Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, Vanessa Grigoriadis, 4 λόγοι κρατούν δέσμιες στη σιωπή τις γυναίκες. Ο πρώτος εξ αυτών είναι τα διαχρονικά ταμπού. Για παράδειγμα, φαινόμενα όπως η παρενόχληση, η κακοποίηση ή και ο βιασμός θεωρούνταν κομμάτι της ζωής μιας γυναίκας στην Αμερική των προηγούμενων ετών.
Ο δεύτερος λόγος σύμφωνα με τον Jim Hopper, κλινικό ψυχολόγο στην ιατρική σχολή του Χάρβαρντ, είναι οι αποσπασματικές αναμνήσεις από το οδυνηρό συμβάν. Όπως λέει, είναι σύνηθες το φαινόμενο της ελλειμματικής μνήμης, όταν το θύμα καλείται να θυμηθεί επακριβώς τι του συνέβη. Όπως λέεοι «τα θύματα φοβούνται ότι δεν θα γίνουν πιστευτά, ακριβώς επειδή δεν διαθέτουν τέλεια μνήμη».
Επίσης, τις περισσότερες φορές, τα θύματα δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό που τους συνέβη ήταν σεξουαλική επίθεση, παρενόχληση ή προσβολή. Όπως εξηγεί η Grigoriadis είναι αναρίθμητες οι φορές που συνέβη κάτι σε μία γυναίκα -ή και σ΄ένα παιδί ή έναν άντρα- και συνειδητοποίησε ότι ήταν βιασμός, μόνο όταν βρέθηκε σε ένα γκρουπ ανθρώπων με αντίστοιχες εμπειρίες και γνώσεις.
Σ' αυτό συνεισέφερε αρκετά και το φεμινιστικό κίνημα. Όσο για τον 4ο λόγο, είναι ο πιο συνηθισμένος και ισχυρός: καθαρή ντροπή. Όπως τονίζει ο Hopper είναι τέτοιο το στίγμα εναντίον των θυμάτων βιασμών, σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης, τόσο τρομακτικό το κύμα ενοχών που τα πνίγει, που συνήθως παίρνει χρόνια -σε κάποιες περιπτώσεις και ποτέ- για να μιλήσουν ανοιχτά γι' αυτό που τους συνέβη και κυρίως για να καταγγείλουν τον δράστη...
