Μεγαλώνοντας παιδιά σαν project manager

Μεγαλώνοντας παιδιά σαν project manager Facebook Twitter
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο τρόπος που έχουμε φτάσει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας θυμίζει project management, αν αντιμετωπίζουμε την ανατροφή τους ως κάποιο έργο που πρέπει να διεκπεραιώσουμε. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΒΡΕΘΗΚΑ με τον γιο μου που είναι 2,5 χρονών στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενός μουσείου. Εννιά στις 10 φορές τη δημιουργική απασχόληση για δίχρονα την κάνει μια ενθουσιώδης γυναίκα με πολύ καθαρή άρθρωση. («Είμαστε πουλάκια; Κάνουμε τσίου τσίου; Μήπως είμαστε παπαγάλοι και κάνουμε κρα κρα; Όχι; Είμαστε κουκουβαγιάκια! Κουκουβά κουκουβά! Ανοίξτε τα χεράκια».)

Την ώρα που όλα τα παιδάκια κάθονταν σαν «αγγελουδάκια κουρνιασμένα στην αγκαλιά της μανούλας τους» και παρακολουθούσαν τη μεταμόρφωση της παιδαγωγού-εμψυχώτριας σε κουκουβάγια, εγώ κυνηγούσα λαχανιασμένη τον γιο μου που έτρεχε γελώντας σαν δαίμονας ανάμεσα στα έργα τέχνης φωνάζοντας «Όχι, αγάπη μου, τις κουρτινούλες» και «Δεν φτύνουμε!». Όταν πια άρχισε να ταρακουνά με μανία έναν πίνακα του Τέτση δίπλα από ένα κρυστάλλινο μπολ, αποφάσισα πως αυτό το εκπαιδευτικό εργαστήρι θα ήταν σίγουρα το τελευταίο μας. Φεύγοντας η παιδαγωγός μάς αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι του Χατζιδάκι και μια σακούλα καναβούρι «για να ταΐσουμε τα πουλάκια στον κήπο μας και στην καρδιά μας». 

Το πρόσταγμα της εποχής είναι να γυρνάς σπίτι από τη δουλειά και να μετατρέπεσαι σε μπριόζο παιδαγωγό που θα διαβάσει δυνατά, θα παίξει κουκλοθέατρο και θα τραγουδήσει λίγο πριν ταΐσει το παιδί ένα θρεπτικό γεύμα με βιολογικά blueberries, αβοκάντο και γλυκοπατάτες.

Πρόσφατα εξηγούσα σε μια φίλη μου πως για να κλείσεις θέση σε μερικά από αυτά τα εργαστήρια πρέπει να βάλεις ειδοποίηση στο κινητό, όπως κάνουν, π.χ., για τις συναυλίες, γιατί οι συμμετοχές εξαντλούνται σε ένα μισάωρο. Μια άλλη φορά είχα καταφέρει με τα χίλια ζόρια να μας γράψω σε ένα πολυπόθητο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τον τίτλο «Οι μικροί κηπουροί». Κατέληξα να χορεύω κάθιδρη με άλλους 13 γονείς και τα παιδάκια τους σε ένα υπόγειο χωρίς παράθυρα που θύμιζε εναλλακτική θεατρική σκηνή ή μπουντρούμι.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο τρόπος που έχουμε φτάσει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας θυμίζει project management, αν αντιμετωπίζουμε την ανατροφή τους ως κάποιο έργο που πρέπει να διεκπεραιώσουμε. Ξεκίνησα την πορεία μου ως μάνας διαβάζοντας με μανία βιβλία με τίτλους όπως «Μοντεσόρι στο σπίτι»,«Μεγαλώνοντας αγόρια» και «Τα δοκίμασα όλα». Να διευκρινίσω εδώ πως τα «οικογενειακά» μπεστ-σέλερ έχουν τίτλους που θα ζήλευε και το καλύτερο click bait άρθρο («Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου», «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο»).

Μετά ξεκίνησα να μαθαίνω για το «positive parenting» γνωστό και ως «θετική γονεϊκότητα», ένα είδος διαπαιδαγώγησης «το οποίο προωθεί το καλύτερο για το συμφέρον του παιδιού». Η θετική γονεϊκότητα εστιάζει στην ενσυναίσθηση και στον σεβασμό των αναγκών του παιδιού. Πρακτικά βέβαια τα πράγματα είναι ένα τσικ πιο δύσκολα – σύμφωνα με τη θετική γονεϊκότητα, όταν το δίχρονό σου σε τσιμπάει ή σε φτύνει και μετά γελάει γάργαρα στα μούτρα σου, εσύ πρέπει να αντιδράσεις σαν αποστασιοποιημένος CEO λέγοντας κάτι όπως «Βλέπω πως είσαι θυμωμένος σήμερα. Καταλαβαίνω». 

Το πρόσταγμα της εποχής είναι να γυρνάς σπίτι από τη δουλειά και να μετατρέπεσαι σε μπριόζο παιδαγωγό που θα διαβάσει δυνατά, θα παίξει κουκλοθέατρο και θα τραγουδήσει λίγο πριν ταΐσει το παιδί ένα θρεπτικό γεύμα με βιολογικά blueberries, αβοκάντο και γλυκοπατάτες. Όλα αυτά φυσικά στο ειδικά φτιαγμένο μοντεσοριανό σας σπίτι που προωθεί την ανεξαρτησία με ξύλινα παιχνίδια και έπιπλα. Tα Σαββατοκύριακα πρέπει να πηγαίνεις σε ειδικά εργαστήρια ή σε κάποια φάρμα στην οποία το παιδί σου θα έρθει σε επαφή με τη φύση χαϊδεύοντας πόνι και φυτεύοντας λουλούδια. Αυτό που δεν σου λέει κανένας βέβαια είναι ότι για να τα κάνεις όλα αυτά θα πρέπει να έχεις πολλά χρήματα, δύο βοηθούς και κυρίως την κράση βουδιστή μοναχού.

Συνειδητοποίησα πόσο πολύ με καταπίεζαν όλα αυτά μια μέρα που ο Θ. ήρθε σπίτι με δώρο από τον φίλο μας τον Γιώργο ένα βιβλίο-τούβλο με τίτλο «Ο ευσυνείδητος γονέας». Επαναστάτησε το είναι μου. Σκέφτηκα πως μετά τη δουλειά, το παιχνίδι, την προετοιμασία της επόμενης ημέρας, έπρεπε «να κάτσω να διαβάσω». Δεν είναι πως δεν θέλω να διαβάσω ή να μάθω, θέλω και μάλιστα πολύ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάω χρόνο με το παιδί μου σαν να διαβάζω για μάθημα στο πανεπιστήμιο, κάνοντας τικ το ένα κουτάκι μετά το άλλο και αγοράζοντας συνέχεια πράγματα. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι παρά παρεμβολές σε μια βασική αλήθεια της γονεϊκότητας: αν αφεθείς να ακούσεις το παιδί σου, η ζωή μπορεί να γίνει φανταστικά διασκεδαστική με τους πιο απρόσμενους τρόπους.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ