Skata και flokia: φάγαμε στην Ισλανδία το αηδιαστικότερο φαγητό του κόσμου

Skata και flokia: φάγαμε στην Ισλανδία το αηδιαστικότερο φαγητό του κόσμου Facebook Twitter
Όσο και να το επεξεργαστείς, όμως, η μυρωδιά της αμμωνίας παραμένει, και παρόλο που μετά κόβεται σε λωρίδες και κρεμιέται για να στεγνώσει για αρκετούς μήνες, είναι από τα πιο φρικτά πράγματα που μπορείς να δοκιμάσεις.
4

Η Ισλανδία δεν έχει καθόλου κουνούπια. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα όταν ταξιδεύεις εκεί καλοκαίρι και σκοπεύεις να μείνεις στην εξοχή, παρόλο που το ελεύθερο κάμπινγκ απαγορεύεται παντού. Δεν έχει καθόλου ερπετά, δεν έχει κανένα άγριο θηλαστικό στην ξηρά εκτός από τη λευκή αλεπού (η ντόπια πανίδα είναι πολύ φτωχή), δεν έχει σχεδόν καθόλου ποντίκια, έχει πολλά πρόβατα (που δεν τα βλέπεις, όμως, στη μέση του δρόμου, όπως στη Σκωτία), αρκετά ντόπια άλογα και μερικά κουνέλια, βιζόν και ταράνδους. Σπάνια θα συναντήσεις άγριο ζώο οδηγώντας, ενώ έχει σχεδόν μηδενική εγκληματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι από Ισλανδό δεν κινδυνεύεις, γι' αυτό και η αστυνομία δεν κουβαλάει όπλα και τη βλέπεις σπάνια (έως καθόλου). Πριν από κάνα δυο χρόνια δολοφονήθηκε μια κοπέλα στο Ρέικιαβικ, αλλά τον φόνο δεν τον έκαναν ντόπιοι, οπότε εξακολουθεί να θεωρείται από τους πιο ασφαλείς προορισμούς στον κόσμο (αν εξαιρέσεις τους κινδύνους της φύσης).

Δεν έχει πολλά δέντρα, αλλά αυτό που αναφέρουν τα πιο πολλά sites και οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, ότι δεν έχει καθόλου, δεν ισχύει. Το Ρέικιαβικ, μάλιστα, έχει αρκετά, απλώς δεν έχει το πράσινο που έχει η υπόλοιπη Ευρώπη. Το έδαφος είναι καυτό λόγω των θερμών πηγών, πετρώδες, άγονο, και όσα δέντρα υπάρχουν φυτεμένα στο χώμα –που έχουν κουβαλήσει από άλλες χώρες– δεν είναι πολύ ψηλά, γιατί δεν τα ευνοούν οι συνθήκες.

Τα ποτά της Ισλανδίας και τα γλυκίσματα με γλυκόρριζα έχουν πολύ αστεία ονόματα που σε οδηγούν σε σέξι συνειρμούς, ειδικά το ντόπιο ουίσκι που φτιάχνεται από ισλανδικό κριθάρι και το λένε... floki.

Κάποτε η χώρα ήταν γεμάτη δέντρα, ειδικά κάποιες περιοχές είχαν μεγάλα δάση, αλλά όταν έφτασαν οι πρώτοι Βίκινγκς τα αποψίλωσαν για να φτιάξουν σπίτια και πλοία. Από τότε δεν ξαναφύτρωσαν. Σήμερα η ντόπια βλάστηση είναι χαμηλή και ποώδης και τα δέντρα που έχουν φυτευτεί στην επαρχία είναι καχεκτικά και κοντά, αλλά γύρω από τους οικισμούς και μέσα στις πόλεις υπάρχουν αρκετά πεύκα και έλατα.

Ένα από τα δέντρα που είναι ιθαγενή και σημαντικά για τους Ισλανδούς είναι η σημύδα, την οποία στα ισλανδικά τη λένε Björk (επιτέλους έμαθα και τι σημαίνει το όνομά της) και με αυτήν φτιάχνουν ένα πολύ χαρακτηριστικό λικέρ, αρωματισμένο με μικρά κομμάτια από το ξύλο του δέντρου που μαζεύονται την άνοιξη, ενώ το γλυκαίνουν με το σιρόπι που φτιάχνουν από το υγρό που βγαίνει όταν χαράξουν τον κορμό του.


Τα ποτά της Ισλανδίας και τα γλυκίσματα με γλυκόρριζα έχουν πολύ αστεία ονόματα που σε οδηγούν σε σέξι συνειρμούς, ειδικά το ντόπιο ουίσκι που φτιάχνεται από ισλανδικό κριθάρι και το λένε... floki. Και δεν είναι μόνο αυτό, μια μάρκα καραμέλας από γλυκόρριζα τη λένε Spunk (που στα αγγλικά σημαίνει ό,τι ακριβώς και το φλόκι στα ελληνικά), ενώ το εθνικό τους ποτό το λένε «μαύρο θάνατο» («Svarti Daudi», η κοινή ονομασία για το Brennivin), ένα πολύ «βάρβαρο» οινοπνευματώδες, φτιαγμένο από πατάτα και αρωματισμένο με άγριο κύμινο. Φυσικά, κανένα από αυτά δεν είναι γαστρονομική ακρότητα, υπάρχουν και χειρότερα.

Στο παραδοσιακό φαγητό της Ισλανδίας μπορείς να βρεις πολύ περίεργα πιάτα, επειδή ως χώρα δεν είχε και πολλά υλικά να προσφέρει και οι άνθρωποι αναγκάζονταν να χρησιμοποιήσουν ό,τι τους έδινε η θάλασσα ή η άγονη γη, έτσι έτρωγαν πράγματα που δεν θα δοκίμαζαν ποτέ υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Προκειμένου να μην πεθάνεις από την πείνα, τρως και σάπιο καρχαρία, που λέει ο λόγος, το πιο αηδιαστικό από τα ισλανδικά φαγώσιμα, το hakarl (κρέας καρχαρία που έχει υποστεί ζύμωση). Κομμάτια καρχαρία μπαίνουν σε δοχεία, τοποθετείται πάνω τους ένα βάρος και θάβονται σε μια τρύπα στο έδαφος, σκεπασμένα με άμμο και πέτρες, για 12 εβδομάδες.

Το βάρος βοηθάει να βγουν από το κρέας τα υγρά και η αμμωνία που περιέχει, γιατί αν το φας φρέσκο και ανεπεξέργαστο είναι σίγουρο ότι θα σε σκοτώσει. Οι καρχαρίες της Γροιλανδίας δεν έχουν ουροποιητικό σύστημα, τα ούρα τους αποβάλλονται από το δέρμα, γι' αυτό και το ουρικό οξύ ποτίζει τη σάρκα τους και το κρέας πρέπει να υποστεί την πολύμηνη επεξεργασία για να καθαρίσει.

Όσο και να το επεξεργαστείς, όμως, η μυρωδιά της αμμωνίας παραμένει, και παρόλο που μετά κόβεται σε λωρίδες και κρεμιέται για να στεγνώσει για αρκετούς μήνες, είναι από τα πιο φρικτά πράγματα που μπορείς να δοκιμάσεις. Συνήθως το συνοδεύεις με ακόμα πιο βρομερό ωριμασμένο τυρί και μια γουλιά «μαύρο θάνατο» (για να σε αποτελειώσει).


Ακόμα χειρότερο είναι το σαλάχι, που έχει υποστεί την ίδια επεξεργασία με το harkal, το οποίο, όμως, εκτός από την αμμωνία μυρίζει και ψαρίλα – τόσο έντονα, που η αναπνοή σου βρομάει για ώρες αφότου το φας. Όταν μαγειρευτεί, η μπόχα του γίνεται ακόμα χειρότερη και συνήθως το μαγειρεύουν στο γκαράζ ή στο υπόγειο, γιατί η μυρωδιά του μεταφέρεται στον χώρο και στα ρούχα και δεν μπορείς εύκολα να την ξεφορτωθείς. Έχει και πολύ ταιριαστό όνομα: kaest skata, με έμφαση στη δεύτερη λέξη.


Ο Άντονι Μπουρντέν το είχε βρει το πιο αηδιαστικό φαγητό του κόσμου και δεν είχε καθόλου άδικο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 20.3.2019

Ταξίδια
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

σχόλια

4 σχόλια
Χαχαχα... έχω ένα φίλο Νορβηγό που τρώει τα πάντα, προέρχεται κι από μια χώρα η οποία έχει αρκετά περίεργη κουζίνα (οι υπόλοιποι με δυσκολία τρώμε παραδοσιακά νορβηγικά κυρίως πιάτα). Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος που τρώει τα πάτα, πριν από πολλά χρόνια πήγε στην Ισλανδία και μου διηγήθηκε μετά ότι έμεινε για δυο βδομάδες σχεδόν νηστικός.
Με ένα πρόχειρο ψάξιμο βλέπω κάτι θερμοκρασίες Μάρτιο μήνα στο Ρέικιαβικ...2-4 βαθμούς, χιόνια, βροχές. Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι θα γίνετε εκεί Δεκέμβριο - Ιανουάριο.Συμπέρασμα: Πιο ασφαλής είναι η Κολομβία παρά η Ισλανδία...για μένα τουλάχιστον που κρυώνω και στους 10.Όσον αφορά τη λέξη "σκατά"...μη ξεχνάμε και τη λέξη "scat" που εκτός από το προφανές, υπάρχει και το scat singing που δεν έχει να κάνει με τα κόπρανα. Οπότε το "skata" μπορεί να σημαίνει κάτι τελείως άσχετο.Το flokia πάλι...μαντεύω έχει να κάνει με το flock (σμήνος).
ο ορισμός του φατά από το slang.gr μιας και μιλάμε για φαγητό και skata:Φάε αυτά, φάε τα, φά' τα, φατά. Απάντηση στο κλασικό: - σκατά... - φατά.Πρωτοακούστηκε ίσως σε ελληνική ταινία, δε θυμάμαι ποια.ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ- Σκατά....!- Φατά...!!