ΕΧΕΙ ΖΟΥΜΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ και για όλες το ντοκιμαντέρ (σε τέσσερα ωριαία μέρη) για τον Ντέιβιντ Μπέκαμ που ξεκίνησε να προβάλλεται στο Netflix. Αλλά για τους ποδοσφαιρόφιλους –και πολύ περισσότερο για τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που θυμούνται την δεκαετία του ’90– είναι σκέτη απόλαυση, ειδικά τα δύο πρώτα επεισόδια.
Η ποδοσφαιρική του καριέρα γρήγορα επισκιάστηκε από την ακραία δημοσιότητα που έλαβε η σχέση του με την "Posh Spice" (με την οποία φυσικά παραμένει ακόμα μαζί μετά από 26 χρόνια, έχοντας αποκτήσει μαζί της τέσσερις απογόνους), η σειρά όμως δείχνει πόσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής υπήρξε – και πόσο έτρεχε πάνω-κάτω στο γήπεδο, αντίθετα από άλλες περιπατητικές βεντέτες της «στρογγυλής θεάς».
Ο κλονισμός του (κατά τ’ άλλα τέρατος ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης) Μπέκαμ όταν μιλάει για τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που καθόρισε την πορεία του, και το «πατρικό» ύφος που χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα ο Σερ Άλεξ, δείχνουν ότι κάποια πράγματα πονάνε για πάντα.
Το ντοκιμαντέρ αποτελεί προϊόν της τηλεοπτικής εταιρείας παραγωγής του ίδιου του Μπέκαμ, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που κατοχύρωσε με τόσο θεαματικό τρόπο το brand του και ξανοίχτηκε με επιτυχία σε ένα σωρό επιχειρηματικές και επενδυτικές δραστηριότητες, εντός και εκτός ποδοσφαίρου.
Δεν πρόκειται όμως για κάποια τις δημοσιοσχεσίτικες μονογραφίες-αγιογραφίες αστέρων όπως είναι συχνά τέτοια ντοκιμαντέρ. Κι αυτό οφείλεται στον έμπειρο σκηνοθέτη της σειράς, τον βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ για το The Cove αλλά και δημιουργό του εξαιρετικού Bright Lights (για την Ντέμπι Ρέινολντς και την Κάρι Φίσερ), Φίσερ Στίβενς, ο οποίος είναι γνωστός και ως ηθοποιός (εσχάτως ως Hugo στο Succession).
Εκτός από τον ίδιο τον 48χρονο Μπέκαμ (τα τατουάζ του οποίου φτάνουν πλέον μέχρι το πηγούνι), ο οποίος ομολογεί εκτός των άλλων πόσο ψυχαναγκαστικός είναι με την καθαριότητα, το συγύρισμα αλλά και την απόλυτη τάξη στην (τεράστια, όπως θα φανταζόταν κανείς) γκαρνταρόμπα του, ενώπιον της κάμερας του Στίβενς εμφανίζονται οι πάντες σχεδόν. Ακόμα και η Αν Γουίντουρ (ναι, της Vogue) εμφανίζεται, η οποία δηλώνει ότι η κόρη της λάτρευε το «φαινόμενο της Posh και του Becks».
Καταρχάς η Βικτόρια φυσικά, η οποία αλλάζει διάφορες μάσκες ξινίλας, βδελυγμίας και τρόμου καθώς θυμάται τι είχαν τραβήξει από το ανθρωποκυνηγητό των παπαράτσι, τα πρωτοσέλιδα των ταμπλόιντ αλλά και τις μεταγραφικές μετακινήσεις του Ντέιβιντ που δεν ενέκρινε (ειδικά η Μαδρίτη υπήρξε ένας εφιάλτης για εκείνη.
Πλάκα έχουν επίσης τα συζυγικά πειράγματα που ανταλλάσσει το ζεύγος, ειδικά όταν εκείνη λέει «ήμασταν και οι δυο παιδιά της εργατικής τάξης», οπότε επεμβαίνει από το διπλανό δωμάτιο ο Ντέιβιντ και την υποχρεώνει να παραδεχτεί ότι ο δικός της μπαμπάς την πήγαινε σχολείο με τη Rolls Royce του.
Μιλάνε επίσης μεταξύ άλλων, ανάμεσα στα ποδοσφαιρικά στιγμιότυπα, οι γονείς του Μπέκαμ –η συμπονετική αλλά ζόρικη μαμά και ο «άρρωστος» με τη Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ μπαμπάς που εκπαίδευε αλύπητα τον γιο του, από βρέφος ακόμα, για να φτάσει στο άπιαστο όνειρο, που τελικά έγινε πραγματικότητα– και πολλοί επιφανείς πρώην συμπαίκτες και προπονητές του, ανάμεσά τους και οι Γκάρι Νέβιλ, Ρόι Κιν, Ερίκ Καντονά, Ρονάλντο (ο «αυθεντικός», ο Βραζιλιάνος), Ρομπέρτο Κάρλος, Ζινεντίν Ζιντάν, Λούις Φίγκο και ο Φάμπιο Καπέλο.
Εμφανίζεται επίσης ο νυν προπονητής της Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντιέγκο Σιμεόνε, που κάποτε υπήρξε η νέμεσις του Μπέκαμ όταν ως παίκτης της Εθνικής Αργεντινής προκάλεσε την αποβολή του Άγγλου αντιπάλου του στον αγώνα ζωής και θανάτου των δύο ομάδων στο Μουντιάλ του ’98. Η Αγγλία αποκλείστηκε και ο Μπέκαμ έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος ενός ολόκληρου λαού για μήνες μετά.
Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ του αγώνα, η Βικτόρια του είχε αποκαλύψει ότι είναι έγκυος στο πρώτο τους παιδί. «Ήταν καλή ιδέα αυτή, νομίζεις, δεδομένης της κρισιμότητας της αναμέτρησης;», τη ρωτά ο σκηνοθέτης. «Ειλικρινά δεν ξέρω», απαντά εκείνη.
Η πιο έντονη και συναισθηματική παρουσία όμως στο ντοκιμαντέρ είναι φυσικά αυτή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, παρότι η μακροχρόνια και βαθιά σχέση του με τον Μπέκαμ (τον οποίον είχε στην ομάδα από 15 χρονών) διερράγη οριστικά εδώ και είκοσι χρόνια, όταν ο δεύτερος δέχθηκε την οργή του πρώτου και μαζί ένα ποδοσφαιρικό παπούτσι στο μέτωπο, μέσα στα αποδυτήρια της Γιουνάιτεντ. Δεν συναντιούνται στο ντοκιμαντέρ, αλλά ο κλονισμός του (κατά τ’ άλλα τέρατος ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης) Μπέκαμ όταν μιλάει για τον άνθρωπο που καθόρισε την πορεία του και το «πατρικό» ύφος που χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα ο Σερ Άλεξ, δείχνουν ότι κάποια πράγματα πονάνε για πάντα.
