Πώς (δεν) έγραψα για τον θάνατο του φίλου μου

Πώς (δεν) έγραψα για τον θάνατο του φίλου μου Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Υann Le Beq
0



ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πέθανε ένας πολύ καλός μου φίλος. Ξέρω πως όλοι περιγράφουν αυτούς που φεύγουν σαν κάτι ξεχωριστό, αλλά ο φίλος μου ήταν υπέροχος. Ήταν πολύ νέος και φοβερά λαμπερός, όμορφος και γεμάτος ζωή. Ο θάνατός του μου ήταν αβάσταχτος. Οι μέρες πριν φύγει ήταν θολές, σαν ένας πηχτός, συννεφιασμένος εφιάλτης. Θυμάμαι τη φθαρμένη μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στη ΜΕΘ, τα φιστικί σοβατεπί, το μωσαϊκό της αίθουσας αναμονής. Είχα περάσει υπερβολικά πολύ χρόνο παρατηρώντας το πάτωμα.

Εκείνες τις ημέρες μου είχαν ζητήσει να γράψω ένα δοκιμαστικό κείμενο για το site ενός οργανισμού που παρήγε «περιεχόμενο». Τα κείμενα λειτουργούσαν με search engine optimization, δηλαδή υπήρχαν όροι-κλειδιά που έπρεπε να μπουν στο κείμενο για να τα ανακαλύπτει γρηγορότερα η Google. To κείμενο έπρεπε να αποτελείται από πέντε παραγράφους με ξεκάθαρο call to action. «Θα πρέπει να αναφέρετε συγκεκριμένα τοπωνύμια» μου είχε πει η κυρία στο τηλέφωνο. Ήταν ο πέμπτος κατά σειρά χρόνος κρίσης, μέτραγα και το τελευταίο ευρώ για να πάω στο σούπερ-μάρκετ.

Ξαφνικά, υπήρχε παντού πάρα πολύ συναίσθημα. Όλοι ένιωθαν βαθιά και πολύ. Μελό κατεβατά μιλούσαν με συγκίνηση για μια κρέμα ενυδάτωσης. Συντάκτες στέκονταν με δάκρυα στα μάτια πάνω από ένα κουτί με φρυγανιές.

Έγραψα:

Τίτλος: Kαρδίτσα,

Yπότιτλος: Τόπος της φύσης και της παράδοσης

Lead in: Ο προορισμός στην καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας που συνδυάζει την παράδοση με τις ομορφιές της ελληνικής φύσης

«Κοντινοί προορισμοί: Γραφικά χωριουδάκια και μια … άγνωστη λουτρόπολη»

Call to action: Ταξιδέψτε στην Καρδίτσα, ένα τόπο χαλάρωσης και ηρεμίας

Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα νιώθουν οι άνθρωποι που γράφουν τεχνικά εγχειρίδια για αφυγραντήρες. Ήταν σαν να έχω βάλει τις λέξεις σε μπλέντερ για να φτιάξω πουρέ. Tα κείμενα στο site δεν διαβάζονταν, έμοιαζαν με κάτι που θα έγραφε ρομπότ. Ήταν η εποχή που όλοι παπαγάλιζαν ατάκες όπως «content is king» και «native is the future». Δεν ήμασταν πια γραφιάδες αλλά «παραγωγοί περιεχομένου». Τα κείμενα έπρεπε να γίνουν αλγοριθμικοί γρίφοι, φόρμουλες φτιαγμένες για την επιτυχία στα social, οι διαφημίσεις έπρεπε να θυμίζουν κανονικά κείμενα και να προσαρμόζονται στο ψηφιακό περιβάλλον.

Ξαφνικά, υπήρχε παντού πάρα πολύ συναίσθημα. Όλοι ένιωθαν βαθιά και πολύ. Μελό κατεβατά μιλούσαν με συγκίνηση για μια κρέμα ενυδάτωσης. Συντάκτες στέκονταν με δάκρυα στα μάτια πάνω από ένα κουτί με φρυγανιές. «Αφού κάνουν διαφήμιση, μπορούν απλώς να το πούνε “κάνω διαφήμιση”. Γιατί το λένε “δημοσιογραφία” αυτό το πράγμα;» γκρίνιαζε ο φίλος μου ο Πέτρος, αγαπημένη ασχολία του οποίου ήταν να τυραννάει φιλόδοξους interns σε γραφεία δημοσίων σχέσεων.

Η κηδεία του φίλου μου έγινε τέλος Μαΐου, αλλά έκανε φριχτή ζέστη. Φορούσα ένα ζέρσεϊ φόρεμα της μητέρας μου και ο ιδρώτας έτρεχε στην πλάτη μου την ώρα που έκλαιγα έξω από την εκκλησία χωρίς λυγμούς, σαστισμένη, σαν να είχα μόλις φάει το μεγαλύτερο χαστούκι του κόσμου.

Τότε συνέβη κάτι παράξενο: άνθρωποι που είχαν δει τον φίλο μου μία φορά έγραψαν κείμενα που έλεγαν πράγματα όπως «Κλαίω από χτες το βράδυ, ήταν πολύτιμος φίλος» και «Δεν τον είχα γνωρίσει, αλλά του είχα δείξει κάποιες φωτογραφίες μου από τη Λατινική Αμερική. Είχε αναγνωρίσει το μοναδικό ταλέντο μου και μου είχε προτείνει να διοργανώσω μια έκθεση». Τότε είχα θυμώσει πολύ, αλλά δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί.

Τώρα, που έχουν περάσει χρόνια, πιστεύω πως ο θάνατός του δεν ήταν παρά η συγκίνηση της εβδομάδας τους στο Facebook, κάτι σαν το native advertising της ευαισθησίας τους. Ήταν σαν ο κόσμος να είχε γεμίσει με «κάλπηδες», σαν αυτούς που περιέγραφε ο Χόλντεν στον Φύλακα στη Σίκαλη ‒ η προσποίηση στο συναίσθημα είχε γίνει πια δεύτερη φύση τους.

Την επόμενη εβδομάδα μπορεί να έγραφαν μια λυπητερή ιστορία για κάποιο κουταβάκι που είχε παγιδευτεί στις λάσπες μιας νεροποντής («Ένα ασπρόμαυρο μουσουδάκι που πάλευε να επιπλεύσει σε μια θάλασσα λάσπης») ή για κάποια ηρωική τους παρέμβαση σε έναν καβγά στο λεωφορείο μεταξύ κάποιου πρόσφυγα και ενός ρατσιστή («Γιατί, πάνω απ’ όλα, είμαστε καρδιές που χτυπάνε, είμαστε η αλληλεγγύη μας, είμαστε οι ενωμένες μας γροθιές»).

Γράφουμε για να καταλάβουμε τον κόσμο, γράφουμε για να νιώσουμε πως τον ελέγχουμε. Δεν έγραψα ποτέ για τον θάνατο του φίλου μου.

Το Facebook με βομβαρδίζει στο on this day με ανάκατες αναμνήσεις από τη ζωή μας μαζί: φωτογραφίες από την παραλία του Λαυρίου, βραδιές σε μπαρ που δεν υπάρχουν πια, inside jokes για συναυλίες («Ο Pat Metheny δεν είναι μάρκα σαπουνιού, Δέσποινα Τριβόλη»). Στην αρχή με πονούσαν αυτές οι υπενθυμίσεις. Μετά άρχισα να σκέφτομαι τις αναμνήσεις αυτές ως Κinder έκπληξη από το παρελθόν, απρόσμενα ψηφιακά δώρα της ζωής μας μαζί.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ