Μια μέρα στην Ανάφη

Μια μέρα στην Ανάφη Facebook Twitter
Λένε ότι το ταξίδι στο νησί ξεκινά με την επιβίβαση στο πλοίο, στην περίπτωση της Ανάφης όμως όλα ξεκινούν δραματικά και συγκλονιστικά όταν αυτό πλησιάζει (επιτέλους) στον προορισμό, συνήθως με το πρώτο αχνό ξημέρωμα, και αρχίζει να διακρίνεται στον ορίζοντα ο επιβλητικός βράχος...
0

Πάλι Ανάφη; Δεν βαρέθηκες;» - Όχι, φίλε μου, δεν βαρέθηκα ακόμα, μετά από δεκαεπτά συναπτά έτη, όσο βαστά κι αυτός ο ζόρικος αιώνας δηλαδή, όταν η Ανάφη ξεκίνησε να αποτελεί τη διάδοχη κατάσταση της Αντιπάρου, η οποία, εξ όσων μπορώ να διαπιστώσω, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό πια από αυτό που ήταν στα 20κάτι μας. Δεν έχεις ακούσει που λένε «έξις δευτέρα φύσις»; Και, στο κάτω-κάτω, πού να τρέχεις αυγουστιάτικα σε άλλα νησιά όπου δεν υπάρχει αυτή η οικειότητα του μέρους και μέχρι να μάθεις πώς να ελίσσεσαι για να αποφεύγεις τις κακοτοπιές και τις «ορδές των βαρβάρων» (πολλοί εκ των οποίων είναι γνωστοί σου από την Αθήνα αλλά όχι τόσοι όσους θέλει ο αστικός μύθος, που επιμένει αδίκως ότι μεταφέρονται στο νησί οι urban φυλές του ιστορικού τριγώνου), η άμμος της κλεψύδρας των διακοπών έχει σωθεί και πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα της επιβίωσης στην τσιμεντούπολη... Ακόμα και οι «παρθένοι οργανισμοί» όμως, που επισκέπτονται για πρώτη φορά το νησί και παθαίνουν το δέος που ακόμα θυμάμαι να παθαίνω κι εγώ με την άγρια ομορφιά της Ανάφης εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που βγήκα από το αλήστου μνήμης Ρομίλντα μετά από 24ωρη σχεδόν οδύσσεια στο Αιγαίο, μπαίνουν εύκολα στο τριπ και προσαρμόζονται αμέσως στο ενεργειακό πεδίο αυτού του τόσο ιδιαίτερου τόπου.

Αν θες αυγουστιάτικα μια βραχονησίδα αποκλειστικά για σένα και την παρέα σου, τράβα σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, να γλιτώσουμε και από την γκρίνια σου.


Λένε ότι το ταξίδι στο νησί ξεκινά με την επιβίβαση στο πλοίο, στην περίπτωση της Ανάφης όμως όλα ξεκινούν δραματικά και συγκλονιστικά όταν αυτό πλησιάζει (επιτέλους) στον προορισμό, συνήθως με το πρώτο αχνό ξημέρωμα, και αρχίζει να διακρίνεται στον ορίζοντα ο επιβλητικός βράχος –ο μεγαλύτερος στη Μεσόγειο μετά το Γιβραλτάρ– με το μοναστήρι στην κορυφή του, αυτό το ιερό δισκοπότηρο που αποτελεί τόπο «προσκυνήματος» (και απόκοσμο τριπάκι) ή αιωνίως μακροπρόθεσμο στόχο («του χρόνου οπωσδήποτε») για τους επισκέπτες.

Μια μέρα στην Ανάφη Facebook Twitter
Η παραλία Κατσούνι είναι η αιώνια προσωπική μου αδυναμία.

Μια μέρα στην Ανάφη (play on repeat)... Μπάνιο στην εξαίρετη αλληλουχία από αμμουδερές παραλίες (όλες ανατολικές, στην Ανάφη «δεν υπάρχει» ηλιοβασίλεμα παρά μόνο στην πίσω όψη του νησιού, εξάλλου όλα τα δειλινά ίδια είναι, που έλεγε κι ο Πεσσόα): Γιαλός (ή local beach ή baby beach), Κλεισίδι, Κατσούνι (αιώνια προσωπική αδυναμία), Μέγας Ποταμός, Ρούκουνας (όπου κατοικοεδρεύει η γνωστή και μη εξαιρετέα δημοκρατία ελεύθερων κατασκηνωτών), Άγιοι Ανάργυροι, Μοναστήρι (κάτω). Κατόπιν (ή ενδιάμεσα) καφές, φαγητό, ποτό κ.λπ. στη Μαργαρίτα ή/και στη Βιβή στο Κλεισίδι ή στην ταβέρνα της Παπαδιάς στον Ρούκουνα. Τις «δύσκολες» μέρες συνωστισμού κατά την «υψηλή σεζόν» προτείνεται το απόγευμα μια χαλαρή βόλτα για αποσυμπίεση στο λιμάνι, που είναι πάντα ήρεμο όταν δεν αναμένεται άμεσα πλοίο, σε συνδυασμό με φαγητό, ίσως στην ταβέρνα της Πόπης. Οι νύχτες ανήκουν στη Χώρα: φαγητό αλλά και διασκέδαση με ζωντανή μουσική στο Αρμενάκι, ψάρι στο Λιοτρίβι ή στον Άνεμο, ποτό στον πάντα ιδιαίτερο Γλάρο ή στον «φρέσκο» Μονόλιθο και φινάλε (επεισοδιακό συχνά) στις πίστες του Μύλου ή των Μαντρών, όπου η ανατολή είναι μια μοναδική εμπειρία.


«Έχει αλλάξει το μέρος από παλιά. Θυμάμαι τότε που...». Όπως και κάθε νησί της πρώην άγονης γραμμής, έτσι και η Ανάφη μοιάζει να λυγίζει υπό το βάρος τόσων αστικών μύθων, αφηγήσεων και ατέρμονων αναπολήσεων. Ας μην ψαρώνει όμως ο νέος επισκέπτης. Το νησί δεν έχει αλλάξει και τόσο, παραμένοντας πεισματικά μοναδικό στις μικρές και πολύτιμες ιδιαιτερότητές του, παρά τον κόσμο που δοκιμάζει κάθε χρόνο τις περιορισμένες υποδομές του μέρους. Εκτός αν θες αυγουστιάτικα μια βραχονησίδα αποκλειστικά για σένα και την παρέα σου, οπότε τράβα σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, να γλιτώσουμε και από την γκρίνια σου.

Μια μέρα στην Ανάφη Facebook Twitter
Για φαγητό στη Μαργαρίτα στο Κλεισίδι.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Nothing Days / Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Ο Μαξιμόν είναι ένας κακός άγιος που πίνει και καπνίζει και φιλοξενείται κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι στο Σαντιάγκο της λίμνης Ατιτλάν. Η λατρεία του είναι ένα μείγμα καθολικής πίστης και παγανισμού που έχει τις ρίζες του στις παραδόσεις των Μάγια.  
M. HULOT
Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ταξίδια / Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ένα ταξίδι-αστραπή στο νησί, μια μυσταγωγική διαδρομή προς τις Βάτσες, η Μαλτεζάνα -που μοιάζει με ωδή στα εγχώρια '80s- και οι τηγανητές πατάτες της Μαρίας στο Βαθύ, που κάνουν κάποιους να της φιλούν, κυριολεκτικά, τα χέρια.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να μείνει στον παράδεισο;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ποιος δεν θέλει να μείνει στον Παράδεισο;»

Ο Άγγελος Δημητρακόπουλος άφησε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια, δουλεύοντας στο παραδοσιακό παντοπωλείο τους και κάνοντας «ό,τι ηρεμεί την ψυχούλα τους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Ο Τάσος Ανέστης άφησε πίσω του τις πισίνες και τους παιδότοπους της Αθήνας και μετακόμισε σε ένα Ζαγοροχώρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά του με μυρωδιές του δάσους και βόλτες στα ποτάμια και τα βουνά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ