The real (estate) New York

If I can make it there, I’m gonna make it anywhere λέει το πασίγνωστο New York-New York του Φράνκ Σινάτρα στους στίχους του για την αμερικάνικη μητρόπολη και ίσως έχει μείνει κάτι στην ατμόσφαιρα από την self-success μυθολογία αυτής της εποχής να πλανάται.

Γιατί κατά τ’ άλλα όλα έχουν αλλάξει από το καιρό του τραγουδιού, τότε που στα 70ς είχε υπάρξει μια εντελώς ιδιαίτερη συνύπαρξη και επικοινωνία του underground καλλιτεχνικού κομματιού της Νεάς Υόρκης με την πιο mainstream σκηνή.

Διαβάζοντας το αφιέρωμα του Νew York Magazine αυτής της εβδομάδας για το νεουορκέζικο διαμέρισμα είτε μέσα απο την κινηματογραφική ή φωτογραφική  κάμερα είτε σε σχέση με τους διάσημους ενοικούς του αυτό μου ήρθε σαν μια πρώτη σκέψη. Πως δηλαδή παλιότερα οι οικονομικές συνθήκες είχαν επιτρέψει λίγο πριν την επέλαση του real estate σε νέους (και αργότερα δημοφιλείς καλλιτέχνες) να αποτελέσουν μέρος της ιδιότυπης ενέργειας αυτής της πόλης, να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν αντλώντας υλικό και εμπειρίες από τη ζωή τους εκεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Chelsea Hotel και ο ρόλος του στη pop culture (τ’ οποίο άλλαξε χέρια ιδιοκτητών και ετοιμάζεται να αλλάξει εντελώς).

Το να ζείς στην Νέα Υόρκη σημαίνει να επαναφευρίσκεις διαρκώς τα μαθηματικά της επιβίωσης ελπίζοντας πως θα τύχει σε σένα το next big thing. Αρκεί να έχεις αντοχές για το υπαρξιακό vertigo που θα επακολουθήσει.

Cindy Sherman

Freeman Gunter

Patti Smith

Terence Koh