«The Power of the Dog»: Μεγάλος καμβάς, μεγάλο σινεμά

«The Power of the Dog»: Μεγάλος καμβάς, μεγάλο σινεμά Facebook Twitter
Εκεί, στη μέση του πουθενά, σ’ ένα αριστοκρατικό παλάτι που όζει παλαιό χρήμα και στοιχειωμένη αίγλη, τρώει τις σάρκες του παριστάνοντας τον άγριο καουμπόι ο πλούσιος γαιοκτήμονας Φιλ Μπέρμπανκ.
0

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ να συστήσουμε θερμά στον υποψήφιο θεατή να παρακολουθήσει την κινηματογραφική (με όλη την μεγαλοπρέπεια του όρου) επιστροφή της Τζέιν Κάμπιον στη μεγάλη οθόνη κάποιας από τις αίθουσες που εξακολουθούν να την προβάλλουν, ακόμα και μετά την προχθεσινή της πρεμιέρα στο Netflix, το οποίο χρηματοδότησε την παραγωγή της και ελπίζει να ανταμειφθεί σε κύρος και σε Όσκαρ.

Δεν είναι μόνο τα εντυπωσιακά πανοραμικά πλάνα και οι απέραντοι ορίζοντες μιας μυθικής Δύσης που θυμίζουν κάτι από τον καμβά του Τζον Φορντ και κάτι από τις «Μέρες Ευτυχίας» (Days of Heaven) του Τέρενς Μάλικ, είναι η συνολική αντίληψη και σύνθεση της ταινίας –της πρώτης της κορυφαίας Νεοζηλανδής σκηνοθέτριας μετά το εξαίσιο «Bright Eyes» του 2009 γύρω από τον μεγάλο έρωτα του Τζον Κιτς, μέγιστου εκπρόσωπου των Άγγλων Ρομαντικών– που μοιάζει να κραυγάζει «μεγάλο σινεμά, επιτέλους!». 

Το βέβαιο είναι ότι τίποτα σχεδόν στην πλοκή δεν εξελίσσεται ακριβώς όπως θα το περίμενε ο θεατής.  

Ποιον κοροϊδεύουμε όμως, από τη στιγμή που υπάρχει πλέον διαθέσιμη στην πλατφόρμα, εκεί είναι που θα δουν τελικά οι περισσότεροι αυτή την ταινία, που παρότι εκ πρώτης όψεως μοιάζει με γουέστερν (ή «αντι-γουέστερν» έστω), πρόκειται για έργο που αρνείται να κατηγοριοποιηθεί διαπερνώντας δεξιοτεχνικά και με έναν υπόγειο σχεδόν τρόπο διάφορα είδη, από το ξεκίνημα μέχρι την απρόσμενη (;) κατάληξή της (δεν κάνουμε spoiler εδώ, απλά καλό θα είναι να έχετε τον νου σας στα... γάντια και στα σχοινιά): μελόδραμα εποχής υψηλής ευαισθησίας και λεπτών αποχρώσεων, με μοντέρνες αναφορές και σύγχρονες προεκτάσεις, ψυχολογικό θρίλερ βραδυφλεγών εντάσεων, εμποτισμένο με gothic ατμόσφαιρες και queer αναζητήσεις... 

Το βέβαιο είναι ότι τίποτα σχεδόν στην πλοκή δεν εξελίσσεται ακριβώς όπως θα το περίμενε ο θεατής.  

power of the dog Facebook Twitter
Κίρστεν Ντανστ και Τζέσι Πλίμονς.

Η δράση τοποθετείται στη Μοντάνα του 1925 (στην εποχή του μεσοπολέμου δηλαδή και ενώ η Δύση είχε ήδη κατακτηθεί και οριοθετηθεί), την οποία στην ταινία αντικαθιστά μεγαλοπρεπώς η απεραντοσύνη της νεοζηλανδικής υπαίθρου. Εκεί, στη μέση του πουθενά, σ’ ένα αριστοκρατικό (εσωτερικά) παλάτι που όζει παλαιό χρήμα και στοιχειωμένη αίγλη, τρώει τις σάρκες του παριστάνοντας τον άγριο καουμπόι ο πλούσιος γαιοκτήμονας Φιλ Μπέρμπανκ (ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς σε ρόλο που εμφανώς τον «εξιτάρει»), ο οποίος εμφανίζεται διαρκώς κακότροπος, άπλυτος, αγενής και αγροίκος, παρότι όπως μαθαίνουμε στη συνέχεια έχει σπουδάσει τους Κλασικούς στο Yale. 

Ξεφεύγει όμως τελείως όταν ξαφνικά ο αδελφός του, ο Τζορτζ (ήρεμη δύναμη πάντα ο Τζέσι Πλέμονς) του φέρνει στο σπίτι όπου μένουν μαζί (και εξακολουθούν να κοιμούνται τη νύχτα πλάι- πλάι σαν υπερφυσικά αγοράκια) μια «κατώτερη» κοινωνικά σύζυγο, την εύθραυστη χήρα Ρόουζ (η Κίρστεν Ντανστ σε άλλη μια σπουδή κλονισμού) και τον αέρινο, απόκοσμο και «θηλυπρεπή» έφηβο γιο της, τον Πίτερ, ο οποίος ξεκινά την ταινία θυμίζοντας ιδιοσυγκρασιακό και οδυνηρά συνεσταλμένο τραγουδιστή post-punk μπάντας και καταλήγει σαν παράδοξος απόηχος του Άντονι Πέρκινς στο «Ψυχώ» (αποκάλυψη στον ρόλο ο νεαρός Κόντι Σμιτ Μακφί).    

   

Είχε γραφτεί για την ομώνυμη νουβέλα του 1967, στην οποία βασίστηκε η ταινία (το σενάριο ανήκει επίσης στην Κάμπιον), ότι «συλλαμβάνει για πάντα κάτι μοναχικό και πονεμένο και τρομακτικό σε σχέση με τη δύση» (το «γουέστ»), ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Τόμας Σάβατζ (κρυφά γκέι κι εκείνος, όπως κι ο ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες του βιβλίου του) περιγράφει τον Φιλ ως εξής: «Μισούσε προληπτικά τον κόσμο για να μη μισήσει πρώτος ο κόσμος εκείνον»...

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«The Gentlemen»: Επτά ώρες συναρπαστικής και άμυαλης ξεγνοιασιάς στο σύμπαν του Γκάι Ρίτσι 

Daily / «The Gentlemen»: Επτά ώρες συναρπαστικής και άμυαλης ξεγνοιασιάς στο σύμπαν του Γκάι Ρίτσι 

Η σειρά του Netflix είναι οτιδήποτε θα περίμενε κανείς –και με το παραπάνω– από μια τυπική δημιουργία του Άγγλου σκηνοθέτη, περιέργως όμως το πράγμα λειτουργεί μια χαρά, παρά το άπλωμα της ιστορίας σε οχτώ επεισόδια. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στη μνήμη του κορυφαίου σύγχρονου θεωρητικού και ιστορικού του σινεμά, Ντέιβιντ Μπόρντγουελ

Daily / Στη μνήμη του κορυφαίου σύγχρονου θεωρητικού και ιστορικού του σινεμά, Ντέιβιντ Μπόρντγουελ

Πέθανε πριν από λίγες μέρες στα 76 του ο επιφανής Αμερικανός πανεπιστημιακός που επί δεκαετίες καθοδηγούσε τους σπουδαστές κινηματογράφου ανά την υφήλιο με τα βιβλία του και με τον ακατάβλητο ενθουσιασμό του για το μέσο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεν μας άξιζε ο Γιάννης Αντετονκούμπο, αλλά θα είναι πάντα και δικός μας

Daily / Δεν μας άξιζε ο Γιάννης Αντετονκούμπο, αλλά θα είναι πάντα και δικός μας

Το ντοκιμαντέρ «Giannis: The Marvelous Journey» είναι μια καλοφτιαγμένη και κατά τόπους συγκινητική καταγραφή της παραμυθένιας διαδρομής του αναιμικού παιδιού από το αθηναϊκό «γκέτο», που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Οι «προφητείες» του Έντουαρντ Σαΐντ για το Παλαιστινιακό έχουν επαληθευτεί με τον χειρότερο τρόπο 

Daily / Οι «προφητείες» του Έντουαρντ Σαΐντ για το Παλαιστινιακό έχουν επαληθευτεί με τον χειρότερο τρόπο 

Δύο δεκαετίες μετά τον θάνατό του, τα γραπτά του επιφανούς Παλαιστινιο-Αμερικανού πανεπιστημιακού, συγγραφέα και στοχαστή μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ, όπως επιβεβαιώνουν ακόμα και σκόρπια σπαράγματα από το πλούσιο και βαρυσήμαντο έργο του. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη χώρα, το φάντασμα του «woke»

Daily / Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη χώρα, το φάντασμα του «woke»

Ζούμε την ιδεολογική ηγεμονία μιας βαθιά σκοτεινής και καχύποπτης δεξιάς, ασχέτως του αν στην καθοδηγούμενη συχνά και προμελετημένη υστερία κατά της πανίσχυρης δήθεν woke κουλτούρας, σιγοντάρει κάθε καρυδιάς καρύδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ