«Ghost Dog: The way of Samurai»: Όταν ο Τζάρμους έδειξε τον δρόμο προς τη συμφιλίωση

To «Ghost Dog: The Way of Samurai» του Τζιμ Τζάρμους επιστρέφει στα θερινά σινεμά Facebook Twitter
Το «Ghost Dog» μεταφέρει τον μελβιλικό Samurai στο Νιου Τζέρσι και το φιλτράρει μέσα από τη ραπ κουλτούρα.
0

Το 2019 είδαμε δεκάδες άρθρα, σοσιαλμιντιακά posts και memes, σύμφωνα με τα οποία το 1999 ήταν η καλύτερη χρονιά στην ιστορία του σινεμά. Πρέπει να προσδιορίσουμε και να οριοθετήσουμε την έννοια της «καλύτερης», ο υπογράφων μπορεί να σκεφτεί πρόχειρα 7-8 χρονιές του παρελθόντος κατά τις οποίες κυκλοφόρησαν περισσότερα καλλιτεχνικά ορόσημα, αλλά έτσι κι αλλιώς μια τέτοια συζήτηση δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Η συγκεκριμένη άποψη έγινε trend επειδή πλέον έχει αναλάβει τα ηνία της κριτικής και της κινηματογραφικής αρθρογραφίας η γενιά που βρισκόταν σε τρυφερή ηλικία το 1999, συνεπώς ένιωθε ατόφιο δέος για όσα έβλεπε στη μεγάλη οθόνη και επειδή, ομολογουμένως, ήταν μια πολύ παραγωγική χρονιά, κυρίως για το αμερικανικό σινεμά. Κάθε εβδομάδα υπήρχε τουλάχιστον μία καλή ταινία για να δεις, ώστε το «Ghost Dog: The way of the Samurai» σπάνια αναφέρεται στις κορυφές της χρονιάς.

Στην ταινία του Τζάρμους ο Φόρεστ Γουίτακερ υποδύεται σπαρτιατικά, για τα δεδομένα του, τον Ghost Dog, έναν πληρωμένο εκτελεστή που ζει σε περιστερώνα, έχει urban style, ακούει ραπ, αλλά θαυμάζει και την ιστορία και την κουλτούρα της φεουδαρχικής Ιαπωνίας και περνά τον ελεύθερο χρόνο του διαβάζοντας ξανά και ξανά το «Χαγκακούρε», τον Μυστικό Κώδικα των Σαμουράι. Βινιέτες με αποσπάσματα από το βιβλίο εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της ταινίας, πότε σχολιάζοντας και πότε υπονομεύοντας τη δράση που προηγήθηκε και εκείνη που ακολουθεί. Σε ένα από αυτά τα αποσπάσματα ακούμε ότι «τα μεγάλα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα και τα μικρότερα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα», μια φράση που θα μπορούσε να συνοψίζει τη (φιλμική) κοσμοθεωρία του Τζιμ Τζάρμους.

Από αυτά τα δύο ανέκδοτα συνειδητοποιούμε ότι ο Τζάρμους, παρά τις πολιτισμικές, κοινωνικές και φυλετικές διαφοροποιήσεις που συνθέτουν μια σύγχρονη Βαβέλ, βλέπει κοινά στοιχεία ανάμεσά μας, διακρίνει περισσότερους λόγους για να μονιάσουμε, παρά για να άλληλοφαγωθούμε.

Εξετάζοντας τη μεγάλη εικόνα, το «Ghost Dog» μεταφέρει τον μελβιλικό Samurai στο Νιου Τζέρσι και τον φιλτράρει μέσα από τη ραπ κουλτούρα. O κόσμος μοιάζει να πηγαίνει στραβά, οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί, με σιγουριά μπορείς να ποντάρεις μόνο στον θάνατο και, ουσιαστικά, οι μοναδικές πράξεις ελευθερίας που έχουν απομείνει στο άτομο είναι η επιλογή του κώδικα συμπεριφοράς και ο τρόπος που θα αποχωρήσει από τη ζωή. Έχουν γραφτεί πολλά για τις ομοιότητες της ταινίας με το αριστούργημα του Zαν-Πιερ Μελβίλ, μπορείτε να αναζητήσετε σχετικά κείμενα. Επηρεασμένοι από το παραπάνω χωρίο, όμως, και από την παραδοσιακή έμφαση που δίνει ο Τζάρμους στα μικρά και καθημερινά, από τη σημασία που δίνει στα ανέκδοτα, στην επαναληπτική προβολή, για τις ανάγκες του παρόντος εστιάσαμε σε αυτά. Και εκεί εντοπίσαμε μια άλλη ταινία παράλληλη, μα υποστηρικτική προς την (υβριδικά) μελβιλική.

To «Ghost Dog: The Way of Samurai» του Τζιμ Τζάρμους επιστρέφει στα θερινά σινεμά Facebook Twitter
Kαλύτερος φίλος του Ghost Dog είναι ένας παγωτατζής από την Ακτή Ελεφαντοστού που δεν μιλά λέξη αγγλικά. Ούτε ο Ghost Dog ξέρει γαλλικά.

Θα σταθούμε σε δύο από τις (αρκετές) ανεκδοτολογικές στιγμές του έργου. Στη μία ένας μεσήλικας μαφιόζος κοροϊδεύει τον ήρωα και τους ράπερ που έχουν ονόματα τύπου Ghost Dog και ένας γηραιότερος αναφέρει περιπαικτικά ότι αυτή η συνήθεια τού θυμίζει ονόματα Ινδιάνων τύπου «Καθιστός Βούβαλος», «Γοργό Ελάφι» κ.λπ. Κατόπιν, ο πρώτος μαφιόζος θα δώσει εντολή να φωνάξουν τον Τζον το Φίδι και τον Βίνσεντ τον Τανάλια – μπορεί και να ήταν διαφορετικά τα παρατσούκλια τους, αλλά το πιάσατε το αστείο. Να, όμως, που πίσω από το αστείο παρατηρούμε ότι και οι Ιταλοί μαφιόζοι χρησιμοποιούν προσωνύμια, όπως οι Ινδιάνοι και οι μαύροι ράπερ, με τους οποίους σε πρώτο επίπεδο ελάχιστη σχέση έχουν. 

Το δεύτερο ανέκδοτο είναι ότι ο καλύτερος φίλος του Ghost Dog είναι ένας παγωτατζής από την Ακτή Ελεφαντοστού που δεν μιλά λέξη αγγλικά. Ούτε ο Ghost Dog ξέρει γαλλικά. Κι όμως, καθώς συνομιλούν καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα, επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια, αλλά σε διαφορετική γλώσσα. 

Από αυτά τα δύο ανέκδοτα συνειδητοποιούμε ότι ο Τζάρμους, παρά τις πολιτισμικές, κοινωνικές και φυλετικές διαφοροποιήσεις που συνθέτουν μια σύγχρονη Βαβέλ, βλέπει κοινά στοιχεία ανάμεσά μας, διακρίνει περισσότερους λόγους για να μονοιάσουμε, παρά για να αλληλοφαγωθούμε. Δεν είμαστε τόσο δραματικά διαφορετικοί, απλώς αρνούμαστε πεισματικά να καταλάβουμε τον άλλο – η ύπαρξη του «Άλλου» μάς δίνει έναν ανταγωνιστικό σκοπό, άλλωστε.

To «Ghost Dog: The Way of Samurai» του Τζιμ Τζάρμους επιστρέφει στα θερινά σινεμά Facebook Twitter
O Φόρεστ Γουίτακερ σε χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αμερικανός δημιουργός εντάσσει στην ταινία του το μελβιλικό ιδίωμα, τη ραπ κουλτούρα, την γκανγκστερική φιλμογραφία και τη γιαπωνέζικη φιλοσοφία. Eίναι πράγματα ετερόκλητα, θα έπρεπε να οδηγήσουν σε ένα εξόφθαλμα ανομοιογενές αποτέλεσμα, αλλά τελικά έδεσαν αρμονικά και γέννησαν ένα πολυπολιτισμικό, πέρα για πέρα ενιαίο και «απορροφητικό» φιλμικό σύμπαν. Ένα σύμπαν που καταγράφει ο φακός του Ρόμπι Μίλερ, κινούμενος φαντασματικά στο αστικό τοπίο, δίνοντας την αίσθηση πως ακολουθεί αυτήν τη νοητή γραμμή που ενώνει όσους ανθρώπους σουλατσάρουν εντός του.

Και ο τρόπος για να φιλιώσουμε, όπως ταίριαξαν αυτά τα τόσο αλλιώτικα υλικά μέσα στο έργο του, κατά τον Τζάρμους, μπορεί να έρθει μέσω της τέχνης. Από παιδικά καρτούν και hits των Public Enemy μέχρι βιβλία που θα δανείσουμε, βάζοντας τον παραλήπτη να μας υποσχεθεί ότι κάποτε θα τα διαβάσει και θα μας πει τη γνώμη του γι’ αυτά, άρα θα ανταλλάξει απόψεις μαζί μας με αφορμή ένα κοινό ερέθισμα, αναγνωρίζοντας έτσι την ενωτική του διάσταση. Και στο σινεμά το ζητούμενο είναι παρεμφερές: να ζήσουμε μια εμπειρία που μας ενώνει με όσους τη μοιράστηκαν πριν από εμάς, μαζί με εμάς, καθώς και με όσους θα τη μοιραστούν έπειτα. Και, φυσικά, να τη συζητήσουμε με κάποιον από αυτούς, ίσως και με περισσότερους.

Η ταινία «Ghost Dog: Ο τρόπος των Σαμουράι» κυκλοφορεί στα θερινά σινεμά στις 6 Ιουνίου από τη Summer Classics.


 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Οθόνες / Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Ένα υπέροχο κινηματογραφικό αφιέρωμα στο στέκι της Πλάκας, με παλιές δόξες, όπως το «Brief Encounter» και το «Roman Holiday» αλλά και πιο σύγχρονες, όπως το κομψοτέχνημα «In the Mood for Love» και το σπαραχτικό «Cold War».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.