Σ' ΕΝΑ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΟ, ίσως ο 61χρονος πλέον Μαρκ Μάρον να είναι πιο γνωστός από τους όλο και μεγαλύτερους δεύτερους (ή ακόμα και συμπρωταγωνιστικούς) ρόλους που αποσπά σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπου κατά κανόνα υποδύεται, πάντα με τη φινέτσα του εκλεκτικού καρατερίστα, μια εκδοχή της δικής του προσωπικότητας: ενός ψημένου στις αδικίες, τις πικρίες αλλά και τις πολύτιμες χαρές της ζωής, θυμόσοφου, σαρκαστικού πλην καλοπροαίρετου, δυσπεπτικού, προοδευτικού (παλιάς κοπής) ή πάντως ανεκτικού μεσήλικα που προσπαθεί να διαχειριστεί έναν κόσμο που πάει κατά διαόλου.
Πολλοί/ές επίσης τον γνωρίζουν ως τον οικοδεσπότη ενός από τα πιο κορυφαία και πιο δημοφιλή podcast στην ιστορία του μέσου, το “WTF with Marc Maron”, το οποίο όμως θα ρίξει αυλαία τον προσεχή Οκτώβριο μετά από 16 χρόνια εκπομπών από τις οποίες έχουν περάσει οι πάντες, από τον Άντονι Μπουρντέν μέχρι τον Μπαράκ Ομπάμα.
Στα 70 λεπτά που διαρκεί το “Panicked”, ο Μάρον επιδεικνύει το χάρισμα που έχει στη σκηνή με συντροφιά μόνο ένα σκαμνί αλλά και όλο το οπλοστάσιο ρυθμών, τεχνικών και κινήσεων που έχει αποκτήσει τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.
Η κύρια, η «φυσική» ιδιότητά του όμως παραμένει αυτή του stand up κωμικού, και μάλιστα ενός που τα έλεγε πάντα όπως τα έβλεπε και με γνώμονα μια «αριστερή» (ειδικά για τα αμερικανικά πολιτικά κριτήρια) οπτική των πραγμάτων. Και πριν από λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα (από το HBO) το τρίτο του “comedy special” μέσα σ’ αυτή την αγρίως (δια)ταραγμένη δεκαετία, με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Panicked” (άλλωστε, αν δεν είναι τώρα η ώρα για να πανικοβληθούμε, πότε θα είναι;).
Τα δύο προηγούμενα σ’ αυτήν την άτυπη τριλογία είχαν αντίστοιχους «σκοτεινούς»/ «αποκαλυπτικούς» τίτλους.
Το πρώτο λεγόταν “End Times” (Netflix), είχε ως κεντρικό άξονα την συλλογική μας εμμονή (ή παράνοια) με το τέλος του κόσμου και κατά σατανική σύμπτωση έκανε πρεμιέρα στις 10 Μαρτίου του 2020, την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης κατέβαζε ρολά λόγω Covid. Το επόμενο κυκλοφόρησε το 2023 σε παραγωγή του HBO, λεγόταν “From Bleak to Dark” (από το κακό στο χειρότερο, κοινώς) και ήταν μια πιο «προσωπική» υπόθεση, με τα αστεία να μοιάζουν με κραυγές στο σκοτάδι, την ώρα που ο ίδιος προσπαθούσε να διαχειριστεί το πένθος για τον χαμό της αγαπημένης του συντρόφου.
Στα 70 λεπτά που διαρκεί το “Panicked”, εμπρός στο κοινό (του) που είχε συγκεντρωθεί μια νύχτα πριν από λίγους μήνες στο αμφιθέατρο του Brooklyn Academy of Music, ο Μάρον επιδεικνύει το χάρισμα που έχει στη σκηνή – με συντροφιά μόνο ένα σκαμνί αλλά και όλο το οπλοστάσιο ρυθμών, τεχνικών και κινήσεων που έχει αποκτήσει τόσα χρόνια στο κουρμπέτι – καθώς επιδίδεται σε σπαρταριστές αφηγήσεις κινηματογραφικής κλίμακας, ξετυλίγοντας τις αγωνίες, τα άγχη και τα αδιέξοδα της προσωπικής του ζωής.
Μιλάει για τις γάτες του, για τα αντικαταθλιπτικά που αποφάσισε τελικά να δεχτεί («να αναφέρω απλά ότι δεν δουλεύουν»), για την εμπειρία ζωής και θανάτου που είχε με ένα τραγούδι της Taylor Swift, για τα αιώνια προβλήματα του στις σχέσεις, για την άνοια του πατέρα του.
Και όλα αυτά φιλτραρισμένα μέσα από την κατάσταση πανικού την οποία βιώνει ο πλανήτης, την επικράτηση του αυταρχισμού, την άνοδο του φασισμού. Το οικουμενικό γίνεται προσωπικό, το προσωπικό γίνεται πολιτικό και το λυτρωτικό γέλιο ένα στιγμιαίο αλλά πολύτιμο βάλσαμο για τον πόνο και την σύγχυση.
Χρήσιμος επίσης είναι και ο αυτοσαρκασμός, ο οποίος μοιάζει να λείπει συχνά από την «διαλεκτική» των προοδευτικών τάξεων. «[Εμείς] οι προοδευτικοί πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να διαχειριστούμε αυτό το ζήτημα ‘ξενερωσιάς’», λέει κάποια στιγμή στο κοινό που αποτελείται κατά συντριπτική πλειοψηφία από «πόρνες της ενσυναίσθησης», όπως τους αποκαλεί ο Μάρον (που του αρέσει να λέει ότι είναι «85% woke και 15% τοξικός») συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του. «Συνειδητοποιείτε φαντάζομαι», συνεχίζει με ένα ειρωνικό μειδίαμα, «ότι με τις ευαισθησίες μας εκνευρίσαμε έναν μέσο Αμερικανό σε τέτοιο σημείο ώστε να στραφεί στον φασισμό».
Marc Maron: Panicked | Official Trailer | HBO Max