Καντηλάκι στο Facebook

Καντηλάκι στο Facebook Facebook Twitter
Tην ώρα που εξορίζουμε τον θάνατο από την κανονική μας ζωή, στο διαδίκτυο ο θάνατος κανονικοποιείται, γίνεται μπανάλ ψηφίδα στο χαοτικό παζλ, χιονόμπαλα στη χιονοθύελλα της πληροφορίας.
0



ΚAΠΟΤΕ ΜΕ ΞΕΝΙΖΑΝ
 οι δημόσιες αναρτήσεις για ιδιωτικές απώλειες. Απορούσα, ύψωνα το φρύδι ή το δάχτυλο της επίκρισης. Έλεγα, το ιδιωτικό πένθος οφείλει να μένει ιδιωτικό, να χωνεύεται βουβά και εν στενώ. Γιατί να βγαίνει στο φως του ψηφιακού φόρουμ; Από αυταρέσκεια, για να μαζέψει συμπάθεια και likes; «Δείτε πώς πονάω εγώ», «δείτε για πόσο λυρισμό είμαι ικανός»;

Είχα καθαρίσει, πίστευα, με αυτόν τον κάθετο διαχωρισμό: τα ιδιωτικά ιδιωτικά και τα δημόσια δημόσια. Ιδίως όταν το επίδικο είναι ο πόνος της απώλειας. Έλα, όμως, που δεν είναι πάντα έτσι απλά τα πράγματα. Έλα που κάποτε αυτές οι βεβαιότητες αποδεικνύονται ρηχές ευκολίες. Η επίκριση έχει κοντά ποδάρια.

Έχω μια αγαπημένη συγγενή εξ αίματος, κυρίως όμως συγγενή ψυχή. Έζησε τη μεγαλύτερη από τις απώλειες πριν από οκτώ χρόνια, την πιο άφατη. Απώλεια που κάνει να σταματάει ο νους. Μια καλοκαιρινή πρωτομηνιά. Κάθε πρωτομηνιά, ενενήντα έξι πρωτομηνιές τώρα, με ένα μικρό ποστ μετράει τον χρόνο. Με λίγες λέξεις, μια φωτογραφία, ένα τραγούδι. Το κοντέρ των πρωτομηνιών τρεμοφέγγει στο ψηφιακό πέλαγος, καντηλάκι σε εικονοστάσι, σαν αυτά που στέκονται βουβά στην άκρη του δρόμου. Τηρεί πιστά ένα δικό της τυπικό, με ευλάβεια θρησκευτική χωρίς θρησκεία, γνέφει στον μακρινό λατρεμένο ταξιδιώτη.

Αυτά τα ποστάκια, οι ιστορίες, τα σχόλια από κάτω, προσθέτουν ψηφίδες στο μωσαϊκό, είναι πλούτος νέος. Γιατί τον θάνατο πάψαμε να τον ζούμε, τον σπρώχνουμε στο σκοτάδι, τον αναθέτουμε, τον εκχωρούμε. Τον αρνούμαστε. Τα εικονοστάσια στο Facebook γίνονται κοιτίδες δημόσιας μνήμης και χαραμάδες να ξεχυθεί το συναίσθημα.

Έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου να θέλει να μοιραστεί απώλειες. Είτε ήταν πρόσωπο δημόσιο είτε όχι, θέλουμε κάποτε να πούμε για τα δικά μας αισθήματα και τις δικές του αρετές. Μπορεί να είναι η απώλεια ιδιωτική, αλλά η οφειλή της μνήμης γυρεύει να γίνει δημόσια. Το μοίρασμα είναι λίπασμα για τη μνήμη, μας δυναμώνει για τους μέσα αποχαιρετισμούς, τους πιο ζόρικους. Και σήμερα το μοίρασμα γίνεται και με αγνώστους, αυτή είναι η συνθήκη μας. Ο δημόσιος αποχαιρετισμός, οι λίγες λέξεις, ένα επικήδειο σημείωμα-αναφορά στον εκλιπόντα «ακούγονται» στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτή είναι πια η πλατεία και η αγορά μας, το καφενείο του χωριού, η αγρυπνία της παρηγοριάς. Αυτή είναι η γειτονιά, η κοινότητα, ο περίγυρος.

Ιδίως τώρα που η πανδημία μάς απέκλεισε από τις κηδείες, επιβλήθηκε μια παράξενη αναστολή των νεκρικών εθίμων. Αφού πρώτα ο ασθενής απομονώνεται στο νοσοκομείο χωρίς επαφή με την οικογένεια, ακολουθεί η μοναχική, χωρίς αποχαιρετισμό φυγή. Και πώς θα μετάσχει ο περίγυρος στον πόνο, στον θρήνο; Πώς θα στηρίξει τους συγγενείς; Πώς θα εκφράσει τη λύπη, τη συμπόνια;

Αυτά τα ποστάκια, οι ιστορίες, τα σχόλια από κάτω, προσθέτουν ψηφίδες στο μωσαϊκό, είναι πλούτος νέος. Γιατί τον θάνατο πάψαμε να τον ζούμε, τον σπρώχνουμε στο σκοτάδι, τον αναθέτουμε, τον εκχωρούμε. Τον αρνούμαστε. Τα εικονοστάσια στο Facebook γίνονται κοιτίδες δημόσιας μνήμης και χαραμάδες να ξεχυθεί το συναίσθημα. Μικρά ποστάκια της απώλειας προσφέρουν κάποτε ένα ωραίο παιχνίδι του χρόνου: φεύγει, ας πούμε, ο γέροντας πλήρης ημερών και αφήνει ο εγγονός να ταξιδεύει σαν καραβάκι χάρτινο στο Facebook ή στο Instagram η παλιά εικόνα του εικοσάχρονου παππού του. Με φροντισμένο μουστακάκι, μαλλί κατάμαυρο και μάτι να λάμπει, ο 90χρονος νεκρός ταξιδεύει στα σόσιαλ μίντια τσαχπίνης 20χρονος, με λουλούδι στο πέτο.

Συντίθεται μια νέα λαογραφία, ένας κύκλος θρηνητικών εθίμων την εποχή του διαδικτύου. Έχει, φυσικά, και ξινές όψεις. Κείμενα που μιλάνε μόνο για τον γράφοντα με αυτάρεσκο αυτοοικτιρμό, με τον θανόντα σκέτο φόντο. Πάντα υπήρχαν, τώρα ακόμα πιο δημόσια. Και από την άλλη, μοιάζει να χάνεται η ιδιωτικότητα της θλίψης. Αιώνες μοναχικής πρόσληψης του θανάτου γίνονται αστρική σκόνη. Όπως όλη η πληροφορία στα δίκτυα φαίνεται να μην ανήκει σε κανέναν (άρα να ανήκει σε όλους), έτσι φαίνεται να ανήκει σε όλους και το πένθος (άρα σε κανέναν). Γίνεται κι αυτό εικονικά διαδραστικό.

Tην ώρα που εξορίζουμε τον θάνατο από την κανονική μας ζωή, στο διαδίκτυο ο θάνατος κανονικοποιείται, γίνεται μπανάλ ψηφίδα στο χαοτικό παζλ, χιονόμπαλα στη χιονοθύελλα της πληροφορίας. Μπαίνει πάνω από τη σέλφι και κάτω από τη διαφήμιση, τα γενέθλια, το κατοικίδιο. Χάνει τη μοναδικότητά του ο θάνατος του οικείου προσώπου, ένας από τους πολλούς, θα προκαλέσει ελαφρά συμπάθεια ακόμα και στους αγνώστους που θα πατήσουν like.

Ας είναι. Μικρή σημασία έχουν αυτά μπροστά στο μείζον, μπροστά στο μεγάλο κενό. Είτε με ιδιωτικούς θρήνους είτε με δημόσιες εικονικές τελετές, συνεχίζουμε αμήχανοι και ανήμποροι να γνέφουμε στους νεκρούς μας από μακριά. Στον αόρατο θίασο που περνά.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Μήπως οι εχθροί της «σώζουν» την Ευρώπη (που προκαλεί πλήξη στους άλλους);

Οπτική Γωνία / Μήπως οι εχθροί της «σώζουν» την Ευρώπη (που προκαλεί πλήξη στους άλλους);

Όσο τα θέματα της Ευρώπης θεωρούνται συζητήσεις που δεν «πουλάνε» δημοσιογραφικά ή θέματα επίδειξης λαμπερών ονομάτων, τόσο η Ευρώπη θα συναρπάζει κυρίως τους εχθρούς της.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Γιατί πεθαίνουν τα πλατάνια;

Ρεπορτάζ / Γιατί πεθαίνουν τα πλατάνια στην Ελλάδα;

Μια μεγάλη οικολογική καταστροφή βρίσκεται σε εξέλιξη σε όλη τη χώρα. Πολύτιμα οικοσυστήματα πλατάνων νεκρώνονται από μια μολυσματική ασθένεια, η οποία μέχρι στιγμής αποδεικνύεται ανίκητη και έχει αποδεκατίσει χιλιάδες δέντρα. Υπάρχει λύση;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα δεν είναι πια εντελώς «ξεκρέμαστα»

Ρεπορτάζ / Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα δεν είναι πια εντελώς «ξεκρέμαστα»

Χρειάστηκαν επίμονες προσπάθειες από πολλούς ανθρώπους και φορείς, όμως το ζήτημα της φροντίδας των ασυνόδευτων παιδιών-προσφύγων, που είχε επανειλημμένως εκθέσει τη χώρα, φαίνεται ότι διευθετείται πλέον αρκετά ικανοποιητικά. Εξίσου μεγάλη σημασία έχει όμως το «μετά», καθώς μέχρι πρόσφατα, όσα παιδιά ενηλικιώνονταν, βρίσκονταν κυριολεκτικά στον «αέρα», κάτι που πλέον αλλάζει χάρη σε προγράμματα όπως αυτό του Κέντρου Κυψέλη που τρέχουν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και η IRC Hellas. Ο Κασμίρ και ο Ουσμάν, που πλέον ενηλικιώθηκαν, θέλουν να ζήσουν μόνιμα στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Τραμπ και η μαύρη μειονότητα

Οπτική Γωνία / Ο Τραμπ και η μαύρη μειονότητα

Ο Τραμπ συνεχίζει απτόητος να επιμένει ότι συκοφαντείται με στόχο την περιθωριοποίησή του, όπως συμβαίνει με τους Μαύρους Αμερικανούς. Επιμένει ότι, αντίθετα με τις «συκοφαντίες», δεν ήταν και δεν είναι καθόλου ρατσιστής.
ΑΝΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
Αριστείδης Χατζής: «Εκπαιδευτικοί μιλούν για το 1821 ως γυμνασιάρχες της δεκαετίας του 1950»

Οπτική Γωνία / «Εκπαιδευτικοί μιλούν για το 1821 σαν γυμνασιάρχες της δεκαετίας του 1950»

Το νόημα της εθνικής επετείου, τα κομβικά γεγονότα, οι πρωταγωνιστές και οι παρελάσεις. Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του ΕΚΠΑ, Αριστείδης Χατζής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; 

Μ. Καραγιάννης / Το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; 

Πόσο πιθανή είναι η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού; Οδηγείται η Ευρώπη σε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία; Και πόσο θα επηρεάσει μια πιθανή εκλογή του Τραμπ; Απαντά ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Μάνος Καραγιάννης. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οπτική Γωνία / Η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι ανατροπές που καταγράφονται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις

Οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι απαντούν στις δημοσκοπήσεις ότι θα πάνε στην κάλπη των ευρωεκλογών για να στείλουν μήνυμα στο κόμμα που ψήφισαν στις εθνικές εκλογές.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Μας πολιορκούν, αλλά ούτε το Δίπορτο θα κλείσει, ούτε το κτίριο πουλήθηκε»

Αθήνα / «Μας πολιορκούν, αλλά ούτε το Δίπορτο θα κλείσει, ούτε το κτίριο πουλήθηκε»

Ο Χρήστος Μαργαρίτης, συνιδιοκτήτης του νεοκλασικού (γωνία Θεάτρου και Σωκράτους) στο υπόγειο του οποίου στεγάζεται η θρυλική ταβέρνα, διαψεύδει τα περί πώλησής του και ξετυλίγει την ιστορία του πατρικού του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
σπιρτζης καραμανλής

Οπτική Γωνία / Τα Τέμπη, η ευθύνη των υπουργών και η υποκρισία

Άλλη μία εξεταστική επιτροπή της Βουλής ολοκληρώθηκε χωρίς να καταλήξει πουθενά, με τα κόμματα να δίνουν τη μάχη των εντυπώσεων. Η Δικαιοσύνη, όμως, συνεχίζει την έρευνα και όλα παραμένουν ανοιχτά.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μετς: Μια τριπλή ζημιά στον αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό πλούτο από τον δήμο Αθηναίων

Ρεπορτάζ / Μετς: Μια τριπλή ζημιά στον αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό πλούτο από τον δήμο Αθηναίων

Ο Δήμος ετοιμάζεται να κατεδαφίσει μια από τις παλαιότερες κατοικίες της Αθήνας, υπονομεύοντας την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της Αγροτέρας Αρτέμιδος.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ποιος φοβάται τη Μαρίνα Σάττι;/ Ζάρι: Μια πικρή «ερωτική εξομολόγηση»/

Οπτική Γωνία / Ποιος φοβάται τη Μαρίνα Σάττι;

Καρυάτιδες, συρτάκι, χωριάτικη και τζατζίκι, meraki, παντιλίκια στον Λυκαβηττό. Το «Ζάρι» μοιάζει με μια πικρή ερωτική εξομολόγηση, με αρκετή διάθεση αυτοσαρκασμού. Αντέχουμε να δούμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη;
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ