Κάνω parkour και free running. Ξεκίνησα από πολύ μικρός. Πάντα σκαρφάλωνα, έκανα υπερπηδήσεις και γενικώς ήμουν πολύ δραστήριο παιδί.
Άρχισα να το παίρνω λίγο πιο σοβαρά και να εκπαιδεύομαι, σε μορφή αθλήματος δηλαδή, κάπου στο λύκειο. Στην αρχή με φίλους, εκεί, από τη γειτονιά. Λίγο μετά μόνος και με βίντεο από το YouTube.
Με τα χρόνια, το άθλημα αυτό έχει εξελιχθεί. Παλιά έπρεπε ο ίδιος ο αθλούμενος να μάθει μόνος του τις κινήσεις. Σήμερα υπάρχουν οργανωμένες σχολές, κυρίως στο εξωτερικό.
Μπορεί κανείς να πάρει πτυχίο και να διδάσκει κανονικά parkour και free running. Στο εξωτερικό υπάρχουν υποδομές. Πλήρως εξοπλισμένα γυμναστήρια με στρώματα ασφαλείας, μαξιλαράκια και μπάρες. Εγκαταστάσεις που είναι φτιαγμένες ειδικά γι' αυτόν το σκοπό.
Το parkour είναι πιο πρακτικό. Μπορεί να θεωρηθεί και ένα είδος πολεμικής τέχνης, με την έννοια ότι σκαρφαλώνεις τοίχους και χρησιμοποιείς μόνο το σώμα σου για να ξεπεράσεις τα εμπόδια που συναντάς στον δρόμο σου, έτσι ώστε να πετύχεις την ευκολότερη και ασφαλέστερη μετακίνησή σου από το σημείο άλφα στο σημείο βήτα.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τέτοιες υποδομές. Είχε γίνει μια προσπάθεια εδώ στη Θεσσαλονίκη, στο πάρκο What's Up, με καλές προοπτικές. Ξεκίνησε καλά, αλλά μετά αφέθηκε στη μοίρα του. Έκτοτε δεν έχει δημιουργηθεί κάποιος άλλος, παρόμοιος χώρος.
Κάνουμε την προπόνησή μας όπου βρούμε μέσα την πόλη. Αυτός είναι και ο σκοπός, η ουσία του free running. Η ελεύθερη μετακίνηση μέσα στην πόλη.
Το parkour είναι πιο πρακτικό. Μπορεί να θεωρηθεί και ένα είδος πολεμικής τέχνης, με την έννοια ότι σκαρφαλώνεις τοίχους και χρησιμοποιείς μόνο το σώμα σου για να ξεπεράσεις τα εμπόδια που συναντάς στον δρόμο σου, έτσι ώστε να πετύχεις την ευκολότερη και ασφαλέστερη μετακίνησή σου από το σημείο άλφα στο σημείο βήτα.
Πολύς κόσμος νομίζει πως το parkour είναι κάτι επικίνδυνο. Εγώ νομίζω ότι είναι εξίσου επικίνδυνο με οποιοδήποτε άλλο άθλημα, αν δεν προπονηθείς σωστά.
Από την άλλη, το free running είναι σαν το parkour, αλλά με κινήσεις ενόργανης, τούμπες κ.λπ., τα οποία χρησιμεύουν πιο πολύ ως ένας τρόπος έκφρασης. Δεν είναι κάτι πρακτικό. Μοιάζει περισσότερο με μορφή τέχνης.
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.Υπάρχουν πολλές απόψεις, που διίστανται. Ο κόσμος μπερδεύει τα δύο αυτά είδη. Η πρώτη αντίδραση όταν λέω ότι κάνω parkour και free running είναι συνήθως η έκπληξη και ο ενθουσιασμός.
Είναι ένα άθλημα που, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν γίνεται να το κάνεις με την ίδια δύναμη και τον ίδιο ζήλο για πάρα πολλά χρόνια.
Θα μπορούσα να κάνω free running μέχρι τα 40 και τα 50 αν το πήγαινα μεθοδικά, σωστά, σε συνδυασμό με καλή γυμναστική και conditioning του σώματος.
Σίγουρα θα ήθελα να το κάνω επαγγελματικά. Και ποιος δε θα ήθελε να βγάζει το ψωμί του από κάτι που αγαπά! Αλλά ασχολούμαι με πάρα πολλά πράγματα, δεν θέλω να αφιερωθώ 100% σε κάτι συγκεκριμένο.
Όσον αφορά τους καλύτερους παρκουρίστες, από τη Θεσσαλονίκη έχει βγει ο Δημήτρης Κυρσανίδης, που είναι παγκόσμιος πρωταθλητής και από τους top free runners αυτήν τη στιγμή στον κόσμο. Tώρα, από την Αθήνα δεν ξέρω κάποιον που να έχει κάνει κάτι αντίστοιχο.
![Οργισμένος όχλος σφαγίασε 300 κροκόδειλους «για εκδίκηση» στην Ινδονησία - [Σκληρές εικόνες]](/icache/168/108/2/1399668_vinteo-orgismenos-oxlos-skotose-292-krokodeiloys-gia-ekdikisi-stin-indonisia-sklires-eikones.jpg)
