Πίσω από την Πλατεία Βικτωρίας, στον δρόμο με τα σκοτωμένα περιστέρια

Πίσω από την Πλατεία Βικτωρίας, στον δρόμο με τα σκοτωμένα περιστέρια Facebook Twitter
Πες έναν δρόμο από αυτή τη γειτονιά που δεν μυρίζει ούρα και εμετό. Πες έναν, που να μην κρύβει σκιές που σε λίγο θα γίνουν σκόνη. Φωτ.: Χ.Γ./ LIFO
0

ΟΔΟΣ ΠΑΙΩΝΙΟΥ, ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ της Χέυδεν, πίσω από την Πλατεία Βικτωρίας. Πείτε τον και δρόμο με τα σκοτωμένα περιστέρια. Οι μισοί τα ταΐζουν, οι άλλοι μισοί τα σκοτώνουν, οδηγώντας άτσαλα σε έναν δρόμο που σαπίζει στους καύσωνες και τρομάζει στους χειμώνες.

Όλο το καλοκαίρι που πέρασε, ένας άστεγος βρήκε σπίτι σ’ ένα παλιό πεταμένο στρώμα, δίπλα από μία μισογκρεμισμένη οικοδομή που κρύφτηκε πίσω από ελενίτ. Μετά οι άστεγοι γίναν δύο. Τρεις και φέραν’ και καρέκλες να βγαίνουν οι βραδιές του Αυγούστου με παρέα.

Μετά ήρθε ο Σεπτέμβρης. Το στρώμα κατοικήθηκε από χαμένες ψυχές, δίπλα του πάρκαρε και ένα αυτοκινητοπαράπηγμα, στα τζάμια του «φορέθηκαν» σεντόνια και το παρμπρίζ διακόσμησαν σύριγγες και λεμόνια.

Τα βράδια δεν περνάς από εκεί ή περνάς, περπατώντας με την ψυχή στον ουρανίσκο, στη μέση του δρόμου. Οι άνιωθοι βιαστικοί οδηγοί δεν καταλαβαίνουν. Σου κορνάρουν να ανέβεις στο πεζοδρόμιο. «Μα, δεν υπάρχει πεζοδρόμιο», φωνάζεις. Το μισό καλύπτεται από ελενίτ και το άλλο μισό από παιδιά που ψάχνουν ένα σκοτεινό μέρος να χτυπήσουν μια βελονιά όπου τα παίρνει, χέρια, κοιλιά, γλώσσα, πίσω απ’ τ’ αυτί.

Ούτε στη λεωφόρο σε ζητώ ούτε στη Βικτώρια. Κανένας δήμαρχος δεν σε άντεξε και καμιά δημοτική αρχή δεν πέρασε που να μην ντρέπεται, Αθήνα, γι’ αυτό το κομμάτι σου, αλλά δεν έκανε και τίποτα για να το σώσει, έστω να το σουλουπώσει.

Βγαίνεις στη Μιχαήλ Βόδα, τρέχοντας. Παίρνεις ανάσα μπροστά από το καφενείο όπου τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι να σε δουν, αν ο τύπος που χτυπάει το κεφάλι του στο ελενίτ αρπάξει εσένα στο τριπάρισμά του. Δεν θυμώνεις μαζί του, ξέρεις και λυπάσαι, όμως φοβάσαι. Το φως λιγοστό και μέχρι να βγεις στη γωνία που είναι ο Σκλαβενίτης και οι κάδοι σκουπιδιών, έχεις μείνει από παλμούς.

Τα καταστήματα κατά μήκος της Μιχαήλ Βόδα, από χρόνια κατεστραμμένα. Κάποτε συγκρατούσαν την κατρακύλα. Τώρα μένουν κλειστά. Δεν αξίζει να νοικιαστούν, σου λένε. Το gentrification εδώ αργεί και κανείς δεν πείθεται να κάνει την αρχή. Και χωρίς κίνητρο, ε; Γεια χαρά σου, μεγάλε, προτιμώ να το έχω κλειστό. Ποιος να 'ρθει να ψωνίσει από εδώ με θέα το πάρτι ψύλλων και τα σκουπίδια; Πες και εσύ. 

Καναπέδες, ένας λούτρινος πίθηκος και ένα παιδικό κάθισμα. Βρομόνερα και αρουραίοι. Ναι, αρουραίοι. Θες να φωτογραφίσεις, αλλά δεν τολμάς να βγάλεις κινητό μέσα στο βράδυ. Ναι, ναι στην ευθεία της Μιχαήλ Βόδα βρίσκεται αστυνομικό Τμήμα. Φυσικά και θα περάσουν να τσεκάρουν αν το ζητήσεις. Συνήθως δεν θα βρουν τίποτα. Αυτά τα θέλει λίγο και η τύχη.

Παρασίου, Αλκιβιάδου, Κιζίκου, ένα μικρό εύτακτο χάος, πιο πάνω η Φυλής με τη γνωστή ιστορία της, τα σπίτια με τα κορίτσια και τους άνδρες παλαιάς κοπής με τα ακριβά αυτοκίνητα και τα φθηνά παζάρια. Σα να μην πέρασε πλυστικό ποτέ, σα να ανήκει σε άλλους αυτό το κομμάτι της Αθήνας, σα να μην είναι περιοχή του Δήμου. Αρκεί που περνούν τα απορριμματοφόρα.

Θα ακούσεις να λένε ότι φταίνε οι μετανάστες, όμως οι μετανάστες φεύγουν αχάραγα για τις δουλειές του ποδαριού και το βράδυ κάνουν λάτρα σε υπόγεια και ισόγεια, μοσχοβολάει ο τόπος κύμινο και κάρι, σε κάποιους πέφτει βαρύ.

Πίσω από την Πλατεία Βικτωρίας, στον δρόμο με τα σκοτωμένα περιστέρια Facebook Twitter
Τώρα που ανοίγει καινούργιο κεφάλαιο, ίσως να σε σκεφτούν. Μέχρι τότε, το σύνορο του πολιτισμού σου, με το που βγαίνεις από τον πανάρχαιο, ρετρό κακοφωτισμένο σταθμό της Βικτώριας, θα είναι η οδός Αριστοτέλους. Φωτ.: Χ.Γ./ LIFO

Άντε να φτάσουν να νοικιάσουν μέχρι τον 1ο, εκεί που έχουν θέα στα σύρματα με τα κρεμασμένα παπούτσια.

Κι όσοι κοιμούνται τυλιγμένοι με τα μωρά τους στην πλατεία τα βράδια, δεν προλαβαίνουν να σου κάνουν κακό, έχουν δικά τους ζόρια να φροντίσουν. Αχαρνών και Πατησίων, οι «ψημένοι» ξέρουν, ξέρουν και τις ώρες, και τα «ραντεβού» και τον ήχο της εξάτμισης του ντίλερ. Ξέρουν και ξέρεις και εσύ πώς γεμίζουν οι γύρω δρόμοι με στόματα ανοιχτά και χέρια τρυπημένα.

Τα μεσημέρια του Σαββάτου κοινωνικές κουζίνες και λίγη χαρά, μουσική και τραγούδια, bazaar και μεταχειρισμένα να αλλάζουν χέρια, να μοιράζεται η φτώχεια, αλλά δεν φτάνουν αυτά. Αυτά είναι από την τσέπη των λίγων, στην τσέπη αυτών που δεν έχουν δεύτερο ρούχο να φορέσουν. 

Θα σου πουν ότι προχθές φύτεψαν καινούργια λουλούδια στα παρτέρια της πλατείας, και θα είναι αλήθεια, μόνο που τα μισά έχουν ξεριζωθεί ήδη και τα άλλα μισά μαράθηκαν. Θα σου πουν ότι καθαρίζουν κάθε μέρα την περιοχή, αλλά συμβαίνει αυτό που συμβαίνει γιατί «έτσι είναι αυτή η γειτονιά», «έτσι τη βρήκαν», «έτσι θα μείνει», «έλα, αφού ξέρεις τι γίνεται εκεί πέρα», σ’ αυτή τη γωνιά της Αθήνας, ακούνητη στη βρόμα και στα ερείπια της, ακίνητη και στα πωλητήρια και τα ενοικιαστήρια των παλιών πανέμορφων διαμερισμάτων.

Κάποτε τη φώναζαν «μικρό Παρίσι». Είχε περηφάνια ο άλλος και μια κάποια μύτη να μένει πέριξ της Πλατείας Βικτωρίας. Σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά και στην Ηπείρου και στην Ιουλιανού και στη Σελέκου και στην Κεφαλληνίας, στους μικρούς δρόμους και τα μεγάλα στενά, χάσκουν ακόμη παλιά αρχοντικά, κάποια ανακαινισμένα (πουλιούνται ακριβά σε «όχι καλή γειτονιά, ξέρετε τώρα») ή πέφτουν κομμάτι-κομμάτι, τετραγωνικό το τετραγωνικό, μέχρι να μείνει μόνο το κουφάρι και από πίσω χόρτα και γάτες να τεμπελιάζουν σε παλέτες και παλιά χαρτόκουτα.

Πες έναν δρόμο από αυτήν τη γειτονιά που δεν μυρίζει ούρα και εμετό. Που να οδηγεί είτε προς την Ομόνοια, είτε προς τον Άγιο Παντελεήμονα, είτε προς τα πάντα εξωτικά και γεμάτα μυστήριο Εξάρχεια. Πες έναν, που να μην κρύβει σκιές που σε λίγο θα γίνουν σκόνη.

Ούτε στη λεωφόρο σε ζητώ ούτε στη Βικτώρια. Κανένας δήμαρχος δεν σε άντεξε και καμιά δημοτική αρχή δεν πέρασε που να μην ντρέπεται, Αθήνα, γι’ αυτό το κομμάτι σου, αλλά δεν έκανε και τίποτα για να το σώσει, έστω να το σουλουπώσει.

Τώρα που ανοίγει καινούργιο κεφάλαιο, ίσως να σε σκεφτούν. Μέχρι τότε, το σύνορο του πολιτισμού σου, με το που βγαίνεις από τον πανάρχαιο, ρετρό κακοφωτισμένο σταθμό της Βικτώριας, θα είναι η οδός Αριστοτέλους, στο φωτισμένο κομμάτι της. Εκεί που υπάρχουν ακόμη μαγαζιά και οι τουριστικοί οδηγοί γράφουν για το κουλέρ λοκάλ της υπόθεσης, την όμορφη μείξη της Αθήνας που αγκαλιάζει το εξωτικό της στοιχείο με τα κεμπάπ και τους ναργιλέδες. Από εκεί και πίσω, εισέρχεσαι, περπατάς και ζεις υπ’ ευθύνη σου.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πλατεία Αγίας Ειρήνης: Στο έλεος της ηχορύπανσης, της ανομίας και της κατάληψης κοινόχρηστων χώρων

Aθήνα / Πώς διέλυσαν και καταπάτησαν την πλατεία Αγίας Ειρήνης

Τρεις μόνιμοι κάτοικοι και ο αντιδήμαρχος Δημοτικής Αστυνομίας μιλούν στη LiFO για την άναρχη ανάπτυξη της περιοχής και την καταπάτηση του δημόσιου χώρου, που έχει εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο εύκολα μπορούμε να βρούμε πλέον ταξί στην Αθήνα;

Ρεπορτάζ / Πόσο εύκολα μπορούμε να βρούμε πλέον ταξί στην Αθήνα;

Η αναμονή στις εφαρμογές και τις εταιρείες ραδιοταξί, όσα ζούμε καθημερινά παρακαλώντας για κούρσα στο Μοναστηράκι ή στην πλατεία Συντάγματος και η πλευρά των εκπροσώπων των οδηγών.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Έχει η Αθήνα περισσότερα τραπεζοκαθίσματα απ’ όσα μπορεί να αντέξει;

Urban Culture / Έχει η Αθήνα περισσότερα τραπεζοκαθίσματα απ’ όσα μπορεί να αντέξει;

H νέα μεγάλη κόντρα της πόλης είναι ανάμεσα στους πεζούς που θέλουν να έχουν πρόσβαση στα πεζοδρόμια και στους μαγαζάτορες που τα τελευταία δυόμισι χρόνια έχουν το δικαίωμα να τοποθετήσουν τα διπλάσια τραπεζοκαθίσματα απ’ όσα τους επιτρέπει η άδειά τους. Είναι όμως ένας καινούργιος πόλεμος αυτός ή υπήρχε πάντα; Και ποιος ευθύνεται πραγματικά γι’ αυτόν;
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Οπτική Γωνία / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ