Τουαλέτες που δεν κλειδώνουν: Ένας μίνι προκλητικός αστερίσκος στην αξιολόγηση της εστίασης

Τουαλέτες που δεν κλειδώνουν: ένας μίνι προκλητικός αστερίσκος στην αξιολόγηση της εστίασης Facebook Twitter
Αυτό είναι ένα κείμενο για τα WC drives μας σε μία πόλη που ισχυρίζεται ότι θέλει να μας κάνει να περάσουμε καλά και με ασφάλεια.
0

Ο ΑΝΤΟΝΙ ΜΠΟΥΡΝΤΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ότι δεν τον ενοχλούσαν οι βρόμικες τουαλέτες των εστιατορίων. Τουναντίον. Τις θεωρούσε κάτι σαν μία (εντελώς) δυσώδη επικύρωση της επιτυχίας ενός μαγαζιού εστίασης. Τη στιγμή που στη σάλα και κατά συνέπεια και στην κουζίνα γινόταν της κακομοίρας για να εξυπηρετηθούν οι πελάτες, ποιος προλαβαίνει να ρίξει μια ματιά στο χάος του WC; (Που θα έπρεπε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ).

Βέβαια, ο χαρισματικός αείμνηστος ήταν άνδρας. Και όσο τρυφερός και ευαίσθητος κι αν υπήρξε, το angle του ήταν συγκεκριμένο. Αγνοώ αν είχε το ίδιο κριτήριο και για την επιτυχία των μπαρ, ας πούμε. Σίγουρα, πάντως, αν ήταν γυναίκα θα έβαζε στην περί επιτυχίας εξίσωση και την ασφάλεια. Το να μανταλώνει κάπως η πόρτα της τουαλέτας στο εστιατόριο ή στο μπαρ που επισκέπτεσαι. Εκεί όπου όλα μοιάζουν ok, μέχρι τη στιγμή που η φύση θα σε στείλει πάνω, κάτω ή ακόμα και έξω από το κατάστημα.

Το θέμα WC στο πλαίσιο της εστίασης δεν είναι αστειάκι (ούτε για άνδρες ούτε για γυναίκες) – είναι θέμα ιδιωτικότητας, ασφάλειας και πολιτισμού. Δεν το πολυσυζητάμε γιατί στη λίστα των πραγμάτων από τα οποία καρδιοχτυπάμε φαντάζει σχετικά χαμηλά (ή και όχι).

Τι θέλω να πω; Από τα 20κάτι μου μέχρι τα 40κάτι μου έχω βγει και έχω ταξιδέψει όσο ένας άνθρωπος με αυτά τα συγκεκριμένα χρόνια στην πλάτη. Από εκείνες τις πρώτες αποδράσεις και τα πρώτα ξενύχτια της μετεφηβικής αλητείας μέχρι τα ασύλληπτα πιο «τσο-τσο» έντασης της τελευταίας 5ετίας (είπαμε: 40κάτι γεμάτα), δεν υπήρξε φορά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, που να μη χρειάστηκε να κρατήσω κόντρα στην πόρτα του WC κάποιου μαγαζιού εστίασης ή κάτι να μην πήγαινε καλά με την κλειδαριά / το λουκέτο / τον σύρτη / το μάνταλο.

Αν εξαιρέσεις συγκεκριμένες πόλεις του εξωτερικού, των οποίων τα μαγαζιά είχαν από καιρό ασπαστεί κάποιον τεχνολογικό θεό και εφοδίαζαν τους πελάτες με κωδικό / κάρτα / αυτόματο κλείδωμα (και φως / νερό /προϊόντα υγιεινής) από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου εκεί έξω, το κλείδωμα της πόρτας του WC ήταν μια πίστα που έπρεπε να κερδηθεί σε ώρες που θα έπρεπε απλώς να είσαι χαλαρή, κεφάτη και σίγουρα-όχι-τρομαγμένη.

Στη σούπερ ενήλικη (και μεσήλικη) ζωή πια, το θέμα «τουαλέτα», ναι μεν ταμπού ακόμη, δεν είσαι πλέον σε θέση και κατάσταση για να το διαπραγματευτείς. Δεν είναι ότι τα πράγματα έχουν αγριέψει εκεί έξω. Πάντα άγρια ήταν. Απλώς, δεν είσαι πια 20 και ετοιμοπόλεμη για ουρλιαχτά και κατακέφαλα, αν κάτι στραβώσει. Δεν είναι έμφυλο το ζήτημα. Φαντάζομαι κανένας άνδρας δεν νιώθει σούπερ άνετα γνωρίζοντας ότι η «δουλίτσα» του θα διακοπεί από κάποια ξαφνική έφοδο σε ένα ξεκλείδωτο WC. Απλώς, το φύλο «ζορίζει» και αναγκάζει σε περίεργες σκέψεις, όσο το WC ξεμακραίνει από το comfort zone της παρέας σου – και φυσικά έχει και προβληματική κλειδαριά.

Τουαλέτες που δεν κλειδώνουν: ένας μίνι προκλητικός αστερίσκος στην αξιολόγηση της εστίασης Facebook Twitter
Φαντάζομαι κανένας άνδρας δεν νιώθει σούπερ άνετα γνωρίζοντας ότι η «δουλίτσα» του θα διακοπεί από κάποια ξαφνική έφοδο σε ένα ξεκλείδωτο WC.

Στο TikTok και γενικώς στα social media υπάρχουν διάφορα ενδιαφέροντα βιντεάκια που βαθμολογούν το cozyness και την αξιοπιστία ενός bar / εστιατορίου. Βαθμολογούνται τα πάντα: από την ποιότητα των ποτών και τη φρεσκάδα των συνοδευτικών ξηροκαρπίων μέχρι την άνεση των σκαμπό και των διάφορων ακουμπιστηριών της μπάρας για τα πόδια, τα παλτό και τα λοιπά συμπράγκαλα. Άχνα για τις τουαλέτες, όχι φυσικά για την καθαριότητα, αλλά (και) για την ασφάλειά τους.

(Ανοίγω –κυριολεκτικά– μεγάλη παρένθεση για να σημειώσω ότι το θέμα «κλειδαριά», αν θες πραγματικά να το ανοίξεις, θα πας μια βόλτα και στα θερινά καταλύματα των νησιών και σε κάτι παλιά ξενοδοχεία της περιφέρειας, ακόμη και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, όπου η ιδιωτικότητα είναι μία παρανοήμενη υπόθεση. Εκεί κι αν δεν έχεις πολύ συχνά την κυριότητα του εδάφους που για λίγες ημέρες χρυσοπλήρωσες, εκεί κι αν δεν «παίζει» κλειδαριά στα WC ή ακόμα και στα παράθυρα / μπαλκόνια. Μάλλον με κάποιο κατάλοιπο της Χούντας φλερτάρουμε άγρια εδώ, ακριβώς τότε που κατά το κλισέ ο κόσμος κοιμόταν με τις πόρτες ανοιχτές και ξεκλείδωτες –τι μύθος!– γιατί η ασφάλεια ήταν στα καλύτερά της. Με λίγα λόγια, δεν ξέρω ψυχή ζώσα που να έχει ταξιδέψει σε νησί ή στην περήφανη περιφέρειά μας και να μην έχει «σκοντάψει» πάνω σε ξεχαρβαλωμένο μάνταλο οποιασδήποτε μη δικής του πόρτας. Τέλος πάντων, για το θέμα WC στην εστίαση / φιλοξενία σπανίως συζητάμε, σε μία χρονική στιγμή που, παραδόξως, συζητάμε τα πάντα).

Τα τελευταία χρόνια, του όχι και τόσο έκλυτου βίου, η κατάσταση πάει 1 στα 5. Που σημαίνει ότι ένα στα πέντε μαγαζιά (δική μου η αξιολόγηση, ελπίζω να μην παρεξηγηθεί κανείς) έχει αξιόπιστα WC, με πόρτες που να κλειδώνουν της προκοπής και όχι από κάποιο ξεχαρβαλωμένο μάνταλο ή κάποιον σύρτη που ίπταται μισοκαρφωμένος στην πόρτα από τη δεκαετία του ’80.

Πριν από αρκετό καιρό, όταν είχα ρωτήσει φίλο και ιδιοκτήτη, «πώς έτσι, βρε παιδί μου, θέλω να πω, δεν σας λένε τίποτα; Και κυρίως πώς και δεν κινητοποιείστε εσείς;», μου είχε απαντήσει με το πειστικό επιχείρημα ότι κάποτε συνέβη «ζημιά» (sic), ακριβώς επειδή κλείδωνε η πόρτα. Δεν επεκτάθηκε αναφορικά με τη «ζημιά», όμως, ναι, φαντάζομαι ότι όσα μπορούν να συμβούν από μία πόρτα που δεν κλειδώνει, αντιστοίχως άλλα τόσα μπορούν να συμβούν και από μία πόρτα που δεν ανοίγει με τίποτα και ενώ κάποι@ υποφέρει πίσω από αυτήν...

Τουαλέτες που δεν κλειδώνουν: ένας μίνι προκλητικός αστερίσκος στην αξιολόγηση της εστίασης Facebook Twitter
Πριν από αρκετό καιρό, όταν είχα ρωτήσει φίλο και ιδιοκτήτη, «πώς έτσι, βρε παιδί μου, θέλω να πω, δεν σας λένε τίποτα; Και κυρίως πώς και δεν κινητοποιείστε εσείς;», μου είχε απαντήσει με το πειστικό επιχείρημα ότι κάποτε συνέβη «ζημιά» (sic), ακριβώς επειδή κλείδωνε η πόρτα.

Και, φυσικά, ναι, υπάρχουν και εκείνα τα μαγαζιά που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα θεωρείς «σπίτι σου» και ξέρεις ότι αν (λέμε, «αν») τείνει να «στραβώσει» κάτι, δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί η «στραβή», γιατί θα έχει παρέμβει όλο το μαγαζί, μαζί με τη λάντζα που λέει ο λόγος. Όμως, το θέμα WC στο πλαίσιο της εστίασης δεν είναι αστειάκι (ούτε για άνδρες ούτε για γυναίκες) – είναι θέμα ιδιωτικότητας, ασφάλειας και πολιτισμού. Δεν το πολυσυζητάμε γιατί στη λίστα των πραγμάτων από τα οποία καρδιοχτυπάμε φαντάζει σχετικά χαμηλά (ή και όχι).

Ωστόσο, είναι άλλο να νιώθεις ηρεμία και ασφάλεια όλο το βράδυ –ναι, και την ώρα που αποφασίζεις να ενδώσεις στο κάλεσμα της φύσης και του τρίτου κοκτέιλ– και άλλο να ανεβάζεις παλμούς τη στιγμή που αποφασίζεις να το κάνεις γιατί θα πρέπει: να διαβείς έναν δρόμο, έναν διάδρομο, να ανέβεις μια σκάλα ή και δυο, να κατέβεις άλλη μία ή και δυο, να στρίψεις αριστερά, δεξιά, πιο αριστερά, να μην έχει πια σήμα το κινητό σου, να μπεις στο WC, να κλείσεις την πόρτα, να μην κλειδώνει / κλείνει (καθόλου), να ανεβάσεις φούστες, κατεβάσεις καλσόν / παντελόνι, να κρατάς με το ένα χέρι την πόρτα (που δεν κλείνει / κλειδώνει) ή να βάζεις κόντρα με το πόδι, πανέτοιμ@ να φωνάξεις «άλλος!» ή «μισό λεπτό» ή απλώς να τσιρίξεις στο πιο έντονο «έμπα» του επόμενου, όλα αυτά ενδεχομένως με ελάχιστο φωτισμό και η οποιαδήποτε χαλαρή στιγμή να σου έχει βγει από τη μύτη για κάτι που είναι τόσο φυσικό –ναι!– όσο το να πηγαίνεις στην τουαλέτα με ασφάλεια.

Και δεν βάζω κανένα έξτρα κίνδυνο στις φάσεις της όλης διαδικασίας: να αντιλήφθηκες ότι κάποιος σε ακολουθεί / να ακούς όχι ιδιαίτερα ελπιδοφόρους ήχους απ’ έξω / να σβήσει το φωτοκύτταρο γιατί δεν είσαι ακριβώς σε θέση να κινηθείς για να παραμείνει ανοιχτό / να συμβαίνει κάτι απ’ έξω και να μην ξέρεις αν πρέπει να βγεις ή να μείνεις εκεί που (δεν) κάθεσαι.

Οπότε, ναι, αυτό είναι ένα κείμενο για τα WC drives μας σε μία πόλη που ισχυρίζεται ότι θέλει να μας κάνει να περάσουμε καλά και με ασφάλεια, οπότε, ναι, ξαναρίξτε μία ματιά στις πόρτες και τις κλειδαριές των WC σας και κάντε περήφανο τον θείο Μπουρντέν εκεί ψηλά για το fine dining and drinking σ’ αυτή την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα (και πέρα απ’ αυτήν). Αν πρέπει να αρχίσουμε από κάπου, ας αρχίσουμε από τα απλά και πολύ-πολύ βασικά. Cheers!

UPD: Ακούω με τεράστια προσοχή το σχόλιο αναγνώστριας για το γεγονός ότι πουθενά μέσα στο κείμενο δεν αναφέρομαι στην προσβασιμότητα αναπήρων σε τέτοιους χώρους. Έχει απόλυτο απόλυτο δίκιο. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτός ο αποκλεισμός, δεν θα έπρεπε οι φίλοι να σηκώνουμε τους ανθρώπους μας στα χέρια για να περάσουν απ' όλα τα εμπόδια για να φτάσουν κάπου, πόσω μάλλον στο WC. Όμως με όλη μου τη συναίσθηση και με πάσα επίγνωση του τι συμβαίνει, όσο κυνικό κι αν φαίνεται, ξαναλέω: εδώ δεν φτιάχνουμε τις κλειδαριές. Τους σύρτες και τους πύρρους που κοστίζουν κάτι λιγότερο από 20 ευρώ μαζί με τα εργατικά. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σιούτη

Οπτική Γωνία / ΟΠΕΚΕΠΕ, μεταναστευτικό και Τέμπη ζορίζουν ξανά την κυβέρνηση

Το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων και η πιθανή επιστροφή προσφύγων από τη Γερμανία στην Ελλάδα έρχονται να προστεθούν στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Οπτική Γωνία / Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Χώρες που υποδέχτηκαν σχετικά φιλικά μετανάστες είχαν οφέλη σε οικονομικό επίπεδο. Μια από αυτές είναι η Ισπανία, που τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει σε θετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τους τρόπους ένταξής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Γαϊδούρια : Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;/ Ιπποειδή: Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;

Ρεπορτάζ / Γαϊδούρια: Ζώα εργασίας ή θύματα κακοποίησης;

Είναι τα ιπποειδή στην Ελλάδα εργάτες χωρίς δικαιώματα; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους, ποια μέριμνα υπάρχει για τη φροντίδα τους και γιατί η νομοθετική προστασία τους βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη; Μιλούν στη LiFO εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων και τοπικοί φορείς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ομάδα μαθητών κατασκεύασε ρομπότ που καθαρίζει τις θάλασσες

Περιβάλλον / Πώς μια ομάδα μαθητών από τον Άλιμο έφτιαξε ρομπότ που καθαρίζει τον βυθό;

Το Greek Seabot είναι το υποβρύχιο ρομπότ που δημιούργησε μια μαθητική ομάδα από το ΕΠΑΛ Αλίμου για να βοηθήσει στον καθαρισμό των βυθών από πλαστικά και απορρίμματα. Μιλούν στη LIFO οι μαθητές για τα κίνητρά τους και το όραμά τους για ένα πιο καθαρό περιβάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ