ΜΕΤΑΞΥ ΣΟΒΑΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟΥ, το «Chromatica» της Lady Gaga πρέπει να είναι το πιο γκαντέμικο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει στην ιστορία της μουσικής.
Μου θυμίζει έναν φίλο που μου έλεγε ιστορίες για το πόσο γρουσούζηδες θεωρούσε τους Sparks, αυτό το art rock συγκρότημα των '70s που έφτιαξαν οι αδερφοί Mael. Όποτε άκουγε άλμπουμ τους, κάτι κακό συνέβαινε, από φυσικές καταστροφές μέχρι θανάτους. Ακόμη και μια απλή αναφορά στο όνομα τους, τον έκανε να φρικάρει. Τόσα δεινά είχα ακούσει ότι είχε πάθει που παραλίγο να πιστέψω και γω ότι η μουσική τους ήταν καταραμένη και να αποκτήσω αλλεργία για μερικά χρόνια.
Φυσικά, η Gaga δεν είναι καμιά κακορίζικη, απλά όταν έγινε γνωστό ότι έχει έτοιμο το έκτο της κατά σειρά άλμπουμ, ολόκληρος ο πλανήτης άρχισε να πηγαίνει κατά διαόλου. Και δεν έφτανε η πανδημία, μόλις τελικά κυκλοφόρησε, η Αμερική βούλιαξε σε ακόμη μεγαλύτερο χάος.
Προς στιγμήν οι απόψεις διίστανται για κάθε κομμάτι του. Δεν είναι όμως κάτι που του δίνει έξτρα πόντους, περισσότερο σε αποσυντονίζει ως ακροατή και προδίδει την αναποφασιστικότητα της ίδιας της Gaga να ακολουθήσει μια πιο μη τυπική ηχητική κατεύθυνση.
«Τα πράγματα γινόντουσαν όλο και πιο περίεργα από την στιγμή που τουίταρε τον Μάρτιο ότι "κυοφορεί το LG6" (σ.σ. νέα μουσική, δηλαδή, όχι βρέφος)» έγραψαν στο Vulture που έκαναν ένα ολόκληρο χρονικό με σημαδιακές ημερομηνίες. Στα γρήγορα, κομμάτια διέρρευσαν πριν από την ώρα τους, η ίδια είχε κατάθλιψη και όλοι συζητούσαν για μια emo επιστροφή της. Η πρώην του καινούργιου της γκόμενου έγραψε ολόκληρο άρθρο για το πώς αισθάνεται που ο παλιός της έρωτας βγαίνει με μια σούπερσταρ. Το πρώτο σινγκλ, «Stupid Love», δεν ενθουσίασε κανέναν. Μάλιστα, κυκλοφόρησε και μια παλέτα σκιών για να το προωθήσουν οι beauty influencers στο YouTube, αλλά και πάλι δεν έκανε τίποτα. Ο κορωνοϊός χτύπησε και η ημερομηνία κυκλοφορίας του μεταφέρθηκε από Απρίλιο στα τέλη Μαΐου, που θα έχει κοπάσει η πανδημία.
Στον αντίποδα, η Dua Lipa και ο Weeknd που δεν κώλωσαν να τα βγάλουν, είδαν να εκτοξεύονται τα δικά τους άλμπουμ στα ύψη. Εκείνη αρκέστηκε να παίξει στη φιλανθρωπική συναυλία One World Together at Home από ένα δωμάτιο του σπιτιού της – πού αλλού; Διέρρευσαν και άλλα κομμάτια και την κατηγόρησαν ότι αντιγράφει τη Nelly Furtado ή κάτι τέτοιο και εντέλει, όταν με τα πολλά βγήκε στον κόσμο, δολοφονήθηκε ο Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ από έναν λευκό αστυνομικό. Εν ολίγοις, μόνο η γη δεν άνοιξε να μας καταπιεί όλους.
Σε όλη αυτή την υπόθεση που προκαλεί περισσότερο πονοκέφαλο παρά κακοτυχία, το «Chromatica» δεν φάνηκε και τόσο αντάξιο των προσδοκιών. Προσωπικά είχα ενθουσιαστεί με την επιστροφή της στην electro-pop που την καθιέρωσε μετά από δυο ροκ κιθαριστικά, σχεδόν country άλμπουμ, το «Joanne», που αντικατέστησε το glitter με τα τζιν κιλοτοειδή σορτσάκια, και το κλάμα του «Α Star is born». Ήταν ωραίο να τη βλέπεις να επιλέγει πάλι το «χρώμα».
Χωρίς ούτε μια slow στιγμή, ξεκίνησε σαν ένα ξεσηκωτικό πρότζεκτ, για να ακουστεί τέρμα κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Pride. Φέτος, όμως, το Pride έχει αναβληθεί σε όλο τον κόσμο και έχει περάσει στο Διαδίκτυο. Την μπάλα έχουν πάρει και τα κλαμπ που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν το φυσικό περιβάλλον του «Chromatica».
Επιπλέον, με την πολιτική κατάσταση να είναι τόσο έκρυθμη στην Αμερική, είναι δύσκολο να ταυτιστείς με ένα άλμπουμ που περιγράφει τα προσωπικά δράματα και την κρίση ταυτότητας της δημιουργού του.
Lady Gaga, Elton John - Sine From Above
Γενικά, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, το «Chromatica» κάπου χάνεται στη μετάφραση. Σίγουρα έχει κάτι που αρέσει στον καθένα. Προς στιγμήν οι απόψεις διίστανται για κάθε κομμάτι του. Δεν είναι όμως κάτι που του δίνει έξτρα πόντους, περισσότερο σε αποσυντονίζει ως ακροατή και προδίδει την αναποφασιστικότητα της ίδιας της Gaga να ακολουθήσει μια πιο μη τυπική ηχητική κατεύθυνση.
Αν το ακούσεις, π.χ. χωρίς να διαβάσεις τα credits, η παρουσία του Elton John στο «Sine from Above» περνάει απαρατήρητη μέσα από ήχους επηρεασμένους από τη '90s house κυρίως. [Για όσους αναρωτιούνται ακόμη, ναι, περνάμε την '90s στιγμή στην ποπ μουσική]. Στο Pitchfork γράφουν ότι είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του και πάει λέγοντας.
Την παραφορτωμένη παραγωγή του έχουν αναλάβει οι Axwell, Madeon, BloodPop και Skrillex. Εκτός από τον Elton John, συμμετέχει επίσης το κορεάτικο girl γκρουπ Blackpink στο «Sour Candy» που έχει το ίδιο sample με το «Swish, Swish» της Katy Perry. Και τα δυο δανείζονται από το techno anthem του 2010 «What they say» της Μaya Jane Coles, που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ξεπεραστεί από ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και beach bars της παραλιακής.
Η συνεργασία όμως που θα την ανεβάσει σίγουρα στο νούμερο 1 του Hot100 είναι φυσικά αυτή με την Ariana Grande, στο «Rain on Me», κι αυτό όχι γιατί είναι τόσο σούπερ κομμάτι όσο γιατί ό,τι αγγίζει η Grande γίνεται χρυσός. Αν και η πρώτη ακρόαση σε αφήνει λίγο «meh», είναι ένα κομμάτι που χτίζεται με τον καιρό.
Lady Gaga, Ariana Grande - Rain On Me (Official Music Video)
Όπως πάντα, η Gaga διαπρέπει στα πιο περίεργά της, έτσι το «911» ξεχωρίζει αμέσως ανάμεσα στα 16 κομμάτια του άλμπουμ. Αρκετές στιγμές αναρωτιέσαι τι θα γινόταν, αν συνεργάζονταν όντως με τη SOPHIE, τη Βρετανίδα καινοτόμα παραγωγό, όπως αρχικά φημολογούνταν. Από εκεί και πέρα, ξεχωρίζουν το «Alice» και το «Enigma», που από τα πρώτα δευτερόλεπτα γίνονται αυτόματα χορευτικοί ύμνοι, και φυσικά αντιγράφει (όχι τη Furtado, αλλά) το πραγματικό της είδωλο, τη Madonna. Το «Babylon» που κλείνει τον δίσκο είναι καρμπόν του «Vogue», αλλά λίγη σημασία έχει.
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα καλλιτέχνη είναι να μην εκφράζει την εποχή του. Προς τιμήν της, η Gaga πήρε θέση άμεσα για όσα συμβαίνουν στη χώρα της αυτό το διάστημα. Δυστυχώς, όμως, δεν σώζει το, κατ' άλλα feelgood, «Chromatica» από το να μείνει περισσότερο στη μνήμη ως προϊόν κακής συγκυρίας. Από την άλλη, ποτέ δεν θα είναι αργά να εκτιμηθεί, απλά το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τον κόσμο, τώρα που μιλάμε, είναι η ποπ μουσική. Δεν θα έπρεπε.
