Αντρίι Σαβένκο: «Θέλουμε να ζήσουμε σε μια ελεύθερη, πολυπολιτισμική κοινωνία»

Αντρίι Σαβένκο: Θέλουμε να ζήσουμε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική, πολυπολιτισμική κοινωνία» Facebook Twitter
«Σκέφτομαι για το μέλλον χωρίς το «ακόμα και αν». Για τη χώρα μου η νίκη είναι ζήτημα υπαρξιακό. Θέλουμε να ζούμε σε μια δημοκρατική, πολυεθνική κοινωνία και να καμαρώνουμε κάθε πολιτισμό που ανθεί στη χώρα μας».
0

— Πώς είναι τα πράγματα στο Κίεβο έναν χρόνο μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής; Πώς βλέπετε εσείς την εξέλιξη του πολέμου με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα και πόσο ικανοποιημένος είστε από την ξένη βοήθεια; Θα αποτιμούσατε θετικά την πρόσφατη επίσκεψη του Τζο Μπάιντεν στη χώρα;
Το Κίεβο πατά γερά και δεν σκύβει το κεφάλι. Η πόλη ασχολείται με την καθημερινότητά της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέχασε τον πόλεμο όπου τα παιδιά της, γυναίκες και άνδρες, δίνουν το αίμα τους. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις πώς οι περαστικοί χαιρετούν τους πολεμιστές μας λέγοντάς τους «ευχαριστώ».

Γίνονται τακτικά έρανοι ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για τα μηχανοκίνητα μέσα του στρατού και τον εξοπλισμό τους. Διοργανώνονται επίσης πολιτιστικές εκδηλώσεις και δρώμενα ώστε μέσω αυτών να δοθεί ένα μήνυμα υπέρ της ζωής, της αξιοπρέπειας και του ελεύθερου μέλλοντός μας, διότι αυτός ήταν ο σκοπός της εισβολής – η αλαζονική υπεροψία της πολιτικής ηγεσίας και αρκετού μέρους της ρωσικής κοινωνίας για τον «δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου», που μόνο με το μέγεθός του θα καταπατήσει τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση των Ουκρανών και θα τους γυρίσει στη «φυλακή των λαών».

Η εξέλιξη του πολέμου έχει πολλές διαστάσεις. Είναι οι ζωές που χάθηκαν για πάντα, οι ζωές που πληγώθηκαν και καταστράφηκαν. Είναι οι χαμένες ώρες, μέρες και μήνες των ανθρώπων που δίνουν τα πάντα για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Είναι η ταπείνωση εκείνων που έπραξαν το κακό και τους οποίους πήρε το μαύρο σύννεφο της ατιμίας και της ντροπής. Είναι οι καρδιές που έχουν ανοίξει, τα χέρια που αγκάλιασαν τους κυνηγημένους, τα άλλα χέρια που πήραν τα όπλα να προστατέψουν και να αποκρούσουν, τα στόματα που βροντοφώναξαν «Όχι» στα άρματα μάχης των κατακτητών στις τότε κατεχόμενες πόλεις. Είναι οι ελπιδοφόρες, πλέον, αλλαγές του χάρτη. Είναι το ένα ακόμη μικρό βήμα που φέρνει κάθε καινούργια μέρα πιο κοντά στον θρίαμβο της δικαιοσύνης – και η ξένη βοήθεια εδώ παίζει σημαντικό ρόλο.

Αναφορικά τώρα με την έλευση του Αμερικανού Προέδρου, βλέπω καταρχάς με ελπίδα κάθε ηγέτη ή αντιπρόσωπο των θεσμών και των οργανώσεων του ελεύθερου κόσμου που επισκέπτεται τη δοκιμαζόμενη Ουκρανία.

Δεν είναι μόνο ένδειξη αλληλεγγύης αλλά και μια ευκαιρία να σκεφτεί ο καθένας πάνω στις αρχές και τις βάσεις που συγκροτούν τον κόσμο μας. Και αυτό ξεπερνά όλες τις ενδεχόμενες πολιτικές σκοπιμότητες της στιγμής, όπως και τα κάθε λογής γεωπολιτικά ενδιαφέροντα ή παιχνίδια.

Ο πόλεμος δεν άλλαξε απλώς τη ζωή και τις προτεραιότητές μας, επηρέασε και την ατομική μας ταυτότητα. Πολλοί φίλοι μου, ρωσόφωνοι πριν, έχουν πλέον επιλέξει να μιλάμε στα ουκρανικά διότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί κάθε πολίτης είναι βασικό στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού του και θέλουμε να είμαστε μια κοινωνία των πολιτών.

— Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες, τα μεγαλύτερα δεινά που αντιμετωπίζει ο άμαχος πληθυσμός τώρα; Ισχύει ότι η ρωσική επίθεση ένωσε περισσότερο τους Ουκρανούς, ότι οι απλοί πολίτες, ανεξάρτητα από τυχόν ιδεολογικές ή άλλες διαφορές, βοηθούν κι αυτοί όσο μπορούν στην αμυντική προσπάθεια;
Το μεγαλύτερο κακό για τον άμαχο πληθυσμό είναι ότι βρίσκεται στο πεδίο της μάχης και δεν μπορεί να σταματήσει τη φρίκη, να προστατέψει τους γονείς, τα παιδιά, τους συγγενείς. Η ουκρανική κοινωνία άλλαξε.

Τους πρώτους μήνες ειδικά η αλληλεγγύη πήρε πρωτάκουστες διαστάσεις. Πολύς κόσμος κατατάχθηκε εθελοντικά στον στρατό ή στις δυνάμεις της τοπικής αυτοάμυνας. Άλλοι έφτιαχναν οδοφράγματα, άλλοι έσκαβαν χαρακώματα, άλλοι φρόντιζαν τους πρόσφυγες. Ο πόλεμος δεν άλλαξε απλώς τη ζωή και τις προτεραιότητές μας, επηρέασε και την ατομική μας ταυτότητα. Πολλοί φίλοι μου, ρωσόφωνοι πριν, έχουν πλέον επιλέξει να μιλάμε στα ουκρανικά διότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί κάθε πολίτης είναι βασικό στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού του και θέλουμε να είμαστε μια κοινωνία των πολιτών.

Γίνεται γενικά μια επανεκτίμηση πολλών πολιτιστικών, πολιτικών, κοινωνικών και ιστορικών δεδομένων, ένα έργο δύσκολο που θέλει χρόνο και κρύβει αρκετά εμπόδια, ακόμη και παγίδες, έχω όμως εμπιστοσύνη στο δημοκρατικό φρόνημα του λαού μου.

Αντρίι Σαβένκο ΠΤΔ Facebook Twitter
O Αντρίι Σαβένκο και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, κατά την επισκέψή της στην Ουκρανία. Φωτ.: EUROKINISSI

— Είστε καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου. Πώς συνέβη να αγαπήσετε τους Έλληνες, την κουλτούρα και τη γλώσσα τους; Εξακολουθούν να υπάρχουν Ουκρανοί φοιτητές πρόθυμοι να μάθουν ελληνικά σε αυτές τις συνθήκες;
Η γνωριμία μου με τον νεοελληνικό πολιτισμό, τον οποίο λάτρεψα, ξεκίνησε ακριβώς σε αυτό το πανεπιστήμιο, που φέρει μάλιστα το όνομα του εθνικού μας ποιητή Ταράς Σεβτσένκο. Ένιωσα μια ανάγκη να μάθω περισσότερα για τη σύγχρονη πραγματικότητα ενός λαού που τόσα προσέφερε στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Εντυπωσιάστηκα μάλιστα από το πόσα κοινά έχουμε στην ιστορική μας πορεία Έλληνες και Ουκρανοί. Το καλοκαίρι, και ενώ ο πόλεμος μαινόταν, έξι φοιτήτριες γράφτηκαν στο πανεπιστήμιο στο α’ έτος του μαθήματος της Νεοελληνικής Φιλολογίας, άρα το ενδιαφέρον υπάρχει, παρά τις αντιξοότητες και το γεγονός ότι πολλοί φοιτητές μας είτε στρατεύτηκαν είτε γίνανε πρόσφυγες.

— Τι συνέπειες έχει επιφέρει ο πόλεμος στη δουλειά σας και στην εκπαίδευση εν γένει;
Ο πόλεμος είναι μια πράξη εντελώς απάνθρωπη που όμως δυστυχώς διεξάγεται από τους ίδιους τους ανθρώπους. Οι δυσχέρειες είναι βέβαια αρκετές: συνεχείς βομβαρδισμοί που απειλούν ζωές, ακυρώνουν μαθήματα και προκαλούν έντονο στρες, μαθήματα που διεξάγονται από απόσταση και συχνά ακυρώνονται λόγω των διακοπών των ηλεκτρικού ρεύματος, η φυγή τόσων φοιτητών στο εξωτερικό, που αποφασίζουν να πάνε σε άλλα πανεπιστήμια, αδυνατώντας να συνεχίσουν να φοιτούν στα δικά μας λόγω των κινδύνων, των ελλείψεων και της ψυχικής κούρασης.

Παράλληλα, με τους αποφοίτους και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του νεοελληνικού προγράμματος ετοιμάσαμε τη μετάφραση της «Ανθολογίας σύγχρονου διηγήματος» που κατάρτισαν τα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού της Ελλάδας. Περιέχει τους νικητές και τις νικήτριες του Κρατικού Λογοτεχνικού Βραβείου και σύντομα αναμένεται η έκδοσή της.

— Κυκλοφορούσε, ξέρετε, στην Ελλάδα –και ακόμα κυκλοφορεί– η φήμη ότι τα ελληνικά (όπως και τα ρωσικά) έχουν ουσιαστικά απαγορευτεί στην Ουκρανία και ότι η ρωσόφωνη ελληνική μειονότητα καταπιέζεται.  
Πρόκειται ξεκάθαρα για σκευωρίες και μυθεύματα της ρωσικής προπαγάνδας. Το τελευταίο τεύχος της εφημερίδας «Έλληνες της Ουκρανίας» θα περιείχε τις μεταφράσεις μου του Καβάφη. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ λόγω της ισοπέδωσης της μαρτυρικής Μαριούπολης από τις ρωσικές βόμβες. Η εφημερίδα έβγαινε με τα άρθρα της γραμμένα στα ρωσικά, στα ουκρανικά και στα ελληνικά ταυτόχρονα.

Συχνά μάλιστα δημοσίευε και λογοτεχνικά έργα στα ρουμέικα (σ.σ. διάλεκτος των Ελλήνων της Αζοφικής) και στα ουρούμικα (διάλεκτος τουρκόφωνων Ελλήνων της Αζοφικής). Σας μοιάζει αυτό με καταπίεση ή καταπάτηση δικαιωμάτων;

ΣΑΡΤΑΝΑ Facebook Twitter
Άποψη ενός κατεστραμμένου οικισμού που βρίσκεται στη Σαρτάνα, όπου ζουν πολίτες ελληνικής καταγωγής. Φωτ.: Getty Images/Leon Klein/Anadolu Agency

— Αναφορικά με την ελληνική παροικία καθαυτή, σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα στον βαθμό που μπορείτε να γνωρίζετε; Ισχύει ότι είναι διχασμένη μεταξύ όσων είναι πιστοί στο Κίεβο και όσων «βλέπουν» προς τη Μόσχα; Κάποιοι λένε ότι ο πόλεμος αυτός θα σημάνει το τέλος της μακραίωνης ελληνικής παρουσίας στην Ουκρανία. Εσείς τι πιστεύετε;
Η ελληνική κοινότητα διώχτηκε από τις εστίες της ακόμα μία φορά. Η Ρωσική Αυτοκρατορία τούς εξανάγκασε στο παρελθόν να φύγουν από την Κριμαία, η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία κατέστρεψε την πρωτεύουσα του ελληνισμού στην Ουκρανία, τη μαρτυρική Μαριούπολη.

Άραγε πόσοι Έλληνες ομογενείς βρήκαν φρικτό θάνατο και θάφτηκαν στα ερείπια των σπιτιών τους; Δεν γνωρίζουμε ακριβώς. Θα μπορέσουν οι συγγενείς τους να τους κηδέψουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια; Πολλές οικογένειες έχουν χωριστεί. Μπορεί ο γιος να υπηρετεί στον ουκρανικό στρατό και οι γονείς να μένουν στα κατεχόμενα. Κάποιους Έλληνες που δεν κατάφεραν να φύγουν έγκαιρα τους επιστράτευσαν βίαια οι Ρώσοι.

Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που δηλώνουν οπαδοί των «λαϊκών δημοκρατιών» (σ.σ. του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ) και συνεργάζονται με τις κατοχικές δυνάμεις, μια τραγωδία για τον ντόπιο ελληνισμό.

Άλλοι πάλι ακτιβιστές συσπειρώθηκαν ώστε να μη χαθεί η ελληνική παρουσία και παράδοση, να ξανακουστεί η λαλιά των Ελλήνων της Αζοφικής. Γυρίζουν βίντεο, φτιάχνουν αλφαβητάρια, αυτοκόλλητα, διαβάζουν ποίηση, παρουσιάζουν τα έθιμα, κερνούν παραδοσιακά φαγητά όπως σμους, τσιρ-τσιρ, τσεμπορέκια. Πήγα πρόσφατα σε μια εκδήλωσή τους και εντυπωσιάστηκα!

— «Αυτός ο άνθρωπος με έμαθε να μη βιάζομαι όταν όλοι τρέχουν, να μην εμπιστεύομαι τα αυτονόητα, να μη μετανιώνω για τα χαμένα», γράφατε σε παλιότερη ανάρτησή σας εννοώντας τον Καβάφη. Άραγε ποιος στίχος δικός του ή άλλου Έλληνα ποιητή θα ταίριαζε περισσότερο στην παρούσα φάση;
Την τωρινή συγκυρία αντικατοπτρίζουν νομίζω πολύ καλά οι στίχοι τόσο του Ανδρέα Κάλβου, «θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία», όσο και του Κ.Π. Καβάφη, «“τέτοιους βγάζει το έθνος μας”, θα λένε για σας» εφόσον αυτοί «ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες»!

Αυτό τον καιρό ασχολούμαι, ξέρετε, με την κατάρτιση της χρηστομάθειας της ελληνικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα και είναι εντυπωσιακό πόσες συγκλίσεις και κοινές αντιλήψεις έχουν οι Έλληνες λογοτέχνες με τους Ουκρανούς, παρότι είχαν ελάχιστες επαφές.

Στο προσεχές μέλλον ελπίζω να δουν το φως της δημοσιότητας δυο συλλογές κειμένων και ποιημάτων του Παπαδιαμάντη και του Ελύτη που εκπόνησα. Το έργο τους με συγκινεί ιδιαίτερα, καθώς ο πρώτος μάς παρουσιάζει την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, ο άλλος την απεραντοσύνη και την πληρότητα του ελληνικού κόσμου που είναι «ο μικρός, ο μέγας», εφόσον βρίσκεται στην ψυχή κάθε Έλληνα και μ’ αυτή την έννοια ταυτίζεται με άλλους μικρούς-μεγάλους κόσμους: τον ουκρανικό, τον κινέζικο, τον γερμανικό…

— Πόσο αισιοδοξείτε για το μέλλον της Ουκρανίας ακόμα και αν καταφέρει να κερδίσει τον πόλεμο; Πόσο εύκολο είναι να αποκτήσει καλύτερη ποιότητα δημοκρατίας και να απαλλαγεί από τα δικά της κακώς κείμενα, όπως η αυξημένη επιρροή των ολιγαρχών, η παραοικονομία και η διαφθορά;
Σκέφτομαι για το μέλλον χωρίς το «ακόμα και αν». Για τη χώρα μου η νίκη είναι ζήτημα υπαρξιακό. Θέλουμε να ζούμε σε μια δημοκρατική, πολυεθνική κοινωνία και να καμαρώνουμε κάθε πολιτισμό που ανθεί στη χώρα μας.

Θα χρειαστεί, βέβαια, να δώσουμε κι άλλες μάχες ώστε να εξασφαλίσουμε μια αξιοπρεπή ζωή για τους πολίτες μας. Μα αυτός ο εχθρός είναι εξίσου ύπουλος και μισεί τη δημοκρατία και την ελεύθερη βούληση. Με αυτόν παλεύει τελικά κάθε κοινωνία όπου γης και η πάλη αυτή δεν έχει τελειώσει.

Θέματα
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεν τη φώναζαν «Κλουροκέρατη» τη γίδα χωρίς λόγο

Ηχητικά Άρθρα / Δεν τη φώναζαν «Κλουροκέρατη» τη γίδα χωρίς λόγο

Τα «Τετράδια ενός βοσκού» είναι ένα βιβλίο που καταγράφει, σε μορφή ημερολογίου, τον βιολογικό κύκλο ενός κοπαδιού στην περιοχή της Τσαπουρνιάς. Ο τρόπος με τον οποίο δίνονταν ονόματα στις γίδες και τις προβατίνες αποτελεί μέρος της προφορικής παράδοσης των Ελλήνων κτηνοτρόφων — μιας παράδοσης που πλέον έχει χαθεί.
M. HULOT
Λειψυδρία στα νησιά: Μια δυστοπική και πανάκριβη πραγματικότητα

Radio Lifo / Λειψυδρία στα νησιά: Μια δυστοπική και πανάκριβη πραγματικότητα

Η Ντίνα Καράτζιου συνομιλεί με τον Νάσο Στασινάκη, καθηγητή Περιβαλλοντικής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, γι’ αυτό το φαινόμενο της νησιωτικής χώρας, που πλέον δεν είναι εποχικό αλλά παγιώνεται χρόνο με τον χρόνο.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Κάποιες αγροτικές επιδοτήσεις έγιναν Porsche Cayenne στο Κολωνάκι»

LiFO politics / «Κάποιες αγροτικές επιδοτήσεις έγιναν Porsche Cayenne στο Κολωνάκι»

Ο Βάιος Γκανής, ένας από τους πιο γνωστούς προέδρους αγροτικών συλλόγων της χώρας, εξηγεί στο Lifo Politics και στη Βασιλική Σιούτη το πώς στήθηκε η απάτη του ΟΠΕΚΕΠΕ και περιγράφει το πελατειακό σύστημα που τροφοδοτείται από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα και τα ευτράπελα της ελληνικής αγροτικής πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Το νέο νομοσχέδιο και η 13ωρη εργασία: Θα εργαζόμαστε μέχρι εξαντλήσεως;

Radio Lifo / Το νέο νομοσχέδιο και η 13ωρη εργασία: Θα εργαζόμαστε μέχρι εξαντλήσεως;

Τι ακριβώς αλλάζει στην καθημερινότητα των εργαζομένων με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που παρουσίασε πρόσφατα το υπουργείο Εργασίας; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία, Ανδρέα Στοϊμενίδη, τις βασικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, το οποίο προβάλλεται από την πολιτική ηγεσία ως μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ενίσχυσης των εργαζομένων και απλοποίησης των διαδικασιών.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τι οδηγεί τους ανθρώπους στον ρατσισμό»

Άκου την επιστήμη / «Ο ρατσισμός γεννιέται από την ανάγκη να νιώθουμε ανώτεροι» 

Πώς διαμορφώνεται η λογική «εμείς και οι άλλοι»; Πού οφείλεται η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει; Γιατί ακόμη κυριαρχούν οι εθνοτικές διακρίσεις; Και πόσο ελεύθερο είναι τελικά το άτομο όταν ψηφίζει; Η καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, Βίκυ Φούκα, μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η μεταπολεμική τάξη καταρρέει και το διεθνές σύστημα θυμίζει ζούγκλα»

LiFO politics / «Η μεταπολεμική τάξη καταρρέει και το διεθνές σύστημα θυμίζει ζούγκλα»

«Ο κύριος ωφελημένος από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι η Κίνα και ο κύριος χαμένος είναι η Ευρώπη». Ο καθηγητής Στρατηγικής, Αθανάσιος Πλατιάς, συζητά με τη Βασιλική Σιούτη για «τη συμμαχία του Δράκου και της Αρκούδας», για το χάσμα με την Τουρκία, για την ελληνική στάση και το κεντρικό πρόβλημα της χώρας.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την απίστευτα feel-good ιστορία τριών εφήβων στη δεκαετία του '80, που σήμερα, 40 χρόνια μετά, ανακάλυψαν ότι τα παιδικά όνειρά μπορεί να πραγματοποιηθούν με τον πιο ανέλπιστο τρόπο
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Lifo Videos / Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός μετρά εξήντα χρόνια πορείας και αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, άγνωστες πτυχές της ζωής του, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη και από τα παρασκήνια της εξουσίας μέχρι τις πιο προσωπικές του ήττες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Ζούμε, ρε! / Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος φιλοξενούν τον Βασίλη Γιαννακόπουλο, Chief Marketing Officer του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SciFY, σε μια συζήτηση για ένα φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που  ανοίγει νέους ορίζοντες.
THE LIFO TEAM
«Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα από το σπίτι μου»

Lifo Videos / «Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα στα 15 από το σπίτι μου»

Όταν μιλά για τη μουσική του, τον ενοχλεί που πολλοί στέκονται μόνο στην αναπηρία του ή στην ταυτότητά του ως Ρομά. Ο Βαλάντης Σταμούλης, όμως, θέλει με την ιστορία του να δώσει ελπίδα σε όσους αισθάνονται πως όλα είναι εναντίον τους.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Radio Lifo / «Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Καύσωνες, θερμική καταπόνηση και διαρκής απειλή πυρκαγιών: η πρωτεύουσα δοκιμάζεται ξανά και ο διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, Κώστας Λαγουβάρδος, εξηγεί γιατί αυτή η κατάσταση δεν είναι πια προσωρινή.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Στέφανος Ροζάνης: «Τα Εξάρχεια εκβαρβαρίστηκαν»

Lifo Videos / Στέφανος Ροζάνης: «Τα Εξάρχεια εκβαρβαρίστηκαν»

Ο καθηγητής Φιλοσοφίας, γνωστός και ως «αναρχικός φιλόσοφος», μιλά χωρίς ωραιοποιήσεις για την πολιτική που έχει καταντήσει λογιστική διαχείριση και για την ακροδεξιά που ολοένα περισσότερο θυμίζει θρησκευτική δεισιδαιμονία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ