Η εξομολόγηση ενός μετανοημένου bully

Η εξομολόγηση ενός μετανοημένου bully Facebook Twitter
15

Ο Μάρκος (ας τον λέμε έτσι) είναι απ' τους καλύτερους ανθρώπους που ξέρω. Συμπονετικός, χαμηλών τόνων, δοτικός, ενδιαφέρων. Συχνά σε μια κουβέντα μπορεί να τον καπελώσουν και δε μοιάζει να τον νοιάζει καθόλου. Μακάριος: αυτή είναι η λέξη.

Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι δεν ήταν πάντα έτσι, ήταν όταν αναφέρθηκε η Χρυσή Αυγή. Φάνηκε πως ήξερε αρκετά γι' αυτήν, παρ' ό,τι παρουσιαζόταν ως ορκισμένος αντιφασίστας. «Μα είμαι ορκισμένος αντιφασίστας» εξήγησε, «γιατί τα έζησα από μέσα, κι ευτυχώς άλλαξα μυαλά...»

Δεν ήταν λοιπόν πάντα αυτός ο καλός και συμπαθητικός άνθρωπος ο Μάρκος, και να η ζωή του όπως μου την αφηγήθηκε ξανά (γιατί εκείνη την πρώτη φορά μου είχε πει κάποια πράγματα) με αφορμή το αφιέρωμα του LIFO.gr.

Ξέρεις ποιο ήταν το χειρότερο; Ότι κοπανούσαμε και γυναίκες. Την πλήρωναν για αυτές που μας απέρριψαν ή μας απάτησαν. Ειδικά όταν χτυπούσα γυναίκα, βράδια στο δρόμο με την παρέα, ένιωθα λες και είχα πάρει κοκαϊνη - σα να ήμουν ο βασιλιάς του κόσμου.

«Κοίταξε να δεις. Εγώ στα τέλη της δεκαετία του '80 ήμουν ροκαμπιλάς. Κι η παρέα μου έτσι ήταν. Ακούγαμε ροκαμπίλι, σαϊκομπίλι και γενικά ήμασταν σκινάδες. Ξέρεις τι είναι σκινάδες... Skinheads.

Ναι, ήταν κάπως κουλ ο ναζισμός και ο Χίτλερ, με την έννοια ότι έμοιαζαν στα μάτια μας όλα αυτά με υπερδύναμη -ήμασταν γύρω στα 20 τότε. Τα σύμβολα, το πολύ κόκκινο, η μάτσο αισθητική, οι συνωμοσιολογικές φήμες ότι οι ναζί είχαν ανακαλύψει φοβερές τεχνολογίες που κρύβονταν στην κούφια γη ή κάτω απ' τον Βόρειο Πόλο ή κι εγώ δεν ξέρω πού, όλα αυτά μας εξίταραν αρκετά.

Τότε βέβαια η Χρυσή Αυγή δεν ήταν κόμμα και τα μέλη της ήταν ελάχιστα. Δεν γίναμε μέλη, ήμασταν μάλλον υπερβολικά διανοούμενοι και σκεπτόμενοι για κάτι τέτοιο, ξέρεις, είχαμε τη μουσική μας, βλέπαμε καλές ταινίες, διαβάζαμε. Αλλά είχαμε και κάτι κοινό μαζί τους: μας ενθουσίαζε η ζωώδης βία.

Τώρα μου φαίνεται τελείως τρελό, ακόμα και που το λέω, μιας και τώρα είμαι το πιο ειρηνικό και απαθές άτομο, αλλά τότε ήταν σα ναρκωτικό το να βαράω κόσμο. Σαν ένα φυσικό χάι. Λογικά θα ήταν η αδρεναλίνη και η αίσθηση πως είσαι παντοδύναμος. Επίσης κάπου ήθελα να ξεσπάσω για όσα συνέβαιναν στο σπίτι - ο μπαμπάς μου μας πλάκωνε ελαφρώς στο ξύλο, και μετά κατάλαβα ότι είναι τελείως στερεοτυπική συμπεριφορά: Τα θύματα bullying γίνοντα κι αυτοί bullies στο τέλος. Ένας φαύλος κύκλος.

Η εξομολόγηση ενός μετανοημένου bully Facebook Twitter
Από συναυλία εθνικιστών skinheads στην Λάρισα

Με δυο λόγια θέλω να πω ότι ποτέ δεν είχα την ναζιστική ιδεολογία αυτήν καθ' αυτήν: Νομίζω ότι την χρησιμοποιούσα ως δικαιολογία (όπως και τη μουσική, το ντύσιμο και όλη τη κουλτούρα των σκινάδων) για να βγάλω από μέσα μου τις ανασφάλειές μου και να νιώσω πιο δυνατός. Δεν ήμασταν και ρατσιστές, δεν υπήρχαν ξένοι εξάλλου τότε ακόμη στην Αθήνα.

Βγαίναμε και πίναμε τα βράδια, και πηγαίναμε γυρεύοντας για καβγά. Ναι, είχαμε ακριβώς την τακτική του bully - συνασπιζόμασταν εναντίον ενός, αυτού που έμοιαζε πιο του χεριού μας, και ξεσπούσαμε πάνω του. Δεν χρειαζόταν να κάνει και πολλά. Μια λάθος κίνηση, το παραμικρό, ήταν αρκετό. Καμιά φορά, αν κανένας δεν προσφερόταν μόνος του στο πιάτο κάναμε μόνοι μας μανούρα, ας πούμε έλεγα σε έναν που δε μας κοιτούσε καν: «Τι κοιτάς ρε;». Και έτσι ξεκινούσαν όλα.

Ξέρεις ποιο ήταν το χειρότερο; Ότι κοπανούσαμε και γυναίκες. Την πλήρωναν για αυτές που μας απέρριψαν ή μας απάτησαν. Ειδικά όταν χτυπούσα γυναίκα, βράδια στο δρόμο με την παρέα, ένιωθα λες και είχα πάρει κοκαϊνη - σα να ήμουν ο βασιλιάς του κόσμου. 

Δεν είχαμε προβλήματα με την αστυνομία. Δεν είχε τύχει. Φροντίζαμε πάντα να χτυπάμε σε φάσεις που είχαμε καλυμμένα τα νώτα μας. Μια φορά μας είχαν σταματήσει δυο αστυνομικοί που είχαμε κυκλώσει έναν τύπο με γυαλιά που είχαμε αποφασίσει ότι ήταν «αδερφή» και μας λένε «Τι κάνετε εδώ;» Ο ένας αστυνομικός πήγε να μας συλλάβει αλλά ο άλλος αναγνώρισε έναν απ' την παρέα από μια συνάντηση της Χρυσής Αυγής και μας άφησαν.

Δεν μπορούσα να πιστέψω την ατυχία μου - έτσι το έβλεπα τότε να φανταστείς, ότι ήμουν άτυχος που με αναγνώρισε, όχι ότι αυτός ήταν άτυχος που τον τραμπούκισα!

Πέρασαν τα χρόνια, και δεν ξέρω πώς -ίσως το ότι έφυγα απ' το σπίτι κι απομακρύνθηκα απ' το τοξικό περιβάλλον και απ' το ξύλο του πατέρα μου- άρχισα να ηρεμώ και να ωριμάζω. Ξέκοψα απ' την παρέα σταδιακά, άφησα τα μαλλιά μου να μακρύνουν, και ελάττωσα το αλκοόλ - πολύ σημαντικό αυτό.

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '90 γνώρισα και μια κοπέλα που ήταν άγγελος πραγματικός. Η πιο καλοσυνάτη και ειλικρινής γυναίκα που είχα γνωρίσει ποτέ - νομίζω ότι και αυτή με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω το θυμό που είχα και να μην είμαι πια ο bully που ήμουν μικρότερος.

Μια μέρα βγήκαμε με τον αδερφό της που σπούδαζε στην Κομοτηνή κι είχε έρθει Αθήνα για λίγο, και στην αρχή δεν κατάλαβα ποιο ήταν το πρόβλημα, αλλά αυτός ήταν πολύ ψυχρός και σχεδόν ταραγμένος. Η φάτσα του δε μου έλεγε τίποτα (ήμασταν πάντα τύφλα όταν δέρναμε στο δρόμο κόσμο) αλλά αυτός θυμόταν τη δική μου.

Η εξομολόγηση ενός μετανοημένου bully Facebook Twitter
Από συναυλία εθνικιστών skinheads στην Λάρισα

Όλο το βράδυ δε μου μιλούσε ο αδερφός της και δεν ήξερα γιατί, ούτε κι η κοπέλα μου ήξερε. Μετά, όταν χωριστήκαμε αυτός προφανώς της τα είπε όλα, ότι δηλαδή αναγνώρισε αυτόν που τον είχε κλωτσήσει στο πρόσωπο χωρίς λόγο 6-7 χρόνια νωρίτερα.

Η κοπέλα μου πρέπει να έπαθε σοκ, και την καταλαβαίνω. Με πήρε τηλέφωνο την επόμενη μέρα ουρλιάζοντας κι εγώ καταντράπηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω την ατυχία μου - έτσι το έβλεπα τότε να φανταστείς, ότι ήμουν άτυχος που με αναγνώρισε, όχι ότι αυτός ήταν άτυχος που τον τραμπούκισα! Αλλά όπως και να το δεις ήταν τελείως κινηματογραφική ανατροπή όλο αυτό το πράγμα. Αν δε μου είχε συμβεί θα έλεγα ότι το επινόησε κάποιος.

Σε εκείνη τη φάση να πω ότι είχε περάσει πάνω από μια πενταετία που δεν είχα αγγίξει άνθρωπο και ήμουν αρκετά αλλαγμένος. Έτσι, με πολύ πολύ άγχος ζήτησα και βρεθήκαμε με τον αδερφό της και τους τα είπα αυτά, ζήτησα συγγνώμες, του ζήτησα να μου κάνει μήνυση και πως θα αποδεχτώ την ενοχή μου κλπ.

Κάποτε κατόρθωσα να συγχωρήσω (αν και όχι 100%) τον εαυτό μου, και όταν γνώρισα την κοπέλα με την οποία είμαστε και σήμερα μαζί, εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, της τα είπα όλα απ' την αρχή για να ξέρει.

Πέρασαν καναδυό μήνες με μια περίεργη κατάσταση. Αυτός είπε ότι με συγχωρεί και ξαναγύρισε στην Κομοτηνή για σπουδές, η κοπέλα μου είπε κι αυτή ότι με συγχώρεσε αλλά το έβλεπα ότι δεν μπορούσε να το ξεπεράσει -όχι μόνο το τι άνθρωπος είχα υπάρξει (και μπορεί να ξαναγινόμουν;) αλλά και τι είχε συμβεί με τον αδερφό της, κι εγώ γενικά ήμουν πολύ χάλια. Είχα τύψεις, και ένιωθα πάρα πολύ άσχημα - μετά άρχισα να σκέφτομαι όλους αυτούς που τραμπουκίσαμε κατά καιρούς, ότι όλοι ήταν αδέρφια κάποιου, παιδιά κάποιου, πόσο μπορεί να τους είχε επηρεάσει μετά, τι απωθημένα μπορεί να τους άφησε, πόσοι απ' αυτούς έγιναν bullies εξαιτίας μου. Κάποιοι κιόλας μπορεί να είχαν τραυματιστεί σοβαρά.

Μέχρι που ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα θύμα μου δεν είχα πολυσκεφτεί τίποτα απ' αυτά που σου είπα. Είχα καταφέρει και τα είχα απωθήσει πολύ πετυχημένα. Τα είχα καταχωνιάσει στο μυαλό μου και δεν τα σκεφτόμουν, αλλά τώρα πια είχαν επανέλθει και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Πήγα να γίνω αυτοκαταστροφικός, άρχισα να πίνω πάλι, χώρισα την κοπέλα μου (αυτή ήταν μια καλή ιπποτική κίνηση, το πιστεύω ακόμα και σήμερα) γιατί όντως της άξιζε κάποιος καλύτερος. Να μην αρχίσω τώρα τα μελό...

Κάποτε κατόρθωσα να συγχωρήσω (αν και όχι 100%) τον εαυτό μου, και όταν γνώρισα την κοπέλα με την οποία είμαστε και σήμερα μαζί, εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, της τα είπα όλα απ' την αρχή για να ξέρει. Με βοήθησε πολύ αυτή.

Αυτό που μου τη δίνει πιο πολύ είναι η δικαιολόγηση του bullying με το σκεπτικό ότι «Εντάξει, κι εμείς όταν ήμασταν παιδιά ματώναμε απ' τον πετροπόλεμο, παλεύαμε κλπ κλπ». Ναι βρε στόκε, έπαιζες πετροπόλεμο με τη θέλησή σου και πάλευες με παιδιά που ήθελαν να παλέψετε - δεν έβαζες στη μέση ένα τρομαγμένο παιδί και του πετούσατε όλοι πέτρες. Εγώ το έκανα και το μετάνιωσα. Και με πονάει ακόμα και σήμερα και μακάρι να μπορούσα να έβρισκα όλους αυτούς που χτύπησα κάποτε και να τους πω ένα πράγμα:

«Λυπάμαι, ήμουν ένας τεράστιος μαλάκας.»  

Η εξομολόγηση ενός μετανοημένου bully Facebook Twitter
Από συναυλία εθνικιστών skins στην Λάρισα
Ελλάδα
15

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Έτσι ηταν το 80 με 90 ειχα συγγενικό πρόσωπο που άκουγε τέτοια μουσική και συμπεριφερόνταν έτσι με Ναζιστικά σύμβολα και πανκ, μεγάλωσε και έβαλε μυαλό σκέψου οτι ακούει μόνο ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ και άντε και λιγο παλιό metal!!!Απο την άλλη παρατηρώ τους πιτσιρικάδες των 10s οπως λέγεται η δεκαετία μας και ειναι μέσα στην ψευτο-αναρχία κάνουν ομάδες στο κέντρο και την πέφτουν σε άτομα που έχουν ξυρισμένο κεφάλι και του κολλάνε την ρετσινιά του φασίστα.Πρόσφατα την πέσαν σε ενα γνωστό του αδερφού μου που ειναι φαντάρος έξω απο το μοναστηράκι.Δεν μπορώ να καταλάβω δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα παλιά ήταν οι Σκινάδες-Ναζι και τώρα οι λεγόμενοι αναρχο-πανκιδες-αντιφασίστες που ακριβώς όπως οι προηγούμενοι.Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία μας έχει ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!! ΥΓ Ποτέ δεν μου άρεσε το πανκ μονο λιγο το garage και το ροκαμπίλι
Από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο ..όπως και πολλά άλλα...Πόσο κότα ρε ''Μάρκο'' ????Βγαίναμε και πίναμε τα βράδια, και πηγαίναμε γυρεύοντας για καβγά. Ναι, είχαμε ακριβώς την τακτική του bully - συνασπιζόμασταν εναντίον ενός, αυτού που έμοιαζε πιο του χεριού μας, Πηγή: www.lifo.gr
Επίσης σημαδιακό ότι τη γλίτωσαν με τον χρυσαυγίτη μπάτσο, τότε που ήταν μικρή η οργάνωση πριν 25 χρόνια. Φανταστείτε τώρα πόσοι εχουν γλιτώσει, που η μισή αστυνομία είναι ΧΑ. Ελλαδάρα!!
Καμμιά συμπόνια!!!Και ολες αυτές τις ετεροχρονισμένες μεταμέλειες, τις ακούω βερεσέ. Μικρό ελφρυντικό το ξύλο του πατέρα, χωρίς ομως ν δικαιολογεί την μετέπειτα συμπεριφορά.
Ε ναι βρε παιδιά, μόνο αγάπη. Αφού το μετάνιωσε ο άνθρωπος, το λέει ξεκάθαρα! Τώρα τι γίνεται με τους τόσους ανθρώπους που εξεφτέλισε, τρομοκράτησε, κακοποίησε και το πως πορεύθηκαν αυτοί οι άνθρωποι στη ζώή τους, τι κάνουμε τώρα... Μέσα στη ζωή είναι κι αυτά. Πάντως είναι φοβερό πώς σε τέτοιες ιστορίες οι θύτες καταφέρνουν πάντα να συγχωρήσουν τους εαυτούς τους.
Και ποια είναι η λύση ρε φίλε ; Δηλαδή αν πράγματι κάποιος έχει αποδείξει μέσα από τη ζωή του πως άλλαξε εμείς θα πρέπει να τον κάνουμε να φτύσει το γάλα της μάνας του για αυτά που έκανε στο παρελθόν . Εσύ αν έβλεπες έναν ναρκομανή ή έναν τζογαδόρο που πλέον ζει μία τίμια ζωή αλλά στο παρελθόν πλήγωσε τους ανθρώπους γύρω του ,θα τον έκανες να δυστυχήσει για να του δείξεις πως αισθάνονταν οι υπόλοιποι ; Μήπως αυτός είναι ένας τρόπος απλά για να διαιωνίζεται η μιζέρια ; Ο αναμάρτητος να μου πεις πρώτος το λίθο βαλέτω. Επίσης αν θεωρείς πως όταν κάνεις τέτοιες πράξεις και αργότερα τις συνειδητοποιείς δεν δυστυχείς ,πλανάσαι.
Φυσικά και οφείλουμε να συγχωρούμε και να βοηθούμε άτομα που έχουν μετανιώσει για τα εγκλήματά τους, ακόμη και αν είναι εγκλήματα μίσους. Παρόλα αυτά, μια ανώνυμη εξομολόγηση σε μια εφημερίδα προσωπικά δεν με καλύπτει σαν θύμα εκφοβισμού ως μεταμέλεια. Προσπάθησε να εντοπίσει μερικά τουλάχιστον από τα θύματά του και να τους ζητήσει συγνώμη; Βγήκε με την φωτογραφία του και το όνομά του έστω να ζητήσει δημόσια συγνώμη για αυτούς που δεν βρήκε; Ζήτησε βοήθεια κάποιου ειδικού επιστήμονα σε ζητήματα ψυχολογίας και διαχείρισης θυμού; Παραδόθηκε μόνος του στις αρχές για τα εγκλήματά του; Αν όντως σωφρονίστηκε και μετάνιωσε, να πάμε και εμείς στους δικαστές και να ζητήσουμε αντί για μια εκδικητική τιμωρία εγκλεισμού, την παροχή εκ μέρους του κοινωνικής εργασίας ως εθελοντή σε ίδρυμα (πχ για κακοποιημένες γυναίκες, ξέρεις από αυτές που βλέπουν άντρα πολλά βαρύ και τρέμουν, να κάνουν γκρουπ θέραπυ χρησιμοποιώντας τον ως σάκο του μποξ). Οι πράξεις του βίου κάποιου δηλώνουν μεταμέλεια και όχι μόνο τα λόγια. Είναι σαν να λέει κανείς... "να! ξέρεις, ζητώ ανώνυμα συγνώμη που πάτησα κάποιον με το αμάξι και έφυγα αλλά δεν πάω στους συγγενείς του θύματος να ζητήσω συγνώμη, δεν πάω στις αρχές και υπόσχομαι να μην ξαναπατήσω κάποιον επειδή μετάνιωσα". Στην περίπτωση του Μάρκου, υπήρχε σειρά από στραβο"πατήματα" και όχι ένα της κακιάς στιγμής, εξού και η επιμονή μου σε χειροπιαστές πράξεις μεταμέλειας. (Μου φαίνεται πρέπει να κάτσω να γράψω από την μεριά του θύματος τι έχω ζήσει, μήπως και κατανοήσει η κοινή γνώμη την σοβαρότητα του θέματος).
Βλέπεις να αναφέρω κάπου ότι πρέπει να τον κάνουμε αν φτύσει κανένα γάλα ή να δυστυχήσει ή να απομονωθεί από την κοινωνία ή οτιδήποτε? Το συμπέρασμά σου αυτό από πού προέκυψε ακριβώς? Μόνο ευχάριστο είναι το να αλλάζει ένας τέτοιος άνθρωπος φυσικά αλλά το άρθρο τείνει να τον ηρωοποιήσει και ναι, σ’ αυτό είμαι αντίθετη, γιατί δεν μ'αρέσει το μήνυμα που περνάει. Και εν πάση περιπτώσει, αν είναι να διαβάσω μια κλισέ ιστορία – όπως αυτή – προτιμώ να αφορά στο θύμα bullying που προχώρησε στη ζωή του και πέτυχε παρά στον μετανοημένο τραμπούκο. Όσον αφορά το quote που αναφέρεις στο σχόλιο σου, δεν το είχα ξανακούσει και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.
Πολύ σπαραξικάρδιο και ελπιδοφόρο το σχόλιό σου Αμφιμονοσήμαντε αλλά πολύ ατυχές το παράδειγμά σου. Ο ναρκομανής ή ο τζογαδόρος κάνει κακό στον εαυτό του, όχι στους άλλους (άμεσα τουλάχιστον), ο τραμπούκος όμως κάνει κατά κύριο λόγο στους άλλους. Όντως κι εγώ διαφωνώ με άρθρα τέτοιου είδους που εμμέσως ηρωοποιούν άθλια άτομα, δε με ενδιαφέρει αν άλλαξαν ή όχι, αν όντως άλλαξαν (επίτρεψέ μου να αμφιβάλλω για την πλειοψηφία) καλώς άλλαξαν αλλά δε θα τους πούμε και ήρωες. Όσον αφορά το σχόλιό σου για τους πατεράδες αυτών, σε πληροφορώ ότι κακούς γονείς γενικά (είναι λίγο σεξιστικό να μιλάμε μόνο για τους πατεράδες) είχαν πολλοί και δεν εξελίχθηκαν έτσι. Μην το ρίχνουμε λοιπόν πάντα εκεί γιατί κουράζει αυτή η δικαιολογία. Θα προτιμούσα να δω και άρθρα με τους πραγματικούς ήρωες, αυτούς δηλαδή που αψήφησαν τους τραμπούκους ή που εξελίχθηκαν σε πραγματικά χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, όπως επίσης κι εκείνους που με προσπάθεια και δυσκολίες πέτυχαν στη ζωή τους πολλά χωρίς να περάσουν από ένα στάδιο στη ζωή τους που έκαναν κακό στους άλλους για να αισθανθούν ανώτεροι.
Το σημαντικό είναι να δίνεται βήμα σε τέτοιους ανθρώπους για να εξηγήσουν ότι υπάρχει έξοδος από αυτό το φαύλο κύκλο βίας. Αλλιώς τα άτομα που είναι μπλεγμένα μπορεί να πιστέψουν ότι έτσι είναι από τη φύση τους και δεν μπορούν να αλλάξουν.
Και με τις κορες, το ιδιο. Για γιους μιλησε ο προηγουμενος. Αλλα, πιο ενδιαφερον ειναι οτι μπορει η μαμα να μη περναει τοσα οσα ο μπαμπας.http://www.nature.com/ng/journal/vaop/ncurrent/full/ng.3222.html