Πέδρο Σάντσεθ: Κέρδισε αλλά δεν νίκησε (ακόμα)

Ποιος: Πέδρο Σάντσεθ, πολιτικός, πρώην γγ του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE), πρωθυπουργός της Ισπανίας από τις 1/6/2018, θέση που θα αναλάβει εκ νέου αν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση ύστερα από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών.

Πού: Στην Ισπανία, μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση και πληθυσμό χώρες της ΕΕ και τις σημαντικότερες οικονομίες της η οποία κατάφερε μεν να ανακάμψει μέχρι έναν βαθμό από τη σχεδόν δεκαετή κρίση που «χτύπησε» κυρίως τον ευρωπαϊκό Νότο, βρίσκεται όμως σε πολιτική αστάθεια εδώ και τουλάχιστον μια τετραετία (κάτι που εντούτοις ελάχιστα επηρεάζει τη λειτουργία Πολιτείας και θεσμών, αντίθετα από ό,τι θα συνέβαινε π.χ. στην Ελλάδα).

Γιατί: Διότι υπό την καθοδήγηση του μόλις 48 ετών πολιτικού αυτού ηγέτη - οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της  ισπανικής πολιτικής σκηνής είναι άλλωστε σχετικά νέοι σε ηλικία - το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατέλαβε μεν ξανά την πρώτη θέση στις κάλπες (28% και 120 έδρες, έχοντας υποχωρήσει ελαφρά σε σχέση με τα αποτελέσματα του Ιουνίου), όχι όμως και την αυτοδυναμία. Αποτέλεσμα, ο Πέδρο Σάντσεθ, o πρώτος Ισπανός πρωθυπουργός που δεν ορκίστηκε με «φόντο» το Ευαγγέλιο να χρειάζεται μάλλον κάποια... άνωθεν βοήθεια προκειμένου να λύσει το πολύ δύσκολο «παζλ» της δημιουργίας μιας βιώσιμης κυβέρνησης συνασπισμού με προοδευτικό προσανατολισμό.

Στην περίπτωση αυτή πιθανότερος βασικός εταίρος θα είναι οι Podemos που «έπεσαν» μεν κι άλλο (12.84%), παραμένουν όμως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη - η προοπτική άλλωστε να τα «βρουν» οι Σοσιαλιστές με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα σχηματίζοντας από κοινού κυβέρνηση, εκτός από απευκταία για πολλούς μοιάζει μάλλον απίθανη. Αν δεν τα καταφέρει, η χώρα θα οδηγηθεί ξανά σε εκλογές, με την πολιτική αστάθεια να συνεχίζεται και βασικό επωφελούμενο αυτής της κατάστασης την ακροδεξιά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.

Διά ταύτα: Εφόσον τελικά αναλάβει εκ νέου πρωθυπουργός, εκτός από την πολιτική σταθερότητα και την οικονομική ανάκαμψη θα έχει να επιληφθεί και μια σειρά άλλα, όχι λιγότερο σοβαρά ζητήματα: Τα αποσχιστικά κινήματα με προεξέχον αυτό της Καταλονίας (όπου ο Σάντσεθ «παλαντζάρει» μεταξύ μετριοπάθειας και αυταρχισμού, είναι πάντως σαφώς πιο συνεννοήσιμος από τον Ραχόι και μπορεί εντέλει να συμμαχήσει με τους πολιτικά πιο κοντινούς του ανάμεσα στους αυτονομιστές), τη συνεχιζόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα - παρότι οι Ισπανοί Σοσιαλιστές τη «χρεώθηκαν» λιγότερο από τους ομολόγους τους σε άλλες χώρες που χτύπησε η κρίση, ενώ τους ευνόησε και η κρίση που πέρασε λόγω σκανδάλων το Λαϊκό Κόμμα  παρότι αύξησε αυτή τη φορά ελαφρά τα ποσοστά του -, τις κοινωνικές ανισότητες και την ανεργία (14.2% φέτος) που υποχώρησαν μεν τα τελευταία χρόνια αλλά παραμένουν πρόβλημα.

Την ολοκλήρωση της «αποφραγκοποίησης» επίσης - στην κατεύθυνση της οποίας έκανε ήδη ένα αποφασιστικό βήμα «εξορίζοντας» τη σορό του δικτάτορα Φράνκο από το Μαυσωλείο της «Κοιλάδας των Νεκρών» -, το μεταναστευτικό-προσφυγικό όπου εμφανίζεται αντίθετος στις λογικές της «Ευρώπης-φρούριο» αλλά και την άνοδο του ακροδεξιού κόμματος Vox, μεγάλου κερδισμένου στις κάλπες του Νοεμβρίου (15.9%).

Καθώς μάλιστα οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιβηρική τείνουν να επηρεάζουν ευρύτερα τις ευρωπαϊκές, το τι μέλλει γενέσθαι στη συνέχεια – πράγμα που είναι και το μεγάλο πολιτικό αλλά και προσωπικό του στοίχημα – παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.