«ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΜΕ εβραϊκή υπερηφάνεια και ισραηλινό σθένος… Το Ισραήλ πάνω απ' όλα», έγραψε με εθνικοσοσιαλιστικό ρίγος –παρότι ως συγγραφέας και ιστορικός του Ολοκαυτώματος που δηλώνει ότι είναι θα έπρεπε λογικά να προσέχει τη ρητορική του– ο Αριέλ Λεκαδίτης αμέσως μετά (και παρά) την ανακοίνωση του εκδοτικού οίκου Αρμός ότι διακόπτει τη συνεργασία μαζί του εξαιτίας «των χυδαίων αναρτήσεων του».
Ο συγγραφέας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο προχθές με τον σάλο που προκλήθηκε από ανάρτησή του στο πρώην Twitter, όπου είχε ανεβάσει μια φωτογραφία ενός δρόμου με βομβαρδισμένα κτίρια και ερείπια στη Γάζα, την οποία συνόδευε με τη λεζάντα: «Δες εδώ! Η ΓΑΖΑ ΟΙΚΟΠΕΔΟ!!! ΧΥΝΩΩΩ...» (ναι, έτσι ακριβώς). Κάτι αντίστοιχο, αλλά σε πολύ πιο χαμερπές επίπεδο, με το «Viva la muerte!» που φώναζαν οι φαλαγγίτες του Φράνκο (φταίνε μετά εκείνοι που καταλογίζουν φασιστικού τύπου συμπεριφορά στην κυβέρνηση του Ισραήλ και στους ένθερμους υποστηρικτές της;).
Αργότερα την κατέβασε την «επίμαχη» ανάρτηση, αλλά φυσικά έχει παραμείνει παντού στο διαδίκτυο και θα βρίσκεται για πάντα στο ψηφιακό μαυσωλείο ως (άλλο ένα) μνημείο εξέχουσας μισαλλοδοξίας, κοινωνιοπάθειας και σκατοψυχιάς.
Δημοσίως δεν θα μπορούσαν να υπερασπιστούν μια τέτοια ανάρτηση, όπως δημοσίως δεν θα παραδεχτούν ποτέ ότι θεωρούν κάτι λιγότερο από ανθρώπους και ενεργούς ή δυνάμει τρομοκράτες και «εχθρούς του πολιτισμού μας» και σε κάθε περίπτωση αναλώσιμους όλους τους κατοίκους της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και του Λιβάνου και όχι μόνο τους «κακούς» της Χαμάς και της Χεζμπολά.
Ο κ. Λεκαδίτης, όπως διαβάζουμε, εκτός από συγγραφέας, είναι και εκπρόσωπος του (κυβερνώντος στο Ισραήλ) κόμματος Λικούντ στην Ελλάδα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, οι αναρτήσεις του όμως αντί να εξυπηρετούν, μάλλον υπονομεύουν αυτό που με τόσο χουλιγκανικό πάθος υπερασπίζεται: το δικαίωμα δηλαδή του Ισραήλ να ισοπεδώσει τα πάντα μέχρι να μη μείνει ούτε ρουθούνι, κι όποιος έχει αντίθετη άποψη είναι αντισημίτης, ενδεχομένως και αρνητής του Ολοκαυτώματος.
Αυτή είναι η αιτία μάλλον (η «ακρότητα» της φρασεολογίας του δηλαδή και όχι η ουσία αυτών που πρεσβεύει) που ελάχιστοι απ’ όσους μοιράζονται τις θέσεις του στον εγχώριο δημόσιο «διάλογο» έσπευσαν να τον στηρίξουν μετά την αποπομπή του από τον εκδοτικό του οίκο.
Υπήρξαν και τέτοιοι πάντως, οι οποίοι βρήκαν αφορμή να κάνουν λόγο για «λογοκρισία», «δύο μέτρα και δύο σταθμά» κ.λπ. Οι περισσότεροι όμως, σιωπή. Επισήμως τουλάχιστον. Δημοσίως δεν θα μπορούσαν να υπερασπιστούν μια τέτοια ανάρτηση, όπως δημοσίως δεν θα παραδεχτούν ποτέ –ίσως ούτε και κατ’ ιδίαν, ίσως ούτε και στον εαυτό τους ακόμα– ότι θεωρούν κάτι λιγότερο από ανθρώπους και ενεργούς ή δυνάμει τρομοκράτες και «εχθρούς του πολιτισμού μας» (έχει πλάκα να είσαι Νεοέλληνας και να λες τέτοια πράγματα) και σε κάθε περίπτωση αναλώσιμους όλους τους κατοίκους της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και του Λιβάνου και όχι μόνο τους «κακούς» της Χαμάς και της Χεζμπολά.
Να μην ξεχάσουμε τέλος και τους πατριώτες του γλυκού νερού και του γεωπολιτικού καιροσκοπισμού που σκίζουν τα ρούχα τους υπέρ του Ισραήλ ως εχθρού του εχθρού μας (της Τουρκίας).
Στο μεταξύ, ο Λίβανος βομβαρδίζεται ανηλεώς και η Γάζα πεθαίνει, ενώ οι δραματικές εκκλήσεις για ανθρωπιστική βοήθεια φτάνουν μόνο ως μακρινοί και μάλλον ενοχλητικοί απόηχοι στα αυτιά του «πολιτισμένου» κόσμου, που έχει ήδη μπει στον ρυθμό των επικείμενων προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, και σκέφτεται κανείς μήπως τελικά ένας πλανητάρχης σαν τον Τραμπ είναι το λιγότερο που μας αξίζει.
