Ιούνιος του 2011. Κάποιος εκστασιασμένος φίλος γράφει στο Facebook έναν παραληρηματικό διθύραμβο για το Game of Thrones. Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω και το κατεβ... το νοικιάζω νόμιμα από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς. Εκείνο το βράδυ είδα και τα δέκα επεισόδια μονοκοπανιά και η ανατολή του ήλιου με βρήκε να ψάχνω στα πειρατικά τορεντάδικα τη δεύτερη σεζόν, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω πως δεν είχε γυριστεί ακόμα.

 

Ούτε η σειρά των βιβλίων είχε ολοκληρωθεί (που να 'ξερα) και πέφτοντας για ύπνο στις 7 το πρωί, ευχήθηκα να ζήσω αρκετά για να μάθω το τέλος της ιστορίας – μια παιδιάστικη ευχή που είχα κάνει κι άλλη μια φορά στη ζωή μου, για τα βιβλία του Χάρι Πότερ (μόνο ο Θεός μπορεί να με κρίνει).

 

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, το GoT απέκτησε τόσο μεγάλο millennial κοινό που άλλαξε τα ήθη και τα έθιμα στα social media: τα σπόιλερ ποινικοποιήθηκαν, η διεθνής κοινότητα καταδίκασε τα απροειδοποίητα screenshots και οι παραβάτες τιμωρούνταν με συνοπτικά unfollow, block και report.

 

Μιάμιση μέρα μετά το φινάλε, οι περισσότεροι φανατικοί της friend list μου δηλώνουν ξενερωμένοι, προδομένοι, έτοιμοι να κατέβουν στην αμερικανική πρεσβεία να διαμαρτυρηθούν.

 

Μέσα στη φρίκη και τον παραλογισμό του timeline, η γενιά μου κλήθηκε να δώσει απάντηση σε μερικά από τα πιο βασανιστικά φιλοσοφικά ερωτήματα της εποχής: πόσες ημέρες πρέπει να μεσολαβούν από την πρεμιέρα κάθε επεισοδίου μέχρι την ελεύθερη και δημόσια τοποθέτηση μας για αυτό; Πόσες κενές γραμμές με τελίτσες από την προειδοποίηση "SPOILERS" μέχρι την αποκάλυψη της επίμαχης πληροφορίας;

 

Ήταν δύσκολα χρόνια, καινούργιο επεισόδιο τρώγαμε στο σπίτι μια φορά τη βδομάδα – κι αυτό μόνο τους καλούς μήνες, Απρίλιο με Ιούνιο. Τον υπόλοιπο καιρό τη βγάζαμε με Vikings, Peaky Blinders και μπομπότες.

 

Δεν θυμάμαι άλλη σειρά που να κουβεντιάζεται η πλοκή κάθε (μα κάθε) επεισοδίου στο Facebook. Ακόμα και οι φανατικοί αρνητές της αισθάνονταν την ανάγκη να μας ενημερώσουν ότι δεν βλέπουν Game of Thrones, λες και τους είχε ρωτήσει κανείς. Μετά το πέμπτο επεισόδιο, ένα εκατομμύριο θεατές μάζεψαν υπογραφές απαιτώντας διαφορετικό τέλος. Το ξεχασμένο κυπελάκι με κάραμελ μακιάτο μπροστά από τη «Μητέρα των Δράκων» προσέφερε δωρεάν διαφήμιση 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στα Starbucks. ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναγίνουν.

 

Μιάμιση μέρα μετά το φινάλε, οι περισσότεροι φανατικοί της friend list μου δηλώνουν ξενερωμένοι, προδομένοι, έτοιμοι να κατέβουν στην αμερικανική πρεσβεία να διαμαρτυρηθούν. Δεν έπρεπε να πεθάνει έτσι άδοξα ο Τζον Σνόου από τα λέιζερ των εξωγήινων. Παρά τα όποια (πολύ) συγκινητικά σημεία, νιώθω πως ήταν ένα από τα πιο χλιαρά επεισόδια που ωστόσο θα κάνει τον απογαλακτισμό μας λίγο πιο ανώδυνο. Άλλωστε για να παραφράσω τον Καβάφη, «η Ντοθράκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια».

 

Σας αφήνω με ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από το επίσημο soundtrack της σειράς: