Όχι, δεν φταίει η κρίση ούτε η πανδημία για την αποκτήνωσή μας

Όχι δεν φταίει η κρίση, ούτε η πανδημία για την αποκτήνωση μας Facebook Twitter
Ξεκινάμε αυτόν τον Σεπτέμβριο ψάχνοντας για λίγο θάρρος στα τυφλά, προσπαθώντας (γιατί, αλήθεια, θέλει προσπάθεια) να αντισταθούμε σε αυτόν τον διαβρωτικό κυνισμό που λερώνει κάθε πτυχή της ζωής μας. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ φράση που έχω κοροϊδέψει άπειρες φορές στη ζωή μου, αυτή είναι σίγουρα το περίφημο «πώς να φέρω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο;». Μου φαινόταν μελό, κιτς, μικροαστική. «Έλεος με αυτή την μπούρδα, δεν είναι το παιδί σου κάτι ξεχωριστό σε σχέση με όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου», έλεγα στις φίλες μου γεμάτη με τον κυνισμό που χαρακτηρίζει συχνά τους ανθρώπους που έχουν την τύχη να μεγαλώσουν με προνόμια.  

Πρωτοδιάβασα την είδηση για τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη τα ξημερώματα και μετά πατούσα ξανά και ξανά refresh να δω τι δεν είχα καταλάβει. Στο μυαλό μου, και νομίζω στο μυαλό των περισσότερων, είναι μια είδηση ακατανόητη. Πετάς κάποιον από το καράβι και τον αφήνεις να πνιγεί; Και μετά φεύγεις σαν να μην τρέχει τίποτα; Ενώ είσαι ναυτικός; Γιατί; 

Κανένα κοινό όραμα, καμία συνθήκη για κάτι καλύτερο. Φαντασιώσεις μόνο για λεφτά, και καλοπέραση, και μια φούσκα για μας και τους φίλους μας, να ζούμε όλοι μαζί και να βαυκαλιζόμαστε ότι όλα είναι καλά.

Όσο περνάνε οι ώρες η είδηση γίνεται όλο και χειρότερη: ο Καρυώτης φέρεται να είχε κάποια μορφή αναπηρίας και η όλη υπόθεση ήρθε στην επιφάνεια μόνο και μόνο γιατί υπήρχαν τα βίντεο, αλλιώς θα μας έλεγαν ότι γλίστρησε, ότι οι επιβάτες είναι τρελοί, και το πλοίο θα συνέχιζε κανονικά ως το Ηράκλειο, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Δεν είναι η πρώτη τέτοια είδηση που με απελπίζει. Είναι πολλές οι αντίστοιχες ειδήσεις που μαζεύονται συνέχεια και με τρομάζουν. Είναι εκείνοι οι υπάλληλοι που είδαν ένα 8χρονο παιδάκι που το είχε πλακώσει μια γκαραζόπορτα και το σκουντούσαν με το πόδι για να δουν αν ζει, πριν από 2 χρόνια στο Κερατσίνι. («ναι, αλλά ήταν Ρομά»). Είναι το ναυάγιο της Πύλου, όπου ουσιαστικά άφησαν τόσους ανθρώπους να πνιγούν και δεν άνοιξε ρουθούνι («ναι, αλλά ήταν λαθραίοι»). Είναι οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί στο δάσος της Δαδιάς, αλλά δεν μας πείραξε και πολύ μωρέ («γιατί δεν θα πρεπε να είναι εκεί»).

«Ευτυχώς» που ο Αντώνης Καρυώτης είχε εισιτήριο κι έτσι δεν ακούσαμε ως επιχείρημα το «ναι, αλλά δεν είχε εισιτήριο», λες και όποιον δεν έχει εισιτήριο τον πετάμε στη θάλασσα. Είναι αυτό το αρρωστημένο πράγμα μέσα στο οποίο μοιάζουμε όλοι να πλέουμε – αποκτηνωμένοι, απαθείς, ατομικιστές. Κανένα κοινό όραμα, καμία συνθήκη για κάτι καλύτερο. Φαντασιώσεις μόνο για λεφτά, και καλοπέραση, και μια φούσκα για μας και τους φίλους μας, να ζούμε όλοι μαζί και να βαυκαλιζόμαστε ότι όλα είναι καλά.

Όχι, δεν φταίει η κρίση ούτε η πανδημία για όλο αυτόν τον ξεπεσμό. Κάποιος έγραψε ότι αυτοί που τον σκότωσαν «ήταν παλιάνθρωποι». Κάποτε γελούσα με αυτήν τη λέξη, μου φαινόταν ηθικοπλαστική, αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτή την αποκτήνωση; 

Δεν πιστεύω πως μόνο η ελληνική κοινωνία πάσχει ή πως αλλού δεν υπάρχει απανθρωπιά, απλώς εδώ υπάρχει μια βασική διαφορά: ο κόσμος γνωρίζει από πικρή εμπειρία πια ότι αυτοί που σκότωσαν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο γιατί τους «ενοχλούσε», λες και ήταν μύγα που ζουζούνιζε πάνω από το φαΐ τους, μπορεί να μην τιμωρηθούν ποτέ ή να τιμωρηθούν και να βρίσκονται έξω σε δύο χρόνια. Είναι η ατιμωρησία, η αδικία και η ματαίωση που έχουν γίνει ρουτίνα.  

Το αστείο είναι πως υποτίθεται ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο ιδανικός μήνας για μια καινούργια αρχή. Ότι επιστρέφει κανείς ξεκούραστος και αποφασισμένος με μια σειρά από «επιταγές» για τη χρονιά που έρχεται. Αντί γι' αυτό ξεκινάμε ψάχνοντας για λίγο θάρρος στα τυφλά, προσπαθώντας (γιατί, αλήθεια, θέλει προσπάθεια) να αντισταθούμε σε αυτόν τον διαβρωτικό κυνισμό που λερώνει κάθε πτυχή της ζωής μας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ