Όχι, δεν φταίει η κρίση ούτε η πανδημία για την αποκτήνωσή μας

Όχι δεν φταίει η κρίση, ούτε η πανδημία για την αποκτήνωση μας Facebook Twitter
Ξεκινάμε αυτόν τον Σεπτέμβριο ψάχνοντας για λίγο θάρρος στα τυφλά, προσπαθώντας (γιατί, αλήθεια, θέλει προσπάθεια) να αντισταθούμε σε αυτόν τον διαβρωτικό κυνισμό που λερώνει κάθε πτυχή της ζωής μας. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ φράση που έχω κοροϊδέψει άπειρες φορές στη ζωή μου, αυτή είναι σίγουρα το περίφημο «πώς να φέρω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο;». Μου φαινόταν μελό, κιτς, μικροαστική. «Έλεος με αυτή την μπούρδα, δεν είναι το παιδί σου κάτι ξεχωριστό σε σχέση με όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου», έλεγα στις φίλες μου γεμάτη με τον κυνισμό που χαρακτηρίζει συχνά τους ανθρώπους που έχουν την τύχη να μεγαλώσουν με προνόμια.  

Πρωτοδιάβασα την είδηση για τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη τα ξημερώματα και μετά πατούσα ξανά και ξανά refresh να δω τι δεν είχα καταλάβει. Στο μυαλό μου, και νομίζω στο μυαλό των περισσότερων, είναι μια είδηση ακατανόητη. Πετάς κάποιον από το καράβι και τον αφήνεις να πνιγεί; Και μετά φεύγεις σαν να μην τρέχει τίποτα; Ενώ είσαι ναυτικός; Γιατί; 

Κανένα κοινό όραμα, καμία συνθήκη για κάτι καλύτερο. Φαντασιώσεις μόνο για λεφτά, και καλοπέραση, και μια φούσκα για μας και τους φίλους μας, να ζούμε όλοι μαζί και να βαυκαλιζόμαστε ότι όλα είναι καλά.

Όσο περνάνε οι ώρες η είδηση γίνεται όλο και χειρότερη: ο Καρυώτης φέρεται να είχε κάποια μορφή αναπηρίας και η όλη υπόθεση ήρθε στην επιφάνεια μόνο και μόνο γιατί υπήρχαν τα βίντεο, αλλιώς θα μας έλεγαν ότι γλίστρησε, ότι οι επιβάτες είναι τρελοί, και το πλοίο θα συνέχιζε κανονικά ως το Ηράκλειο, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Δεν είναι η πρώτη τέτοια είδηση που με απελπίζει. Είναι πολλές οι αντίστοιχες ειδήσεις που μαζεύονται συνέχεια και με τρομάζουν. Είναι εκείνοι οι υπάλληλοι που είδαν ένα 8χρονο παιδάκι που το είχε πλακώσει μια γκαραζόπορτα και το σκουντούσαν με το πόδι για να δουν αν ζει, πριν από 2 χρόνια στο Κερατσίνι. («ναι, αλλά ήταν Ρομά»). Είναι το ναυάγιο της Πύλου, όπου ουσιαστικά άφησαν τόσους ανθρώπους να πνιγούν και δεν άνοιξε ρουθούνι («ναι, αλλά ήταν λαθραίοι»). Είναι οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί στο δάσος της Δαδιάς, αλλά δεν μας πείραξε και πολύ μωρέ («γιατί δεν θα πρεπε να είναι εκεί»).

«Ευτυχώς» που ο Αντώνης Καρυώτης είχε εισιτήριο κι έτσι δεν ακούσαμε ως επιχείρημα το «ναι, αλλά δεν είχε εισιτήριο», λες και όποιον δεν έχει εισιτήριο τον πετάμε στη θάλασσα. Είναι αυτό το αρρωστημένο πράγμα μέσα στο οποίο μοιάζουμε όλοι να πλέουμε – αποκτηνωμένοι, απαθείς, ατομικιστές. Κανένα κοινό όραμα, καμία συνθήκη για κάτι καλύτερο. Φαντασιώσεις μόνο για λεφτά, και καλοπέραση, και μια φούσκα για μας και τους φίλους μας, να ζούμε όλοι μαζί και να βαυκαλιζόμαστε ότι όλα είναι καλά.

Όχι, δεν φταίει η κρίση ούτε η πανδημία για όλο αυτόν τον ξεπεσμό. Κάποιος έγραψε ότι αυτοί που τον σκότωσαν «ήταν παλιάνθρωποι». Κάποτε γελούσα με αυτήν τη λέξη, μου φαινόταν ηθικοπλαστική, αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτή την αποκτήνωση; 

Δεν πιστεύω πως μόνο η ελληνική κοινωνία πάσχει ή πως αλλού δεν υπάρχει απανθρωπιά, απλώς εδώ υπάρχει μια βασική διαφορά: ο κόσμος γνωρίζει από πικρή εμπειρία πια ότι αυτοί που σκότωσαν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο γιατί τους «ενοχλούσε», λες και ήταν μύγα που ζουζούνιζε πάνω από το φαΐ τους, μπορεί να μην τιμωρηθούν ποτέ ή να τιμωρηθούν και να βρίσκονται έξω σε δύο χρόνια. Είναι η ατιμωρησία, η αδικία και η ματαίωση που έχουν γίνει ρουτίνα.  

Το αστείο είναι πως υποτίθεται ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο ιδανικός μήνας για μια καινούργια αρχή. Ότι επιστρέφει κανείς ξεκούραστος και αποφασισμένος με μια σειρά από «επιταγές» για τη χρονιά που έρχεται. Αντί γι' αυτό ξεκινάμε ψάχνοντας για λίγο θάρρος στα τυφλά, προσπαθώντας (γιατί, αλήθεια, θέλει προσπάθεια) να αντισταθούμε σε αυτόν τον διαβρωτικό κυνισμό που λερώνει κάθε πτυχή της ζωής μας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
H εξέγερση της «κανονικότητας»

Οπτική Γωνία / H εξέγερση της «κανονικότητας»

Μια τάση που θέλει να προσελκύσει μετριοπαθή ακροατήρια, αντλώντας από μια ψευδή εκδοχή της Ιστορίας, η οποία θέλει τον δυτικό πολιτισμό να υποφέρει ή να παρακμάζει γιατί τάχα έπεσε θύμα του ανθρωπισμού του.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
EPEJERGAS HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οπτική Γωνία / HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οι κρίσιμοι σταθμοί μιας δύσκολης πορείας που ξεκίνησε το 1981, οπότε πιστοποιήθηκαν τα πρώτα κρούσματα HIV, μέχρι σήμερα, που στόχος πια είναι η πλήρης ύφεση της νόσου, με ορίζοντα την επίτευξη της ίασης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Επιστρατεύοντας το ύστατο μέσο πίεσης, ο Πάνος Ρούτσι ζητά δικαιοσύνη για τα Τέμπη και άδεια για να ξεθάψει το παιδί που έχασε στο μοιραίο τρένο, ώστε να ταυτοποιηθεί και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από τα drones μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Οπτική Γωνία / Από τα drones μέχρι το AI: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Πώς η στρατιωτική άνοδος της Κίνας και η στρατηγική σύμπλευση με τη Ρωσία διαμορφώνουν τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προκλήσεις για την ασφάλεια; Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες μοιάζουν πιο διχασμένες από ποτέ; Και πού οφείλεται η άνοδος της πολιτικής βίας; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αντιδράσεις στην Πάρο για την τουριστική επένδυση στις Κολυμπήθρες ή Συλλογή υπογραφών κατά της στρατηγικής επένδυσης στην Πάρο

Ρεπορτάζ / Στις Κολυμπήθρες της Πάρου θα χτιστεί ένα τεράστιο ξενοδοχείο. Γιατί;

Η τοπική κοινωνία αντιδρά στην κατασκευή μεγάλου τουριστικού συγκροτήματος, προειδοποιώντας για αλλοίωση του τοπίου και επιβάρυνση των ήδη πιεσμένων υποδομών του νησιού.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Βαθαίνει η κρίση εμπιστοσύνης, αλλά κανένας δεν πτοείται 

Βασιλική Σιούτη / Βαθαίνει η κρίση εμπιστοσύνης, αλλά κανένας δεν πτοείται 

Στην Ελλάδα η κοινή γνώμη έχει τη χειρότερη άποψη για τα πολιτικά κόμματα της χώρας, αλλά αυτό δεν μοιάζει να πτοεί κανέναν, παρά τον υπαρκτό κίνδυνο απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Ο Γιάννης Σίνα Ούγκο Αντετοκούνμπο…

Ακροβατώντας / Ο Γιάννης Σίνα Ούγκο Αντετοκούνμπο και ο κάθε Γιάννης

Σαν αυτόν υπάρχουν χιλιάδες ακόμα άνθρωποι που ζουν στη χώρα μας, πολλές χιλιάδες «καταραμένοι» που για διάφορους λόγους έφτασαν και φτάνουν ως εδώ με κάτι καρυδότσουφλα, σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Η φωτιά στο Γηροκομείο Πατρών και τα πορίσματα που αλλάζουν τα δεδομένα

Ρεπορτάζ / Η φωτιά στο Γηροκομείο Πατρών και τα πορίσματα που αλλάζουν τα δεδομένα

Ενώ τα πορίσματα της Πυροσβεστικής δεν εντοπίζουν στοιχεία εμπρησμού, δύο φοιτητές εξακολουθούν να κρατούνται προσωρινά για τη φωτιά στην περιοχή του Γηροκομείου Πατρών, με την υπόθεση να ξυπνά μνήμες από παλαιότερες δικαστικές πλάνες.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η σάγκα της Μονής Σινά

Ρεπορτάζ / Μυστήριο, βία, σκάνδαλα και διαπλοκή: Η σάγκα της Μονής Σινά

Από την έρημο Σινά και την Ιερουσαλήμ μέχρι το Φανάρι, από το Κάιρο και την Αθήνα μέχρι τις Βρυξέλλες, εκτυλίσσεται μια εκκλησιαστική-διπλωματική υπόθεση που θα μπορούσε να γίνει ταινία.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ