«Ψεκ»

0

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΤΙΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΕΣ απόπειρες των «οπαδών» των εμβολίων να πείσουν τους «αρνητές». Μια πασαρέλα ανωτερότητας του στυλ «ξέρω πράγματα που εσύ δεν ξέρεις» και να και τα σχετικά βιβλία που σ’ ερμηνεύουν.

Να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ κάποιου είδους προνόμιο τον δισταγμό μπροστά στην επιστήμη που σώζει ζωές. Όταν κάποιος μιλάει με αυστηρότητα για γιατρούς και νοσοκόμες (γυναίκες στην πλειονότητά τους, ναι), σκέφτομαι πως ίσως δεν χρειάστηκε να τους προσδώσει τις μυθικές διαστάσεις που τους προσδίδουν όσοι πασχίζουν από κάπου να πιαστούν την ώρα της ανάγκης. Την ίδια άποψη έχω και για όσους κοροϊδεύουν τους θρησκευόμενους ανθρώπους. 

Τέλος πάντων, οι προσπάθειες των μεν να πείσουν τους δε είναι συνήθως μια επίδειξη ανωτερότητας, όπου η κάθε πλευρά διεκδικεί για τον εαυτό της γνώση που στους άλλους λείπει. Κακομοίρηδες «ψεκ» δεν καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί ο κόσμος. Δεν έμαθαν γράμματα. Εχθρεύονται την επιστήμη.

Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι που εχθρεύονται και την επιστήμη και τη σκέψη. Ως «φυτό», από τρυφερή ηλικία, μπορώ σχεδόν να φέρω στο μυαλό μου τις φάτσες των αγοριών στα πίσω θρανία. Και στον ενήλικο κόσμο βλέπω το ανάλογό τους.

Δεν είναι ψεκ όλοι όσοι διστάζουν. Ούτε λένε ολότελα αβάσιμα πράγματα. Αν κάποιος ανησυχεί για προσωπικά δεδομένα ή υπερβολική εποπτεία, είναι ψεκ; Το κράτος έχει αποκτήσει πρόσβαση στην πιο ευαίσθητη πληροφόρηση. Ας συζητήσουμε γι’ αυτό. Αν κάποιος φοβάται, δεν αποζητά ένα λογύδριο περί ορθού λόγου.

Ναι, υπάρχουν οι φανατικοί του μπούλινγκ, οι γκροτέσκ νοσταλγοί μιας απλής (ανύπαρκτης) εποχής, όπου όλα εξηγούνται και όπου καμία θεωρία ή πανεπιστήμιο δεν έρχεται να εκθρονίσει παραδοσιακές αξίες. Οι ακραίοι τραβάνε το βλέμμα: τα σύμβολά τους, οι χυδαίες εκφράσεις τους, η έλξη που τους ασκούν παλιομοδίτικες ιδέες (αίμα, άρνηση πολυπλοκότητας, άντρας-προστάτης), το κιτς των διαδηλώσεών τους κι αυτή η γαργαλιστική απόλαυση να βλέπεις το άσχημο κατάματα. Γίνονται σύμβολα μιας αλλόκοτης αποχαλίνωσης, τα ’χουν όλα γραμμένα, είναι πλήρως εντοιχισμένοι στην ασφάλεια μιας ιδεολογίας που εξηγεί τα πάντα – ξεκούραστη ζωή.

Όμως, εκτός απ’ τους ακραίους, υπάρχουν και οι απλώς διστακτικοί. Είναι η επίδειξη μιας ψεύτικης ανωτερότητας ο τρόπος να τους απευθυνθεί κανείς;

Καταρχάς, διασκεδάζω με την ανάγκη των οπαδών της επιστήμης να φερθούν σαν οπαδοί. Στην επιστήμη, η κατάκτηση της γνώσης οδηγεί σε ένα ανώτερο επίπεδο άγνοιας, λέει ο αφηγητής του μυθιστορήματος Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε. Μια απάντηση είναι ουσιαστικά η διατύπωση μιας νέας, καλύτερης ερώτησης. Όσοι ψάχνουν σιγουριές δεν θα τις βρουν στην επιστήμη, αλλά αυτό δεν μειώνει την ικανότητα της επιστήμης να μας εξασφαλίζει τη ζωή, ή μια καλύτερη ζωή.

Η μη εξοικείωση με την επιστήμη οδηγεί σε μειωμένη εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Σίγουρα, αν ούτε στο σχολείο ούτε στο πανεπιστήμιο δεν έμαθε να σκέφτεται κανείς επιστημονικά, δεν θα μάθει τώρα στα σόσιαλ, όπου η επίδειξη προσήλωσης στον Ορθό Λόγο πιο πολύ μοιάζει με απόπειρα χτισίματος μιας ταυτότητας.

Μαθαίνω ότι στα σχολεία τα θρησκευτικά (μια, ομολογουμένως, μη ορθολογική προσέγγιση του κόσμου) ακόμα ζουν και βασιλεύουν. Η πολύωρη ενασχόληση με επιστήμες είναι κάτι που τα παιδιά μπορούν ν αρχίσουν στο πανεπιστήμιο. Όταν θα ’ναι ήδη αργά.

Αλλά και η ποιότητα των πανεπιστημίων μπορεί να εγγυηθεί ότι πολλοί θα μπουν και θα βγουν χωρίς να ’χουν μάθει τις αναγκαίες γνώσεις για να περιηγηθούν στον κόσμο. Η «απάντησή» μας σ’ αυτό; Αμφισβήτηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, μετριότητα, ιδιωτικές σπουδές και πλήξη στα σχολεία. 

Είναι εύκολο να πεις ότι κάποιος είναι ψεκ. Το δύσκολο είναι να μιλήσεις μ’ έναν που έχει δισταγμό και να βοηθήσεις στο ξεπέρασμά του. Χαρακτηρίζοντας αμέσως τους διστακτικούς ως αντιεμβολιαστές, ποιος κερδίζει; Γιατί, αντ’ αυτού, να μην πούμε ευγενικά στους γύρω μας πόσο εύκολη ήταν η εμπειρία μας με το εμβόλιο; Ας τους προτρέπουμε να μας πάρουν τηλέφωνο, αν έχουν παρενέργειες, να κάνουμε παρέα. Ας τους παραπέμψουμε σε αξιόπιστες πηγές. Ας πάμε μαζί τους στο ραντεβού. Κάποιος που διστάζει να εμβολιαστεί δεν σημαίνει όντως ότι εχθρεύεται τη γνώση ή ότι είναι κάτι.

Δεν είναι ψεκ όλοι όσοι διστάζουν. Ούτε λένε ολότελα αβάσιμα πράγματα. Αν κάποιος ανησυχεί για προσωπικά δεδομένα ή υπερβολική εποπτεία, είναι ψεκ; Το κράτος έχει αποκτήσει πρόσβαση στην πιο ευαίσθητη πληροφόρηση. Ας συζητήσουμε γι’ αυτό.

Αν κάποιος φοβάται, δεν αποζητά ένα λογύδριο περί ορθού λόγου. Είμαστε σαν αυτούς τους σπαστικούς στα αεροπλάνα που λένε στον συνεπιβάτη τους την ώρα των αναταράξεων ότι το αεροπλάνο είναι το πιο ασφαλές μέσο. Ναι, είναι. Αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι απλώς ο συνεπιβάτης να σου μιλήσει ευγενικά και να σε αγγίξει με σεβασμό.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ