Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν σε αυτό ακριβώς ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο - αλλά κάτι τις ανάμεσα. Μετέωροι, όπως ανάμεσα σε δύο ισχυρούς μαγνήτες, νιώθουν να εκκρεμούν.
«Θα όφειλε κανείς να καταλάβει τον Παπαγιώργη πλησιάζοντάς τον όχι μέσω του Σιοράν αλλά μέσα απ' τα λαϊκά του '60, που τα ακούγαμε κάποτε υπό τον έναστρο ουρανό σαν προφητείες μιας συγκυρίας που θα μας έκανε ευτυχισμένους έστω κι αν άφηνε όλες τις αντιφάσεις ανεπίλυτες.» Ένα νέο κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση στη LIFO.
Το ντοκιμαντέρ της Ελένης Αλεξανδράκη με τίτλο «Ο πιο γλυκός μισάνθρωπος» επιχειρεί να φωτίσει κάθε πτυχή της προσωπικότητας ενός πραγματικού διανοούμενου
Τα κείμενα και τα «βιβλιαράκια» του Κωστή Παπαγιώργη πρέπει να διδάσκονται στα Ελληνικά σχολεία. Και τα Πανεπιστήμια. Οι αυτοδίδακτοι του Κωστή είμαστε πια πεπεισμένοι.
Η Αθήνα έγινε μεγάλη, άσχημη και ασυμμάζευτη από επαρχιώτες, πρόσφυγες και κάθε καρυδιάς καρύδι, οπότε το παραμιλητό της και η μνήμη της είναι επιλεκτικοί συνειρμοί.
Αν παρ' ελπίδα σού περάσει η ιδέα να σκεφτείς τις ίδιες σου τις σκέψεις, αυτόματα τα πράγματα χάνουν την απλότητά τους, ο ίδιος γίνεσαι λιγάκι αίνιγμα για τον εαυτό σου.
Το άγγιγμα από μόνο του μπορεί να είναι απολαυστικό. Αλλά όταν επέρχεται αιφνίδια, χωρίς να υπάρχει οπτική εποπτεία, είναι σαν ιοβόλο χτύπημα φιδιού...
Ο Μισέλ Ουελμπέκ και ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβύ, δυο θεωρητικά αταίριαστοι συγγραφείς, ανταλλάσσουν mails και στοχάζονται, μεταξύ άλλων, πάνω στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και τη στράτευση των διανοουμένων.
Tέσσερα βιβλία γραμμένα από εβραϊκό χέρι και φρόνημα ιστορούν τις πρωτοφανείς φρικαλεότητες του ολοκαυτώματος (Σοά) και προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις λυπομανίες, τους καβγάδες και το πένθος όσων το έζησαν.
Tα παιδικά καλοκαιρία κυλούσαν πάντα στο χωριό. Οι σκηνές αυτές έχουν διάκοσμο παιδικά κλάματα, σκληρές αγροτικές δουλειές, τη σαρκοφανέλα που κολλούσε στο δέρμα και δεν έβγαινε όση ζέστη και αν έκανε. Καλοκαίρια σκληρά μα αλησμόνητα.