Πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να παρατάμε ένα βιβλίο

Πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να παρατάμε ένα βιβλίο Facebook Twitter
Δεν θέλω το διάβασμα να γίνει μια δουλειά που πρέπει να κάνω. Θέλω να είναι κάτι που διαλέγω να κάνω. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥ υπάρχει μια θλιβερή σειρά βιβλίων: αυτά που δεν ξεκινάω γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Κάνω κάτι σαν εσωτερικό διάλογο κάθε φορά που τα πλησιάζω. («Αφού δεν θες να τα διαβάσεις, γιατί τα αγόρασες;» - «Δεν ξέρω, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΩ») Μου θυμίζουν ρούχα που αγοράζει κανείς για «όταν αδυνατίσει». Ίσως, αν ήμουν μια άλλη, να φορούσα μια λευκή κρεπ παντελόνα και να ήθελα να διαβάσω την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη, ή Μπουκόφσκι, ή 450 σελίδες για τη γεωπολιτική των τροφίμων.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία βιβλίων – όλα χαρισμένα πια ή λάφυρα κάποιας μετακόμισης. Είναι τα βιβλία που έχω παρατήσει. Στα βιβλία που έχω παρατήσει συμπεριλαμβάνονται το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ [ένιωθα πάντα πως αν ο αφηγητής είχε φωνή θα έλεγε «τώρα θα σας μιλήσω για την νταντά μου (100 σελίδες) / τώρα θα σας μιλήσω για το ρουστίκ παιδικό μου κρεβάτι στη γαλλική εξοχή και όλα τα έπιπλα του δωματίου (20 σελίδες) / Τώρα θα περιγράψω την υπηρέτριά μας (10 σελίδες)], ο Οδυσσέας του Τζόις, σχεδόν όλα τα βιβλία του Thomas Hardy (τρεις σελίδες περιγραφή ενός λιβαδιού; Αλήθεια Τόμας;).

Η θεωρία μου είναι πως αυτά τα βιβλία ίσως πρέπει να τα συνεχίζουμε – κάτι υπάρχει εκεί δικό μας, αν ξύσουμε λίγο την πληγή. Την τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν στην πανδημία. 

Μέχρι μια ηλικία στριβόμουν όταν παράταγα βιβλία, το θεωρούσα χρέος μου να τα τελειώσω, σαν να έπρεπε να συμπαρασταθώ στον συγγραφέα, να τον πιάσω από τους ώμους και να τον καθησυχάσω («Έλα, γλυκούλη μου, εγώ θα το τελειώσω το βιβλίο σου, μπορείς να βασιστείς πάνω μου» - «Ω, ναι ναι, μα γιατί με σφίγγεις;»). Μετά απελευθερώθηκα, αποφάσισα πως η ζωή είναι μικρή και το διάβασμα είναι και απόλαυση, ας διαβάσει κάποιος άλλος τον Προυστ, δεν θα του λείψω. Το διάβασμα δεν πρέπει να είναι ψυχαναγκασμός αλλά (και) απόλαυση. Δεν θέλω το διάβασμα να γίνει μια δουλειά που πρέπει να κάνω. Θέλω να είναι κάτι που διαλέγω να κάνω.

Υπάρχει και μια εξαίρεση στον κανόνα: κάποια ελάχιστα βιβλία που μου προκαλούν μια απροσδιόριστη ανησυχία ή θυμό. Η θεωρία μου είναι πως αυτά τα βιβλία ίσως πρέπει να τα συνεχίζουμε – κάτι υπάρχει εκεί δικό μας, αν ξύσουμε λίγο την πληγή. Την τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν στην πανδημία. Ήμουν έγκυος, κλεισμένη στο σπίτι και διάβαζα το Μy year of rest and relaxation της Αμερικανίδας Οttesa Moshfegh.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που έκανε μεγάλη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε και επίσης φημολογείται πως το διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος, οπότε, αν δεν θέλετε το spoiler, μπορείτε να σταματήσετε εδώ. Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη το 2000. Μια νέα, όμορφη, ορφανή κληρονόμος, που ζει ολομόναχη σε ένα σπίτι στο Upper East Side του Μανχάταν, κλειδώνεται σπίτι της και με τη βοήθεια υπνωτικών και ναρκωτικών –που της δίνει η «χειρότερη ψυχίατρος του σύμπαντος», όπως σχολίασε κάποιος– κοιμάται περίπου έναν χρόνο. Ξυπνάει πού και πού για να φάει και να πάει στην ψυχίατρο ή στο μαγαζάκι της γειτονιάς, ή για να μιλήσει στην καλύτερή της φίλη (την οποία και περιφρονεί) και στον φρικαλέο πρώην της.

Αυτή είναι η πλοκή, δεν συμβαίνει κάτι άλλο. H δε πρωταγωνίστρια, της οποίας το όνομα δεν μαθαίνουμε ποτέ, πρέπει να είναι από τους πιο εκνευριστικούς χαρακτήρες της σύγχρονης λογοτεχνίας – είναι αφόρητα κενή, γκρινιάζει ακατάπαυστα και είναι άθλια φίλη. Οι κριτικοί μίλησαν για «μαύρο χιούμορ», έγραψαν πως αποτελεί παραβολή για τον αμερικανικό καπιταλισμό πριν από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ή για τη φρικαλεότητα της τέχνης (επειδή η πρωταγωνίστρια δούλευε σε γκαλερί; επειδή στο τέλος πάει και αγοράζει ένα βίντεο και βλέπει σε λούπα μια γυναίκα που μοιάζει με την καλύτερή της φίλη και πέφτει από τους Δίδυμους Πύργους;). Όσο πιο πολύ διάβαζα το βιβλίο, τόσο πιο έξαλλη γινόμουν με την πρωταγωνίστρια. Κάτι μου συνέβη, διαβάζοντάς το όμως. Δεν σκέφτηκα να το παρατήσω ποτέ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ