» Ότανπρωτοήρθε στην Ελλάδα, την εποχή πουσυγκρίναμε ακόμα το ευρώ με τη δραχμή,κρυβόταν πίσω από τη συντηρητικήγερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine»,σε κάτι καφέ στο Κολωνάκι. Υπέμενε τασαρκαστικά γελάκια των ποδοσφαιρόφιλωνπεραστικών. Έμενε σε ξενοδοχείο,κυκλοφορούσε κάπως σαν τον γραφικό τουχωριού, προσπαθώντας να συνεννοηθεί μετους ταρίφες που μόλις τον άφηνανέπαιρναν τηλέφωνο στο αθλητικό ραδιόφωνογια να τον λοιδορήσουν. Και φυσικά ηαυλή είχε ήδη αποφανθεί: «Έχει έρθειγια να μας πάρει τα λεφτά». Ο ΌτοΡεχάγκελ δεν θέλησε ποτέ να μάθειελληνικά. Καλύτερα γι' αυτόν.
» Οιήρωες στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχουνχάρτινες προτομές. Για να παίρνουνεύκολα φωτιά. Και ο Ρεχάγκελ το ξέρεικαλά. Δεν είναι ο καλύτερος άνθρωποςτου κόσμου. Έχει κακό χιούμορ, εγώμεγαλύτερο και από τις ΗΠΑ, (κακο)βαμμένομαλλί σε διάφορες αποχρώσεις, απότομουςτρόπους, αρτηριοσκληρωτικές εμμονέςκαι ύποπτα μεγάλη τύχη. Ξέρει όμως κάτισημαντικό στο ποδόσφαιρο, αυτό που όλοιοι αθλητικοί συντάκτες του κόσμουξεχνούν την ώρα που η κριτική στάζειαπολαυστικά στο χαρτί: το μέτρο.
» ΤονΙούνιο του 2004, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσειτο EURO που εξελίχθηκε σεμια μαζική ονείρωξη, ο Γερμανός ήτανκάτι σαν ήρωας του Ταραντίνο: είχε ένααπασφαλισμένο πιστόλι στον κρόταφο καιπεριμέναμε απλά την ποιότητα τηςτελευταίας ατάκας. Ο Θεός του ποδοσφαίρουόμως κοιμόταν. Και πήραμε την κούπα,επίτευγμα πιο παράλογο και από το ναπιάσει αύριο η Ελλάδα το βιοτικό επίπεδοτης Ελβετίας.
» Τομέτρο πήγε να κάνει παρέα με τη λογικήκάπου μακριά. Υπήρξαν άνθρωποι πουπρότειναν να γίνει υπουργός, πρωθυπουργόςκαι (γιατί όχι;) αρχιεπίσκοπος. Κάπουεκεί ψιθύρισε «να με αγαπάτε και στιςήττες» και κρύφτηκε στο Έσσεν για νασυνέλθει από τους τρελούς. Ο Ρεχάγκελ,προς μεγάλη απογοήτευση του Γιακουμάτουκαι του Αλέφαντου (η ποιότητα των εχθρώνδεν σχολιάζεται), θα μας πάει και τοκαλοκαίρι στην Αυστρία και την Ελβετία,όπου θα αντιμετωπίσουμε το μίσος τηςποδοσφαιρικής Ευρώπης. Και έπειτα, οεπαγγελματίας, που όταν τον ρωτήσανεπόσα θέλεις για να μείνεις απάντησε μετο μυθικό: «Όσα και να μου δώσετε, εγώμόνο ένα φιλέτο τη μέρα θα τρώω», θαπάει στο σπίτι του και θα διηγείται σεροδαλά Γερμανάκια πως κάπου στο χάρτηυπάρχει ένα βαλκανικό ποδοσφαιρικόχωριό τόσο τρελό που καταντά ρομαντικόμέσα στην παρακμή του. Εμείς, πάλι, θακαθόμαστε εδώ να τον εξιδανικεύουμε,όπως γίνεται με κάθε χωρισμό. Πριν ακόμαανακαλυφθεί η μπάλα.
σχόλια