Με αφορμή το Sofagate: «Δικτάτορες» και μη

ερντογαν ντραγκι Facebook Twitter
Φυσικά ο Ντράγκι είναι ένας καθώς πρέπει, «κανονικός» άνθρωπος με τον οποίο χίλιες φορές θα προτιμούσες να μιλήσεις, να συναναστραφείς και να διαφωνήσεις, από ότι με τον αποκρουστικό Ερντογάν που δυσκολεύεται να τιθασεύσει τις αντιδραστικές παρορμήσεις της κτηνώδους ισχύος του. Αυτή η «κανονικότητα» όμως είναι το, σε τελευταία ανάλυση, πρόβλημα μας.
0



«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ
 ότι με αυτούς τους δικτάτορες –ας τους ονομάσουμε όπως πρέπει– με τους οποίους όμως υπάρχει η ανάγκη να συνεργαστούμε, πρέπει να είμαστε σαφείς: Εκφράζοντας τη διαφωνία μας για τις συμπεριφορές, τις απόψεις μας σε ότι αφορά την κοινωνία, αλλά συγχρόνως να είμαστε και έτοιμοι να συνεργαστούμε, με στόχο το συμφέρον της χώρας μας. Αυτό είναι σημαντικό, πρέπει να βρούμε τη σωστή ισορροπία».

Αυτή είναι η δήλωση του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι με αφορμή την απαξιωτική συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου στο γνωστό σκάνδαλο του καναπέ με την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Άγκυρα. Μολονότι έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον ευρωπαϊκό δημοκρατικό κόσμο, η δήλωση Ντράγκι έχει, κατά την άποψή μου, σοβαρά προβλήματα.

Το πρώτο είναι ότι ο Ερντογάν είναι μια επικίνδυνη και αυταρχική προσωπικότητα που ρέπει συστηματικά προς τον ολοκληρωτισμό, πλην όμως βρίσκεται εκεί που βρίσκεται διότι η πλειοψηφία του λαού του τον εξέλεξε με εκλογές των οποίων η εντιμότητα δεν αμφισβητήθηκε. Επομένως, δικτάτορας δεν είναι. Η λέξη «δικτάτορας» έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεν αφορά τον κάθε τύραννο, αλλά αυτόν που πραξικοπηματικά, δηλαδή παραβιάζοντας τη βούληση του λαού του, αναλαμβάνει «να τον σώσει».

Αν ο Ερντογάν είναι δικτάτορας, τότε δικτάτορες είναι ο Πρόεδρος της Ρωσίας, των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας, ο πρώην των ΗΠΑ, οι πρωθυπουργοί της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, και όλοι αυτοί οι λεγόμενοι «strong leaders» που απαξιώνουν καθημερινά τους θεσμούς με την υποστήριξη των λαών τους. Δεν είναι όμως. Αυτό μάλιστα τους κάνει να διαφέρουν από τους πραγματικούς δικτάτορες και πιθανώς τους καθιστά πιο δύσκολους αντιπάλους: διότι ακριβώς απολαμβάνουν την πλειοψηφική λαϊκή υποστήριξη. Το να τους αποκαλούμε «δικτάτορες» είναι πολιτικά παραπλανητικό και λάθος: είναι όπως παλιότερα οι αριστεροί λέγανε συλλήβδην τους δεξιούς «φασίστες» ή οι δεξιοί τους αριστερούς «οπαδούς του Στάλιν» (πριν μπει ο Κολοκοτρώνης στο οπλοστάσιο). Και παρά το θάρρος της δήλωσης, είναι διπλά λάθος διότι το είπε ένας πρωθυπουργός κι όχι κάποιος ανώνυμος σε καφενείο. 

Αν ο Ερντογάν είναι δικτάτορας, τότε δικτάτορες είναι ο Πρόεδρος της Ρωσίας, των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας, ο πρώην των ΗΠΑ, οι πρωθυπουργοί της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, και όλοι αυτοί οι λεγόμενοι «strong leaders» που απαξιώνουν καθημερινά τους θεσμούς με την υποστήριξη των λαών τους. Δεν είναι όμως. Αυτό μάλιστα τους κάνει να διαφέρουν από τους πραγματικούς δικτάτορες και πιθανώς τους καθιστά πιο δύσκολους αντιπάλους.

Το δεύτερο πρόβλημα της δήλωσης Ντράγκι –και μεγαλύτερο– είναι η παρείσφρηση της αναφορικής πρότασης μετά το «δικτάτορες»: «με τους οποίους όμως υπάρχει η ανάγκη να συνεργαστούμε… με στόχο το συμφέρον της χώρας μας». Εδώ λοιπόν βλέπουμε το μείζον: η αναφορά σε δικτάτορες συνοδεύεται από την αναγνώριση της ανάγκης να συνεργαστούμε για το συμφέρον της χώρας μας. Ούτε καν της ειρήνης ή της καλής γειτονίας.

Κι αλήθεια, πού οδηγεί αυτή η «ρεαλιστική» αντιμετώπιση των τυράννων για το συμφέρον μας; Πουθενά αλλού από τη συγκατάβαση ενώπιον της απάνθρωπης συμπεριφοράς τους στους πολίτες που υποφέρουν, στην εμπέδωση του «doing business with them» ανεξαρτήτως τού αν γεμίζουν τις φυλακές τους με διαφωνούντες και αγωνιστές των δικαιωμάτων, και στην εδραίωση ενός ανυπόφορου κυνισμού. 

Αυτό τον κυνισμό οι Έλληνες θυμούνται από τα χρόνια της δικιάς μας χούντας ότι έδειχναν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ (αλλά όχι μόνο) απέναντι στον Παπαδόπουλο και τους πρωτεργάτες του καθεστώτος του.

Από την εποχή εκείνην όμως, ο λαός μας δεν θυμάται καλά αυτούς που αναγνώριζαν την ανάγκη να συνεργάζονται με τους δικτάτορες, όπως λέει ο κύριος Ντράγκι, πενήντα χρόνια μετά: θυμόμαστε τους πολιτικούς που αντιστάθηκαν στην ανάγκη να κάνουν business με το καθεστώς επειδή ήταν τέτοιο. Τιμούμε, λόγου χάρη, τον Ολλανδό υπουργό Εξωτερικών, Μαξ Βαν Ντερ Στουλ που συνέβαλε καίρια στο να πετάξουν την Ελλάδα έξω από το Συμβούλιο της Ευρώπης κι όχι τους ευτελείς ξένους ηγέτες που πουλούσαν συγχωροχάρτια στην επταετία, διότι η χούντα συνέχιζε να αγοράζει και να πουλάει από κείνους.

Θα πει κανείς: «Ωραία αυτά, αλλά στον κόσμο της πολιτικής θα κάνεις υποχωρήσεις. Και μάλιστα στον κόσμο της διεθνούς πολιτικής, οι αρχές υποχωρούν στα συμφέροντα». Γνωστό αυτό και ως ένα βαθμό κατανοητό: άλλο όμως να συνεργάζεσαι αναγκαστικά με μια χούντα διότι δεν μπορείς να σταματήσεις τις διπλωματικές σου σχέσεις με μια χώρα κι άλλο να καθιστάς τη συνεργασία σου με εκείνην πυλώνα και πρότυπο διεθνούς κατανόησης.

Αυτό παραδείγματος χάρη, έχει συμβεί με τη στάση όλων των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στη δικτατορία της Αιγύπτου. Εκεί, ναι, έχουμε κυριολεκτικά δικτατορία. Ο νυν Πρόεδρος της Αιγύπτου στρατηγός Αλ Σισι έκανε πραξικόπημα στις 3 Ιουλίου 2013 και απομάκρυνε τον εκλεγμένο Αιγύπτιο Πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι. Μπορεί να μην άρεσε ότι ο Μόρσι εκλέχθηκε με ατζέντα πολιτικού Ισλάμ, υποστηριζόμενος από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά έτσι αποφάσισε ο λαός του.

Κι όμως, σύσσωμη η Ευρώπη, των ελληνικών κυβερνήσεων προεξεχουσών, έχουν καταστήσει την Αίγυπτο του Σίσι νούμερο ένα στρατηγικό εταίρο για διάφορους λόγους. Ενώ, φυσικά, κανείς δεν τολμά να αποκαλέσει τον Σισι πραξικοπηματία. Αυτό που είναι δηλαδή. 

Ο ίδιος ο Ερντογάν, τέλος, κυρίως μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος του, έχει γεμίσει τα μπουντρούμια της Τουρκίας με πολιτικούς κρατουμένους, δημοσιογράφους, καθηγητές και λοιπούς αντιπάλους τους, αλλά τέτοια γλώσσα μόνο λόγω του καναπέ ακούσαμε από χείλη της ΕΕ… 

Θα κλείσω επιστρέφοντας στον ίδιο τον πρωθυπουργό της Ιταλίας, ο οποίος προσφάτως ανέλαβε τις τύχες της ταλαιπωρημένης χώρας του χωρίς να εκλεγεί απ' τον λαό της. Ο Μάριο Ντράγκι είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους του τραπεζικο-πιστωτικού κατεστημένου διεθνώς, ένας από τους πρωτεργάτες της νομισματικής ένωσης της ΕΕ, Πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας στα δύσκολα χρόνια από το 2011 και ύστερα, ένας θεματοφύλακας του ευρώ. Πραγματικός δράκος, που λέει και το όνομά του.

Ένας τραπεζίτης μεταπηδάει στην πολιτική της πατρίδας του για να μπορέσει να  τη σώσει.  Αυτό επιχειρήθηκε και στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 2012, τα θυμόμαστε. Επομένως, όσο κι αν ο κάθε δημοκρατικός άνθρωπος εξανέστη από τη συμπεριφορά του Τούρκου Προέδρου στο διαβόητο πλέον Sofagate, η πληρωμένη απάντηση Τσαβούσογλου στο Twitter εναντίον της «ρητορικής του διορισμένου Ιταλού πρωθυπουργού» δεν μπορεί να τον αφήνει αδιάφορο.  

Για να τελειώνουμε: φυσικά ο Ντράγκι είναι ένας καθώς πρέπει, «κανονικός» άνθρωπος με τον οποίο χίλιες φορές θα προτιμούσες να μιλήσεις, να συναναστραφείς και να διαφωνήσεις, από ότι με τον αποκρουστικό Ερντογάν που δυσκολεύεται να τιθασεύσει τις αντιδραστικές παρορμήσεις της κτηνώδους ισχύος του. Αυτή η «κανονικότητα» όμως είναι το, σε τελευταία ανάλυση, πρόβλημα μας. Είναι ακριβώς το πρόβλημα που γεννά τις τερατογεννέσεις Ερντογάν, Μπολσονάρου, Τραμπ κ.λπ.: όλους αυτούς τους κακούς της πρόσοψης της πολιτικής ιστορίας της εποχής μας.  

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το κρασί, το λάδι και ένας υπουργός του Τραμπ

Οπτική Γωνία / Ειδήσεις που περνούν στα ψιλά και είναι πιο σημαντικές από το μαλλί ενός υπουργού

Η σύγχρονη ακροδεξιά από τη μία κλείνει το μάτι στην πιο παραδοσιακή, αδιάφορη για θέματα υγείας και περιβάλλοντος, κουλτούρα, ενώ από την άλλη, ορισμένοι εκπρόσωποί της, όπως ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, δείχνουν ευαισθησία απέναντι στους κινδύνους του τεχνολογικού καπιταλισμού.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Το δικαίωμα στην απομόνωση

Ιλεκτρίσιτυ / Ας αφήσουμε τους ιθαγενείς στην ησυχία τους

Οι φυλές ιθαγενών που ζουν αποκομμένες από τον ανθρώπινο πολιτισμό χαίρουν νομικής προστασίας, καθώς η επαφή τους με τα οργανωμένη κράτη ενέχει καταστροφικές συνέπειες για τις κοινότητές τους.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
«To TikTok πέτυχε γιατί σε διασκεδάζει»

Enrico Bellini / «To TikTok πέτυχε γιατί σε διασκεδάζει»

Ο επικεφαλής Κυβερνητικών Σχέσεων και Δημόσιας Πολιτικής του TikTok στη Νότια Ευρώπη, Enrico Bellini, περιγράφει το μυστικό της επιτυχίας της δημοφιλούς πλατφόρμας και εξηγεί γιατί η προστασία των δεδομένων των Ευρωπαίων χρηστών είναι υψίστης σημασίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο απέχει ένα βιντεοπαιχνίδι για βιασμούς από την incel πραγματικότητα που ζούμε;

Οπτική Γωνία / Πόσο απέχει ένα βιντεοπαιχνίδι για βιασμούς από την incel πραγματικότητα που ζούμε;

Ορθώς μας σοκάρει το «No Mercy» που «παίζει» με τον βιασμό και την αιμομιξία, όμως την ίδια στιγμή ζούμε σε μια κοινωνία όπου η γυναικεία υποταγή πλασάρεται ως κανονικότητα.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Τα νέα στοιχεία για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή τον επαναφέρουν στο προσκήνιο 

Πολιτική / Nέα στοιχεία για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή τον επαναφέρουν στο προσκήνιο 

Η υπόθεση των Τεμπών επιστρέφει στη Βουλή μέσω της δικογραφίας για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή, αλλά στελέχη της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι αυτήν τη φορά είναι καλά προετοιμασμένοι. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
κωνσταντοπουλου

Βασιλική Σιούτη / Ποιος είναι, τελικά, αξιωματική αντιπολίτευση;

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πλέον στη δεύτερη θέση το κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας. Θα διατηρήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου τη δυναμική που απέκτησε; Θα αλλάξει σύντομα πάλι η σειρά των κομμάτων; Το σίγουρο είναι πως η ρευστότητα είναι η νέα πολιτική συνθήκη. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Tίτλος: Explainer: Το κίνημα "Cute Winter Boots" και το κριντζ της ψηφιακής πολιτικοποίησης

Explainer / «Cute Winter Boots»: Όσο κι αν το υποτιμάτε, το TikTok παράγει πολιτική

Το hashtag #CuteWinterBoots συγκεντρώνει τους προβληματισμούς των χρηστών για την άνοδο της παγκόσμιας ακροδεξιάς και για τον τρόπο που εφαρμόζεται η δημοκρατία σήμερα. Έχουμε αφήσει πίσω μας για πάντα το «για να συμμετέχω στην πολιτική πάω σε συνελεύσεις και γράφομαι σε κόμμα».
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Τι μας δείχνουν τα πρώτα ίχνη ζωής εκτός της Γης;

Διάστημα / Βρέθηκαν όντως ίχνη εξωγήινης ζωής;

Τι ανακάλυψε ακριβώς το τηλεσκόπιο James Webb; Θα υπάρξει σύντομα κατοικήσιμος πλανήτης; Πόσο κοντά είμαστε στην κατάκτηση του Διαστήματος; Ο αστρονόμος και καθηγητής Φυσικής του Διαστήματος Ξενοφών Μουσάς εξηγεί τι σηματοδοτεί η ανακάλυψη του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει τρίτη θητεία και τα δίνει όλα για να αλλάξει το κλίμα

Βασιλική Σιούτη / Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει τρίτη θητεία και τα δίνει όλα για να αλλάξει το κλίμα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε ότι θα διεκδικήσει και τρίτη πρωθυπουργική θητεία και τα δίνει όλα με στόχο την άμεση αντιστροφή του αρνητικού πολιτικού κλίματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χριστόφορος Πισσαρίδης: «Με ενοχλεί που η Ελλάδα, σε όλες τις λίστες, βρίσκεται στην τελευταία θέση»

Χριστόφορος Πισσαρίδης / «Με ενοχλεί που η Ελλάδα βρίσκεται παντού στην τελευταία θέση»

Από τον Τραμπ και την AI μέχρι την ελληνική γραφειοκρατία και την παγκόσμια ύφεση, ο νομπελίστας καθηγητής Οικονομικών Σερ Χριστόφορος Πισσαρίδης μιλά στη LIFO για το μέλλον της εργασίας και την απειλή του λαϊκισμού, εξηγώντας γιατί η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερο Δημόσιο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζέφρι Σακς: «Η κατάληψη των πανεπιστημίων από τον Τραμπ δεν θα πετύχει»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Η κατάληψη των πανεπιστημίων από τον Τραμπ δεν θα πετύχει»

Ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια σχολιάζει στη LiFO τη σύγκρουση που έχει ξεσπάσει μεταξύ της κυβέρνησης Τραμπ και των αμερικανικών πανεπιστημίων και πώς βλέπει την επόμενη μέρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αθήνα: Τα ηλεκτρικά πατίνια και το χάος της μικροκινητικότητας/ Πώς θα μπει τάξη στο χάος με τα ηλεκτρικά πατίνια στην Αθήνα;/ «Δεν γίνεται να μην έχουμε πατίνια γιατί είναι επικίνδυνο να κυκλοφορήσουν»

Ρεπορτάζ / Τι θα γίνει επιτέλους με τα ηλεκτρικά πατίνια στην Αθήνα;

Τα ηλεκτρικά πατίνια είναι η νέα τάση μετακίνησης στην πόλη αλλά προς το παρόν δημιουργούν αρκετά προβλήματα και προκαλούν αντιδράσεις. Πώς θα μπουν όρια στην άναρχη κυκλοφορία τους και τη στάθμευσή τους και ποιες υποδομές χρειάζονται;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα μεγάλα έργα που αλλάζουν τη χώρα: Ποια προχωρούν και ποια καθυστερούν

Ρεπορτάζ / Τα μεγάλα έργα που αλλάζουν τη χώρα: Ποια προχωρούν και ποια καθυστερούν

Νέοι αυτοκινητόδρομοι, νέες γραμμές μετρό, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια. Στις μακέτες όλα φαίνονται φανταστικά. Πότε όμως στ' αλήθεια παραδίδονται, πόσο κοντά στις μακέτες θα είναι η πραγματικότητα; Και ποια οφέλη μπορεί να προσφέρουν στην κοινωνία και την οικονομία;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Απειλείται η οικονομία από νέο κραχ;

Οπτική Γωνία / Έρχεται νέο παγκόσμιο κραχ;

Εμπορικοί πόλεμοι, γεωπολιτικές απειλές και ο κίνδυνος παγκόσμιας ύφεσης. Πόσο θα επηρεαστεί η Ελλάδα από τη νέα εποχή Τραμπ; Ο καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, Κώστας Μήλας, μιλά στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Οπτική Γωνία / Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Υπάρχει τελικά ασυμβίβαστο μεταξύ χριστιανισμού και φεμινισμού; Μπορούν οι δύο ταυτότητες να συνυπάρξουν ή πρόκειται για έναν αδύνατο συνδυασμό; Δύο γυναίκες παραθέτουν τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ