(υποβάθμισε με!)

 

Πήρε και ήρθε το απόγευμα και η ερώτηση παραμένει: «τελικά σωθήκαμε;»

Κοιτάζοντας τα πρωτοσέλιδα και την κύρια αρθρογραφία, αυτό που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι κανείς δεν έχει καταλάβει ακριβώς αν σωθήκαμε ή όχι γιατί κανείς (ούτε ακόμα η ΕΕ) δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα θα λειτουργήσει.

 

Σε μια πρώτη φάση αυτό που φαίνεται είναι ότι κανόνι-κανόνι δεν θα βαρέσουμε τον επόμενο χρόνο. Σε μια δεύτερη φάση η χθεσινή μέρα δείχνει πως η Ευρώπη δείχνε να θέλει να σώσει το νόμισμα της. Τα 400 περίπου δις που χρωστάμε εμείς δεν είναι τίποτα μπροστά στα 900 δις που χρωστάει Ιταλία και οι επιπτώσεις της κατάρρευσης μιας χώρας της ευρωζώνης θα είναι καταστροφικές για το σύνολο της.

 

Αναζητώ στη χθεσινή απόφαση πού βρίσκεται η «πολιτική απόφαση» που αναζητούσαμε τόσο καιρό. Κάτι τέτοιο φαίνεται σε δύο σημεία: Στην «εθελοντική» συμμετοχή των ιδιωτών και στην δήλωση πως η ΕΚΤ θα συνεχίσει να εγγυάται ελληνικά ομόλογα ακόμα και αν οι οίκοι αξιολόγησης κελαηδάν για επιλεκτική χρεοκοπία.

 

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι το εξής: γιατί λυσσάνε οι ξένοι δημοσιογράφοι να ρωτάνε για επιλεκτική χρεοκοπία; Μήπως, η βαθμίδα αυτή σημαίνει και αυτόματη ενεργοποίηση ορισμένων CDS (αυτά τα ασφάλιστρα κινδύνου); Και αν ενεργοποιηθούν αυτά θα υπάρξουν τότε οι πολιτικές αποφάσεις που θα αποτρέψουν οποιοδήποτε οικονομικό κραχ; Εδώ σε θέλω, κάβουρα…

 

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι γενικοί και αόριστοι όροι που συμπεριλαμβάνονται στα συμπεράσματα της Συνόδου: Η Ελλάδα πρέπει να ρίξει το έλλειμμα της κάτω από το 3% του ΑΕΠ (τώρα κυμαίνεται στο 9-10%) και πρέπει να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα (να θυμίσω πως πέρυσι  ακόμα και να μην πληρώναμε κανένα τοκοχρεολύσιο  θα είχαμε χασούρα 23 δις ευρώ). Τα δύο παραπάνω προβλέπονται βέβαια από το Μεσοπρόθεσμο και όλοι λέμε με ένα στόμα μια φωνή: η απόφαση αυτή μας καλύπτει αν για τα επόμενα τρία χρόνια έχουμε τρύπα στα έσοδα;

 

Τα μέτρα προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι θα επιβιώσει το ευρώ. Στο εσωτερικό της χώρας μας τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για μας τα επόμενα χρόνια όσο θα εκτελείται το μεσοπρόθεσμο και όσο οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες που θίγονται θα αντιδρούν. Οι ταξιτζήδες είναι ένα παράδειγμα: μερικές χιλιάδες άνθρωποι, διεκδικώντας τα δίκια και τα άδικα τους, εμποδίζουν τη ζωή εκατομμυρίων. Έτσι, θα συνεχιστεί η κατάσταση και μετά το καλοκαίρι. Μπορεί σε επίπεδο τραπεζικού συστήματος να μη γνωρίσουμε κλυδωνισμούς σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας, όμως, η έλλειψη ρευστότητας θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ύφεση. Εδώ, να δούμε αν θα βοηθήσουν τα νέα ΕΣΠΑ ή νέο σχέδιο Μάρσαλ που θα δώσουν οι ευρωπαίοι κατευθείαν στους ενδιαφερόμενους. Για να πιάσουμε τα όρια του 3% και να έχουμε κέρδος πρέπει να γίνουν κοσμογονικές αλλαγές που δεν έχει και τόσο σημασία αν υποθηκεύουν (το διαχρονικά υποθηκευμένο) μέλλον των παιδιών αυτής της χώρας αλλά ότι θα ζήσουμε σε ένα ζοφερό παρόν. Οι αλλαγές θα γίνουν με το φόβο της απειλής της χρεοκοπίας και όχι με το όραμα ανάπτυξης.

Οπότε «σωθήκαμε»; Έτσι, όπως παν τα πράγματα, ναι. Άλλη ουσιαστική πρόταση πέραν του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και το Προσωρινού Ταμείο Στήριξης (ESFS) δεν υπήρξε. Ούτε από την αριστερά, ούτε από την δεξιά, ούτε από πουθενά. Γιατί καλές οι γενικολογίες αλλά εδώ έχουμε ένα πρόβλημα και κάπως πρέπει να λυθεί. Και αυτό συμβαίνει με τα εργαλεία του συστήματος. Τα πάντα μοιάζουν εξαρτώνται από τις τράπεζες οπότε πρέπει να σώσουμε τις τράπεζες. Αν σωθεί μαζί και η κοινωνία τότε οκ, αν πάλι όχι, κοινωνία είναι αργά ή γρήγορα θα τις βρει τις ισορροπίες. Αυτή είναι η λογική του συστήματος. Ανήθικη και λανθασμένη αλλά αυτή είναι.

 

Υ.Γ. Κρατήστε και κάτι ενδιαφέρον από τη χθεσινή τοποθέτηση Τρισέ:ο «καλοκάγαθος» τραπεζίτης απαντώντας σε μια ερώτηση είπε περίπου το εξής: «πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα έχει πολλά να πουλήσει». Χώρα σούπερ μάρκετ με λίγα λόγια.

 

Ακολουθήστε το LiFO.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

 

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο LiFO.gr