Αφήνοντας πίσω μου τη φυλλομετρούμενη ψυχή του σπιτιού, τη βιβλιοθήκη μου

Αφήνοντας πίσω μου τη φυλλομετρούμενη ψυχή του σπιτιού, τη βιβλιοθήκη μου Facebook Twitter
3

Με τον ίδιο τρόπο που δένομαι με τα βιβλία, με τον ίδιο, αλλά ανάστροφο, αποχωρίζομαι βιβλιοθήκες: έντονα και εύκολα ― αντιστοίχως. Αυτή είναι η τρίτη που αφήνω πίσω μου, και η πιο μικρή από τις τρεις. Απ' ανάμεσα υπήρξαν και κάποιες ακόμη, της τάξεως κάποιων δεκάδων τόμων, που δεν τις υπολογίζω· δεν θυμάμαι καν τους τίτλους, ή πού και γιατί έμειναν. Δεν δένομαι με τις βιβλιοθήκες, αν και τις αποχωρίζομαι φυσικά με δάκρυα· δεν είμαι κανένα τέρας. Αλλά τις αποχωρίζομαι. Άλλοι δεν το κάνουν, προτιμούν να πεθάνουν μαζί τους, ακόμη και να θαφτούν ή να καούν με τη βιβλιοθήκη τους. Και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην τις αποχωριστούν. Καλά κάνουν. Εγώ δεν το συμμερίζομαι, αλλά δεν έχει σημασία τι συμμεριζόμαστε και τι κάνουμε εμείς, δεν μας πέφτει λόγος στο τι κάνουν και τι αγαπούν οι άλλοι. Ναι, αποχωρίζομαι ολόκληρες βιβλιοθήκες εύκολα και, όπως αποδεικνύει η πορεία μου όλα αυτά τα χρόνια, κατά συρροήν ― πλην όχι καθ' έξιν, αλλά εξ ανάγκης ή λόγω διαζυγίου: δεν έπαιρνα μαζί ούτε τις κάλτσες μου, βιβλία θα έπαιρνα; Όχι.

Με τα βιβλία, πάλι, τα μεμονωμένα βιβλία, τα πράγματα είναι αλλιώς. Κάποιοι τίτλοι ξεκολλάνε δύσκολα από πάνω μου, άλλοι δεν ξεκολλάνε καν, με άλλους οι αποχαιρετισμοί είναι σπαραξικάρδιοι, με άλλους θέλουμε να μείνουμε για λίγο μόνοι και να κοιτιόμαστε στα μάτια ή απλώς να καπνίζουμε και να μη μιλάει κανείς από τους δυο. Με άλλους, κάποιους που μισώ και με μισούν, είναι περιέργως ακόμη πιο δύσκολο, κι ας ξέρουμε κι οι δυο πως αυτό είναι το σωστό, πως ο χωρισμός μας είναι επιβεβλημένος και (όπως μέλλει να φανεί) ανακουφιστικός. Κλάματα, δάκρυα, θυμός, σφίξιμο σαγονιού, σκέψεις, δεύτερες σκέψεις, και ένα διαρκές μπες-βγες στην κούτα, μέχρι να καταλήξει η μοίρα για το καθένα. Εσύ θα μείνεις εδώ. Εσύ θα πας μαζί του. Κι εσύ εδώ. Κι εσύ. Κι εσύ. Κι εσείς όλα σας μαζί: εδώ.

Αυτά τα παλπ, αυτά τα πολυδιαβασμένα, με τις κιτρινισμένες πλευρές, με τα κακόγουστα εξώφυλλα, με τα πιστόλια και τα ντεκολτέ, με τα τέρατα και τους εξωγήινους, με τα θύματα και τους πιστολέρο: αυτά τα βιβλιαράκια είναι που εγώ δεν μπορώ να αποχωριστώ, κι όσες βιβλιοθήκες κι αν αφήσω πίσω μου, θα τα πάρω μαζί μου.

Παρ' όλα αυτά, πάντως, παρ' όλα τα δάκρυα και τον καημό, δεν είμαι βιβλιόφιλος, όχι με την έννοια που έχει δοθεί στη λέξη τα τελευταία χρόνια στα σόσιαλ, που είναι γεμάτα ωραίες Σελίδες και Ομάδες και λογαριασμούς αφιερωμένους εμμονικά και κατ' αποκλειστικότητα στο βιβλίο. Εν πάση περιπτώσει, δεν μιλώ όλη την ώρα για αυτά, και γελάω λιγάκι με όσους το κάνουν, δεν αναρτώ βιβλιοφιλικά σκιτσάκια (είναι πολύ κιτς τα περισσότερα και αυτοαναφορικά, και μια στάλα χριστιανικά, σαν κάποιου τάγματος ― υπερβολές, θαρρώ), ή δεν αναρτώ συχνά τέλος πάντων (καμιά φορά υποκύπτω στον πειρασμό), και δεν θεωρώ φυσικά το βιβλίο τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, όπως λένε κάποιοι ― ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος. Δεν θεωρώ καν το βιβλίο κάτι ιερό, κάτι μοναδικό και σπουδαίο, όπως «πρέπει» να το βλέπουμε. Ή κάτι καθαυτό καλό, κάτι που έχει αξία ως τέτοιο. Δεν ισχύει αυτό, παρά μόνο υπό την έννοια του καταναλωτικού πολιτιστικού αγαθού που δίνει αίμα και οξυγόνο στην αγορά ― πράγμα επιθυμητό, βεβαίως, όσο τίποτε άλλο. Παρά ταύτα, μόνο κάποια βιβλία είναι «καλά», μόνο κάποια αξίζουν, όχι όλα, και όχι για πάντα, έτσι δεν είναι; Μόνο κάποια αγαπάς. Ενώ, αντίθετα, όλες οι ιερές εικόνες υποθέτω ότι έχουν κοινή αξία για τους πιστούς, είναι όλες τους αστρικές πύλες ή δίαυλοι επικοινωνίας με το Θείο, ή κάτι τέτοιο.

Κι όμως, κι όμως, από την άλλη, κι ας νομίζει κανείς πως, ναι, έτσι είναι, νά που γίνεται και όλα τα βιβλία, μηδενός εξαιρουμένου, βρίσκουν αποδέκτες, πολλούς, πάρα πολλούς, άπειρους, ή έστω ελαχίστους τα περισσότερα. Μα όλα βρίσκουν. Και όλα τους αγαπιούνται. Κι ό,τι κι αν πεις, και ένας να αγαπήσει ένα βιβλίο (ένα βιβλίο που όλοι αγνοούν, και ενδεχομένως έχουν και βάσιμους λόγους να το αγνοούν), και ένας να το αγαπήσει, λέω, εκείνο με τον τρόπο του χαίρεται. Όπως τα κουτάβια των κλοσάρ, που όταν ξαπλώνουν στην αγκαλιά τους το βράδυ, τυλιγμένοι κουρέλια κι οι δυο, αισθάνονται απόλυτη ευτυχία, νιώθουν να πίνουν νερό στον Παράδεισο. Τα βιβλία, όχι, δεν είναι όλα τους «καλά», και ο χρόνος σημειώνει σε ένα μακρύ κατάστιχο ποια άξιζαν τον κόπο και ποια είναι να μείνουν και να σταθούν, αλλά νά που ο χρόνος, ο μεγάλος ιστορικός της λογοτεχνίας, δεν έχει να κάνει με τις ανάγκες μας, εξ ου και οι ανάγκες μας κάπου-κάπου (ή μάλλον: συχνότερα από κάθε άλλη) είναι ταπεινές, ευοδώνονται με το γρήγορο, χιαστί διάβασμα ενός βιβλίου περιπτέρου, ενός βίπερ, ενός Άρλεκιν, ενός αστυνομικού ή αισθηματικού της σειράς. Οι ανάγκες ημών των πολλών, οι ανάγκες του αναγνωστικού πλήθους που συγκροτούμε.

Και είναι κυρίως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτά ―τα δικά μου φτηνά βιβλία― εκείνα που αποχωρίζομαι πιο δύσκολα κι από βιβλιοθήκες ολόκληρες, κι ας κοροϊδεύω τον εαυτό μου βάζοντας δίπλα τους κι από πάνω τους στην κούτα τον Άγγλο βάρδο ή τον Καβάφη ή τον Ρώσο ορθόδοξο ή τον άλλον με τις μαντλέν. Αυτά τα παλπ, αυτά τα πολυδιαβασμένα, με τις κιτρινισμένες πλευρές, με τα κακόγουστα εξώφυλλα, με τα πιστόλια και τα ντεκολτέ, με τα τέρατα και τους εξωγήινους, με τα θύματα και τους πιστολέρο: αυτά τα βιβλιαράκια είναι που εγώ δεν μπορώ να αποχωριστώ, κι όσες βιβλιοθήκες κι αν αφήσω πίσω μου, θα τα πάρω μαζί μου. Αν τα αφήσω, όχι που δεν θα βρεθεί τρόπος να τα διαβάσω ξανά (πράγμα που δεν με νοιάζει καν, εδώ που τα λέμε ― και πότε να προλάβω;), αλλά θα είναι σαν να αφαιρούσα από τον οργανισμό μου τα αντισώματα των παιδικών μου εμβολίων, και να αρρώσταινα ξαφνικά, έτσι μεγάλος, από μια αρρώστια που θα με αφάνιζε. Ποιος θέλει στ' αλήθεια να αποκοπεί από τον κυρίως εαυτό του, από τον όντως εαυτό του, όποιος κι αν είναι αυτός; Ποιος θέλει να αρρωστήσει; Ποιος θέλει να χάσει τα βιβλία του, και κυρίως εκείνο το ένα, το πιο μυστικό, που κρύβει δάκρυα σε δυο αγκαλιασμένες σελίδες και μετακομίζει πρώτα αυτό, πριν κι από σένα τον ίδιο, και μόνο μετά τρέχεις ξοπίσω του κι εσύ, ασθμαίνοντας, μην τυχόν και δεν το προλάβεις; Εκείνο που γύρω του θα χτίσεις την καινούρια σου βιβλιοθήκη, σε ένα άλλο σπίτι, σε μιαν άλλη πόλη, σε μιαν άλλη πατρίδα. 

Βιβλίο
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η LIFO συναντά την Πόλα Χόκινς στο Λονδίνο

Βιβλίο / Η LIFO συναντά την Πόλα Χόκινς στο Λονδίνο

Η διάσημη συγγραφέας του βιβλίου «Το Κορίτσι του Τρένου» επιστρέφει με το «Στην παγίδα του νερού» που μεταφράστηκε σε 44 γλώσσες και ετοιμάζεται να βγει στον κινηματογράφο. Το βιβλίο της είναι ήδη διεθνές μπεστ-σέλερ και μόλις μεταφράστηκε στα ελληνικά
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

σχόλια

3 σχόλια
Νικος Λυγερος : ¨Να σας το πω πιο απλα…εμεις…γενικα…Παρουσιαστρια : …οταν λετε “εμεις” τι εννοειτε ;Νικος Λυγερος : …αυτο που λεγατε εσεις οι “αλλοι”.Διαβαζουμε τους νεκρους και γραφουμε για τους αγεννητους…Ο συνδετικος μας κρικος ειναι το βιβλιο, το εργο…τωρα αμα υπαρχει μια κοινωνια να το διαβασει, εχει καλλως, αν δεν υπαρχει θα ερθει η επομενη και μεσα στην επομενη θα υπαρχουν δυο-τρεις που θα το διαβασουνε….Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ΜΕΡΟΣ 5https://www.youtube.com/watch?v=BCZHOLg9V1gΑ ) Το βιβλιο αποτελει το οχημα δημιουργιας κουλτουρας επικοινωνιας ( μεσα απο τον διαλογισμο κοινων σημειων αναφορας ) προαπαιτουμενο για να υπαρξει προοδος σε μια συλλογικοτητα. Η μεταψυχροπολεμικη "υποχωρηση" της Ελλαδας στην παραδοση, τη θρησκεια και τον πολιτικο λα'ι'κισμο υπηρξε αποτελεσμα της κακης σχεσης που ειχε μεταπολιτευτικα ο ελληνας με το βιβλιο.Για τις βιβλιοθηκες, διαβαστε τα κειμενα του Αλμπερτο Μανγκουελ στο "Βιβλιοθηκη την Νυχτα". Καποτε ηταν πανακριβο αλλα το αμαζον το πουλαει πλεον με 4-5 δολαρια.Τα βιβλια εχουν χαρακτηρα και λογικη. Μεγαλωνουν οπως οι ανθρωποι. Αλλαζει ο χαρακτηρας τους με τον καιρο και την κοινωνια που ζουνε...Τα κατοικιδια ειναι οι πιο πιστοι μας φιλοι γιατι εχουν συναισθηματικη σταθεροτητα απεναντι μας. Δεν ισχυει το ιδιο με ολα τα βιβλια στη βιβλιοθηκη μας. Με αυτα που τα βιβλια γνωριζουν, μπορουν να μας δειξουν οτι εχουμε αδικο και το αντιστροφο.Τελος τα βιβλια δεν ειναι μοναχα υπαρξιακοι δεικτες στο lifestory της καθεμιας και του καθενα μας. Ειναι ο πιο υπευθυνος τροπος να δειξεις οτι σεβεσαι την γνωμη ενος αλλου ανθρωπου ( ακομη κι αν διαφωνεις μαζι του ). Το οτι φτανεις στο σημειο να πληρωσεις για να ακουσεις την γνωμη καποιου αλλου ανθρωπου, αποτελει την πιο σοβαρη ενδειξη οτι υπαρχει ανοιχτομυαλια και πιστη στον διαλογισμο - περαν προσωπικων εμπειριων και βιογραφικων παθων.
Εκτός του σκύλου, το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Εντός του σκύλου, είναι πολύ σκοτεινά για να διαβάσεις! (Γκράουτσο Μαρξ ;)[Θα το πω: λίγα πράγματα συγκρίνονται με την ανεμπόδιστη χαρά που σου δίνει ένα καλό βιβλίο.]
Λίγα είναι τα βιβλία που έχω δεθεί μαζί τους.Είναι εκείνα τα βιβλία που μεσα έχουν άμμο απο παραλίες και λεκεδες απο παγωτό, ειναι το βιβλίο που διάβαζα στο νοσοκομείο (Duma key του Stephen king.)και η ραχη ειναι "σπασμένη" γιατι δεν μπορούσα να το κραταω αλλιώς με τον ορό στο χέρι. Είναι η φτηνιαρικη σειρα ΕΦ που διαβαζα στο λεωφορείο και αγόραζα το επόμενο κάθε Παρασκευή, κατατσαλακωμένη τώρα (δεν της φερόμουν και πολύ καλά). Ειναι τα βιβλία "του μαιευτηρίου" από τις δύο γέννες και τα βιβλία "του χειρουργείου" από περιπέτειες υγείας γονιών και παιδιών. Είναι κι εκείνα που έχουν ακόμα σελιδοδείκτες αποκόμματα εισιτηρίων και αποδείξεις από ξενοδοχεία, μάρτυρες διακοπών. Αυτά δεν είναι βιβλία, είναι φωτογραφίες της ζωής μου. Τα άλλα κατα καιρούς γίνονται δωρεές χαρίζονται φίλους, δανειζονται και δεν γυρίζουν πίσω (δεν με πειράζει καθόλου), θα δώσουν τη θέση τους σε νέα αναγνώσματα, και σε καινουριες τριζάτες σελίδες φρέσκες από το βιβλιοπωλείο. Η ζωή συνεχίζεται, το ίδιο και τα βιβλία.