Μπερδεμένους για το αν και το πόσο καλά την ξέρουν μετά από 16 χρόνια θητείας στην Καγκελαρία αφήνει η Άνγκελα Μέρκελ τους συμπολίτες της.
Αιτία; Η αναπάντεχη επιλογή ενός πανκ ροκ τραγουδιού για την τελετή αποχώρησής της.
Η απερχόμενη καγκελάριος θα τιμηθεί κατά τα ειωθότα με τον στρατιωτικό χαιρετισμό στον χώρο έξω από το υπουργείο Άμυνας, το απόγευμα της Πέμπτης.
Λόγω των μέτρων κατά του κορωνοϊού η λεγόμενη Großer Zapfenstreich θα είναι πιο περιορισμένη απ' ό,τι συνήθως, με μόλις 200 παριστάμενους.
Όπως συνέβη και με τους προκατόχους της, η απερχόμενη καγκελάριος επέλεξε τρία τραγούδια που θα εκτελέσει η στρατιωτική μπάντα κατά τη διάρκεια της τελετής.
Αλλά σε αντίθεση με τους Γκέρχαρντ Σρέντερ και Χέλμουτ Κολ που επέλεξαν συμβατικούς και πομπώδεις μουσικούς αποχαιρετισμούς -όπως μεταξύ άλλων το My Way του Φρανκ Σινάτρα ή την Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν- η Μέρκελ αιφνιδίασε για τα καλά τους πολίτες με τις απρόσμενες μουσικές επιλογές της.
Η πρώτη της επιλογή είναι το “Großer Gott, wir loben Dich”, ένας δημοφιλής χριστιανικός ύμνος του 18ου αιώνα, αναφορά στην ανατροφή της ως κόρη Προτεστάντη πάστορα, αλλά και στη θρησκευτική πολιτική της ταυτότητα ως εκπρόσωπος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU).
Η δεύτερη επιλογή της είναι το Für mich soll’s rote Rosen regnen της Χίλντεγκαρντ Κνεφ, ένα νοσταλγικό κομμάτι για τις εφηβικές φιλοδοξίες και την νεανική αλαζονεία που, όμως, με στίχους όπως «δεν μπορώ να συμμορφωθώ, δεν μπορώ να τα καταφέρω, θέλω πάντα να κερδίζω», κλείνει περιπαικτικά το μάτι σε αμφισβητίες και τιμητές.
Ωστόσο, η επιλογή που έκανε δημοσιογράφους και αναλυτές να αναζητούν υφέρποντα νοήματα και κρυφούς υπαινιγμούς ήταν το Du hast den Farbfilm vergessen της Νίνα Χάγκεν.
Το κομμάτι, που πρωτοηχογραφήθηκε το 1974, έγινε επιτυχία στα ποπ τσαρτς της Ανατολικής Γερμανίας, προτού η Χάγκεν περάσει στην άλλη πλευρά του Σιδηρούν παραπετάσματος, όπου μυήθηκε στην υποκουλτούρα του Λονδίνου και αναδύθηκε σε πανκ σύμβολο της Δυτικής Γερμανίας της δεκαετίας του '80.
Με στίχους από τον Κουρτ Ντέμλερ, πρόκειται για έναν οργισμένο θρήνο που επιπλήττει τον σύντροφο της Χάγκεν, Μίκαελ, ο οποίος στις διακοπές τους στο Χίντενζεε πήρε ασπρόμαυρο φίλμ, με αποτέλεσμα «κανείς να μην πιστεύει πόσο όμορφα ήταν εδώ».
Παρότι δεν λογοκρίθηκε, το τραγούδι λογιζόταν από τους μουσικόφιλους της εποχής ως μια συγκεκαλυμμένη επίκριση του σοσιαλισμού και της μουντής και άχρωμης καθημερινότητάς του όπου, μεταξύ άλλων, τα έγχρωμα φιλμ ήταν σπανιότητα.
Κάποιοι σχολιαστές πιθανολογούν πως η Μέρκελ αξιοποιεί το παλιό τραγούδι με νέο νόημα, απευθυνόμενη στους άνδρες που παραμελούν τα καθήκοντά τους.
Με πληροφορίες από Guardian
σχόλια