Ελαφόνησος. Του Στέφανου Ξενάκη

Ελαφόνησος. Του Στέφανου Ξενάκη Facebook Twitter
Την ώρα που δύει ο ήλιος κι αυτός ο κόσμος συναντάει τον άλλον, τον μαγικό. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0



ΟΛΙΓΟΗΜΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ με τον εαυτό μου στην Ελαφόνησο.


Κάθε χρόνο φεύγουμε για λίγες μέρες κι αυτό μας φέρνει ακόμη πιο κοντά.

Σούρουπο χθες και κατηφορίζω στο λιμάνι, στη ζωή.


Την ώρα που δύει ο ήλιος κι αυτός ο κόσμος συναντάει τον άλλον, τον μαγικό.

Ενοικιαζόμενα δωμάτια στη σειρά, πετσέτες κρεμασμένες στα κάγκελα και στις καρέκλες, καφετέριες με διαφορετικές μουσικές μπλεγμένες η μία μέσα στην άλλη, ποδήλατα και πατίνια να πηγαινοέρχονται, πεζοί, κάποια πιτσιρίκια μόνα να κυνηγιούνται.

Όλα αυτά στη μία μεριά, τη στεριανή. Στην άλλη, ο ήλιος βουτάει μέσα στη θάλασσα, χαρίζοντας πρωτόγνωρα χρώματα. Δύο κυρίες στα πτυσσόμενα καρεκλάκια τους σε γωνία 45 μοιρών, η μία πλάι στην άλλη, απορροφημένες, συζητούν κάτι ολίγον πικάντικο, νομίζω κουτσομπολίστικο. Λίγο πιο κάτω, τρεις μεσήλικοι, ο ένας απέναντι απ' τον άλλον, πατάνε στα ρηχά, χωρίς να κολυμπάνε, απολαμβάνοντας με τον δικό τους τρόπο τη μαγεία.

Πιο πέρα, μια οικογένεια με ένα τεράστιο φουσκωτό φλαμίνγκο και με τα παιδάκια τους να προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω του, ρουφώντας όλο αυτό κι εκείνοι με τη δική τους μοναδική συνταγή. Λίγο παρακάτω, ένα ζευγαράκι εντελώς απορροφημένο, βγάζει selfie μπροστά στο ηλιοβασίλεμα. Στη διπλανή ομπρέλα μια κοπέλα κάνει με τα χέρια της το σχήμα της καρδιάς με φόντο τη μαγεία. Ο φίλος της, υπακούοντας στις λεπτομερείς και σαφείς οδηγίες, προσπαθεί να το πιάσει με το κινητό του. Νομίζω προσεκτικά, για να μη βρει κανέναν μπελά.

Πιο κάτω, μια γιαγιά περπατάει προσεκτικά δίπλα στον εύθραυστο παππού και τον προσέχει σαν τα μάτια της. Μέσα σε αυτό το βλέμμα αντικρίζεις την αγάπη μιας ολόκληρης ζωής. Δεν χωράει πια μέσα μου. Και 10 καρδιές να είχα, πάλι δεν θα χώραγε.

Συνεχίζω να περπατάω προς το ψαροταβερνάκι. Η απόσταση δεν είναι παραπάνω από 500 μέτρα. Κι όμως, 500 ατέλειωτα μέτρα, γεμάτα χρώματα, ανθρώπους, ζωή και συναισθήματα.

Ο ταβερνιάρης, κλασικός Έλληνας με όλα τα καλά του Έλληνα. Πάνω απ' όλα, όμως, κουβαρντάς στην ψυχή, εκεί απ' όπου ξεκινούν όλα. Μου προσφέρει ένα από τα ομορφότερα τραπέζια του μαγαζιού κι ας μη με ξέρει.

Καπάκι πιάνει την κουβέντα με έναν Ιταλό πελάτη που έχει κάνει κράτηση για μια μεγάλη παρέα. Το όνομα του Ιταλού έχει κάτι από Σιδέρη. Ο δικός μου του εξηγεί σε άψογα ελληνικά(;) την ιστορία του Σιδέρη, ενός από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της χώρας μας. Του αναπαριστά με τέλεια παντομίμα πώς κλότσαγε την μπάλα. Εγώ χαζεύω την όρεξη και το μεράκι αυτού του ανθρώπου.

Ο Ιταλός τον κοιτάει προσεκτικά. Μετά από ώρα του εξηγεί με σπαστά αγγλικά ότι ούτε ελληνικά καταλαβαίνει αλλά ούτε Ιταλός είναι. Ο τύπος είναι Ρουμάνος. Κρατάω με το ζόρι τα γέλια μου. Ο μαγαζάτορας γυρίζει και με κοιτάει απογοητευμένος, αλλά τουλάχιστον παρηγοριέται που τελικά όλο αυτό δεν πήγε χαμένο. Του χαμογελάω ζεστά.

Παραγγέλνω ένα ωραίο ψάρι με σαλάτα κι αφήνω για λίγο το τραπέζι για να πάω στο γραφικό εκκλησάκι δίπλα. Με οδηγεί εκεί ένα πανέμορφο μικρό γεφύρι πάνω από τη θάλασσα. Το όλο σκηνικό λες και βγήκε από την ομορφότερη ταινία. Έξω από την εκκλησία ποζάρει μια καλοντυμένη παρέα με ένα αγοράκι στην αγκαλιά. Στα βρεγμένα μαλλάκια του έχουν βάλει με το ζόρι ένα καπέλο. Ο μικρός δυσανασχετεί οριακά, καθότι κουρασμένος. Μόλις έχει τελειώσει η βάφτιση.

Μοιράζομαι τις στιγμές μαζί τους. Σαν να κλέβω από τη χαρά τους. Μπαίνω μέσα στη γραφική εκκλησία και προσκυνώ. Πιο κάτω χαζεύω τη μισογεμάτη κολυμπήθρα με τα λάδια.

Βγαίνω έξω. Με πετυχαίνει χαμογελαστό ζευγαράκι που με αναγνωρίζει. Μιλάμε για τα βιβλία και βγάζουμε φωτογραφίες. Πρέπει να έχω ψηλώσει δέκα πόντους από καμάρι. Χαιρετάω τα παιδιά και συνεχίζω.

Γυρίζω στο τραπέζι και απολαμβάνω το υπέροχο δείπνο. Πιο πολύ, όμως, το υποδειγματικό ψήσιμο του ολόφρεσκου ψαριού. Συγχαίρω την τύπισσα που έχει την ταβέρνα. Είναι η δική της σειρά να ψηλώσει δέκα πόντους. Ξαναμπαίνει στο μαγαζί, και το γέλιο της φτάνει μέχρι τ' αυτιά. Στο τέλος με κερνάνε καρπούζι. Μια ακόμη υπενθύμιση ότι βρίσκομαι στην υπέροχη χώρα μου.

Συνεχίζω το περπάτημα στην περατζάδα με αργά βήματα και με όλες τις αισθήσεις ανοιχτές για να το χωρέσω όλο αυτό. Γονείς με καροτσάκια, οι πρώτοι ξένοι που πίνουν τις μπίρες τους κατακόκκινοι από τον ήλιο, δεκαπεντάρικα αγόρια και κορίτσια περπατάνε τσούρμο και πειράζει το ένα το άλλο. Νιώθω μαζί τους κι εγώ τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, αυτού του μοναδικού συναισθήματος που κάνει όλο το Σύμπαν να γυρίζει.

Πιο κάτω, μια γιαγιά περπατάει προσεκτικά δίπλα στον εύθραυστο παππού και τον προσέχει σαν τα μάτια της. Μέσα σε αυτό το βλέμμα αντικρίζεις την αγάπη μιας ολόκληρης ζωής. Δεν χωράει πια μέσα μου.


Και 10 καρδιές να είχα, πάλι δεν θα χώραγε.

Γεμάτος με όλο αυτό, αλλά και με το μισογεμάτο μπουκάλι νερό στο δεξί μου χέρι, μπαίνω στο σμαρτάκι μου και κατευθύνομαι στο ξενοδοχείο.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, ανοίγω το παράθυρο διάπλατα και αφήνομαι να με λούσει όλο αυτό το υπέροχο δροσερό βραδινό καλοκαιρινό αεράκι. Ξαπλώνω ανάσκελα στο κρεβάτι και το ξαναφέρνω όλο αυτό στο μυαλό μου, πιο πολύ όμως στην ψυχή μου. Το συναίσθημα διαπερνάει κάθε κύτταρό μου. Ξεχειλίζω ευτυχία από αυτή την ξεχωριστή βραδιά, από αυτό το ξεχωριστό καλοκαίρι, από αυτή την ξεχωριστή ζωή. Ξεχειλίζω ευγνωμοσύνη προς τον Πλάστη που μου έχει δώσει όλα αυτά για να μπορώ να απολαύσω όλο αυτό.

Νομίζω, μία από τις ομορφότερες βραδιές της ζωής μου.


Το χαμόγελό μου κι εμένα μέχρι τ' αυτιά.


Αποκοιμιέμαι κατευθείαν.

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Σπάρτη

Ταξίδια / 48 ώρες στη Σπάρτη

Στη Λακωνική πρωτεύουσα με το νεοκλασικό παρελθόν, ξεκινάμε τη βόλτα μας από το δημοφιλές άγαλμα του Λεωνίδα, επισκεπτόμαστε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, ενώ εξορμούμε και στην ξακουστή καστροπολιτεία του Μυστρά και το πανέμορφο κεφαλοχώρι Γεράκι.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«H απόφαση να επιστρέψω στον Τυρό με έφερε πιο κοντά σε ό,τι έχει πραγματική αξία για μένα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι μικρό μπορεί να έχει μεγάλο αποτύπωμα, όταν γίνεται με αγάπη και συνέπεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Ελισάβετ υφαίνει τα υφαντά της στον Τυρό Αρκαδίας

Η Ελισάβετ Ροδοπούλου επέστρεψε από το εξωτερικό στο χωριό της για να ασχοληθεί με μια τέχνη που χάνεται: την παραδοσιακή τσακώνικη υφαντική. Η σκέψη της πηγαίνει συχνά στη γιαγιά της, που ξεκίνησε να υφαίνει στον αργαλειό μόλις στα εννιά της χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στην Καστοριά

Ταξίδια / 48 ώρες στην Καστοριά

Με ορμητήριο τη διάσημη λίμνη της Καστοριάς, θαυμάζουμε τις βυζαντινές εκκλησίες και τα αρχοντικά της που μοιάζουν ανεξάντλητα και ανακαλύπτουμε μια άγνωστη Ελλάδα στον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού και τα εγκαταλελειμμένα χωριά Κορέστεια.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ/ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Γειτονιές της Ελλάδας / «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι»

Μετά από μια κοσμοπολίτικη ζωή, ο Φίλιππος Παπαδημητρίου αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγριλίτσα Αργολίδας και να συστήσει την πρωτοβουλία «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ερημοποίηση των χωριών της περιοχής. Πιστεύει σαφώς πως το μέλλον μας είναι η αποκέντρωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Για 15 χρόνια, ο Ανδρέας Γεωργίου πηγαινοερχόταν στη δουλειά του, από ένα χωριό της Κορινθίας ως το κέντρο της Αθήνας. Η απόφαση να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ζακύνθου δεν ήταν εύκολη. Μια φράση της κόρης του όμως τον έπεισε κι έτσι τώρα πια ζει σε ένα μέρος με ατελείωτους ελαιώνες και μεγάλη αγάπη για την ποίηση και το παραδοσιακό τραγούδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Ταξίδια / Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Οι διαδρομές ανάμεσα σε επιβλητικά μοναστήρια και σκήτες, όπως και η φροντίδα για την προστασία τους, ενώνουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο: έναν Αυστραλό δικαστή, έναν Βέλγο τραπεζικό, έναν ψυχίατρο από το Ομάν, έναν Άγγλο εκδότη και έναν Έλληνα μηχανικό αεροσκαφών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Οι επαρχίες μας / «Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Η Δέσποινα Τζιουβάρα άφησε την Αθήνα για τον Βουτσαρά, ένα από τα Κουρεντοχώρια, και ευελπιστεί να βοηθήσει την περιοχή να περάσει σε μια νέα εποχή μετά την απότομη ερήμωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Δεμάτι κάλεσμα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η καθημερινότητα δεν είναι σχεδόν ποτέ ίδια στο βουνό»

Ο Βασίλης Νάκκας, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΚοινΣΕπ «Τα Ψηλά Βουνά», απευθύνει πρόσκληση σε όσους θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στο Δεμάτι Ζαγορίου, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των ορεινών κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τρεις φίλοι από την Αθήνα δημιούργησαν μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία, έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία

Γειτονιές της Ελλάδας / «Είναι ωραίο να μη γυρίζουν όλα γύρω από τα λεφτά»

Τρεις Αθηναίοι δημιούργησαν το Yamochori, μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία – έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση, οργανώνοντας δράσεις και αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Λάρισα

Ταξίδια / 48 ώρες στη Λάρισα

Από τα αρχαία θέατρα που κρύβονται στο κέντρο της, μέχρι το καλλιτεχνικό χωριό της που ζωντανεύει κάτω από τον ήλιο, η πόλη αυτή δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση στάση προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά προσφέρει πολλά μαζί με το τσίπουρο Τυρνάβου και τον χαλβά Φαρσάλων.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Οι άνθρωποι του χωριού είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Επέλεξα να ζήσω ανάμεσά τους και όχι σε παλάτια. Κοντά τους όμως νιώθω βασιλιάς».

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ζώντας κοντά στους ανθρώπους του χωριού νιώθω βασιλιάς»

Ο Νίκος Πατερέκας μετακόμισε ξαφνικά στη Νέα Αβόρανη, έγινε αγρότης και, αν και κάποια αγαπημένα του πρόσωπα μπορεί να μην τον στήριξαν σε αυτή την απόφαση, πορεύεται με οδηγό την υπόσχεση που έδωσε όταν έχασε τους παππούδες του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ