Εις μνήμην του προσφιλούς μας «ποντικιού»

Εις μνήμην του προσφιλού μας «ποντικιού» Facebook Twitter
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το mouse, αλλά όχι ως αυτονόητη διαδικασία. Οι ένδοξες μέρες του ανήκουν στο παρελθόν.
0

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, πολύ πριν τα smartphones ή ακόμη και οι φορητοί υπολογιστές κατακλύσουν το σύμπαν, το ποντίκι του υπολογιστή ήταν κάτι καινούργιο και συναρπαστικό.

Ο Macintosh του 1984 δεν ήταν το πρώτο μηχάνημα που διέθετε ποντίκι, αλλά ήταν το πρώτο που διέδωσε αυτό το εργαλείο στους απλούς ανθρώπους. Η σωστή χρήση του ποντικιού δεν ήταν αυτονόητη. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονταν να κινούνται και να κάνουν κλικ ταυτόχρονα, και το «διπλό κλικ» ήταν μια δεξιότητα που έπρεπε να μάθει κανείς.

Παρόλα αυτά, ο καθένας μπορούσε να το μετακινήσει πάνω σε ένα τραπέζι και να δει τα αποτελέσματα στην οθόνη: Ένας μικρός δρομέας κινούνταν μαζί μας. «Το τοξάκι που δείχνει είναι μια μεταφορά που όλοι γνωρίζουμε», είχε δηλώσει ο Steve Jobs το 1985 στο Playboy. Το ποντίκι ήταν κεντρικό στοιχείο για το μέλλον του υπολογιστή, το οποίο δεν ήταν ακόμη εξασφαλισμένο εκείνη την εποχή.

Αλλά η «εποχή του ποντικιού» που ακολούθησε δεν κράτησε πολύ. Μέχρι τη δεκαετία του 2010, η συσκευή βρισκόταν σαφώς σε απότομη πτώση. Φυσικά, δεν εξαφανίστηκε ποτέ – ένας γίγαντας των αξεσουάρ υπολογιστών όπως η Logitech εξακολουθεί να κερδίζει περίπου 750 εκατομμύρια δολάρια σε ετήσιες πωλήσεις «συσκευών επισήμανσης».

Αλλά το ποντίκι έχει υποχωρήσει πλέον στη σκιά. Οι βασικές λειτουργίες που κάποτε εκτελούσε οδεύουν προς εξαφάνιση. Χειρίζεστε ένα smartphone με το δάχτυλό σας. Ο υπολογιστής σας είναι πιθανότατα ένας φορητός υπολογιστής με trackpad. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το mouse, αλλά όχι ως αυτονόητη διαδικασία. Οι ένδοξες μέρες του ανήκουν στο παρελθόν.

Το ποντίκι είχε πάντα περισσότερο νόημα όταν αντιμετωπίζαμε την «επιφάνεια εργασίας» του υπολογιστή ως ακριβώς αυτό: έναν διακριτό, ορθογώνιο χώρο. Το mouse pad ήταν ένα υποκατάστατο της οθόνης και μοιραζόταν τα όριά της.

Στη δεκαετία του 1980, τα Mac ήταν σπάνια και οι πιο δημοφιλείς υπολογιστές της Apple, η σειρά Apple II, δεν χρησιμοποιούσαν ποντίκι. Η Microsoft διέθετε το δικό της ποντίκι από το 1983, αλλά παρέμενε προαιρετικό αξεσουάρ ακόμη και στην εποχή των πρώτων Windows.

Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, το ποντίκι θα περνούσε στο mainstream. Τα Windows είχαν υιοθετηθεί ευρέως. Ο Παγκόσμιος Ιστός εξαπλωνόταν και το ποντίκι θα αποτελούσε το εργαλείο για το σερφάρισμα στους συνδέσμους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αγόραζαν και χρησιμοποιούσαν υπολογιστές για όλο και περισσότερα πράγματα – εργασία, ψυχαγωγία, παιχνίδια, ψώνια, κρατήσεις για ταξίδια, πληρωμή λογαριασμών. Ο μικροσκοπικός κινητήρας αυτής της επανάστασης ήταν το ποντίκι.

Αλλά το ποντίκι είχε πάντα περισσότερο νόημα όταν αντιμετωπίζαμε την «επιφάνεια εργασίας» του υπολογιστή ως ακριβώς αυτό: έναν διακριτό, ορθογώνιο χώρο. Το mouse pad ήταν ένα υποκατάστατο της οθόνης και μοιραζόταν τα όριά της. Οι desktop υπολογιστές θα επέμεναν, αλλά πλέον η οθόνη γινόταν αντιληπτή ως μια μικροσκοπική πύλη σε έναν ευρύτερο κόσμο. Ένα ποντίκι ήταν πολύ ευαίσθητο για να ευδοκιμήσει μέσα σε μια τέτοια απεραντοσύνη.

Οι υπολογιστές εξαπλώθηκαν πέρα από τα όρια του γραφείου. Στο καφέ, στο τρένο, στο κρεβάτι, στο σαλόνι, στο Uber: ξαφνικά η συνδεσιμότητα ήταν παντού. Εκεί που κάποτε το ποντίκι υποδήλωνε συγκεκριμένη εργασία και ανάγκη για πλήρη ενασχόληση με τους υπολογιστές, η σημασία του σύντομα αντιστράφηκε. Μια επιφάνεια εργασίας με ένα ποντίκι σηματοδοτούσε πλέον εργασία χαμηλότερου κύρους.

Ένα ποντίκι μπορούσε κάποτε να μας κάνει να νιώθουμε σαν να ταξιδεύουμε μέσα στα κυκλώματα. Αλλά αυτός ο τρόπος σύνδεσης με τους υπολογιστές έχει εκλείψει. Η οθόνη είναι απλώς ένα παράθυρο πλέον, κι εμείς είμαστε απ’ έξω και χτυπάμε το τζάμι.

Με στοιχεία από The Atlantic

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ