Μια μέρα στην Ανάφη

Μια μέρα στην Ανάφη Facebook Twitter
Λένε ότι το ταξίδι στο νησί ξεκινά με την επιβίβαση στο πλοίο, στην περίπτωση της Ανάφης όμως όλα ξεκινούν δραματικά και συγκλονιστικά όταν αυτό πλησιάζει (επιτέλους) στον προορισμό, συνήθως με το πρώτο αχνό ξημέρωμα, και αρχίζει να διακρίνεται στον ορίζοντα ο επιβλητικός βράχος...
0

Πάλι Ανάφη; Δεν βαρέθηκες;» - Όχι, φίλε μου, δεν βαρέθηκα ακόμα, μετά από δεκαεπτά συναπτά έτη, όσο βαστά κι αυτός ο ζόρικος αιώνας δηλαδή, όταν η Ανάφη ξεκίνησε να αποτελεί τη διάδοχη κατάσταση της Αντιπάρου, η οποία, εξ όσων μπορώ να διαπιστώσω, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό πια από αυτό που ήταν στα 20κάτι μας. Δεν έχεις ακούσει που λένε «έξις δευτέρα φύσις»; Και, στο κάτω-κάτω, πού να τρέχεις αυγουστιάτικα σε άλλα νησιά όπου δεν υπάρχει αυτή η οικειότητα του μέρους και μέχρι να μάθεις πώς να ελίσσεσαι για να αποφεύγεις τις κακοτοπιές και τις «ορδές των βαρβάρων» (πολλοί εκ των οποίων είναι γνωστοί σου από την Αθήνα αλλά όχι τόσοι όσους θέλει ο αστικός μύθος, που επιμένει αδίκως ότι μεταφέρονται στο νησί οι urban φυλές του ιστορικού τριγώνου), η άμμος της κλεψύδρας των διακοπών έχει σωθεί και πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα της επιβίωσης στην τσιμεντούπολη... Ακόμα και οι «παρθένοι οργανισμοί» όμως, που επισκέπτονται για πρώτη φορά το νησί και παθαίνουν το δέος που ακόμα θυμάμαι να παθαίνω κι εγώ με την άγρια ομορφιά της Ανάφης εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που βγήκα από το αλήστου μνήμης Ρομίλντα μετά από 24ωρη σχεδόν οδύσσεια στο Αιγαίο, μπαίνουν εύκολα στο τριπ και προσαρμόζονται αμέσως στο ενεργειακό πεδίο αυτού του τόσο ιδιαίτερου τόπου.

Αν θες αυγουστιάτικα μια βραχονησίδα αποκλειστικά για σένα και την παρέα σου, τράβα σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, να γλιτώσουμε και από την γκρίνια σου.


Λένε ότι το ταξίδι στο νησί ξεκινά με την επιβίβαση στο πλοίο, στην περίπτωση της Ανάφης όμως όλα ξεκινούν δραματικά και συγκλονιστικά όταν αυτό πλησιάζει (επιτέλους) στον προορισμό, συνήθως με το πρώτο αχνό ξημέρωμα, και αρχίζει να διακρίνεται στον ορίζοντα ο επιβλητικός βράχος –ο μεγαλύτερος στη Μεσόγειο μετά το Γιβραλτάρ– με το μοναστήρι στην κορυφή του, αυτό το ιερό δισκοπότηρο που αποτελεί τόπο «προσκυνήματος» (και απόκοσμο τριπάκι) ή αιωνίως μακροπρόθεσμο στόχο («του χρόνου οπωσδήποτε») για τους επισκέπτες.

Μια μέρα στην Ανάφη Facebook Twitter
Η παραλία Κατσούνι είναι η αιώνια προσωπική μου αδυναμία.

Μια μέρα στην Ανάφη (play on repeat)... Μπάνιο στην εξαίρετη αλληλουχία από αμμουδερές παραλίες (όλες ανατολικές, στην Ανάφη «δεν υπάρχει» ηλιοβασίλεμα παρά μόνο στην πίσω όψη του νησιού, εξάλλου όλα τα δειλινά ίδια είναι, που έλεγε κι ο Πεσσόα): Γιαλός (ή local beach ή baby beach), Κλεισίδι, Κατσούνι (αιώνια προσωπική αδυναμία), Μέγας Ποταμός, Ρούκουνας (όπου κατοικοεδρεύει η γνωστή και μη εξαιρετέα δημοκρατία ελεύθερων κατασκηνωτών), Άγιοι Ανάργυροι, Μοναστήρι (κάτω). Κατόπιν (ή ενδιάμεσα) καφές, φαγητό, ποτό κ.λπ. στη Μαργαρίτα ή/και στη Βιβή στο Κλεισίδι ή στην ταβέρνα της Παπαδιάς στον Ρούκουνα. Τις «δύσκολες» μέρες συνωστισμού κατά την «υψηλή σεζόν» προτείνεται το απόγευμα μια χαλαρή βόλτα για αποσυμπίεση στο λιμάνι, που είναι πάντα ήρεμο όταν δεν αναμένεται άμεσα πλοίο, σε συνδυασμό με φαγητό, ίσως στην ταβέρνα της Πόπης. Οι νύχτες ανήκουν στη Χώρα: φαγητό αλλά και διασκέδαση με ζωντανή μουσική στο Αρμενάκι, ψάρι στο Λιοτρίβι ή στον Άνεμο, ποτό στον πάντα ιδιαίτερο Γλάρο ή στον «φρέσκο» Μονόλιθο και φινάλε (επεισοδιακό συχνά) στις πίστες του Μύλου ή των Μαντρών, όπου η ανατολή είναι μια μοναδική εμπειρία.


«Έχει αλλάξει το μέρος από παλιά. Θυμάμαι τότε που...». Όπως και κάθε νησί της πρώην άγονης γραμμής, έτσι και η Ανάφη μοιάζει να λυγίζει υπό το βάρος τόσων αστικών μύθων, αφηγήσεων και ατέρμονων αναπολήσεων. Ας μην ψαρώνει όμως ο νέος επισκέπτης. Το νησί δεν έχει αλλάξει και τόσο, παραμένοντας πεισματικά μοναδικό στις μικρές και πολύτιμες ιδιαιτερότητές του, παρά τον κόσμο που δοκιμάζει κάθε χρόνο τις περιορισμένες υποδομές του μέρους. Εκτός αν θες αυγουστιάτικα μια βραχονησίδα αποκλειστικά για σένα και την παρέα σου, οπότε τράβα σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, να γλιτώσουμε και από την γκρίνια σου.

Μια μέρα στην Ανάφη Facebook Twitter
Για φαγητό στη Μαργαρίτα στο Κλεισίδι.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ