.

 

Παρόλο που στην προηγούμενη σειρά με τίτλο Αi-Zone, η ανθρώπινη διάσταση εκτυλισσόταν έστω και εννοιολογικά μέσω της αρνητικής της έλλειψης, αλλόκοσμες κεραμικές συνθέσεις προμηνύουν νηφάλια μία μετάβαση προς μία νέα περίοδο για τον Γιώργο Σταματάκη.

 

Η εγκατάσταση με τίτλο Run – που απαρτίζεται από είκοσι επιδαπέδιες συνθέσεις και μία επιχρωματισμένη φωτογραφία σε φυσικό μετάξι – δίνει την αίσθηση μιας κίνησης που έρχεται σε αντιπαράθεση με την απανθρακωμένη αδράνεια, όπου ο εκάστοτε θεατής πλανιέται ανάμεσα σε αυτά τα δενδρώδη ερείπια. Κάτι υφίσταται εδώ, που έγκειται απατηλά κρυμμένο.                 

 

Αίας Χριστοφής

Ιστορικός και Θεωρητικός Τέχνης