Το παγόβουνο που έγινε γνωστό ως το μεγαλύτερο στον κόσμο, πλέον έχασε το ρεκόρ του.
Το A68, κάλυπτε μια έκταση περίπου 6.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων όταν αποκόπηκε από την Ανταρκτική το 2017.
Επί της ουσίας επρόκειτο για μια «μικρή χώρα» αν αναλογιστεί κανείς ότι το μέγεθός του ήταν το ίδιο με της Ουαλίας.
Όμως, οι δορυφόροι δείχνουν, ότι το αυτό το σούπερ - παγόβουνο έχει πλέον σχεδόν εξαφανιστεί. Χωρισμένο σε αμέτρητα μικρά θραύσματα πια, το Εθνικό Κέντρο Πάγου των ΗΠΑ λέει, ότι δεν αξίζει πλέον ούτε καν να το παρακολουθούν οι ειδικοί.
Ο Α68 «γεννήθηκε» από τον Larson C στην άκρη της χερσονήσου της Ανταρκτικής και για ένα χρόνο σχεδόν δεν είχε μετακινηθεί.
Στη συνέχεια άρχισε να κινείται βόρεια με αυξανόμενη ταχύτητα, ωθούμενο από δυνατά ρεύματα και ανέμους.
Το παγωμένο μπλοκ των δισεκατομμυρίων τόνων πήρε μια οικεία διαδρομή, γυρίζοντας προς τον Νότιο Ατλαντικό.
Πλησίαζε στην περιοχή που «πεθαίνουν» τα μεγάλα παγόβουνα. Εκεί σταματούν στα τοπικά ρηχά και είναι καταδικασμένα να λιώνουν σταδιακά.
Ωστόσο, η περίπτωση του A68 κατά κάποιον τρόπο κατάφερε να ξεφύγει από αυτή τη συγκεκριμένη μοίρα.
Το δικό του τέλος ήρθε από τα θερμά κύματα και τις υψηλότερες θερμοκρασίες του αέρα στον Ατλαντικό. Αυτό που συνέβη είναι ότι απλώς διαλύθηκε σε μικρότερα θραύσματα.
«Είναι εκπληκτικό το ότι το παγόβουνο A68 έζησε τόσο», δήλωσε ο Adrian Luckman, από το Πανεπιστήμιο Swansea, στο BBC News.
«Αν σκεφτεί κανείς την αναλογία πάχους - είναι σαν τέσσερα κομμάτια χαρτιού Α4 να συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο. Άρα αυτό το πράγμα είναι απίστευτα ευέλικτο και εύθραυστο καθώς κινείται γύρω από τον ωκεανό. Αλλά τελικά έσπασε σε τέσσερα έως πέντε κομμάτια και στη συνέχεια αυτά με τη σειρά τους χωρίστηκαν» είπε.
Οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν το A68 ως προϊόν μιας πολύ φυσικής διαδικασίας.
Η ιστορία του A68 έχει αφήσει παρακαταθήκη όμως στην έρευνα: τόσο για το πώς κατασκευάζονται τα επίπεδα πάγου όσο και για το πώς διαλύονται δημιουργώντας παγόβουνα.
«Ένα πράγμα που μάλλον αξίζει να αναφερθεί ως επιστημονικό αποτέλεσμα ήταν το ότι μάθαμε αρκετά για την αντοχή στη θραύση των ζωνών των διαφόρων επιφανειών, όπου οι εσωτερικοί παγετώνες ενώθηκαν για να σχηματίσουν τον πλωτό πάγο», σχολίασε ο Κρίστοφερ Σούμαν από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ της κομητείας της Βαλτιμόρης (UMBC) και Nasa-Goddard.
«Επειδή είχαμε νέους αισθητήρες ώστε να βλέπουν την εξέλιξη των ρήξεων πιο συχνά, είμαι βέβαιος ότι συλλέχθηκαν χρήσιμες πληροφορίες, που δεν θα μπορούσαμε να είχαμε την προηγούμενη δεκαετία. Αυτό είναι μια πραγματική απόδειξη για τις επενδύσεις που γίνονται στον τομέα της παρατήρησης» πρόσθεσε.
Για να μπει στη λίστα των δυνητικά επικίνδυνων παγόβουνων του USNIC, ένα παγόβουνο πρέπει είτε να έχει έναν άξονα μεγαλύτερο από 18,5 χλμ ή μια έκταση τουλάχιστον 20 τετραγωνικών ναυτικών μιλίων (68,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα).
Κανένα από τα θραύσματα του A68 δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Το τελευταίο μεγάλο κομμάτι, γνωστό ως A68a, μετρήθηκε την Παρασκευή σε μόλις 3 ναυτικά μίλια.
Mε πληροφορίες του BBC
σχόλια