Καντηλάκι στο Facebook

Καντηλάκι στο Facebook Facebook Twitter
Tην ώρα που εξορίζουμε τον θάνατο από την κανονική μας ζωή, στο διαδίκτυο ο θάνατος κανονικοποιείται, γίνεται μπανάλ ψηφίδα στο χαοτικό παζλ, χιονόμπαλα στη χιονοθύελλα της πληροφορίας.
0



ΚAΠΟΤΕ ΜΕ ΞΕΝΙΖΑΝ
 οι δημόσιες αναρτήσεις για ιδιωτικές απώλειες. Απορούσα, ύψωνα το φρύδι ή το δάχτυλο της επίκρισης. Έλεγα, το ιδιωτικό πένθος οφείλει να μένει ιδιωτικό, να χωνεύεται βουβά και εν στενώ. Γιατί να βγαίνει στο φως του ψηφιακού φόρουμ; Από αυταρέσκεια, για να μαζέψει συμπάθεια και likes; «Δείτε πώς πονάω εγώ», «δείτε για πόσο λυρισμό είμαι ικανός»;

Είχα καθαρίσει, πίστευα, με αυτόν τον κάθετο διαχωρισμό: τα ιδιωτικά ιδιωτικά και τα δημόσια δημόσια. Ιδίως όταν το επίδικο είναι ο πόνος της απώλειας. Έλα, όμως, που δεν είναι πάντα έτσι απλά τα πράγματα. Έλα που κάποτε αυτές οι βεβαιότητες αποδεικνύονται ρηχές ευκολίες. Η επίκριση έχει κοντά ποδάρια.

Έχω μια αγαπημένη συγγενή εξ αίματος, κυρίως όμως συγγενή ψυχή. Έζησε τη μεγαλύτερη από τις απώλειες πριν από οκτώ χρόνια, την πιο άφατη. Απώλεια που κάνει να σταματάει ο νους. Μια καλοκαιρινή πρωτομηνιά. Κάθε πρωτομηνιά, ενενήντα έξι πρωτομηνιές τώρα, με ένα μικρό ποστ μετράει τον χρόνο. Με λίγες λέξεις, μια φωτογραφία, ένα τραγούδι. Το κοντέρ των πρωτομηνιών τρεμοφέγγει στο ψηφιακό πέλαγος, καντηλάκι σε εικονοστάσι, σαν αυτά που στέκονται βουβά στην άκρη του δρόμου. Τηρεί πιστά ένα δικό της τυπικό, με ευλάβεια θρησκευτική χωρίς θρησκεία, γνέφει στον μακρινό λατρεμένο ταξιδιώτη.

Αυτά τα ποστάκια, οι ιστορίες, τα σχόλια από κάτω, προσθέτουν ψηφίδες στο μωσαϊκό, είναι πλούτος νέος. Γιατί τον θάνατο πάψαμε να τον ζούμε, τον σπρώχνουμε στο σκοτάδι, τον αναθέτουμε, τον εκχωρούμε. Τον αρνούμαστε. Τα εικονοστάσια στο Facebook γίνονται κοιτίδες δημόσιας μνήμης και χαραμάδες να ξεχυθεί το συναίσθημα.

Έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου να θέλει να μοιραστεί απώλειες. Είτε ήταν πρόσωπο δημόσιο είτε όχι, θέλουμε κάποτε να πούμε για τα δικά μας αισθήματα και τις δικές του αρετές. Μπορεί να είναι η απώλεια ιδιωτική, αλλά η οφειλή της μνήμης γυρεύει να γίνει δημόσια. Το μοίρασμα είναι λίπασμα για τη μνήμη, μας δυναμώνει για τους μέσα αποχαιρετισμούς, τους πιο ζόρικους. Και σήμερα το μοίρασμα γίνεται και με αγνώστους, αυτή είναι η συνθήκη μας. Ο δημόσιος αποχαιρετισμός, οι λίγες λέξεις, ένα επικήδειο σημείωμα-αναφορά στον εκλιπόντα «ακούγονται» στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτή είναι πια η πλατεία και η αγορά μας, το καφενείο του χωριού, η αγρυπνία της παρηγοριάς. Αυτή είναι η γειτονιά, η κοινότητα, ο περίγυρος.

Ιδίως τώρα που η πανδημία μάς απέκλεισε από τις κηδείες, επιβλήθηκε μια παράξενη αναστολή των νεκρικών εθίμων. Αφού πρώτα ο ασθενής απομονώνεται στο νοσοκομείο χωρίς επαφή με την οικογένεια, ακολουθεί η μοναχική, χωρίς αποχαιρετισμό φυγή. Και πώς θα μετάσχει ο περίγυρος στον πόνο, στον θρήνο; Πώς θα στηρίξει τους συγγενείς; Πώς θα εκφράσει τη λύπη, τη συμπόνια;

Αυτά τα ποστάκια, οι ιστορίες, τα σχόλια από κάτω, προσθέτουν ψηφίδες στο μωσαϊκό, είναι πλούτος νέος. Γιατί τον θάνατο πάψαμε να τον ζούμε, τον σπρώχνουμε στο σκοτάδι, τον αναθέτουμε, τον εκχωρούμε. Τον αρνούμαστε. Τα εικονοστάσια στο Facebook γίνονται κοιτίδες δημόσιας μνήμης και χαραμάδες να ξεχυθεί το συναίσθημα. Μικρά ποστάκια της απώλειας προσφέρουν κάποτε ένα ωραίο παιχνίδι του χρόνου: φεύγει, ας πούμε, ο γέροντας πλήρης ημερών και αφήνει ο εγγονός να ταξιδεύει σαν καραβάκι χάρτινο στο Facebook ή στο Instagram η παλιά εικόνα του εικοσάχρονου παππού του. Με φροντισμένο μουστακάκι, μαλλί κατάμαυρο και μάτι να λάμπει, ο 90χρονος νεκρός ταξιδεύει στα σόσιαλ μίντια τσαχπίνης 20χρονος, με λουλούδι στο πέτο.

Συντίθεται μια νέα λαογραφία, ένας κύκλος θρηνητικών εθίμων την εποχή του διαδικτύου. Έχει, φυσικά, και ξινές όψεις. Κείμενα που μιλάνε μόνο για τον γράφοντα με αυτάρεσκο αυτοοικτιρμό, με τον θανόντα σκέτο φόντο. Πάντα υπήρχαν, τώρα ακόμα πιο δημόσια. Και από την άλλη, μοιάζει να χάνεται η ιδιωτικότητα της θλίψης. Αιώνες μοναχικής πρόσληψης του θανάτου γίνονται αστρική σκόνη. Όπως όλη η πληροφορία στα δίκτυα φαίνεται να μην ανήκει σε κανέναν (άρα να ανήκει σε όλους), έτσι φαίνεται να ανήκει σε όλους και το πένθος (άρα σε κανέναν). Γίνεται κι αυτό εικονικά διαδραστικό.

Tην ώρα που εξορίζουμε τον θάνατο από την κανονική μας ζωή, στο διαδίκτυο ο θάνατος κανονικοποιείται, γίνεται μπανάλ ψηφίδα στο χαοτικό παζλ, χιονόμπαλα στη χιονοθύελλα της πληροφορίας. Μπαίνει πάνω από τη σέλφι και κάτω από τη διαφήμιση, τα γενέθλια, το κατοικίδιο. Χάνει τη μοναδικότητά του ο θάνατος του οικείου προσώπου, ένας από τους πολλούς, θα προκαλέσει ελαφρά συμπάθεια ακόμα και στους αγνώστους που θα πατήσουν like.

Ας είναι. Μικρή σημασία έχουν αυτά μπροστά στο μείζον, μπροστά στο μεγάλο κενό. Είτε με ιδιωτικούς θρήνους είτε με δημόσιες εικονικές τελετές, συνεχίζουμε αμήχανοι και ανήμποροι να γνέφουμε στους νεκρούς μας από μακριά. Στον αόρατο θίασο που περνά.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ