ΠΑΡΟΤΙ ΤΟ "YOU", η σειρά που ολοκλήρωσε –μάλλον άδοξα– την διαδρομή της με τον πέμπτο και τελευταίο κύκλο της που ανέβηκε στο Netflix πριν από λίγο καιρό, είχε να κάνει με τις αιμοσταγείς περιπλανήσεις ενός τελειωτικά νάρκισσου, νοσηρά ρομαντικού, ψυχοπαθή μισογύνη και κατά συρροή δολοφόνου, στην πραγματικότητα ήταν μια όαση ξύπνιας και ελαφράς ψυχαγωγίας στο όλο και πιο σοβαροφανές τοπίο της τηλεοπτικής μυθοπλασίας.
Παρά το θέμα της και τις φιλοσοφικές, υπαρξιακές, ερωτικές και κοινωνιολογικές ανησυχίες (και ψευδαισθήσεις) του γοητευτικού αλλά εντελώς για τα σίδερα, όπου αναπόφευκτα κατέληξε, ήρωα της –όπως εξαρχής γνώριζε πολύ καλά ο θεατής που μόνο αυτός άκουγε κάθε τόσο τους ξέχειλους από ιδεαλιστικό παροξυσμό και σύμπλεγμα σωτήρα (των γυναικών) εσωτερικούς μονολόγους του– η σειρά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν δράμα με Δ κεφαλαίο. Ήταν οτιδήποτε άλλο σχεδόν. Σύγχρονη σάτιρα ηθών (από τη «φιλολογική» σκηνή του Μανχάταν μέχρι το Λος Άντζελες της high end ευεξίας και τις εξοχικές επαύλεις της αγγλικής αριστοκρατίας), μαύρη κομεντί, θρίλερ δωματίου, σαρδόνια παρωδία του μύθου του μοναχικού, ρομαντικού ήρωα.
Το τέλος του «You» ήταν εντελώς απογοητευτικό έως και προσβλητικό για τη νοημοσύνη όσων είχαν αποφασίσει να μείνουν μαζί του επειδή ήταν καλή παρέα και παρά την κόπωση από τις ατέλειωτες ανατροπές, ακροβασίες και ελεύθερες πτώσεις της εξωφρενικής συχνά πλοκής.
Ο Τζο, ο κεντρικός χαρακτήρας, δεν ήταν καν αντιήρωας. Ήταν η «campy» ενσάρκωση όλων των μοιραίων παρεξηγήσεων και ψευδαισθήσεων που μπορεί να τρέφουν οι άντρες, ειδικά οι νεαρότερης ηλικίας, και τον (κωμικο)τραγικό τρόπο που τις προβάλλουν στις γυναίκες (το «Εσύ» του τίτλου αφορούσε μια σειρά από διαφορετικές γυναίκες που είχαν την ατυχία να βρεθούν στην μαγνητική τροχιά του Τζο και μετά να πέσουν σε δυσμένεια). Αλλά ήταν τόσο προφανής και τόσο διασκεδαστικά στημένη η δολοφονική παθολογία του που είχε πλάκα.
Δεν μπορούσες να τον πάρεις στα σοβαρά, απλά περίμενες μειδιώντας να δεις τι άλλο θα σκαρφιστεί το σαλεμένο του μυαλό. To «You» σου έκλεινε διακριτικά το μάτι και σε έκανε συνεργό του. Σε έναν από τους μονολόγους του στον τελευταίο κύκλο της σειράς, ο Τζο, σε μια σπάνια κρίση αυτολύπησης, λέει στον εαυτό του (και σ’ εμάς) πως πίστευε ότι παίρνει μέρος σε κάτι μεγάλο και σημαντικό αλλά η ζωή του (η «σταυροφορία» του) πλέον μοιάζει περισσότερο «με sitcom ή με σαπουνόπερα».
Αυτό ακριβώς ήταν το «You» για τους περισσότερους ακόλουθους της σειράς. Ένα λίγο σκοτεινό sitcom (με επεισόδια μεγαλύτερης διάρκειας), μια εναλλακτική σαπουνόπερα. Και επίσης ο ορισμός του «bingeable».
Όλα τα ωραία όμως (και τα ωραία δεν είναι πάντα σημαντικά) έχουν ένα τέλος. Και το τέλος του «You» ήταν εντελώς απογοητευτικό έως και προσβλητικό για τη νοημοσύνη όσων είχαν αποφασίσει να μείνουν μαζί του επειδή ήταν καλή παρέα και παρά την κόπωση από τις ατέλειωτες ανατροπές, ακροβασίες και ελεύθερες πτώσεις της εξωφρενικής συχνά πλοκής. Η σειρά που ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια και πενήντα επεισόδια, μέσα στην ακμή του #MeToo κινήματος, αλλά ποτέ δεν είχε καταφύγει στον εύκολο διδακτισμό ή στην ρητορική κοινωνικού μηνύματος, κατέληξε (κυριολεκτικά) με τον πιο άχαρο και συμβατικό τρόπο.
Ο Τζο είναι απομονωμένος για πάντα στο κελί του, όχι στο δικό του κελί, εκεί όπου παγίδευε όσες και όσους στέκονταν εμπόδιο στα παρανοϊκά του οράματα, αλλά σ’ ένα κελί φυλακής υψίστης ασφαλείας, όπου ακούμε το μυαλό του για τελευταία φορά ενώ διαβάζει την επιστολή κάποιας διαταραγμένης θαυμάστριάς του: «Γιατί βρίσκομαι εγώ σε ένα κελί και όχι όλοι αυτοί οι τρελοί εκεί έξω που θέλουν να τους κάνω όλα τα φριχτά πράγματα; Ίσως έχουμε πρόβλημα ως κοινωνία. Ίσως θα πρέπει να διορθώσουμε αυτό που έχει γίνει κομμάτια μέσα μας. Ίσως το πρόβλημα δεν είμαι εγώ. Ίσως το πρόβλημα είσαι εσύ [You]».
ΕΣΥ: Σεζόν 5 | Επίσημο τρέιλερ | Netflix
