Στην καρδιά του Αιγαίου, εκεί όπου η νεοκλασική αρχιτεκτονική συναντά το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, η Ερμούπολη δεν είναι μόνο η πρωτεύουσα των Κυκλάδων – είναι και η πρωτεύουσα της μνήμης. Και για όσους γνωρίζουν, της... γλύκας. Από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι και σήμερα, τα ζαχαροπλαστεία της Σύρου ήταν και χώροι κοινωνικής ζωής, τόποι συνάντησης και συνεύρεσης, καταφύγια παρηγοριάς και χαράς.
Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, ροδίνια, λουκούμια, σφολιάτσες, νουγκατίνες και –φυσικά– η περίφημη «κουβανέζα» είναι μόνο λίγα από τα εμβληματικά γλυκά που γεννήθηκαν ή καθιερώθηκαν στη Σύρο. Πίσω όμως από τις συνταγές κρύβονται ιστορίες ανθρώπων: πρόσφυγες που έφεραν γευστικές παραδόσεις από τη Μικρά Ασία, νέοι που άφησαν τις θάλασσες για να πιάσουν μαρίζες, οικογένειες που διατήρησαν την τέχνη τους από γενιά σε γενιά.
Αναζητώντας τις ρίζες της τοπικής ζαχαροπλαστικής, μιλήσαμε με ανθρώπους που κρατάνε ζωντανές θύμησες και παραδόσεις από το ζαχαρένιο παρελθόν της συριανής πρωτεύουσας. Καταγράψαμε τις αφηγήσεις τους ως κομμάτια της παράδοσης και της τοπικής ιστορίας.
Η γλυκιά ιστορία της οικογένειας Λειβαδάρα
Τέσσερις γενιές με άρωμα χαλβαδόπιτας και λουκουμιού
Όλα ξεκίνησαν κάπου στο 1890, όταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έφτασαν στη Σύρο. Ανάμεσά τους και η οικογένεια του Αντώνη Λειβαδάρα, που θα έγραφε τη δική της ιστορία στον κόσμο των γλυκών. Ο παππούς Αντώνης γεννήθηκε το 1894 και μεγάλωσε μέσα σε αρώματα και γεύσεις ζαχαροπλαστικής. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο Μάνγκο στη Σύρο, που λειτουργούσε ήδη από το 1860. Εκεί έμαθε να φτιάχνει λουκούμια, χαλβαδόπιτες, καραμέλες, καραμελωμένους ξηρούς καρπούς και έναν χαλβά με ταχίνι που –όπως λέει ο εγγονός του– «ήταν φοβερός».
Ο εγγονός του, Αντώνης Λειβαδάρας, θυμάται κάθε γωνιά από το ζαχαροπλαστείο του παππού. Μεγάλωσε εκεί, και στα 15 του ήδη ήξερε τα μυστικά της τέχνης. Ο πατέρας του, Ανδρέας, μαζί με τον θείο Ευάγγελο, κράτησαν ζωντανές τις παραδοσιακές συνταγές, δίνοντας συνέχεια σε μια παράδοση που είχε βαθιές ρίζες.
Το 1983, ο Αντώνης ανέλαβε μαζί με τον αδελφό του, Βαγγέλη. Και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1987, έβαλαν στο παιχνίδι και το παγωτό – φτιαγμένο με φρέσκο γάλα από τη Σύρο. Μια από τις αγαπημένες συνταγές του παππού τους που συνεχίζουν να φτιάχνουν είναι η σουσαμόπιτα, ένα νηστίσιμο γλυκό με βάση τον ταχινένιο χαλβά, φτιαγμένο χωρίς ασπράδι αυγού.
Η αυθεντική συνταγή του παππού; Γραμμένη σε οκάδες και δράμια. Και έτσι ακριβώς συνεχίζει να μετράει τα υλικά μέχρι σήμερα ο Αντώνης – χωρίς γραμμάρια, χωρίς μοντέρνους ζυγούς. «Ο παππούς μου έλεγε πως το ψήσιμο του λουκουμιού εξαρτάται απ’ τον καιρό. Άλλο αν φυσάει βοριάς, άλλο αν έχει νοτιά. Ήξερε κάτι μυστικά που σήμερα μοιάζουν μαγικά», λέει με συγκίνηση. Και θυμάται ακόμα και λέξεις τουρκικές που άκουγε από τον παππού του – τις αναγνώρισε χρόνια αργότερα σε σίριαλ στην τηλεόραση. Πέρα από τις συνταγές, όμως, η οικογένεια κράτησε και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: την αλληλεγγύη. «Ο παππούς βοηθούσε όλους τους συναδέλφους του. Υπήρχε μια όμορφη σύνδεση τότε. Σήμερα, κρατάμε φιλικές σχέσεις με λίγους συναδέλφους». Μια γλυκιά ιστορία, σαν τις χαλβαδόπιτές τους – γεμάτη αρώματα, παράδοση και αγάπη.
Σουσαμόπιτα παραδοσιακή Σύρου
Υλικά για 8-10 κομμάτια
850 γρ. γλυκόζη
1 κ. ζάχαρη
1 ποτήρι νερό
200 γρ. ρίζα τσουένι ή χαλβαδόριζα
1 κ. σουσάμι
Εκτέλεση
Σε κατσαρόλα ρίχνουμε τη γλυκόζη, τη ζάχαρη και το νερό και βράζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να γίνει καραμέλα και να σπάει.
Σε άλλη κατσαρόλα με νερό βράζουμε τη ρίζα, αδειάζουμε το νερό και το κρατάμε, και βράζουμε πάλι ακολουθώντας την ίδια διαδικασία τρεις φορές. Την τελευταία φορά κρατάμε από το νερό μισό ποτήρι, το ρίχνουμε σε μίξερ και χτυπάμε μέχρι να φουσκώσει σαν μαρέγκα. Αδειάζουμε σε κατσαρόλα και προσθέτουμε τη ζεστή καραμέλα και σε πολύ σιγανή φωτιά ανακατεύουμε μέχρι να δέσουν τα υλικά και να πάρει λευκό χρώμα. Αδειάζουμε πάνω σε πάγκο μαρμάρινο ή σε ταψί, πλάθουμε στρογγυλές πίτες και με τα δάχτυλά μας πιέζουμε γύρω γύρω για να σχηματίσουμε «δοντάκια». Τοποθετούμε τις πίτες σε ταψί όπου έχουμε απλώσει το σουσάμι και αφήνουμε να κρυώσουν σε ξηρό μέρος.
Ζαχαροπλαστείο Σταύρος
Γεύσεις με μνήμη, καρδιά και... σοκολάτα στην Ερμούπολη
Στην καρδιά της Ερμούπολης βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο του Σταύρου Ρούσσου, ένας χώρος που δεν σε κερδίζει μόνο με τις μυρωδιές του αλλά και με την ιστορία του.
Ο Σταύρος δεν βρέθηκε τυχαία στον κόσμο της ζαχαροπλαστικής. Έχει ρίζες από οικογένεια μαγείρων και αρτοποιών και, όπως λέει ο λαός, «το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει». Έτσι, ο ίδιος αποφάσισε να σπουδάσει την τέχνη που αγαπούσε στη σχολή του ΟΑΕΔ, από όπου αποφοίτησε το 1993. Τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα έγιναν στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο του Απέργη στην Ερμούπολη και έπειτα για λίγους μήνες σε φούρνο. Όμως το ανήσυχο, δημιουργικό του πνεύμα δεν θα μπορούσε να μείνει για πολύ υπό σκιά. Το 1997 άνοιξε το δικό του ζαχαροπλαστείο βάζοντας την υπογραφή του στα γλυκά του νησιού. «Φτιάχνω κλασικά γλυκά. Είμαι αυτοδημιούργητος και έχω μεγάλη εμπειρία στο παγωτό με φρέσκο γάλα», λέει ο ίδιος. Ο Σταύρος αγαπά την παράδοση αλλά δεν μένει σε αυτή. Πατάει γερά πάνω της και τη φέρνει στο σήμερα, εξελίσσοντας συνταγές δεκαετιών. Μια απ’ τις χαρακτηριστικές δημιουργίες του είναι η νουγκατίνα Σύρου, ένα ντελικάτο γλυκό που βασίζεται στον «συριανό μπιζέ» και φτιάχνεται με ασπράδι αυγού, άχνη, αμύγδαλο και κανέλα. Το μυστικό, όπως αποκαλύπτει, είναι το καλό αμύγδαλο. «Η συνταγή κρατάει από τη δεκαετία του ’50. Εγώ τη δούλεψα, την αγάπησα και την εξέλιξα».
Από τις παραδοσιακές γεύσεις ξεχωρίζει και το μαστιχάκι, ένα ιδιαίτερο γλυκό με λευκό αμύγδαλο, σουσάμι, μαστίχα και ασπράδι αυγού. «Ένα γλύκισμα που πέρασε από την Άνδρο στη Σύρο και καθιερώθηκε από τη δεκαετία του ’60, με πρωτοπόρο τον θρυλικό κύριο Μαύρο. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη... θρυλική “κουβανέζα”. Γλυκό με ιστορία που ξεκινά από το στρατόπεδο νεοσύλλεκτων της Σύρου, όταν ένας φαντάρος από την Καβάλα –που “το ’χε” με τα γλυκά– πρότεινε σε έναν τοπικό ζαχαροπλάστη να δοκιμάσουν μια νέα συνταγή», λέει ο Σταύρος. Η «κουβανέζα» είναι μια σοκολατένια μπουκιά γεμάτη εκπλήξεις: κρέμα πατισερί σοκολάτα, τυλιγμένη σε φύλλο παντεσπάνι, στο κέντρο φρουί γλασέ κόκκινο κερασάκι και επικάλυψη από μαύρη σοκολάτα, με λίγο πράσινο φιστίκι στην κορυφή. Μερικοί προσθέτουν και σαντιγί, αλλά ο Σταύρος μένει πιστός στην αυθεντική εκδοχή. Στο Ζαχαροπλαστείο Σταύρος δεν θα βρείτε απλώς γλυκά. Θα βρείτε κομμάτια μνήμης, οικογενειακής κληρονομιάς και δημιουργίας με μεράκι.
Ζαχαροπλαστείο Σταύρος, Ερμούπολη, Σύρος, 22810 80377
Το Σπιτικό της Αγνής
Εκεί που οι μυρωδιές γίνονται οικογενειακή υπόθεση
Υπάρχουν κάποια σπίτια που τα αναγνωρίζεις από το άρωμα πριν καν τα δεις. Ένα από αυτά ήταν και το σπίτι της Αγνής Ρούσσου. Όποιος περνούσε απ’ έξω θυμάται τη μοσχοβολιά από φρεσκοψημένα κουλούρια να σε τραβάει σαν μαγνήτης.
Η Αγνή έμαθε τις παραδοσιακές συνταγές από τη μητέρα της και δεν σταμάτησε ποτέ να φτιάχνει γλυκά για την οικογένεια – με μεράκι, αγάπη και μυρωδιές που έγιναν σήμα κατατεθέν. Σ’ αυτήν τη γλυκιά ατμόσφαιρα μεγάλωσαν και οι γιοι της, Νίκος και Χρήστος, και το 2009 αποφάσισαν να κάνουν το επόμενο βήμα και να ανοίξουν το δικό τους ζαχαροπλαστείο – το Σπιτικό της Αγνής. Ο Χρήστος είχε μόλις τελειώσει τις σπουδές του στη σχολή Le Monde, ενώ η Αγνή, πάντα στο πλευρό τους, δεν σταμάτησε ποτέ να μοιράζεται τις γνώσεις και τις παραδοσιακές της συνταγές. «Φτιάχνουμε τα κουλουράκια της γιαγιάς, παραδοσιακά, χωρίς αυγά και βούτυρο – μόνο με κρασί και λάδι», λέει ο Νίκος. Και κάπως έτσι μια οικογενειακή συνήθεια έγινε επάγγελμα με ψυχή. Από τις αγαπημένες παραδοσιακές λιχουδιές τους είναι η φραγκοτυρόπιτα – ένα γλυκό με βαθιές ρίζες στην καθολική παράδοση της Σύρου, που παλιά φτιάχνανε οι νοικοκυρές στα χωριά, ιδίως την περίοδο του Πάσχα. Πρόκειται για μια γλυκιά τυρόπιτα με κατσικίσια μυζήθρα, ζάχαρη, αυγά, πορτοκάλι, κανέλα ή μαστίχα ή αμύγδαλο και θυμαρίσιο μέλι. Η συνταγή; Κρατάει πάνω από 100 χρόνια. Και η γεύση της; Αληθινή, όπως το παλιό καλό σπιτικό – εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Το Σπιτικό της Αγνής, 22810 77302
Συριανή φραγκοτυρόπιτα
Υλικά
850 γρ. μυζήθρα ανάλατη
700 γρ. ζάχαρη
470 γρ. αυγά
Ξύσμα από 2 πορτοκάλια
1 κ.γ. κανέλα
100 γρ. μέλι θυμαρίσιο
Σουσάμι για γαρνίρισμα
Εκτέλεση
Σε μίξερ ρίχνουμε μυζήθρα, ζάχαρη, αυγά, κανέλα, ξύσμα πορτοκαλιού και χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθούν. Ρίχνουμε σε ταψί και βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160-170 βαθμούς για 50 έως 60 λεπτά. Αποσύρουμε από τον φούρνο, αφήνουμε 10 λεπτά και μετά προσθέτουμε το μέλι σε όλη την επιφάνεια και γαρνίρουμε με σουσάμι.
Ο Σταύρος Κεχαγιάς θυμάται
Μια ζωή γεμάτη γλυκά, άρωμα μαστίχας και αγάπη για τη Σύρο
Αν περπατούσες στην παραλία της Ερμούπολης κάποια δεκαετία πριν, υπήρχε μια στάση που δύσκολα προσπερνούσες: το ζαχαροπλαστείο του Κεχαγιά, εκεί όπου οι πάστες σερβίρονταν στο χέρι και οι φαντάροι έτρωγαν όρθιοι με λαχτάρα. Ο Σταύρος Κεχαγιάς, με τη χαρακτηριστική του ηρεμία και ένα χαμόγελο γεμάτο μνήμες, μας γυρίζει πίσω στα χρόνια που το γλυκό δεν ήταν απλώς λιχουδιά αλλά οικογενειακή υπόθεση.
«Ο πατέρας μου, ο Νίκος, ήρθε πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. Μετά από στάσεις σε Χίο, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, βρέθηκε στη Σύρο το ’38, όπου ήδη ζούσαν ξαδέλφια του, οι ζαχαροπλάστες Παυλίδη. Έτσι μπήκε στο επάγγελμα», μας λέει ο Σταύρος.
Το 1940, μαζί με τη Συριανή μητέρα του Σταύρου, άνοιξαν το πρώτο τους ζαχαροπλαστείο στην παραλία. «Τότε δεν υπήρχαν ψυγεία – τα γλυκά έπρεπε να στέκονται δύο μέρες εκτός ψύξης. Πάστες με μαρέγκα, γλυκά ταψιού και πολλή φαντασία. Λίγα χρόνια μετά, το μικρό μαγαζί έγινε μεγαλύτερο, οικογενειακή επιχείρηση πια», εξηγεί ο Σταύρος και συνεχίζει να ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του: «Τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα. Για να αλέσεις αμύγδαλο, πήγαινες σε συναδέλφους. Υπήρχαν δέκα ζαχαροπλάστες στην Ερμούπολη τότε. Υπήρχε αλληλεγγύη. Άλλες εποχές… Εγώ και τα αδέλφια μου μεγαλώσαμε στο ζαχαροπλαστείο. Δούλευε όλη η οικογένεια».
Ο ίδιος ο Σταύρος μπήκε αργότερα στην επιχείρηση. Ήταν πρώτα ναυτικός για πέντε χρόνια, αλλά τελικά επέστρεψε μαζί με τον αδελφό του, τον Δημήτρη – τον μάστορα του εργαστηρίου. «Εγώ είχα αναλάβει το εμπόριο, φέραμε τη ΔΕΛΤΑ στο νησί το 1985».
Ο πατέρας τους, πάντως, ήταν ο μεγάλος δημιουργός που είχε κάνει από το 1950 δικές του συνταγές. «Μετά από αμέτρητες δοκιμές, έφτιαξε τη δική του νουγκατίνα: μαρέγκα με αμύγδαλο και βουτυρόκρεμα στο κέντρο. Αφράτο, ελαφρύ γλυκό. Εύθραυστο. Ταξίδευε από τη Σύρο σε κουτιά και έφτανε μέχρι Πειραιά και Αθήνα», θυμάται ο Σταύρος.
Το μαστιχάκι –γλυκό ταψιού με φύλλο, γέμιση αμύγδαλο και άρωμα μαστίχα– ήταν επίσης ανάρπαστο. Όπως και το παραδοσιακό παγωτό παρφέ, φτιαγμένο με φρέσκο γάλα και ανθόγαλα.
«Από το 1980 φτιάξαμε ροδίνια με πάστα αμυγδάλου, γέμιση σαντιγί και φιστίκι Αιγίνης, καθώς και τις περίφημες “κουβανέζες”. Ήταν τόσο σοκολατένιες που κάποιος τις βάφτισε “κουβανέζες”, κι έτσι έμεινε!» γελάει ο Σταύρος και συνεχίζει: «Η σφολιάτσα –μια γλυκιά βόμβα– είχε γέμιση αμυγδαλόψιχα, αλεσμένους ξηρούς καρπούς, σουσάμι και σιρόπι. Η υφή της ήταν σαν καρυδόπιτα. Πολύ χορταστική, ήταν αγαπημένη του κόσμου».
Μοναδικό όμως ήταν το «ανάποδο παγωτό»: δύο μπάλες παγωτό σαντιγί με μία κανονική μπάλα ανάμεσά τους. «Δεν ήταν ούτε σαντιγί ούτε παγωτό. Ήταν… Κεχαγιάς!» λέει ο Σταύρος και προσθέτει «Ο πατέρας μου δεν κρατούσε γραπτές συνταγές. Όλα ήταν στο μυαλό του. Από το πρωί άνοιγε το μαγαζί, έπαιζε τάβλι με φίλους έξω και, όταν κάποιος του ζητούσε γλυκό, απαντούσε με το κλασικό: “Βάλ’ το μόνος σου”. Η ζωή στο ζαχαροπλαστείο ήταν η έξοδος του κόσμου στην Ερμούπολη. Πρωί, απόγευμα, πάντα κάποιος θα έπαιρνε ένα γλυκό στο χέρι».
Ήταν η εποχή που οι καφενέδες σέρβιραν μόνο καφέ κι οι ζαχαροπλάστες… τα πάντα όλα. Το ζαχαροπλαστείο Κεχαγιάς έκλεισε το 2010, αλλά το εργαστήριο υπάρχει ακόμα – σήμερα το λειτουργεί ο Δεναξάς, ένας από τους παραγιούς που έμαθαν εκεί την τέχνη. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του πατέρα μου όταν κάποιος του ζητούσε κάποιο ιδιότροπο γλυκό, του έλεγε “το βάλαμε στους κεφτέδες”! Αυτή ήταν η Σύρος μας τότε. Γλυκιά και αληθινή».
Ζαχαροπλαστείο Κανακάρης
Μια ιστορία γλυκιά σαν ροδίνι, γραμμένη στη Σύρο από το 1970
Στην πλατεία Ηρώων, εκεί στην οδό Νικηφόρου Μανδηλαρά, υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο που μυρίζει παράδοση, αγάπη για τη λεπτομέρεια και χτυπημένη μαρέγκα. Είναι το ζαχαροπλαστείο Κανακάρης − μια οικογενειακή υπόθεση που μετρά πάνω από πενήντα χρόνια ζωής.
Η ιστορία ξεκινά το 1970, όταν ο μαστρο-Τάσος Κανακάρης, από τους παλαιότερους ζαχαροπλάστες της Σύρου, αποφασίζει να ανοίξει το δικό του γαλακτοζαχαροπλαστείο. Στο πλευρό του η σύζυγός του Μαρία. Μαζί φτιάχνουν γλυκά με παραδοσιακές συνταγές, όπως ροδίνια, «κουβανέζες», νουγκατίνες, σοκολατίνες και τη χαρακτηριστική λευκή πάστα αμυγδάλου.
«Ο μαστρο-Τάσος δούλευε από 14 χρονών σε ζαχαροπλαστεία. Τα τελευταία του επαγγελματικά χρόνια τα πέρασε δίπλα στον Κεχαγιά. Όταν ήρθε η ώρα, άνοιξε το δικό του μαγαζί με πολλή αγάπη και μεράκι», μας λέει η Μαρία Ρούσσου, νύφη του Τάσου, που εδώ και 30 χρόνια βρίσκεται στο πόστο της πώλησης, πίσω από τον πάγκο.
Το 1987, τη σκυτάλη πήρε ο γιος του, ο Γιάννης, που μπήκε στο εργαστήριο και συνέχισε την οικογενειακή παράδοση. Μαζί με τη σύζυγό του Μαρία (ναι, οι δύο Μαρίες της οικογένειας!), το 1995 άνοιξαν νέο, μεγαλύτερο χώρο. Και το 2010 εγκαταστάθηκαν στο ιδιόκτητο ζαχαροπλαστείο που βρίσκεται ακόμη στην ίδια αγαπημένη γωνιά.
«Η “κουβανέζα” είναι το σήμα κατατεθέν μας», λέει η Μαρία. «Και κρατάμε την παράδοση όπως ήταν. Τα γλυκά μας είναι ακόμη… γλυκά. Όχι άγλυκα που κυκλοφορούν σήμερα!» Και εξηγεί: «Το ροδίνι, μια χειροποίητη πάστα αμυγδάλου με ανθόνερο, είναι φτιαγμένο στο χέρι από τον ίδιο τον Γιάννη. Το γεμίζει με σαντιγί και καβουρδισμένα αμύγδαλα και έξω άχνη που δίνει την τελική, γιορτινή πινελιά».
Και η νουγκατίνα; Μυθική. Ο Γιάννης χτυπά ακόμα τη μαρέγκα στο χέρι, φτιάχνοντας δύο ημισφαίρια μπεζέδες με αμύγδαλο που ενώνονται με σαντιγί. Όλα χειροποίητα, όλα όπως παλιά. Η τρούφα βασίζεται σε παραδοσιακή συνταγή, με παντεσπάνι, κομματάκια σοκολάτας και αμύγδαλο. Πλάθεται σε μπάλα, τυλίγεται σε τρούφα και στολίζεται στην κορυφή με σαντιγί και ένα κερασάκι – ένα μικρό έργο τέχνης.
Μέσα στα χρόνια, το ζαχαροπλαστείο Κανακάρης δεν άλλαξε χαρακτήρα. Παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα στέκια των Συριανών – και όσων επιστρέφουν στη Σύρο για να γευτούν ξανά τις παιδικές τους αναμνήσεις. «Είμαστε περήφανοι που κρατάμε αυτήν τη γλυκιά συνέχεια», λέει η Μαρία. Και με μια ματιά στον πάγκο, γεμάτο ροδίνια και «κουβανέζες», καταλαβαίνεις πως αυτό δεν είναι απλώς ζαχαροπλαστείο. Είναι οικογένεια, μνήμη, κι ένα κομμάτι της ίδιας της Ερμούπολης.
Django Gelato
Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Καρακατσάνη σέρβιρε χειροποίητο παγωτό εδώ και 20 χρόνια στην Ερμούπολη. Ο Κωνσταντίνος, αν και σπούδασε στην Αγγλία μηχανικός, όταν ανέλαβε το 2013 την επιχείρηση δεν ήθελε ένα συμβατικό παγωτατζίδικο. «Η πρώτη καταγραφή παγωτού στη Σύρο είναι από το 1840. Στο διάλειμμα του θεάτρου Απόλλων σέρβιραν παγωτό ή σορμπέ», εξηγεί ο Κωνσταντίνος και συνεχίζει με χαμόγελο: «Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το παγωτό γιατί δεν ήθελα να ταΐζω σε παιδάκια παγωτά με κακά προϊόντα. Υπάρχει μια διαρκής εξέλιξη γιατί αγαπώ αυτό που κάνω. Το παγωτό που φτιάχνουμε είναι ημέρας και ποτέ δεν έχει την ίδια γεύση». Ο Κωνσταντίνος μάς σύστησε με τα παγωτά του στο κατάστημα της Αθήνας και τώρα ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του με νέο κατάστημα στη Νέα Υόρκη.
200 χρόνια
Για τα 200 χρόνια ζωής της, η Ερμούπολη θυμήθηκε κάτι που την έκανε ξεχωριστή: τα γλυκά της. Εκεί, στην καρδιά του Αιγαίου, όπου άλλοτε κατέφθαναν εμπορεύματα απ’ όλο τον κόσμο –από τα τοπικά ροδόνερα μέχρι εξωτικές πρώτες ύλες–, η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έπαιρνε σχήμα και γεύση από κάθε σημείο του χάρτη.
Την Κυριακή 1η Ιουνίου, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, ο θερινός κινηματογράφος Απόλλων μεταμορφώθηκε σε σκηνή γευστικής δημιουργίας. Σε ένα σκηνικό φορτισμένο με μνήμες και ιστορία μαζεύτηκαν καταξιωμένοι ζαχαροπλάστες από την Αθήνα και το εξωτερικό αλλά και οι ντόπιοι μάστορες του νησιού.
Η Λέσχη Γαστρονομίας Σύρου, μαζί με τους Φίλους Γαστρονομίας και με τη στήριξη του δήμου, έστησε ένα event γεμάτο γεύσεις, ιστορίες και φαντασία. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους γνωστά ονόματα της ελληνικής pastry σκηνής, όπως ο Στέλιος Παρλιάρος, ο Μανώλης Στήθος, η Ρένα Οροκλού, η Μίνα Αποστολίδη από τις Βρυξέλλες, ο Θανάσης Τσαγκλιώτης, ο Γιάννης Νύκταρης και άλλοι, παρουσίασαν τις δικές τους εκδοχές παραδοσιακών γλυκών – όχι ως αντίγραφα του παρελθόντος, αλλά ως σύγχρονες αφηγήσεις με βάση τις ρίζες.
Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τι ήταν τελικά η «κουβανέζα» – και πώς η «Celia Cruz» εκδοχή της δίνει νέο νόημα στο όνομα. Έμαθαν για το ροδίνι, ένα γεμιστό αμυγδαλωτό με βασιλική στόφα, για τη διαφορά ανάμεσα στη σφολιάτσα και στην Κοπεγχάγη, αλλά και τι συμβαίνει όταν κάποιος αναμείξει συριανούς μπεζέδες, λουκούμια τριαντάφυλλο, χαλβαδόπιτες και κυκλαδίτικα αμυγδαλωτά – όλα στο ίδιο γλυκό όραμα. Ήταν ένα ζαχαρένιο βράδυ που θύμισε στους παλιούς και έμαθε στους νέους πως η γαστρονομία μπορεί να είναι μνήμη, ταυτότητα και προοπτική μαζί. Μια Ερμούπολη που δεν αρκέστηκε να κοιτάξει πίσω, αλλά φρόντισε να γλυκάνει και το μέλλον.
