Πριν από λίγο καιρό, η Fiona Presly, έκανε δουλειές στον κήπο της, όταν βρήκε μια μέλισσα που φαινόταν τραυματισμένη. Το έντομο δεν είχε φτερά και όταν το πήρε στο χέρι της, άρχισε να περπατάει πάνω σ' αυτό με διάθεση εξερεύνησης.
«Παρατήρησα ότι δεν είχε φτερά και αναρωτήθηκα: "πώς θα τα καταφέρεις, μικρούλα;" Της έδωσα ζαχαρόνερο, έτυχε να έχω και μια ερείκη στον κήπο μου (σ.σ.: είδος θαμνώδους λουλουδιού) και την άφησα εκεί, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να τραφεί με το νέκταρ των λουλουδιών. Σκέφτηκα, ότι μέχρι να γυρίσω από τη δουλειά θα έχει φύγει από εκεί».
Όμως, η μέλισσα δεν έφυγε.
«Όταν τη βρήκα στη θέση της, τότε σκέφτηκα: "Τότε, λοιπόν, εσένα θα πρέπει να σε πάρω μαζί μου στο σπίτι και να σε βοηθήσω.
Και έτσι την κράτησα την πρώτη νύχτα». Και την πήρε, γιατί η μέλισσα της φάνηκε μαχήτρια για τη ζωή της. Η Presly κάλεσε μερικούς ειδικούς και τη συμβούλευσαν τι να κάνει με αυτή τη φιλική και αποφασισμένη να ζήσει τραυματία.
Της είπαν ότι το έντομο είχε προσβληθεί από ένα ιό που καταστρέφει τα φτερά του.
«Δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει γιατί ο καιρός έξω ήταν άθλιος. Την αισθάνθηκα σαν ένα μικρό, αβοήθητο κατοικίδιο που δεν θα τα κατάφερνε μόνο του κι ότι χρειαζόταν τη βοήθειά μου. Πήγα και στάθηκα στο κέντρο του κήπου κι άρχισα να παρατηρώ τι άρεσε στις μέλισσες. Επέστρεψα σπίτι κι άρχισα να της φτιάχνω ένα μικρό καταφύγιο εσωτερικού χώρου.
» Για την ακρίβεια, μεταμόρφωσα ένα σπιτάκι για πουλιά: πήρα υλικά που θα μπορούσε να φτιάξει κάτι σαν φωλιά. Μπήκε μέσα και μάλλον το βρήκε άνετο. Τότε κατάλαβα ότι είχα ευθύνη απέναντι σ' αυτό το μικροσκοπικό κατοικίδιο. Αυτό ήταν το σημείο που άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου: όταν ανέβηκε στα δάχτυλά μου, άρχισε να τρώει και να πίνει από εκεί, να κουτρουβαλάει ανάμεσά τους...
Να χώνεται μέσα σ' αυτά για να κοιμηθεί».
"Πες καληνύχτα σε όλους, μικρή"
«Έμαθε να ανεβαίνει μόνη της στο πρόσωπό μου: αν σήκωνα το χέρι μου μ' εκείνην επάνω θα καθόταν βολικά πάνω στη μύτη μου. Μέχρι τότε δεν πίστευα ότι αυτό που είχε αναπτυχθεί ανάμεσά μας ήταν ένας πραγματικός δεσμός».
Γιατί η μέλισσα αγάπησε την κυρία.
«Μου φαινόταν περίεργο ότι αυτό το τόσο δα πλάσμα, το έντομο, φαινόταν ευτυχισμένο κάθε φορά που αντιλαμβανόταν την παρουσία μου, κι αυτό το ένιωθα σαν ανταμοιβή. Σκεφτόμουν ότι τελικά την κάνει ευτυχισμένη το να μπορεί να συνυπάρξει με την ανθρώπινη παρουσία. Ναι, φυσικά της μιλούσα».
"Είσαι καλό κορίτσι, έξυπνο".
Όμως, η μέλισσα δεν θα άντεχε για πολύ. «Το ένιωσα μέρες πριν. Δεν μπορούσε πια να φάει ή να κινηθεί. Και σκέφτηκα: "αυτό ήταν πια. Από εδώ και πέρα όλο και θα χειροτερεύει. Γιατί σε χρόνια μέλισσας, ήταν πια πολύ μεγάλη. Μια γηραιά κυρία. Ένα απόγευμα χειροτέρεψε. Ήταν στο χέρι μου. Πέθανε το βράδυ.
»Στενοχωρήθηκα πολύ. Αλλά ήμουν και περήφανη. Που κατάφερα να της εξασφαλίσω ένα άνετο υπόλοιπο ζωής. Και να τη φροντίσω. Την άφησα πίσω στον κήπο, δίπλα στο αγαπημένο της λουλούδι. Μου έμαθε πάρα πολλά. Οι μέλισσες είναι σημαντικές για εμάς. Και ελπίζω ότι θα μάθουμε να ζούμε μαζί τους, ότι θα μάθουμε να τις σεβόμαστε και να τις φροντίζουμε.
Κι ότι με τον ίδιο τρόπο θα νοιαζόμαστε για όλα τα σπουδαία πλάσματα του πλανήτη».
Επιμέλεια: Χριστίνα Γαλανοπούλου
σχόλια