Η Αγγελική Στελλάτου αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Η φιλοδοξία μου είναι όταν συνεργάζομαι οι άνθρωποι να με αγαπούν - περισσότερο με νοιάζει αυτό από οτιδήποτε άλλο. Φωτο: Σωκράτης Σωκράτους / LiFO

Η Αγγελική Στελλάτου αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Δεν αποφάσισα να ασχοληθώ με το χορό - προέκυψε. Ξεκίνησα μεγάλη χορό, στα 18 μου, στην Πάτρα. Μετά γύρισα στην Αθήνα, ήθελα να κάνω χορό και η Κρατική Σχολή Χορού ήταν ένα μέρος που μπορούσα να πάω χωρίς να πληρώνω. Δεν είχα καμία σχέση με το χορό, ούτε ήξερα τι είναι ο χορός. Δεν είπα ποτέ μου «εγώ θα γίνω χορεύτρια».

• Στη σχολή ήμουν πάρα πολύ αφοσιωμένη μαθήτρια. Δεν έλειψα ποτέ από μάθημα, δεν ήμουν στο μάθημα ποτέ χωρίς να είμαι ουσιαστικά εκεί. Ήμουν πιστό σκυλί. Μου άρεσε.

• Με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου δουλέψαμε μαζί από το '86 μέχρι το 2001. Ήταν πολύ δημιουργικά χρόνια και λόγω ηλικίας, αλλά και γιατί όλοι βάζαμε τα πάντα. Δεν είχαμε κράτημα κανένα. Δεν είχαμε καθόλου λεφτά. Όχι, δεν αισθανόμουν ότι έκανα θυσία. Δεν ήθελα να 'μαι κάπου αλλού. Δούλευα σ' έναν παιδικό σταθμό. Για να βγάλω τα προς το ζην δίδασκα ρυθμική σε παιδάκια - τους έκανα τον τροχονόμο. Το έκανα για 4 χρόνια και σταμάτησα μια βδομάδα πριν ανέβει η Μήδεια στο Ρεξ.

• Αν η Μήδεια ήταν καλλιτεχνικό επίτευγμα; Δεν τα σκέφτομαι έτσι τα πράγματα, ούτε μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό. Για μένα η σημασία της Μήδειας ήταν το «κυρά» που μου έλεγε ο Γρηγόρης ο Λαγός πριν αρχίσει η παράσταση. Ήταν ο τελευταίος με τον οποίο μίλαγα πριν βγούμε στη σκηνή - αυτός ήταν ο χαιρετισμός μας.

Με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου δουλέψαμε μαζί από το '86 μέχρι το 2001. Ήταν πολύ δημιουργικά χρόνια και λόγω ηλικίας, αλλά και γιατί όλοι βάζαμε τα πάντα. Δεν είχαμε κράτημα κανένα. Δεν είχαμε καθόλου λεφτά. Όχι, δεν αισθανόμουν ότι έκανα θυσία. Δεν ήθελα να 'μαι κάπου αλλού.

• Η φιλοδοξία μου είναι όταν συνεργάζομαι οι άνθρωποι να με αγαπούν - περισσότερο με νοιάζει αυτό από οτιδήποτε άλλο.

• Τότε δεν είχαμε χρήματα, αλλά είχαμε χρόνο. Είναι και το γεγονός ότι και το θέατρο και ο χορός χρειάζονται έρευνα, χρόνο για να ψάξεις, όπως και για να δοκιμάσεις και, αν κάτι σου βγει λάθος, μετά να το διορθώσεις. Αυτό δεν γίνεται μέσα σε 2 και 3 μήνες που έχουν οι περισσότερες θεατρικές παραγωγές για πρόβες. Ο καθένας βάζει το έτοιμό του και έχουμε παραστάσεις φασόν. Με στενοχωρεί πολύ αυτό γιατί έτσι έχω τη δυνατότητα να δικαιολογήσω στον εαυτό μου γιατί δεν έκανα κάτι καλά. Έχω μια πολύ καλή κι έτοιμη δικαιολογία: Δεν είχα χρόνο.

• Γιατί έφυγα από την Ομάδα Εδάφους; Τα πράγματα τελειώνουν. Ξεκινάς, πορεύεσαι και κάποια στιγμή πρέπει να πάει ο ένας δεξιά κι ο άλλος αριστερά. Ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω.

• Δεν μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει η Αθήνα, αλλά την αγαπώ. Θέλω να αισθάνομαι οικεία σε ένα μέρος. Μου είναι πολύ δύσκολο να ζω σε ένα άγνωστο μέρος όπου δεν έχω μνήμες. Είναι σαν να μην υπάρχω. Στην Αθήνα μου αρέσει που είναι οι φίλοι μου, μου αρέσει το ότι υπάρχουν περιοχές που έχουν συνδεθεί με έρωτες, γκόμενους. Τη γεωγραφία της Αθήνας έτσι την έχω μάθει - με τις σχέσεις μου.

• Τα τελευταία 10-11 χρόνια ζω στην Ακαδημία Πλάτωνος και θεωρώ ότι αυτή είναι η γειτονιά μου. Όταν γυρνάω απ' τη δουλειά, τα παιδιά που έχουν σουβλατζίδικο στην πολυκατοικία που μένω κλείνουν το μαγαζί τους. Τους πετυχαίνω συχνά στο κλείσιμο και μου λένε δυο κουβέντες. Είναι απ' αυτούς τους ανθρώπους που λένε «καλημέρα, καλησπέρα, τι κάνεις» και το εννοούν. Μ' αρέσει πολύ να 'ναι οι άνθρωποι ευγενικοί και να εννοούν αυτό που λένε - προτιμώ να μη μου μιλάει κάποιος και να μην του μιλάω κι εγώ από το να λέμε κάτι τυπικό.

• Σε καινούργια μέρη με πιάνει τρόμος. Επίσης χάνομαι πάρα πολύ εύκολα - μπορεί να βγω τώρα από δω και να μην ξέρω αν πρέπει να πάω δεξιά ή αριστερά. Έχω μηδενική αίσθηση προσανατολισμού.

Η Αγγελική Στελλάτου αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Δεν μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει η Αθήνα, αλλά την αγαπώ. Θέλω να αισθάνομαι οικεία σε ένα μέρος. Μου είναι πολύ δύσκολο να ζω σε ένα άγνωστο μέρος όπου δεν έχω μνήμες. Φωτο: Σωκράτης Σωκράτους / LiFO

• Αυτό που δεν μου αρέσει στην Αθήνα είναι η βία των ανθρώπων. Για μένα βίαιη κίνηση είναι ότι οι άνθρωποι πετάνε τα σκουπίδια τους από το παράθυρο.

• Δεν κυνηγάω τα πράγματα - μόνο γκόμενους έχω κυνηγήσει στη ζωή μου. Δεν ήταν ποτέ η οικογένεια στις προτεραιότητές μου. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω παιδιά - ποτέ δεν είδα ένα παιδάκι και να πω, αχ, τι ωραίο παιδάκι.

• Εκνευρίζομαι πολύ εύκολα - οι πρόβες λειτουργούν κατευναστικά για μένα. Κατεβάζω μούτρα κι αν είμαι τυχερή και προλάβω να το σκεφτώ, ησυχάζω. Αν δεν προλάβω να κάνω αυτήν τη σκέψη και με καβαλήσει ο διάολος, βγαίνει το τέρας. Μπορώ να πω μια κουβέντα που τον άλλον θα τον διαλύσει. Αγία δεν είμαι. Καθόλου.

Έχω πολύ δυσάρεστες πλευρές. Το αντιλαμβανόμουν παλιά και το πολεμούσα. Τώρα απλώς θέλω να δεχτώ πως είμαι έτσι, πως υπάρχουν άνθρωποι που με δέχονται και με αγαπούν έτσι και ελπίζω ότι με την επίγνωση και όχι με την κριτική θα έρθει η βελτίωση. Είμαι ζηλιάρα, είμαι μικρόψυχη, δεν συγχωρώ εύκολα.

• Αυτό που μου 'χει λείψει απ' την ερμηνεία είναι το να βάζω το σώμα μου να παράγει κίνηση. Φυσικά και νιώθω το σώμα μου να φθίνει. Η σάρκα δεν στέκεται στα κόκαλα με τον ίδιο τρόπο. Η επίδραση της βαρύτητας φαίνεται. Δεν είναι ότι δεν με πειράζει που μεγαλώνω, αλλά νομίζω ότι το διαχειρίζομαι. Δεν με εξοντώνει κιόλας. Εξάλλου δεν υπήρξα ποτέ όμορφη για να με πιάνει πανικός γι' αυτό το πράγμα.

• Ποτέ δεν αισθάνθηκα επαρκής πάνω στη σκηνή. Ήξερα πώς έπρεπε να είναι η ερμηνεία μου και ένιωθα πως δεν τα κατάφερνα πάντα.

• Οι παραστάσεις είναι για μένα βασανιστήριο. Έχω πάρα πολύ τρακ. Τη στιγμή που είμαι πάνω στη σκηνή αισθάνομαι απέραντη αγωνία. Όταν τελειώνει η παράσταση δεν νιώθω τίποτα - μόνο το κενό.

• Τώρα δουλεύω για την παράσταση ΑΩ. Είναι εμπνευσμένη από ένα απόσπασμα του Μπόρχες όπου το σύμπαν παρομοιάζεται με μια βιβλιοθήκη που έχει όλες τις πληροφορίες για το παρελθόν και για το μέλλον, για το τι θα συμβεί δηλαδή. Αλλά χρειάζεται ένας οδηγός, ένα βιβλίο-κλειδί που θα σε βοηθήσει να αποκρυπτογραφήσεις αυτά που διαβάζεις. Κάπως έτσι είναι και η γνώση που έχουμε εμείς για τη ζωή. Μερικά πράγματα δεν θα τα απαντήσουμε ποτέ. Υπάρχει Θεός; Tι είμαστε; Υπάρχει ελεύθερη βούληση;

• Είμαστε στη διαδικασία της πρόβας. Για μένα αυτό είναι το καλύτερο στάδιο. Φαντάσου να είσαι 45 χρονών και να μπορείς να παίζεις. Σου ζητάνε να δοκιμάσεις κάτι που δεν θα το έκανες ποτέ μόνος σου. Είναι σαν να ανοίγεις μια πόρτα και να κοιτάζεις να δεις τι είναι μέσα. Είναι ωραίο.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Γαλανός, ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει στου Παπάγου.

Οι Αθηναίοι / Νίκος Γαλανός: «Δεσπόζει στις μέρες μας μια κακή απομίμηση των πάντων»

Ο ηθοποιός που επιστρέφει για τρίτη σεζόν στην τηλεοπτική σειρά «Η Γη της Ελιάς» μιλά για τα πρώτα του βήματα, την Τζένη και την Αλίκη, την ευτυχία και την επιτυχία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κωνσταντίνα Βούλγαρη: «Ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί τρομερή βιασύνη παντού»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνα Βούλγαρη: «Ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί τρομερή βιασύνη παντού»

Γεννήθηκε στα Πατήσια, ζει στο Παγκράτι. Κόρη του σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και της συγγραφέως Ιωάννας Καρυστιάνη, έχει ασχοληθεί με την κινηματογραφία και το σενάριο, αλλά πλέον την έλκουν περισσότερο η Iστορία και η ερευνητική δημοσιογραφία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θοδωρής Αντωνόπουλος: «Ακόμη επιθυμώ, περισσότερο όμως νοιάζομαι»

Οι Αθηναίοι / Θοδωρής Αντωνόπουλος: «Ακόμη επιθυμώ, περισσότερο όμως νοιάζομαι»

Ένας από τους συνδιοργανωτές των πρώτων Prides της πόλης, βασικό μέλος της συντακτικής ομάδας των περιοδικών «Κράξιμο» και «10%», σύμβουλος σεναρίου στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ «ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης» και ακούραστος δημοσιογράφος της LiFO εδώ και χρόνια, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος διηγείται τους σταθμούς της ζωής του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Οι Αθηναίοι / Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής Ευριπίδης Λασκαρίδης μιλά για τη ζωή του, την πορεία του στο θέατρο και τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ του, που πλέον χαίρει διεθνούς αναγνώρισης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η ψυχή του Αn Club μιλά στη LiFO

Οι Αθηναίοι / Εύα Κολόμβου: «Στα Εξάρχεια γεννήθηκαν ιδέες και ιδανικά, τέχνες και ελευθερία της έκφρασης»

Μέλος της θρυλικής all-female μπάντας Nonmandol και των Coyote’s Arrow, ιδρύτρια του Merch Of The Bands Bazaar Αthens και η ψυχή για περισσότερα από 23 χρόνια του An club, μιλάει για τον ιστορικό συναυλιακό χώρο της Αθήνας και τα Εξάρχεια του τότε και του σήμερα.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
Γιάννης Φελέκης

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Φελέκης: «Στην Αθήνα έχουμε πια πολλά "μικρά Εξάρχεια", αποκεντρώθηκαν κι αυτά»

Έζησε μυθιστορηματικά, αγωνίστηκε ενάντια στη χούντα, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Πολυπράγμονας, αειθαλής, με σπάνιο ήθος, εντιμότητα και συνέπεια, o συνδικαλιστής και ακτιβιστής Γιάννης Φελέκης αποτελεί εμβληματική φυσιογνωμία και ζωντανή ιστορία των Εξαρχείων, της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δέσποινα Γερουλάνου

Οι Αθηναίοι / H Δέσποινα Γερουλάνου από την Αθήνα ως την Ελευσίνα: μια ζωή

Η πρόεδρος του Δ.Σ. της διοργάνωσης «2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» και μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη μοιράζεται ιστορίες από τους σταθμούς της ζωής της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ