ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την Παρασκευή που πέρασε, είχα πάει σε συνέντευξη δουλειάς σε γνωστή αλυσίδα ταχυφαγίων, ως "υποψήφιος" (έχει πλάκα που σε όλες τις δουλειές το έχουν αυτόν τον τίτλο, ίσως για να νιώσεις τιμή και υπερηφάνεια που είσαι και εσύ ανάμεσα στους τόσους που θα έχουν την ευκαιρία να εργαστούν για τον βασικό μισθό) υπάλληλος στην κλασική λίγο-από-όλα εργασία των ταχυφαγείων (περνάς δηλαδή από όλα τα πόστα, ταμείας, ψήστης, ανεφοδιαστής/ελεγκτής αποθήκης, καθαριστής, παραγγελίες, πλην του ντελίβερι). Επειδή είχα εργαστεί στο παρελθόν σε αντίστοιχη εταιρία, είχα μία κάποια προυπηρεσία και με έβαλε κατευθείαν στην δεύτερη "audition" ας το πω των συνεντεύξεων. Με λύπη μου έμαθα πρόσφατα πως πλέον περνάνε από 2 φάσεις στις συνεντέυξεις -έχω πολύ καιρό να είμαι άνεργος και δεν ήξερα τι έχει αλλάξει- , δηλαδή την πρώτη όπου είναι όλοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι και την δεύτερη που μετά από όσους διάλεξε ο υπεύθυνος ως οι πιο πολλά υποσχόμενοι, είναι μετά μία αναμέτρηση μεταξύ των 3-4 φαβορί ας το παρομοιάσω, λες και είναι ιππόδρομος. Επειδή οι 2 από αυτούς στο ενδιάμεσο χρόνο μεταξύ της προκριματικής και της καθοριστικής συνέντευξης (1 βδομάδα) είχαν βρει αλλού εργασία, ουσιαστικά ήμουν εγώ και μία κοπέλα περίπου στην ηλικία μου (25). Επειδή εγώ πηγαίνω πάντα πιο νωρίς στις συνεντέυξεις (έχω να αγχώνομαι για το τι θα γίνει, δεν θέλω να αγχώνομαι και για τα λεωφορεία ή άλλες απρόοπτες καθυστερήσεις) ήταν και αυτή εκεί. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν που με είχε καλέσει ο υπεύθυνος απλά να πούμε δύο λόγια (επειδή το βρήκε πολύ θετικό το ότι είχα εργαστεί ξανά σε αντίστοιχη επιχείρηση ταχυφαγίας -κανείς άλλος από τους υποψήφιους δεν είχε εργαστεί κάπου σχετικά- ) δεν ήταν ακριβώς συνέντευξη αλλά πιο πολύ κάτι σε στυλ "είναι σχεδόν σίγουρο πως θα την πάρεις την δουλειά οπότε μιας και είμαι εδώ για τους άλλους που έχουν συνέντευξη, ας σου δείξω λίγο το μέρος έτσι για τα τυπικά". Η κοπέλα καθόταν με το βιογραφικό της μπροστά, ένα μεγάλο Α4 και κοιτούσε συνέχεια δεξιά-αριστερά, σαν να προσπαθούσε να εγκληματιστεί με το μέρος ώστε να έχει τα vibes τα οποία αναζητούσε στο πρόσωπό της ο υπεύθυνος, κάτι το οποίο δεν θα κατάφερνε ποτέ επειδή μόνο όσοι έχουν εργαστεί σε ταχυφαγείο γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν συγκεκριμένα vibes: η όλη δουλειά είναι απρόσωπη, σαν να δουλεύεις σε εργοστάσιο απλά σε μικρή κλίμακα, όλα προμαγειρεμένα, απλή απόψυξη κάνεις και φοράς τα ίδια μηχανικά χαμόγελα ξανά και ξανά, σε πελάτες που δεν σε κοιτούν καν στα μάτια και παραγγέλνουν ενώ σκρολάρουν στο TikTok ή στο Insta στα κινητά τους.Κάτι πάνω της όμως έκανε στον υπεύθυνο καλή εντύπωση και πέρασε στην 2η συνέντευξη. Δεν κρατούσα κάποιο χαρτί δίπλα μου εκείνη την μέρα και είχα ντυθεί πολύ casual, οπότε της έπιασα κουβέντα ρωτώντας την αν είναι για συνέντευξη και μιλήσαμε για λίγο (δεν της είπα ότι πέρασα κατευθείαν στην 2η φάση αλλά ούτε αυτή ρώτησε). Στην 2η φάση, την Παρασκευή, την είχε αφήσει νωρίτερα ο πατέρας της και την είχα δει από μακριά που έβγαινε από το αυτοκίνητο σαν να ήθελε να χαιρετήσει κάποιον. Μετά κατάλαβα ότι ήταν μανούλα. Προφανώς είχε αφήσει το παιδί μέσα επειδή στην αγγελία έγραφε ότι θα προτιμηθούν (από κοπέλες) οι χωρίς παιδιά επειδή από την δική τους (εργοδοτών) εμπειρία, όσες είχαν παιδιά δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της επιχείρησης (κυλιόμενο ωράριο, χειρωνακτική εργασία, κ.α.). Χωρίς δεύτερη σκέψη, την χαιρέτησα από μακριά με ένα βλέμμα και πήρα τηλέφωνο τον υπεύθυνο που ίσως να μου έδινε την δουλειά (δεν θα το μάθω ποτέ αυτό βέβαια) και του είπα ότι βρήκα αλλού εργασία και μακάρι να βρει κάποιο άτομο που να του κάνει. Εξασφάλισα με αυτόν τον τρόπο την θέση της, δεν θα το μάθει ποτέ αλλά τι σημασία έχει; Να είμαι άνεργος το δέχομαι (επειδή πάντα κάτι βρίσκεται αν θέλεις πολύ να δουλέψεις και αν μοιράζεις παντού τα βιογραφικά σου λες και είναι από αυτά τα διαφημιστικά που μοιράζουν στον δρόμο) άλλα όχι και να παίρνω την θέση κάποιας μητέρας που θέλει χρήματα να μεγαλώσει το παιδί της. Ελπίζω να μείνει εκεί πέρα και ας μην μάθει ποτέ την βοήθεια κάποιου αγνώστου.