Το δίκιο του «κυρ-Παντελή»

Το δίκιο του «κυρ-Παντελή» Facebook Twitter
Τον ρόλο των ταγών και των οργανικών διανοουμένων σήμερα τον έχουν αναλάβει αυτόκλητα διάφοροι νάρκισσοι των σόσιαλ μίντια
0



ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ
 που η χώρα βρίσκεται σε «επαναστατικό» οίστρο, ο «κυρ-Παντελής» του γνωστού τραγουδιού του Πάνου Τζαβέλλα έχει την τιμητική του. Οι «εξεγερμένοι» τον οικτίρουν που δεν μπαίνει στη φωτιά μαζί τους, αλλά σέρνεται σαν «σκουλήκι άχρηστο πάνω στη γη». Αποδίδουν την αποτυχία της εξέγερσης στον κυρ-Παντελή, τον «άβουλο φασουλή, άδειο πετσί, χωρίς πνοή», που «σκέβρωσε και σάπισε στο μαγαζί του», αντί να κυνηγήσει το όνειρο και τους μεγάλους αγώνες, αφήνοντας μια «κληρονομιά στη νέα γενιά». 


Η αντίληψη αυτή έχει συγκεκριμένη ιδεολογική προέλευση. Απ’ όσους κάποτε έγραψαν ότι «ο ρόλος μας είναι να δώσουμε στην ανθρωπότητα τη συνείδηση ότι πρέπει να απελευθερωθεί από την καταπίεση. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει». Απ’ όσους θεωρούν ότι οι «μικροαστοί» είναι ανίκανοι να ταυτιστούν με τα επαναστατικά προτάγματα, εξού και τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνουν οι ταγοί της λαϊκής τάξης και οι «οργανικοί διανοούμενοι». Αυτοί δηλαδή που εκφράζουν την συλλογική συνείδηση εκείνων που δεν την έχουν. 


Τον ρόλο των ταγών και των οργανικών διανοουμένων σήμερα τον έχουν αναλάβει αυτόκλητα διάφοροι νάρκισσοι των σόσιαλ μίντια, ενώ ως «κυρ-Παντελής» σκιαγραφείται αφοριστικά ο συντηρητικός μικροαστός που προβαίνει στην αποκοτιά να είναι απασχολημένος με την ατομική ή οικογενειακή του επιβίωση και πρόοδο, αντί να συντάσσεται στον μεγάλο αγώνα για την «κοινωνική ανατροπή». Μια ανατροπή που επιχειρείται «για το καλό του», αλλά αυτός δεν είναι άξιος να το καταλάβει ούτε και να σωθεί, επειδή είναι αλλοτριωμένος και δειλός, άχθος αρούρης. 

Η πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι οι «εξεγερμένοι» κέρδιζαν τα πρωτοσέλιδα, αλλά η «σιωπηλή πλειοψηφία» κέρδιζε τις εκλογές. Γιατί για να γίνει ένα κόμμα πλειοψηφικό σε μια χώρα μικροαστών, όπως η Ελλάδα, έχει ανάγκη τους «κυρ-Παντελήδες». Και για να τους κερδίσει, πρέπει να τους αντιμετωπίσει ισότιμα, όχι περιφρονητικά. 


Χειρότεροι όλων για τους ταγούς είναι οι «κυρ-Παντελήδες» που θέλουν «νόμο και τάξη». Ακόμα και αν αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι λάτρεις του αυταρχισμού αλλά επειδή πιστεύουν ότι ο νόμος και η τάξη, εντέλει, είναι η ασπίδα του πιο αδύναμου. Επειδή απλώς θέλουν κοινωνική ηρεμία, σταθερότητα, ασφάλεια, προστασία της ζωής, της τιμής και της περιουσίας του οποιουδήποτε. Και επειδή σε συνθήκες δημοκρατίας νιώθουν αποστροφή για την ακραία ένταση και τις συγκρούσεις χωρίς όριο. 

Είναι πραγματικά ειρωνικό το ότι όλη αυτή η βαθιά αλαζονική, ναρκισσιστική και εντέλει αξιοθρήνητα πατερναλιστική προσέγγιση περί «κυρ-Παντελήδων» προέρχεται από πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλολαϊκές. Είναι δε και απίστευτα αφελής. Πρώτον, γιατί η πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι οι «εξεγερμένοι» κέρδιζαν τα πρωτοσέλιδα, αλλά η «σιωπηλή πλειοψηφία» κέρδιζε τις εκλογές. Και δεύτερον, γιατί για να γίνει ένα κόμμα πλειοψηφικό σε μια χώρα μικροαστών, όπως η Ελλάδα, έχει ανάγκη τους «κυρ-Παντελήδες». Και για να τους κερδίσει, πρέπει να τους αντιμετωπίσει ισότιμα, όχι περιφρονητικά. 

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι «οργανικοί διανοούμενοι» όταν αναφέρονται σε «κυρ-Παντελήδες». Αν εννοούν κάποιες καρικατούρες, κάτι σαν τους «θυρωρούς της χούντας», ας τους ενημερώσει κάποιος ότι είναι πλέον ελάχιστοι, δεν αξίζει να τους αφιερώνουν τραγούδια. Αν εννοούν γενικώς τους ηλικιωμένους μικροαστούς, που θέλουν κοινωνική ηρεμία και νιώθουν αποστροφή ή και φόβο μπροστά σε εκδηλώσεις βίας, καιρός να αλλάξουν ρεπερτόριο. Γιατί δεν υπάρχει καμία ντροπή σε αυτό. Δικαίωμα είναι. Όπως δεν υπάρχει και καμία ντροπή στο να είσαι «κυρ-Παντελής». 

Οι «κυρ-Παντελήδες» είναι κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου. Είναι οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Τα παιδιά που πολέμησαν όπου η πατρίδα τούς χρειάστηκε. Αυτοί που κατέβηκαν από τα χωριά τους μετά τον πόλεμο και τον Εμφύλιο και ήρθαν στις πόλεις για να γίνουν τα αγόρια μαστοράτζες και τα κορίτσια υπηρέτριες στα σπίτια των αστών. Με τον δικό τους ιδρώτα μια χώρα που στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ήταν σωρός ερειπίων στάθηκε ξανά στα πόδια της. Αυτοί σπούδασαν τα παιδιά τους και πάλεψαν για να τους προσφέρουν μια ζωή καλύτερη από τη δική τους. Αυτοί μετανάστευσαν. Αυτοί έχτισαν σπίτια για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, όχι πάντα καλόγουστα, αλλά με κόπους μιας ζωής. Με τον δικό τους μόχθο η Ελλάδα προχώρησε και έγινε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. 


Οι κυρ-Παντελήδες δεν ήξεραν τον Αλτουσέρ, τον Γκράμσι, τη Σχολή της Φρανκφούρτης, ούτε και τον Λοκ, τον Πόπερ, τον Χάγιεκ. Ήταν απασχολημένοι με την επιβίωσή τους και την προκοπή της οικογένειάς τους. Με τις απλές χαρές τους στα γήπεδα, στα καφενεία, στα πανηγύρια, στη λαϊκή απογευματινή. 


Δεν έζησαν για τη μεγάλη ιδέα, αλλά πάλεψαν και παλεύουν για το δικό τους όνειρο. Που μπορεί για κάποιους να είναι μικρό και μίζερο, αλλά για εκείνους είναι ο καρπός του δικού τους, καθημερινού αγώνα. Και αξίζει κάθε σεβασμό.


ΥΓ.: Τον Δεκέμβριο του 2008 ένας εγκληματίας αστυνομικός, σκοτώνοντας ένα 15χρονο παιδί, βύθισε τη χώρα στο χάος και οδήγησε μια γενιά στη βίαιη ριζοσπαστικοποίηση. Το περασμένο καλοκαίρι ένας άλλος αστυνομικός στις ΗΠΑ έγινε η αφορμή για ασύλληπτες καταστροφές και δεκάδες νεκρούς. Με τις πληγές μιας ταραγμένης δεκαετίας να μην έχουν ακόμα επουλωθεί πλήρως, με τα νεύρα όλων στα όριά τους, λόγω της πολύμηνης κόπωσης από την πανδημία, η έλλειψη μέτρου και επαγγελματισμού από τον οποιονδήποτε είναι ασυγχώρητη. Οι πολιτικάντηδες που το μόνο που ξέρουν είναι να υποδαυλίζουν την ένταση και να επενδύουν στο χάος θα βρουν τοίχο. Η πλειοψηφία επιθυμεί κοινωνική ηρεμία και ασφάλεια και τους αποστρέφεται. Αρκεί εκείνοι που θέλουν να την εκφράσουν να μείνουν μέρος της λύσης και να μη γίνουν μέρος του προβλήματος. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ