ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ομολογώ δημοσίως ότι η τελευταία φορά που έπαιξα τα Μήλα ήταν στη προ corona εποχή, πριν κάτι μήνες δηλαδή στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου.(:(:(:Ομολογώ επίσης ότι λατρεύω το διαδίκτυο με όλες τις δυνατότητες που μας δίνει από την άλλη ακόμη σήμερα κάπου κάπου στέλνω και λαμβάνω γράμματα με το Ταχυδρομείο.Η ιδανική εποχή είναι η κάθε εποχή που ζούμε όταν προσθέσουμε τις δικές μας πινελιές. Παίδες τον μικρόκοσμό μας όπως θέλουμε τον φτιάχνουμε! Δεν είναι υπέροχο;;(:

Παλιές καλές εποχές! Χρησιμοποιούσαμε τότε και τους καταλόγους του ΟΤΕ και θυμάμαι έπαιρνα τηλέφωνα και στο εξωτερικό σε διάφορες χώρες, κυρίως όμως στην Κίνα. Έπαιρνα τον κωδικό της χώρας και πληκτρολογούσα τυχαία αριθμούς. Όταν δε, αντιλαμβάνονταν οι γονείς τι έκανα με κυνηγούσαν :p

Σήμερα όλα αυτά που έκανες τότε συνιστούν "εισβολή" και "παρενόχληση".Oh, yeah!

Εγώ αυτό που αναπολώ είναι που όταν ήμουν μικρή μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε τα απογεύματα με τις ώρες. Κρυφτό, μήλα, κλέφτες και αστυνόμοι, τζαμί. Ωραίες εποχές. Τώρα τα πιτσιρίκια είναι με τα ταμπλετ στο χέρι.

Πάντα το παρελθόν φαίνονταν πιο γλυκό όταν το παρόν έχει προβλήματα. Οχι δε μου λείπει η εποχή που έπρεπε να συντονιστείς για να μιλήσεις στο τηλέφωνο, όχι δε μου αρέσει όταν το κόστος της επικοινωνίας ήταν μεγάλο. Τουλάχιστον τώρα μπορείς να καλέσεις το φίλο και να κουβεντιάσεις το θέμα χωρίς να σκέφτσαι το κοστος ή να στέκεσαι όρθιος.

Οσες πιο πολλες αναπαντητες καναμε τοσο πιο πολυ και καλα τους θελαμε και αν απαντουσε πισω χαρα μεγαλη χαχαχα χωρις λογο. Δεν ξερω αν το κανατε εσεις αλλα εμεις ναι. Και τηλεκαρτα οταν πηγαιναμε εκδρομες..Χαχαχα ωραια χρονια..

Κάποια στιγμή στο μέλλον (όχι πολύ μακρινό όπως τρέχει η τεχνολογία) οι νέοι θα επικοινωνούν, θα βρίσκονται μέσω πλατφορμών εικονικής πραγματικότητας ή δεν ξέρω τι άλλο θα έχει προκύψει. Ίσως θα στέλνουν μηνύματα απλώς σκεπτόμενοι, με κανα τσιπάκι στο κεφάλι. Οι τότε 40-50ηδες, νυν πιτσιρικάδες, θ' αναπολούν τις ωραίες εποχές του λάικ στο ίνστα, φβ, και τα μηνύματα που πιάνονταν ο αντίχειρας να τα γράφεις.Νοσταλγούμε τη νιότη μας, όποια κι αν ήταν αυτή...Ωραίες αναμνήσεις αναφέρεις πάντως. Θυμάμαι μια κοπέλα που μου τηλεφώνουσε για φάρσα, μιλάγαμε στα σταθερά, δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων. Μετά από κάποιες φορές που μιλήσαμε μπήκε στην κουβέντα και η φίλη της, είχαν ντούμπλεξ τηλέφωνο που λέγαμε τότε (δυο συσκευές στο ίδιο σπίτι, στην ίδια γραμμή. Αν σήκωνες τη 2η συσκευή άκουγες τι έλεγαν στην 1η, μίλαγες κιόλας). Άρχισαν αν με καλούν τακτικά, και πρότεινα να βρεθούμε για καφέ στην πρώτη κοπέλα που πρωτοκάλεσε, σε μια στιγμή που δεν ήταν η δεύτερη κοπέλα στο ντούμπλεξ. Δεν είχα κάποια προτίμηση, πλάκα είχαν και οι δύο, σκέφτηκα αφού μίλησα πρώτα μ' αυτήν, σ' αυτήν θα προτείνω.Δέχτηκε, οπότε φοράω το καλό μου μπλουζάκι, με το λογότυπο Lancia Delta HF Integrale (για να εντυπωσιάσω, κέρδιζε όλα τα ράλυ τότε η Λάντσια :P ), το απομίμηση 501 (θρυλικό παντελόνι τζιν της εποχής) που είχα πάρει από έναν Τσιγγάνο με 1200 Δρχ (παζάρι, 2000 Δρχ το έδινε) και ξεκινώ. Καταφέρνουμε να βρεθούμε για τον καφέ (δεν υπήρχαν κινητά ε, άντε να συμπέσει η στιγμή, το σημείο και να εντοπίσεις την άγνωστη!) και καθόμαστε. Δεν τρελάθηκα, αλλά ήταν συμπαθής. Μιλούσαμε και σκεφτόμουν αν θα ξαναβρεθούμε, αν θα τα φτιάξουμε κτλ. Και τότε σκάει μύτη η 2η κοπέλα, που της είχε πει η 1η να έρθει κι αυτή να με γνωρίσει! Μια μελαχρινή κουκλάρα, μου έπεσαν τα σαγόνια.Είχα κάνει λανθασμένη επιλογή :) Δεν έγινε τίποτα με καμμία, μάλλον το μπλουζάκι Λάντσια δεν έκανε το γκελ που προσδοκούσα!

Προλαβα κι εγω την τηλεκαρτα στα τελειωματα της βεβαια αλλα δεν την πολυχρησιμοποιησα.Θυμαμαι ναι να πηγαινουμε στα σπιτια αμα θελαμε να δωσουμε σημειο συναντησης,αλλα εκεινο που δεν υπηρχε τοτε σε σχεση με σημερα που μπορεις να βρεις τον καθενα,ειναι οτι αν δεν ερχοταν καποιος δεν μπορουσε να μας ειδοποιησει αλλιως.Εγω προλαβα την μεγαλη πλατεια και παιδικη χαρα εκει μαζευομασταν τα πιτσιρικια και παιζαμε και μετα τρεχαμε με τα ποδηλατα.Αυτα θυμαμαι,τρεξιματα,ποδηλατα,παγωτα και μαζευομασταν αμα βραδιαζε.Μετα ως φοιτητρια ειχα ηδη κινητο οποτε ηταν τελειως αλλιως.

Κι εμένα μού άρεσαν πολύ οι τηλεκάρτες αλλά επειδή εσύ πέρναγες ωραία παλιά, δε σημαίνει ότι τα πράγματα ήταν πάντα όπως τα παρουσιάζεις, σαν διαφήμιση καφέ ή απορρυπαντικού.Άνθρωποι πάντα υπέφεραν, μόνοι πάντα απορρίπτονταν, φτωχοί πάντα περιθωριοποιούνταν και κόσμος πάσχιζε να τα βγάλει πέρα, και δυσκολευόταν να πληρώσει το λογαριασμό του σταθερού τηλεφώνου που εσύ θυμάσαι με νοσταλγία.