«Ψεκασμένοι», επιφυλακτικοί και άτρωτοι

«Ψεκασμένοι», επιφυλακτικοί και άτρωτοι Facebook Twitter
Η ρετσινιά του «ψεκασμένου» που συχνά-πυκνά απευθύνεται στον δημόσιο λόγο δεν αφορά όλους όσοι αποφεύγουν τον εμβολιασμό.
0

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ βλέπουν δημοσκοπήσεις και έρευνες που επιχειρούν να σκιαγραφήσουν το προφίλ όσων δεν έχουν εμβολιαστεί. Ηλικιακά, ιδεολογικά και άλλα χαρακτηριστικά μπαίνουν στο μικροσκόπιο, τόσο το επιστημονικό όσο και της ευρύτερης δημόσιας συζήτησης, για να κατανοήσουμε αυτήν τη νέα κοινωνική «οντότητα». 

Είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία των πανδημιών που το κοινωνικό σώμα δεν διαχωρίζεται μεταξύ υγιών και ασθενών ‒διαχωρισμός που έχει προκαλέσει σφοδρά παραδείγματα στιγματισμού και αποκλεισμού των δεύτερων κυρίως με βάση τις φρικιαστικές συνέπειες των  ασθενειών‒ αλλά μεταξύ εμβολιασμένων και μη, δηλαδή δύο πληθυσμιακών ομάδων που δεν έχουν ορατές διαφορές.

Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε, μετά το τεράστιο επιστημονικό επίτευγμα της γρήγορης ανακάλυψης του εμβολίου και της μαζικής προμήθειάς του τουλάχιστον στις προηγμένες χώρες, ότι η πανδημία του κορωνοϊού γίνεται μια «πανδημία των ανεμβολίαστων». Είναι, όμως, τελικά αυτοί μια διακριτή κοινωνική ομάδα με ομοιόμορφα κοινωνικά χαρακτηριστικά;

Το μεγαλύτερο επικοινωνιακό και πολιτικό σφάλμα που μπορεί να γίνει αυτήν τη στιγμή όσον αφορά την προσπάθεια ακόμα μεγαλύτερης εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού είναι να αποδώσουμε μία και μοναδική ταυτότητα σε αυτούς που αρνούνται τον εμβολιασμό. Να θεωρήσουμε ότι οι λόγοι που το κάνουν είναι απολύτως ίδιοι.

Η ρετσινιά του «ψεκασμένου» που συχνά-πυκνά απευθύνεται στον δημόσιο λόγο δεν αφορά όλους όσοι αποφεύγουν τον εμβολιασμό. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να ομαδοποιήσουμε και να χαρίσουμε στους φανατικούς αντιεμβολιαστές όλους τους υπόλοιπους που δεν πηγαίνουν στα εμβολιαστικά κέντρα.

Οι «επιφυλακτικοί» και οι «άτρωτοι» είναι οι κοινωνικές ομάδες των ανεμβολίαστων που δεν έχουν κλειστά τα αυτιά τους και πρέπει να βρεθεί τρόπος να απευθυνθεί καλύτερα σε αυτούς τόσο ο πολιτικός όσο και ο επιστημονικός κόσμος, με κίνητρα υλικά και ψυχολογικά.

Τόσο με βάση τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις όσο και μέσα από την καθημερινή εμπειρία μας θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ανεμβολίαστοι χωρίζονται σχηματικά σε τρεις υποκατηγορίες (προφανώς δεν συμπεριλαμβάνονται όσοι έχουν νοσήσει ήδη από τον ιό):

Οι αντισυστημικοί. Είναι η πιο συμπαγής και φανερή ομάδα των ανεμβολίαστων (περίπου το 1/3), η οποία ταυτίζει τον εμβολιασμό με το «σύστημα» είτε ως έκφραση του πολιτικού, επιστημονικού, δημοσιογραφικού κατεστημένου που θέλει να παραπλανήσει τον «απλό» κόσμο, είτε εξαιτίας της πραγματικής απόστασης που (νιώθουν ότι) τους χωρίζει από τις κοινωνικές ελίτ.

Ανάμεσά τους σημαντικό ποσοστό είναι αυτοί που αρνούνται την ύπαρξη της πανδημίας συνολικά μέσα στον γενικότερο συνωμοσιολογικό τρόπο που κατανοούν την πραγματικότητα (το ιδεολογικό φάσμα της άκρας δεξιάς και αριστεράς συναντιέται εδώ, αλλά αυτό είναι δευτερεύον). Ένα κοινό χαρακτηριστικό τους επίσης είναι ο ιδιαίτερα επιθετικός, συχνά μισαλλόδοξος λόγος και η επίδειξη της αφοβίας τους λόγω της υποτιθέμενης γνώσης της «αλήθειας» που οι υπόλοιποι, ως θύματα ή εκφραστές του κατεστημένου, αγνοούμε.

698
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οι επιφυλακτικοί. Είναι όλοι εκείνοι που φοβούνται τις παρενέργειες του εμβολίου, το οποίο θεωρούν όχι καλά δοκιμασμένο. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ανεμβολίαστων σε αυτή την κατηγορία. Εάν σε αυτούς προσθέσουμε όσους δηλώνουν ότι θα κάνουν το εμβόλιο αργότερα, φτάνουμε πάνω από τον μισό πληθυσμό των μη εμβολιασμένων που απλώς περιμένουν να δουν τι θα γίνει, οι περισσότεροι από αυτούς ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουν το εμβόλιο επειδή το όριο της ανοσίας θα πιαστεί με όλους τους άλλους που τρέχουν να εμβολιαστούν.

Η πονηριά και όχι μόνο η δειλία ή η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ιατρική είναι το χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας. Συγκροτούν όμως μια μεγάλη κατηγορία που δεν «φωνασκεί» στα social media, μένει σχεδόν κρυφή, επικαλούμενη τα προσωπικά δεδομένα, φέροντας σε ορισμένες περιπτώσεις και ένα αίσθημα ντροπής.

Σε αυτή την κατηγορία, άλλωστε, μπορούμε να συμπεριλάβουμε και όσους επικαλούνται τους προσωπικούς γιατρούς τους και τις συμβουλές τους ως βασική εξήγηση της αναμονής που δείχνουν απέναντι στον εμβολιασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν ο προσωπικός γιατρός δώσει τη συγκατάθεσή του ή άρει τις επιφυλάξεις που συχνά διατυπώνει σιωπηρά, τότε προβαίνουν στον εμβολιασμό, έστω και απρόθυμα.

Οι άτρωτοι. Είναι κυρίως οι νέες ηλικίες αλλά και όσοι αισθάνονται «αιώνιοι έφηβοι» που θεωρούν ότι για διάφορους λόγους η πανδημία δεν πρόκειται να τους πλήξει θανάσιμα. Βέβαια, δεν είναι όλοι οι νέοι αρνητές του εμβολίου.

Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό το στοιχείο ότι ποσοστό άνω του 70% των φοιτητών έχει εμβολιαστεί ήδη, όταν η ηλικιακή τους κατηγορία (18-25) βρίσκεται κάτω του 50%! Η μόρφωση αλλά και η κλίμακα κοινωνικών επαφών/εμπειριών φαίνεται να είναι καθοριστικός παράγοντας στο αίσθημα ασφάλειας που θέλουν να νιώσουν οι νέοι που εμβολιάζονται.

Η πρώτη κοινωνική ομάδα, οι «αντισυστημικοί», δεν πρόκειται να εμβολιαστούν και θα κάνουν κάθε προσπάθεια να υπονομεύσουν το όλο εμβολιαστικό εγχείρημα (με εξαίρεση τον κ. Πολάκη, που άθελά του αναγκάστηκε σε θεαματική δήλωση μετανοίας). Οποιοδήποτε μέτρο υποχρεωτικότητας, η οποιαδήποτε επικοινωνιακή καμπάνια δεν έχει πολύ νόημα να απευθυνθεί σε αυτούς τώρα πια.

Οι «επιφυλακτικοί» και οι «άτρωτοι» είναι οι κοινωνικές ομάδες των ανεμβολίαστων που δεν έχουν κλειστά τα αυτιά τους και πρέπει να βρεθεί τρόπος να απευθυνθεί καλύτερα σε αυτούς τόσο ο πολιτικός όσο και ο επιστημονικός κόσμος, με κίνητρα υλικά και ψυχολογικά. 

Ακόμη και τα social media μπορούν να παίξουν εδώ έναν πράγματι εποικοδομητικό ρόλο έμμεσης επιτήρησης. Η πρόσφατη μεταστροφή του Στέφανου Τσιτσιπά, του μεγάλου αθλητή μας στο τένις, που θεωρούσε τον εαυτό του άτρωτο από την πανδημία αλλά και περίκλειστο σε μια ατομιστική σύλληψη της κατάστασης («αφού δεν θα αρρωστήσω εγώ, γιατί να εμβολιαστώ;») είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα ότι η κοινωνική πίεση που μπορεί να ασκηθεί από τους εμβολιασμένους στους ανεμβολίαστους που είναι σε θέση να ακούσουν μπορεί να πιάσει τόπο. Χωρίς εχθροπάθεια αλλά και χωρίς να γίνονται όλα αποδεκτά, χωρίς να χρειάζεται να προσχωρήσει κανείς εξ ολοκλήρου στο αντίθετο επιχείρημα (ο Τσιτσιπάς δεν ανασκεύασε όσα είπε), μόνο να εντάξει τον εμβολιασμό στη δική του λογική (την επιστροφή στην κανονικότητα της διασκέδασης προέταξε ως λόγο).

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όταν τα ινδάλματά σου παθαίνουν μαύρη αντίδραση

Δημήτρης Πολιτάκης / Όταν τα ινδάλματά σου παθαίνουν μαύρη αντίδραση

Δύο από τις πιο εμβληματικές και ιδιοσυγκρασιακές φιγούρες του εναλλακτικού ήχου στον αιώνα μας παραδέχθηκαν ότι συμμετείχαν στην προχθεσινή επεισοδιακή συγκέντρωση υπέρ του Τραμπ στην αμερικανική πρωτεύουσα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
vaccine conspiracy theories

Οπτική Γωνία / «Γιατί έτσι»! Όταν ο αντι-εμβολιαστές συναντούν τον αντι-συστημικό λαϊκισμό

Το πιο ενδιαφέρον δεν είναι πως ο αντι-εμβολιαστικός λόγος λειτουργεί ως συνέχεια του αντισυστημικού λαϊκισμού αλλά ότι, ενώ παρουσιάζεται ως «επαναστατικός», στην ουσία πρεσβεύει έναν βαθύ συντηρητισμό.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ