Οι «στιγμιαίοι» τραμπούκοι της διπλανής πόρτας

Οι «στιγμιαίοι» τραμπούκοι της διπλανής πόρτας Facebook Twitter
Αυτό που αντίκρισα ήταν έξι άτομα να τραμπουκίζουν ένα πιτσιρίκι επειδή άνοιξε τη συσκευασία ενός αρώματος. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0


ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΕΞΩ από το κατάστημα. Η μία γύρω στα 18, η άλλη λίγο μικρότερη με ένα κοριτσάκι γύρω στα 2 στην αγκαλιά. Moυ έκαναν εντύπωση γιατί κάτι μου φαινόταν παράξενο, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι. Η μεγάλη κρατούσε μια κάπως «μεγαλίστικη», αταίριαστη τσάντα, η μικρή κρατούσε λίγο άγαρμπα το παιδάκι, το οποίο όμως ήταν πολύ χαρούμενο που ήταν μαζί τους. 

Μπήκα στο κατάστημα, γινόταν χαμός ως συνήθως (από πότε έγινε αγγαρεία το να ψωνίζεις καλλυντικά); Πήρα κάτι βαζάκια με κρέμες και τις ξανασυνάντησα στο ταμείο, τρία-τέσσερα άτομα μπροστά. Ήταν τουλάχιστον δέκα άτομα στην ουρά. Μια πωλήτρια πήγε προς το μέρος τους, τους πρότεινε να τους κρατήσει κάτι για το ταμείο, έμοιαζε κάπως εκνευρισμένη. Είπαν όχι, και έμεινε να τις επιτηρεί από το πλάι.

Είναι κάτι που δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει, δυσάρεστα εννοείται, το πώς μεταμορφώνονται μερικοί άνθρωποι όταν τους δοθεί λίγη εξουσία, πώς γίνονται μικρά τέρατα μέσα σε πολυκατοικίες, εργασιακούς χώρους, μαγαζιά, σχολεία. 

Όταν έφτασαν στο ταμείο, τα πράγματα στράβωσαν. Πήγαν να πληρώσουν ένα άρωμα, αλλά η ζελατίνα του κουτιού ήταν σκισμένη. «Δεν το θέλω, είναι ανοιγμένο», είπε το κοριτσάκι. «Εσύ το άνοιξες», πετάχτηκε ξαφνικά η κυρία που τις παρατηρούσε από πριν. «Σε είδα ότι ήσουν εσύ», συνέχισε. «Έχετε κάμερα; Γιατί αν έχετε να το δω, που λέτε ότι το άνοιξα», ξεσπάθωσε το κοριτσάκι. «Πρέπει να το πληρώσεις», της είπε η ταμίας.

Εκεί τα πράγματα αγρίεψαν. «Δεν θα υψώνεις εδώ μέσα τη φωνή σου! Κατάλαβες;» της είπε μια άλλη πωλήτρια που εμφανίστηκε από το πουθενά πίσω από την ταμία. Ένας κύριος με αέρα υπεύθυνου τους πλησίασε, πήρε στα χέρια του το άρωμα και περιεργάστηκε σχολαστικά την ανοιγμένη ζελατίνα. «Αυτό εδώ θα το αγοράσεις ή δεν θα φύγεις από εδώ μέσα», της είπε απειλητικά. «Τέλειωνε, θα το πληρώσεις», είπε η κυρία που καθόταν πίσω από την ταμία. 

Τους μέτρησα – είχαν μαζευτεί έξι άτομα για να τιμωρήσουν ένα 18χρονο κοριτσάκι που είχε ανοίξει τη συσκευασία ενός αρώματος. Πήγα να μιλήσω, αλλά εκείνη τη στιγμή το κοριτσάκι είπε «λεφτά έχει η φίλη μου» και προσπάθησε να φύγει. Την ακολούθησαν όλοι τρέχοντας. Κανείς δεν είπε τίποτα, εκτός από μια πνευματώδη κυρία με κοντά ξανθά μαλλιά που ξεστόμισε την ατάκα «καλέ, εδώ είναι πολύ ωραία, να ερχόμαστε για καφέ άλλη φορά» λες και βλέπαμε κάποιο διασκεδαστικό θέαμα. Μέχρι να τελειώσω από το ταμείο και να φύγω το κορίτσι είχε εξαφανιστεί, σαν να είχε ανοίξει η γη να το καταπιεί. Στην έξοδο καθόταν ο κύριος με τον «αέρα υπεύθυνου» που έλεγε στη διπλανή του «ναι, ναι, γι’ αυτό κάθομαι εγώ εδώ. Ναι, παιδί μου, την κατάλαβα αμέσως».

Ταράχτηκα με αυτό που είδα. Δεν ήταν μόνο ότι όλο αυτό δεν έβγαζε νόημα. Γιατί να πάει στο ταμείο με ένα ανοιγμένο άρωμα; Επίσης, αν από το κατάστημα υποψιάζονταν πως είχε κλέψει κάτι, θα καταλάβαινα να ζητήσουν να δουν την τσάντα της ή να φωνάξουν την αστυνομία. Αυτό που αντίκρισα όμως ήταν έξι άτομα να τραμπουκίζουν ένα πιτσιρίκι επειδή άνοιξε τη συσκευασία ενός αρώματος.

Πώς ακριβώς φλιπάρει ο κόσμος με αυτή την ψευδαίσθηση εξουσίας; Είναι κάτι που δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει, δυσάρεστα εννοείται, το πώς μεταμορφώνονται μερικοί άνθρωποι όταν τους δοθεί λίγη εξουσία, πώς γίνονται μικρά τέρατα μέσα σε πολυκατοικίες, εργασιακούς χώρους, μαγαζιά, σχολεία. Θυμήθηκα την περίπτωση του Αντώνη Καρυώτη που σκοτώθηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Κάποιος έγραψε πως ο δολοφόνος είχε ταυτίσει τον εαυτό του με την εταιρεία στην οποία εργαζόταν, ότι αυτή η ελάχιστη εξουσία που του έδωσε η στολή τον έκανε να νιώσει ανίκητος. Μου είχε φανεί υπερβολικό, αλλά νομίζω δεν είναι. Εκείνη τη μέρα ένιωσα ότι οι υπάλληλοι του καταστήματος παρέσυραν ο ένας τον άλλον σε ένα κρεσέντο υπερβάλλοντος ζήλου – έξι «στιγμιαίοι» τραμπούκοι της διπλανής πόρτας.

Φυσικά, αυτοί οι άνθρωποι είναι θρασύδειλοι. Κάνουν έτσι μόνο εκεί που θεωρούν ότι τους παίρνει. Αν είχα ανοίξει εγώ τη συσκευασία ενός ακριβού αρώματος, θα μου είχαν κάνει παρατήρηση, πιθανώς να απαιτούσαν και να το πληρώσω. Θα μαζεύονταν ποτέ έξι άτομα να μου επιβάλουν την εξουσία τους και να με απειλήσουν; Μάλλον όχι. Ήταν ξεκάθαρο ότι όλο αυτό γινόταν γιατί ήταν μικρή και φαινόταν «παράταιρη».

Αυτό που με ενόχλησε όμως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εκείνη την ημέρα ήταν ο εαυτός μου. Δεν είπα τίποτα, έκατσα και παρακολούθησα βουβή το θέαμα. Έπρεπε να είχα μιλήσει.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όλη η χώρα «σερίφηδες» και ψευτοαφεντικά

Οπτική Γωνία / Όλη η χώρα «σερίφηδες» και ψευτοαφεντικά

Από τον Έβρο στον Πειραιά και από εκεί στις φασίζουσες προεκτάσεις της καθημερινότητάς, γίνεται αντιληπτός ο μηχανισμός που οπλίζει χέρια, ο τρόπος που λειτουργούν τα σύμβολα εξουσίας σε πατριαρχικό περιβάλλον και κυρίως αυτοί που τα φέρουν.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Τι στην ευχή μάς έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα κι έχουμε απαξιώσει τόσο την ανθρώπινη ζωή;

Οπτική Γωνία / Τι στην ευχή μάς έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα κι έχουμε απαξιώσει τόσο την ανθρώπινη ζωή;

Το περιστατικό με τον επιβάτη που πέταξαν στη θάλασσα χτες βράδυ στον Πειραιά δύο μέλη του πληρώματος του Blue Horizon, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί, είναι ένα ακόμα τραγικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε πλήρη αποσύνθεση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ