ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ, τέλος πάντων, ο Στέφανος Κασσελάκης, αυτός ο ωραίος άγνωστος που ήρθε, μας συστήθηκε και έπειτα πήρε αμπάριζα τον ΣΥΡΙΖΑ; Ένας νέος Ανδρέας που έρχεται (πάντα) εξ Αμερικής; Ένας νέος Γιωργάκης με τις ρηξικέλευθες, φευ, ανεφάρμοστες ιδέες; Ένα μείγμα ενός Μπερλουσκόνι που έρχεται να «συμμαζέψει» τη χώρα, όπως τις επιχειρήσεις του, και ενός Γκρίλο, που εξοργίζεται με το σύστημα που αδικεί τον κόσμο; Μια lifestyle εκδοχή του Τραμπ που μπούκαρε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, ισοπεδώνοντας στο διάβα του το κόμμα που υφάρπαξε, και όχι μόνο; Ή ένας νέος Μακρόν που θέλει να τ’ αλλάξει όλα, μαζί και τη μαρκίζα, ρυμουλκώντας την αριστερά προς το τρισκατάρατο κέντρο; «Επιθετική εξαγορά» το λένε όσοι ξέρουν από αμερικανικά χρηματοοικονομικά.
Το σίγουρο είναι πως ένας νέος άνθρωπος, που δεν τον ήξερε σχεδόν κανείς στην Ελλάδα πριν από τις εκλογές, έγινε με fast track τρόπο ο επόμενος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο τέταρτος τη τάξει πολιτειακός παράγοντας της χώρας, παίρνοντας τα κλειδιά της Κουμουνδούρου – και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. Και με τι πολιτικό προτζεκτ; Μα την άνοδο στην εξουσία, νέτα σκέτα.
Αν σε κάποιον μοιάζει πραγματικά ο Στέφανος Κασσελάκης, αυτός είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Υπήρξε και αυτός κάποτε νέος, αστραφτερός, άφθαρτος αλλά και άπειρος. Με πλατύ χαμόγελο και εμφανές χάρισμα, άπειρο θράσος, γκελ στον κόσμο και ασυγκράτητη φιλοδοξία.
«Ποιος μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη; Εγώ!» είπε με περίσσιο θράσος και αίφνης ανταμείφθηκε με το 57% του κόμματος. Ένας μάγος της επικοινωνίας λοιπόν; Με πέντε κλιπ στο TikTok και δέκα επικοινωνιακές μανούβρες, αλλά και με εμφανέστατα ολισθήματα και μπόλικη ανεπάρκεια, φαίνεται πως όχι. Στην πραγματικότητα, μίλησε σε όσους ακριβώς περίμεναν έναν ξανθό γαλανομάτη καβάλα στ’ άλογο που θα σώσει τη χώρα από την επάρατο δεξιά.
Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά τα τρομερά, που θυμίζουν κακογραμμένο Ουελμπέκ; Κατά τη γνώμη μου, η μήτρα είναι το ίδιο το κόνσεπτ της κυβερνώσας αριστεράς. Ο δαιμονοποιημένος, φευ διεισδυτικός Σαββόπουλος το είχε πει ωραία κάποτε (αν και για προγενέστερη συγκυρία): «Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία». Εν μέρει η τραγωδία αυτή είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τι εκτυλίσσεται αυτήν τη στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ ως φάρσα. Από τη στιγμή που γίνεσαι ένα κόμμα εξουσίας πάση θυσία και με μότο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τα πράγματα αλλάζουν άρδην για σένα και τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σκαρφάλωσε στην εξουσία και κρατήθηκε σε αυτήν με εντυπωσιακό τρόπο, αλλά κάνοντας αμέτρητες, φαουστικού τύπου εκπτώσεις στο ιδεολογικό και ηθικό του στίγμα. Και μόνο η διπλή συστράτευση με τον ανεκδιήγητο Πάνο Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. (άραγε τι να λένε οι παλιοί, σκληρά ομοφοβικοί βουλευτές τους για τον Κασσελάκη τώρα;) δείχνει πως η ηγεσία του ήταν πραγματικά αδίστακτη όσον αφορά το διακύβευμα: τον ιερό, υποτίθεται, σκοπό της αποτίναξης των μνημονίων, ο οποίος μετουσιώθηκε εν μια νυχτί σε «αριστερή διακυβέρνηση», τελεία. Στην πορεία, ποτέ δεν έγινε πραγματική πολιτική συζήτηση για το τι συνέβη το ’15, το ’19, το ’23.
Όταν ο καλπάζων ΣΥΡΙΖΑ κατάπινε ο,τι παλαιοπασοκικό στοιχείο υπήρχε και δεν υπήρχε με μόνο γνώμονα την ανέλιξη στην εξουσία, τότε έβαζε τα θεμέλια γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα. Γιατί διαπαιδαγώγησε ένα ολόκληρο ακροατήριο να σκέφτεται έτσι, κυνικά. Κάποιος πρόσφατα τον ονόμασε, κριτικά, ασπόνδυλο πολυσυλλεκτισμό. Too little, too late. Το ίδιο ισχύει και για τη γάγγραινα του πολακισμού που τώρα κατατρώει ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ και που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε ακρωτηριασμό.
Κάποια μισόλογα λέχθηκαν πριν από καιρό, όταν μόνος εχθρός ήταν ο Μητσοτάκης – αλλά το πειθαρχικό, που υποτίθεται θα έθετε τον αψύ Κρητικό εκτός κόμματος, λούφαξε λόγω Τεμπών. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Τώρα πια, στις εσωκομματικές εκλογές, κάποιοι ξαφνικά συνειδητοποίησαν καθυστερημένα τον κίνδυνο του νεο-αυριανισμού και του τραμπουκισμού που καιροφυλακτούσε, καταδικάζοντας τον οπορτουνιστικό τρόπο με τον οποίο ο Κασσελάκης χρησιμοποίησε αυτόν τον άθλιο μηχανισμό εναντίον της Έφης Αχτσιόγλου. Όπως λένε σκωπτικά οι Ισπανοί, «cria cuervos», δηλαδή, αν μεγαλώνεις κοράκια, κάποια στιγμή θα σου βγάλουν τα μάτια.
Αν σε κάποιον μοιάζει πραγματικά ο Στέφανος Κασσελάκης, αυτός είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Υπήρξε και αυτός κάποτε νέος, αστραφτερός, άφθαρτος αλλά και άπειρος. Με πλατύ χαμόγελο και εμφανές χάρισμα, άπειρο θράσος, γκελ στον κόσμο και ασυγκράτητη φιλοδοξία. Αμφότεροι αναρριχήθηκαν στην ηγεσία χωρίς να έχουν ασκήσει εξουσία και αυτό τους πιστώθηκε ως προσόν. Κι ας τους διαφοροποιεί πως ο ένας ανδρώθηκε μέσα στις τάξεις της αριστεράς, ενώ ο άλλος σ’ αυτές των αμερικανικών funds. Ουρανοκατέβατοι υπήρξαν αμφότεροι στη μεγάλη εικόνα. Όπως ο Αλαβάνος είχε πάρει από το χεράκι κάποτε τον Τσίπρα, έτσι και τώρα ο Τσίπρας «φύτεψε» στην κυριολεξία τον Κασσελάκη.
Να θυμίσουμε πως ο τελευταίος εντάχθηκε στα ψηφοδέλτια του Επικράτειας (όπως και πολλοί άλλοι) για να καταδείξει πως και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κόσμο στους κόλπους του που χαρακτηρίζεται από αριστεία και που έχει θητεύσει στην υγιή επιχειρηματικότητα, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον ασκό του Αιόλου. Αυτή η light εκδοχή Τσίπρα σε νέα, γυαλιστερή έκδοση, με καλά κολέγια και αγγλικά, εντυπωσίασε πολύ κόσμο. Όμως πιθανότατα την πατροκτονία που υπέστη κάποτε ο Αλαβάνος θα την υποστεί σύντομα και ο ίδιος ο Τσίπρας, γιατί το σχήμα είναι φροϊδικό – άρα μην εκπλαγούμε αν οι όρκοι πίστης στον Αλέξη μετατραπούν ξαφνικά σε αμείλικτη κριτική για τα πεπραγμένα του παρελθόντος.
Βέβαια, ο Κασσελάκης έχει κι άλλα χαρακτηριστικά. Πίσω από τη λουσάτη βιτρίνα και την ταυτοτική εναλλακτικότητα μου θυμίζει ένα μείγμα αρχετυπικού αγύρτη-απατεώνα αλά ελληνικά και της πολύ αμερικανικής φιγούρας του hustler, κοινώς του θεληματικού καταφερτζή που θέλει να κερδίζει, χωρίς πραγματικό διακύβευμα, πέραν του παιγνίου και του εγώ του. Δεν μπορεί τόσος κόσμος να μη βλέπει πόσο κενά είναι τα λόγια του νέου αρχηγού και πόσο επικίνδυνα λαϊκιστικά τα καμώματά του. Όμως, όπως έγραψε και μια φίλη στο Facebook, ίσως στη νέα αυτή εποχή το κενό δοχείο να είναι καλύτερο από το γεμάτο, γιατί μπορείς να το γεμίσεις κατά το δοκούν με ό,τι φαντασιώνεσαι: τον ηγέτη, τον σωτήρα, τον Μεσσία, τον αντι-Μητσοτάκη, τον ήρωα των LGBTQΙ+ δικαιωμάτων.
Ο ίδιος θα συνεχίσει να μιλάει με γενικολογίες και αντισυστημική εσάνς για τον καλό λαό («για σας αγωνίζομαι») και την επικράτηση του φωτός· ο νέος Μπάτμαν που θα σώσει την Ψωρο-γκόθαμ Σίτι μας. Το μεγάλο πρόβλημα σ’ αυτού του είδους τους από μηχανής Θεούς είναι πως μπορεί κάποια στιγμή να πέσουν με πάταγο, αν και εφόσον ψαλιδιστούν οι φτερούγες τους, αλλά το πέρασμά τους συνήθως δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Γιατί αυτή η αλλαγή παραδείγματος τούς αφορά πλέον όλους. Και μην εκπλαγούμε εάν σύντομα εφευρεθεί και ο αντι-Κασσελάκης που θα εμφανιστεί ως αντίδοτο – και αυτός δεν θα είναι ο Μητσοτάκης. Θα είναι πιθανότατα κάποιος με παρόμοια χαρακτηριστικά και το ίδιο αστραφτερό χαμόγελο και μια εξίσου φλου, ακροδεξιά όμως ατζέντα. Τα νερά είναι αχαρτογράφητα και οι κίνδυνοι μεγάλοι.
Ο Κωστής Κορνέτης διδάσκει σύγχρονη ιστορία στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
