Φυσικά και οφείλουμε να συγχωρούμε και να βοηθούμε άτομα που έχουν μετανιώσει για τα εγκλήματά τους, ακόμη και αν είναι εγκλήματα μίσους. Παρόλα αυτά, μια ανώνυμη εξομολόγηση σε μια εφημερίδα προσωπικά δεν με καλύπτει σαν θύμα εκφοβισμού ως μεταμέλεια. Προσπάθησε να εντοπίσει μερικά τουλάχιστον από τα θύματά του και να τους ζητήσει συγνώμη; Βγήκε με την φωτογραφία του και το όνομά του έστω να ζητήσει δημόσια συγνώμη για αυτούς που δεν βρήκε; Ζήτησε βοήθεια κάποιου ειδικού επιστήμονα σε ζητήματα ψυχολογίας και διαχείρισης θυμού; Παραδόθηκε μόνος του στις αρχές για τα εγκλήματά του; Αν όντως σωφρονίστηκε και μετάνιωσε, να πάμε και εμείς στους δικαστές και να ζητήσουμε αντί για μια εκδικητική τιμωρία εγκλεισμού, την παροχή εκ μέρους του κοινωνικής εργασίας ως εθελοντή σε ίδρυμα (πχ για κακοποιημένες γυναίκες, ξέρεις από αυτές που βλέπουν άντρα πολλά βαρύ και τρέμουν, να κάνουν γκρουπ θέραπυ χρησιμοποιώντας τον ως σάκο του μποξ). Οι πράξεις του βίου κάποιου δηλώνουν μεταμέλεια και όχι μόνο τα λόγια. Είναι σαν να λέει κανείς... "να! ξέρεις, ζητώ ανώνυμα συγνώμη που πάτησα κάποιον με το αμάξι και έφυγα αλλά δεν πάω στους συγγενείς του θύματος να ζητήσω συγνώμη, δεν πάω στις αρχές και υπόσχομαι να μην ξαναπατήσω κάποιον επειδή μετάνιωσα". Στην περίπτωση του Μάρκου, υπήρχε σειρά από στραβο"πατήματα" και όχι ένα της κακιάς στιγμής, εξού και η επιμονή μου σε χειροπιαστές πράξεις μεταμέλειας. (Μου φαίνεται πρέπει να κάτσω να γράψω από την μεριά του θύματος τι έχω ζήσει, μήπως και κατανοήσει η κοινή γνώμη την σοβαρότητα του θέματος).